Lübnan'daki deniz mülklerinin ‘koruyucuları haramiler’

 Deniz mülkiyetine dayalı işletmelerin yüzde 93'ü ruhsatsız ve harç ödemiyor. (AFP)
Deniz mülkiyetine dayalı işletmelerin yüzde 93'ü ruhsatsız ve harç ödemiyor. (AFP)
TT

Lübnan'daki deniz mülklerinin ‘koruyucuları haramiler’

 Deniz mülkiyetine dayalı işletmelerin yüzde 93'ü ruhsatsız ve harç ödemiyor. (AFP)
Deniz mülkiyetine dayalı işletmelerin yüzde 93'ü ruhsatsız ve harç ödemiyor. (AFP)

Lübnan'da ‘deniz mülkiyetine tecavüz’ dosyası, çevreyle ilgili kuruluşların saldırganlardan çok azının peşine düşmesi nedeniyle güvenlik hamlelerinin ‘çekingen’ olduğu eleştirilerine neden oluyor. Her yaz mevsimi başında güvenlik hamlelerinin artırılması çağrısında bulunuluyor. Lübnan İç Savaşı'ndan bugüne, söz konusu mülkün büyük bir kısmına tecavüz edilmesinden bu yana herhangi bir radikal çözüm ortada görünmüyor. Dosya kış aylarında yeniden çekmecelere geri dönüyor.

Dosyaya dahil olanlara göre, deniz mülkiyetine dayalı işletmelerin yüzde 93'ü ruhsatsız ve harç ödemiyor. Geri kalan işletmeler ise gelirlerine göre çok düşük harçlar ödüyor.

Lübnan Çalışma Bakanı Ali Hamiye, hükümete deniz kamu mülkiyetinin geçici olarak işgalinden kaynaklanan yıllık ücreti ‘dolarlaştırması’ yönündeki baskısıyla söz konusu dosyayı geçen nisan ayında taşıdı. Hamiye, bunu ‘kamu hazinesine nakit olarak önemli bir katkı sağlayacağı için, mükemmel bir şekilde uzun zamandır beklenen bir reform eylemi’ olarak görüyordu.

Yıllık gelirlerin 30 ila 40 milyon dolar arasında olması, yani eskisinin 65 katına ulaşması bekleniyordu.

Bu tedbir, başta o dönemde bu alanda karar vermede ‘seçiciliği’ eleştiren Özgür Yurtsever Hareketi lideri Cibran Basil olmak üzere bazı güçler tarafından eleştirildi. Şarku’l Avsat’ın edindiği bilgilere göre Basil bunun kademeli olarak gerçekleşmesi gerektiğini vurguladı ve Hıristiyanlara atıfta bulunarak ‘sadece belirli bir bölgeyi ve belirli insanları hedef aldığı için’ deniz mülkiyeti ücretlerinin bir anda 60 kat artması gibi bir durumun söz konusu olmadığını vurguladı. Basil, itaatsizlik çağrısı yapma, ücret ödememe ve hatta kararnameye itiraz etme olasılığını ima etti.

Biz Derneği’nin yöneticisi Muhammed Eyyub, derneğin 2022 yılında yaptığı bir araştırmaya göre, deniz mülkiyetine tecavüz sayısının 6,2 milyon metrekarelik bir alanda bin bin 108 olarak gerçekleştiğini bildirdi. Ayrıca söz konusu 1108 işletmeden 77'sinin yasal lisansa sahip olduğuna dikkat çekti.

Eyyub, Şarku’l Avsat'a yaptığı açıklamada, 220 kilometrekare büyüklüğündeki Lübnan kıyılarının sadece yüzde 20'sinin halka açık olduğunu vurgulayarak şunları söyledi:

“Deniz mülküne tecavüzün durumu şu sözle özetlenebilir: Önce milisler saldırgandı, sonra bu milisler iktidara geldi. Bu dosyayı çözecek siyasi irade yok. İçişleri Bakanlığı, özellikle Sahil Güvenlik, valilerin, kaymakamların, belediyelerin, Çevre Bakanlığı'nın ve Çalışma Bakanlığı'nın başarısızlığı ortada.”

Biz Derneği, deniz kamu mülkiyetine yapılan tüm tecavüzlerin kapsamlı bir incelemesini yaptı ve denizde inşaatı yasaklayan bir yasa teklifi sundu. Ayrıca bilinçlendirme kampanyaları düzenledi ve meydana gelen birçok tecavüz ve ihlalin durdurulmasına katkıda bulundu.

Lübnan İçişleri ve Belediyeler Bakanı Bassam Mevlevi, geçtiğimiz cuma günü Güney Lübnan vilayetine, uluslararası karayolunda meydana gelen kamu malına tecavüz ve ihlallere ilişkin bir yazı gönderdi. Mevlevi, söz konusu ihlallerin giderilmesi için İç Güvenlik Güçleri bünyesindeki ilgili bölge birimlerinin görevlendirilmesini talep etti.

Eski Sanayi Bakanı Fadi Abud, Şarku’l Avsat'a yaptığı açıklamada şunları söyledi:

 “Çalışma Bakanlığı tarafından yapılan tahminler gerçekçi değil. Alınacak her türlü önlem veya hamle sınırlı kalacak ve sadece her sene yaz başında gündeme gelecek. Bu dosyadan milyonlarca dolar gelir elde edenler var ve onların bu dosyayla ilgilenmek gibi bir dertleri yok. Çalışma Bakanlığı tarafından kabul edilen tahminler gerçekçi değil.  Solidere'de bir metreyi işgal etmek için 2 bin 500 Lübnan lirası ödediklerini, karşılığında bir metreyi yata bin 600 dolara kiraladıklarını düşünün. Bu da 149 milyon Lübnan lirasına denk geliyor.”

The Legal Agenda’ya göre deniz mülkiyetine ilişkin ihlaller dosyası, özellikle deniz varlıklarını etkileyen en büyük sistematik soygun olan devlet mülkiyetinin tanık olduğu 1975'teki Lübnan savaşının başlangıcına kadar uzanıyor. Bu aşamada, özellikle 1980’lerde, bu mülklerin işgaline izin veren rastgele kararlar ve ruhsatlar verildi. Bu da tesislerin sayısını ve Lübnan kıyılarındaki tecavüzlerin hacmini artırdı.”

1990’lı yıllarda Lübnan Bayındırlık Bakanlığı Coğrafya İşleri Müdürlüğü ‘Deniz Tecavüzü Projesi’ hazırlamış ve ihlal edenlerin isimlerini, ihlal türlerini ve kullanımlarını listelemişti. Ve bu düzenleme ile hukuk gündemine göre ihlal dosyasında yer alanların vatandaşlar, siyasetçiler, diplomatlar, bakanlıklar, camiler, kiliseler ve parti merkezleri olduğu gözler önüne serildi. Söz konusu furyada iç savaş sırasında inşa edilen büyük turizm projelerinin yanı sıra birçok mevcut ve eski bakan ve milletvekilinin adı ortaya çıktı.



İsrail saldırganlığı karşısında Suriye'nin seçenekleri

 İsrail'in Suriye'ye saldırıları (Arşiv-Suriye İnsan Hakları Gözlemevi)
 İsrail'in Suriye'ye saldırıları (Arşiv-Suriye İnsan Hakları Gözlemevi)
TT

İsrail saldırganlığı karşısında Suriye'nin seçenekleri

 İsrail'in Suriye'ye saldırıları (Arşiv-Suriye İnsan Hakları Gözlemevi)
 İsrail'in Suriye'ye saldırıları (Arşiv-Suriye İnsan Hakları Gözlemevi)

Mevcut koşullar altında İsrail, Hamas ve Hizbullah'ın gücünü ve konumunu zayıflattıktan, Suriye rejimi çöktükten ve İran'ın Arap Maşrık (Levant) ülkelerindeki nüfuzunu sonlandırdıktan veya sınırlandırdıktan sonra, bölgede politik ve güvenlik açısından yeni bir stratejik gerçeklik dayatmaya çabalıyor. Hatta Aksa Tufanı’nın, ABD'nin sınırsız desteği de dahil ortaya çıkardığı sonuçlardan yararlanarak, bu bölgede bir tür kırılgan rejimler kurmak için müdahalelerde bile bulunuyor.

Siyasi düzeyde İsrail, yalnızca zayıf ve dağılmış Arap sistemine karşı değil, aynı zamanda diğer iki bölge ülkesine, yani Türkiye ve İran'a karşı da bölgede daha güçlü bir bölgesel devlet veya baskın bir devlet olarak kendini dayatmaya çalışıyor. İsrail'in Türkiye ile sorunu, Türkiye'nin yeni Suriye'deki siyasi, ekonomik ve askeri ağırlığının azaltılmasıyla ilgili ise İran ile sorunu, İran'ın nükleer ve füze programlarını çökertme ve kendisini sınırları içine hapsetmekte ısrar etmesinden kaynaklanıyor. Filistinlilere gelince, İsrail onları siyasi denklemden silmeye, bağımsız bir Filistin varlığını engellemeye ve nehirden denize kadar üzerlerindeki hakimiyetini sağlamlaştırmaya çalışıyor.

Güvenlik açısından İsrail, yalnızca ordusunun prestijini yeniden kazanmasını sağlamayı veya yakın çevresinde herhangi bir askeri gücün belirmesini engellemek için önleyici savaşlara girişmeyi amaçlamıyor. Aynı zamanda Suriye ve Lübnan'da, kendine hayati bir alan yaratmaya çalışıyor. Gazze ve Batı Şeria'da oluşturulacak tampon bölgelerle birlikte, bu alan Suriye’de Dera, Kuneytra ve Suveyda illeri, Lübnan'da, Litani Nehri'nin kuzeyindeki Evveli Nehri sınırlarına kadar olan bölge dahil olmak üzere 60 kilometre derinlikte. Adı geçen iki ülkeye zaman zaman düzenlediği askeri saldırıların açıklaması da budur. Bu saldırılarla sanki hem devlet hem de milis güçler düzeyinde kendisi ile çatışmada askeri seçeneğin sonunu hazırlıyor.

Ancak İsrail, radikal hükümetinin savaşı sürdürme, Suriye, Lübnan, Gazze ve Batı Şeria’yı silahsızlandırma veya silahları sınırlandırma talebi konusundaki ısrarından da anlaşılacağı üzere, ayrıca Suriye ve Lübnan'daki mezhepsel ayrışmalara yatırım yaparak, komşu rejimlerin yapılarını değiştirmek için mevcut Arap, bölgesel ve uluslararası koşulları kullanmayı amaçlıyor. Böylece mezhepçi/Yahudi devleti karakterini genelleştirmeye çalışıyor. Zira Arap Maşrık ülkelerinin de kendisine benzemesi, onu Arap coğrafyasında bir Yahudi devleti olarak istisnai durumundan kurtaracaktır. Azınlıkları korumak ile övünmesinin anlamı da belki budur.

İsrail, tarih boyunca jeopolitik önemi nedeniyle, şu aşamada Suriye'ye diğer ülkelerden daha fazla odaklanıyor. Çünkü zorlu bir geçiş sürecinden yaşıyor ve Esed rejiminin bıraktığı ağır mirasın yükünü her düzeyde taşıyor.

Bu bakış açısının İsrail'de aşırı milliyetçi ve dinci sağın ideolojik cephaneliğinin her zaman bir parçası olduğu biliniyor. Bu, bazılarının inandığı gibi Suriye'yi sadece coğrafi olarak değil, aynı zamanda ve en önemlisi toplumsal düzeyde de bölmeyi amaçlıyor.

Tarih boyunca sahip olduğu jeopolitik önem nedeniyle, İsrail'in şu aşamada Suriye'ye diğer ülkelerden daha fazla odaklandığı aşikâr. Çünkü zorlu bir geçiş sürecinden geçiyor ve Esed rejiminin geride bıraktığı ağır mirasın yükünü her düzeyde taşıyor. Yani bu dönem, İsrail'in Suriye'yi devlet ve halk olarak zayıflatması, gelecekte de siyasi, ekonomik ve sosyal güç elde etme kabiliyetini sınırlaması için en uygun dönemdir.

İsrail'in Suriye'ye yönelik müdahale ve saldırılarını, öncelikle terörist ve cihatçı etkinin artması korkusuyla örtbas ettiğini belirtmekte fayda var. İkinci gerekçesi, İsrail'e karşı düşmanlık beslediğini varsaydığı, sanki bu konuda İran'ın yerini alabilecekmiş gibi algıladığı Türkiye'nin nüfuzunun artmasını engellemek. Üçüncüsü, yeni Suriye rejiminin, İsrail'e karşı savaşmayacağına dair İsrail'i rahatlatacak ölçüde kesin işaretler vermemesi. Dördüncüsü, bölgedeki yeni denklemler ve gelişmeler doğrultusunda Suriye'yi İsrail ile normalleşme dalgasına çekmek.

Suriye'nin İsrail'in bu pusuları ve müdahaleleri karşısındaki sorunu, bitkin ve güçsüz olması ve onu parçalanmaya sürükleyen etkenlerin varlığıdır. İsrail ile hegemonya mücadelesi veren bölgesel güçlerin ortadan kalkması veya zayıflamasıdır. İran, tüm milis güçlerinin başına gelenlerden sonra artık kendi bekasıyla ilgileniyor. Siyasi ve ekonomik baskı altında olduğu gibi, nükleer ve füze programlarının belini kıracak olası bir saldırı tehdidiyle de karşı karşıya.

Suriye için mümkün olan ve en güvenli seçenek, onu iki yönden güçlendirmektir: Birincisi, devleti bir kurumlar ve hukuk devleti olarak inşa etmek, Suriyeliler her anlamda bir halk olsun diye vatandaşlığa dayalı bir toplum tesis etmektir

Türkiye’ye gelince, Suriye liderliğini kucaklamasına veya desteklemesine rağmen, ABD'nin desteklediği İsrail politikalarına karşı fazla bir şey yapması mümkün değil. Türkiye, NATO'nun önemli bir üyesi ve Suriye'ye olan ilgisi büyük ölçüde, hemen yanı başında bağımsız bir Kürt oluşumunun kurulmasını engellemekle sınırlı. Söylemi ne olursa olsun Suriye'deki rolünü sadece yumuşak güç, ekonomik imkânlar, altyapı ve hatta güvenlik güçlerinin eğitimi ile sınırlıyor.

Bu durum karşısında Suriye'nin seçenekleri sınırlı ve kısıtlı görünüyor; yorgun, bitkin ve parçalanmış, siyasi, ekonomik ve sosyal olarak acilen toparlanmaya ihtiyaç duyan bir Suriye gerçeğinde askeri seçeneği önermek pervasızlıktır. Şarku'l Avsat'ın al Majalla'dan aktardığı analize göre buna ilave olarak, Suriye ordusunun kapasitesinin ve altyapısının tahrip edilmesinden ve İsrail’in uzun elinin İran'a kadar bütün Ortadoğu'ya uzanabildiği ortaya çıktıktan sonra, savaşacak gücü ve kapasitesi de yok.

Dolayısıyla Suriye için mümkün olan ve en güvenli seçenek, onu iki yönden güçlendirmektir: Birincisi, devleti kurumlar ve hukuk devleti olarak inşa etmek, ikincisi de Suriyeliler her anlamda bir halk olsun diye vatandaşlığa dayalı bir toplum tesis etmektir. Kastettiğimiz, Suriye'de coğrafi bölünmüşlüğü reddedip, merkezi bir devlete yönelmekten bahsetmekle yetinmenin mümkün veya yeterli olmadığıdır. Çünkü böyle bir devlet ne bir güç göstergesidir ne de birlik göstergesidir, önemli olan halkın birliğidir. Bu da ancak etnik, mezhepsel ve siyasal ayrımlardan uzak, özgür ve eşit yurttaşlardan oluşan bir devletin kurulmasıyla gerçekleşebilir. İsrail devletinin kuruluşundan bu yana ihmal edilen veya bastırılan, İsrail'e karşı en etkili silah da budur.

İkinci boyut, Suriye'nin uluslararası, bölgesel ve Arap dünyasıyla ilişkilerinin güçlendirilmesini, dünyaya ve gerçekliğe karşılık vermesini ve uyum sağlamasını gerektiriyor. Çünkü böyle bir uyum, İsrail'in öne sürdüğü argümanları elinden alacaktır.

Burada Suriye'nin şu anda bir geçiş sürecinde olduğunu, Suriye'nin ve halkının geleceğinin, bu süreci sağlam ve doğru temeller üzerinde geçirmesinin belirleyeceğini kastediyoruz.

*Bu analiz Şarku'l Avsat tarafınadan Londra merkezli al Majalla dergisinden çevrilmiştir.