ABD’nin Ortadoğu savaşından kaçınmak için ortaya koyduğu ‘silahsızlandırılmış bir Filistin devleti’ önerisi

Filistinli gruplar, Devlet Başkanı Mahmud Abbas’ın 2018 yılında açıkça işaret ettiği bu düşünceye karşı çıkıyor.

Siyasetçilere göre silahsız bir Filistin devleti fikri, iki taraf arasında on yıllardır yaşanan çatışmayı bitirecek bir çözüm olabilir. (AFP)
Siyasetçilere göre silahsız bir Filistin devleti fikri, iki taraf arasında on yıllardır yaşanan çatışmayı bitirecek bir çözüm olabilir. (AFP)
TT

ABD’nin Ortadoğu savaşından kaçınmak için ortaya koyduğu ‘silahsızlandırılmış bir Filistin devleti’ önerisi

Siyasetçilere göre silahsız bir Filistin devleti fikri, iki taraf arasında on yıllardır yaşanan çatışmayı bitirecek bir çözüm olabilir. (AFP)
Siyasetçilere göre silahsız bir Filistin devleti fikri, iki taraf arasında on yıllardır yaşanan çatışmayı bitirecek bir çözüm olabilir. (AFP)

Washington’daki Beyaz Saray’ın bahçesinde, 1993 yılında Filistin Kurtuluş Örgütü (FKÖ) ile İsrail arasında Oslo Anlaşması imzalandığında Filistinliler, uzun bir süredir hayalini kurdukları devletin artık bir taş atımı mesafede olduğunu zannettiler. Ancak bağımsızlığa ve onunla gelen liman ve havaalanı inşasına, açık geçitlere, ekonomik toparlanmaya ve iş fırsatlarına dair umutlar, kısa sürede keskin bir şekilde çöktü. Bocalayan otuz yıllık müzakerelerin ardından Filistinliler tamamen anladılar ki arzulanan devleti kurma yolu, artık tıkalı. İsrail’in Filistin şehirleri üzerinde yeniden askerî kontrol kurarak, yerleşim inşaatını yoğunlaştırıp yerleşimci sayısını 1993’te yaklaşık 280 binken yaklaşık 800 bine çıkararak, Batı Şeria topraklarının yaklaşık yüzde 11’ine el koyup Kudüs’ü izole eden ve en önemli su kaynaklarının kontrolünü ele geçiren bir güvenlik duvarı örerek sahada emrivaki dayatma politikası da bugünkü gerçekliklerini her zamankinden daha kasvetli ve iç karartıcı hale getirdi. Bu gerçekler, bir Filistin devleti inşası için gerekli tüm temelleri fiilen geçersiz kılıyor ve yıkıyor.

Siyasi aktivistlere göre İsrail öne sürdüğü şartlarda halen Filistinlilerin İsrail devletinin Yahudiliğini tanımasını talep ediyor, Filistinli mültecilerin dönüşünü ve Doğu Kudüs’ten çekilmeyi reddediyor ve bir ordudan ve tam egemenlikten yoksun bir Filistin’den söz ediyor.

Hamas’ın 7 Ekim’deki saldırısından ve pek çoklarına göre dünyanın en yıkıcı savaşlarından biri olan yoğun bir savaşın patlak vermesinden sonra Beyaz Saray, Filistinliler ile İsrailliler arasındaki çatışmanın çözümüne bir giriş olarak iki devletli çözümün gerekliliğine her zamankinden fazla inanıyor. Ona göre Ortadoğu bölgesinde beklenen savaşın gerçekleşmemesinin yolu, İsrail’in güvenliğini garanti edecek şekilde silahtan arındırılmış bir Filistin devletinin kurulmasından geçiyor.

ABD merkezli internet sitesi Axios tarafından geçtiğimiz ocak ayının sonunda açıklanan bu Amerikan önerisini daha da ciddiye almayı gerektirecek şekilde Londra, iki devletli çözüme doğru geri dönülemez bir ilerleme kaydedilmesi gerektiğini ve Birleşmiş Milletler de dahil olmak üzere müttefikleriyle Filistin devletinin tanınması meselesini değerlendirdiğini belirtti. Bizzat İsrail Başbakanı Binyamin Netanyahu da bu düşünceyi 2009 ile 2015 yılları arasında birkaç kez önerdi, ancak son senelerde hiç değinmedi.

Silahsızlandırma

‘Oxford Uluslararası Hukuk’ kitabına göre silahsızlandırma, belirli bir coğrafi bölgedeki silahların ve askerî varlığın azaltılması, hatta ortadan kaldırılması anlamına geliyor. BM sözlüğüne göre ise bu bölgede herhangi bir savaşçının, silahın, teçhizatın ya da askerî tesisin varlığı yasak olup, askerî operasyonları destekleyen ya da bunlarla bağlantılı olan herhangi bir saldırgan eylem ya da faaliyette bulunulamaz. Uluslararası Kızılhaç Komitesi de burayı, silahlı çatışmanın tarafları arasında kararlaştırılan ve çatışmanın herhangi bir tarafınca işgaline ya da askerî amaçlarla kullanımına izin verilmeyen bölge olarak tanımlamış. İsrailli araştırma kuruluşu Kudüs Halkla İlişkiler Merkezi’ne göre (Jerusalem Center for Public Affairs/JCPA) ise ‘silahsızlandırma’ terimi, uluslararası hukukta genelde öngörülenden daha kapsamlıdır, çünkü ortak terim, “çatışmaların ve askerî tehditlerin değişken doğasını hesaba katmaz.”

Şarku’l Avsat’ın Independent Arabia’dan aktardığına göre İsrail için de birtakım önlemler mevcut. Silahsızlandırmayı garanti eden bu önlemler, ‘Filistin emniyeti ve iç güvenlik çerçevelerinin açık askerî özellikler olmadan sürdürülmesiyle’ ve Filistinlilerin sadece ‘hedefi yalnızca iç güvenlik ve emniyet olan silahlar edinmesine’ izin verilmesiyle ilgilidir. Bu önlemler ayrıca ‘Filistinli güvenlik güçleri ile yabancı ordular arasında askerî ittifakların ya da iş birliğinin bulunmamasıyla, savunma sanayii gibi askerî altyapının olmamasıyla ve askerî amaçlara yönelik olmadığı iddia edilen çift kullanımlı bileşenlerin üretiminin engellenmesiyle’ de ilgili.

Silahsızlandırılmış Filistin devleti fikrini uygulanabilir bulan pek çok siyasetçiye göre bu, iki taraf arasında onlarca yıldır devam eden çatışmayı sona erdirecek ve gerilimin ve şiddetin bölgeye yayılmasını engelleyecek bir çözüm olabilir.

Filistin Devlet Başkanı Mahmud Abbas da 2018 yılında bu fikri memnuniyetle karşıladığını açıkça belirtmiş ve İsrailli bir grup akademisyene, 1967 sınırlarında kurulacak bir Filistin devletinin ‘silahtan arındırılmış olması gerektiğini’ düşündüğünü ve ‘kaynakların ordu yerine eğitim kurumlarına tahsis edilmesini ve Filistin emniyet güçlerinin de tabancayla değil, copla yetinmesini tercih ettiğini’ söylemişti. Abbas’ın 2004’ten bu yana başkanlığını yaptığı Fetih hareketi de yaptığı bir açıklamada mevcut hedefin ‘kimseyle bir silahlanma yarışına girmek değil, 4 Haziran 1967 sınırlarında bağımsız bir devlet kurmak’ olduğunu söyleyerek Abbas’ın açıklamalarını teyit etti.

2020 yılında ‘İsrail’in ilhak planına karşı Filistinli çabalar’ olarak adlandırdığı hamle kapsamında Filistin Başbakanı Muhammed Iştiyye de Avrupa Birliği’ni (AB), BM’yi, Rusya’yı ve ABD’yi içeren Uluslararası Dörtlü’ye egemen, bağımsız ve silahtan arındırılmış bir Filistin devletinin kurulmasını öngören bir Filistin önerisi sundu.  

Ancak bu öneriye itiraz eden bazı eleştiriler de mevcut.

Egemenlik ve bağımsızlık

AB ve ABD tarafından ‘terör örgütü’ olarak sınıflandırılan Hamas hareketi, Filistinlilerin egemenlik sahibi, bağımsız bir devlet istediğini vurguladı. Hareketin genel ilkelerine ve politikalarına dair belge, 4 Haziran 1967 sınırlarında ve başkenti Kudüs olan bağımsız bir Filistin devletinin kurulmasını ‘ortak bir ulusal uzlaşma formülü’ olarak değerlendiriyor ve ‘sebepler, koşullar ve baskılar ne olursa olsun Filistin topraklarının tek karışından vazgeçilmeyeceğinin’ altını çiziyor. 

Hareketin 1 Mayıs 2017 tarihinde yayınladığı ve 12 başlığa ayrılmış 42 maddeden oluşan belgede ‘Kudüs’ün Filistin’in başkenti ve Mescid-i Aksa’nın da Filistinlilerin ve Müslümanların münhasır hakkı olduğu’ ifade ediliyor. Ayrıca ‘mülteci meselesini gündemden düşürmeye yönelik tüm projelere ve girişimlere’ karşı olunduğu ve ‘Siyonist varlığın meşruiyetinin tanınmayacağı’ ilan edilerek, ‘nehirden denize Filistin’in tamamen özgürleşmesinden başka bir yolun olmadığı’ vurgulanıyor.  

İslami Cihad hareketinin liderleri ise Amerikan planının ‘dünya kamuoyunu ve Filistinlileri aldatmaya’ yönelik olduğuna dikkat çekti. Hareket lideri Nafiz Azzam daha önce, “İşgal güçlerinin, halkımızın arzuladığı devletin özelliklerini bizim adımıza belirlemesine izin vermeyi reddettiğimiz gibi, bu çözümleri de reddediyoruz. Hele de bunu belirleyen taraflar, Washington ile Tel Aviv ise” demiş ve ‘kendi hareketi için direnişin, değişmez bir tercih, bir yaklaşım ve politika olduğunu’ belirtmişti.

İngiliz gazetesi The Guardian’ın haberine göre ‘en radikal’ Filistinli silahlı örgütlerden biri kabul edilen İslami Cihad, her türlü siyasi barış sürecini reddediyor ve ‘İsrail’in dört bir yanında, Batı Şeria’da ve Gazze Şeridi’nde bir İslam devleti kurma’ hedefine ulaşmak için tek yolun askerî zafer olduğunu düşünüyor.

Diğer yandan Filistin Ulusal Girişim Hareketi Genel Sekreteri Mustafa Bergusi, ‘işgalin sona erdirilmesi, yerleşimlerin tamamen ortadan kaldırılması ve Kudüs’ün Filistin devletinin başkenti olarak belirlenmesi gibi pratik saha uygulamaları benimsenmediği sürece bir Filistin devletine dair konuşmalara itibar etmediğini’ söyledi. Filistin Halk Partisi Genel Sekreteri Bessam es-Salihi ise ‘Batı Şeria’da ve Gazze’de gerçek ve Batı Şeria’da, Gazze Şeridi’nde ve Kudüs’te sorumluluğu üstleneceğine dair bir teminata sahip bir Filistin devletinin kurulmasının, işgalin sona ermesiyle mümkün olduğunu’ ifade etti.  

Bir varoluş sorunu

Filistin Halk Kurtuluş Cephesi (FHKC) ise ABD Başkanı Joe Biden’ın ‘silahsızlandırılmış’ bir Filistin devleti kurulmasına ilişkin önerilerini ‘Amerika’nın Filistin davasını tasfiye etmeye yönelik yeni bir planı’ olarak değerlendirdi. Yaptığı bir basın açıklamasında ABD’nin önerisinin ‘peşini bırakmayan bir varoluş sorununun gölgesinde Siyonist varlığı, içine düştüğü yenilgi bataklığından kurtarma girişimi’ olduğunu söyleyen FHKC, ABD yönetiminin ‘Filistin halkına yönelik saldırısında ve soykırım savaşında Siyonist varlığa ortak olan bir düşman’ olduğunu vurguladı. Ayrıca ‘silahsızlandırılmış bir devlete dair’ her türlü önerinin ‘Filistin davasını tamamen ortadan kaldırmayı ve uluslararası meşruiyet kararlarını atlamayı hedeflediğini’ açıklayarak, Amerika’nın önerisinin ‘Filistin halkının egemenliğini elinden aldığını, ona teslimiyet koşulları dayattığını ve onu en basit haklarından ve yaşam unsurlarından mahrum edip, boğucu bir kuşatma altında bıraktığını’ belirtti. İsrail’in terör örgütü olarak kabul ettiği Halk Cephesi, Filistin Yönetimi’ni ya da Filistinli veya Arap herhangi bir tarafı ‘Amerika’nın bu reddedilmiş ve şüpheli planını ele alma veya uygulama’ konusunda da uyardı.  

Filistin Demokratik Kurtuluş Cephesi ise yaptığı bir açıklamada ‘BM’nin gözetiminde ve ilgili BM kararlarına uygun olarak, bağlayıcı bir gündem ve takvimle uluslararası bir konferans düzenlenmesinin yolunu açacak anlamlı bir siyasi sürecin başlatılmasını’ talep etti ve şöyle dedi:

“İşgalden kurtulmak, 4 Haziran 1967 sınırlarında ve başkenti Kudüs olmak üzere bağımsız ve tam egemen bir devlet kurmak ve mülteci meselesini 1948 yılından bu yana tehcir edildikleri yurtlarına ve yuvalarına geri dönme haklarını garanti eden 194 sayılı karar uyarınca çözmek gerekiyor.”

Siyasi analist Hani el-Mısri’ye göre Biden yönetiminin bir Filistin devleti kurulmasından bahsetmesi, ‘Filistin halkının kendi kaderini tayin etme hakkını yeniden gündeme getirmek için değil, İsrail’in güvenliğini sağlamak, iki uluslu bir devletin kurulmasını önlemek, İsrail’i bir Yahudi devleti olarak korumak, Amerika’nın bölge üzerindeki hegemonyasının devamını sağlayacak şekilde İsrail’i bölgeye entegre etmek ve Çin’in, Rusya’nın ve İran’ın ilerleyişini sınırlayacak yeni bir Ortadoğu kurmak’ içindir.

İsrail’in güvenliği

İsrailli yetkililer ve analistler ise bir Filistin devletinin kurulmasına itiraz konusunda hemfikir. Ulusal Birlik Partisi’ne mensup Knesset üyesi Gideon Sa’ar, ‘bir Filistin devletinin İsrail’in güvenliği ve geleceği için bir tehdit oluşturacağını’ düşünüyor. İsrailli Jerusalem Post gazetesinin haberine göre Sa’ar ayrıca, Filistin devletinin ‘radikal bir devlet ve bir terör üssü olacağını, en aşırı unsurlarla ittifak kuracağını ve bunun da bölgenin istikrarını kalıcı olarak sarsacağını’ ifade etti.

Amerika’nın arzusuna aykırı olarak daha önce Netanyahu, ABD’ye ‘Gazze savaşı sonrasına dair herhangi bir senaryo çerçevesinde’ bir Filistin devletinin kurulmasına yönelik itirazını bildirdiğini açıklamıştı.

Fransız Le Figaro gazetesine göre İsrail’in bir tercih yapması gerekiyor: ‘Ya aralıklarla bir kaos yaşamaya devam etmekle birlikte Filistin Mandası’nın tamamı üzerinde askerî kontrolü sürdürecek ya da silahsızlandırılmış bir Filistin devletinin kurulması ve sınırlarında barışın sağlanması için bu toprakların yüzde 22’sinden vazgeçecek.’

Yazar Renaud Girard, ‘bölgesel güçlerin, Filistinlileri, mültecilerin bir Yahudi devleti olarak kalmayı isteyen İsrail’e geri dönüşünün mümkün olmadığı konusunda ikna etmesi’ gerektiğini düşünüyor. Ona göre ‘Amerika, bu çözümü siyasi olarak desteklemek için gerekli araçlara sahip. Filistinliler de kendilerine uzatılan bu eli ve kendi devletlerini kurma fırsatını değerlendirmeyip, Yahudileri denize atma hayallerini sürdürürlerse, onları bekleyen feci akıbeti hak edecekler.’

The Washington Post’un 16 Şubat 2021’de 521 uzmanın cevaplarına dayanarak yayınladığı anket dikkat çekici. Buna göre uzmanların yüzde 52’si, en azından önümüzdeki on yıl içinde bir Filistin devletinin kurulmasını mümkün görmezken, sadece 6’sı önümüzdeki on yıl içinde bunun mümkün olabileceğini düşünüyor.

*Bu yazı Şarku’l Avsat tarafından Independent Arabia’dan çevrildi.



Sudan Savaşı: Londra’daki konferansın başarısızlıkla sonuçlanmasının ardından şimdi ne olacak?

Fransa Dışişleri Bakanı Jean-Noël Barrot, İngiltere Dışişleri Bakanı David Lammy ve Afrika Birliği (AfB) Siyasi İşler, Barış ve Güvenlik Komiseri Bankole Adeoye Londra'da düzenlenen Sudan konulu barış konferansına katıldılar, 15 Nisan 2025
Fransa Dışişleri Bakanı Jean-Noël Barrot, İngiltere Dışişleri Bakanı David Lammy ve Afrika Birliği (AfB) Siyasi İşler, Barış ve Güvenlik Komiseri Bankole Adeoye Londra'da düzenlenen Sudan konulu barış konferansına katıldılar, 15 Nisan 2025
TT

Sudan Savaşı: Londra’daki konferansın başarısızlıkla sonuçlanmasının ardından şimdi ne olacak?

Fransa Dışişleri Bakanı Jean-Noël Barrot, İngiltere Dışişleri Bakanı David Lammy ve Afrika Birliği (AfB) Siyasi İşler, Barış ve Güvenlik Komiseri Bankole Adeoye Londra'da düzenlenen Sudan konulu barış konferansına katıldılar, 15 Nisan 2025
Fransa Dışişleri Bakanı Jean-Noël Barrot, İngiltere Dışişleri Bakanı David Lammy ve Afrika Birliği (AfB) Siyasi İşler, Barış ve Güvenlik Komiseri Bankole Adeoye Londra'da düzenlenen Sudan konulu barış konferansına katıldılar, 15 Nisan 2025

Emced Ferid et-Tayyib

Sudan'daki yıkıcı savaşın patlak vermesinin ikinci yıldönümünde, İngiltere Dışişleri Bakanlığı'nın ev sahipliğinde Londra'da düzenlenen Sudan konulu konferans, Sudan kriziyle nasıl başa çıkılacağı konusunda uluslararası aktörler arasındaki derin görüş ayrılıklarını ortaya koydu. Sudan hükümeti ve Hızlı Destek Kuvvetleri’nin (HDK) katılmadığı konferansta, uluslararası katılımcılar tarafından üzerinde mutabık kalınan bir sonuç bildirgesinin yayınlanamaması bu görüş ayrılıklarının en bariz göstergesiydi.

Sudan’daki savaş üçüncü yılına girerken insani, siyasi ve güvenlik riskleri artmaya devam ediyor. Uluslararası toplum ise Sudan kriziyle etkin ve gerçekçi bir şekilde başa çıkmak için ortak bir stratejiye ulaşıyor.

Sudan'a yönelik uluslararası yaklaşımlardaki temel sorun, Sudan ordusu ile HDK arasında sahte bir ‘eşdeğerlik’ benimsenmesinden kaynaklanıyor. Bu yaklaşım sadece analitik açıdan hatalı değil, ahlaki açıdan da kabul edilemez. HDK, Sudan devletinin bir kurumu olan Sudan ordusuyla eşit düzeyde meşru bir siyasi veya askeri aktör olarak ele alınamaz. Bunun yanında uluslararası aktörler, Ekim 2021 darbesinden bu yana hükümetin gayrimeşru olduğunu savunarak, Sudan ordusunu Sudan hükümetinden ayrı ve bağımsız bir varlık olarak ele almakta ısrar ediyor. Ancak Sudan ordusu, Sudan devletinin önemli bir parçası ve ona hükümetten ayrı muamele etmek, siyasi alanı daha da askerileştirme riski taşıdığı da bir gerçek. Bu durum, tamamen askeri bir hükümete doğru kayma riskini artırmakta, demokratikleşme beklentilerini engellemekte ve otoriter yolları güçlendirmektedir.

Londra konferansındaki çıkmaza HDK'nın Kuzey Darfur'un yönetim şehri ve Sudan ordusunun Darfur bölgesindeki son kalesi olan el-Faşir'e sadece on beş kilometre uzaklıktaki Zemzem Mülteci Kampı’na yaptığı son saldırı eşlik etti. Tanıklara göre 11 Nisan 2025 tarihinde HDK üyeleri kampı ele geçirerek etnik temelli katliamlar ve insani yardım çalışanlarına yönelik saha infazları gerçekleştirdi. Bu infazlar arasında, kampta faaliyet gösteren son tıbbi klinik olan Uluslararası Mülteci Örgütü (IRO) kliniğinden dokuz sağlık personeli de bulunuyordu. Tüm bu zulümler, HDK tarafından el-Faşir şehri ve çevresindeki Zemzem ve Ebu Şuk gibi mülteci kamplarına bir yıldan uzun süredir uygulanan ve insani durumu daha da kötüleştiren kuşatmanın ardından meydana geldi.

Geçtiğimiz yılın ağustos ayında Zemzem Mülteci Kampı’ndaki gıda güvensizliği boyutunun, Entegre Gıda Güvenliği Aşama Sınıflandırması’nın (IPC) 5. aşaması olan ‘felaket/kıtlık’ seviyesinde olduğu ilan edildi.

Sınır Tanımayan Doktorlar (MSF) mülteci kampında her iki saatte bir en az bir çocuğun açlık veya hastalık nedeniyle hayatını kaybettiğini bildirdi.

Londra'daki konferansa katılan birçok ülkenin temsilcileri için HDK ile normalleşmeyi öneren ya da onu uluslararası arenada tanınan Sudan hükümeti ile eşit konuma getiren her metin danışıklı dövüş kokuyor. Bu durum, Lancaster Sarayı'nda gerçekleşen konferansa katılımın, diplomatik inceliklerin ötesinde daha derin ikilemleri ve anlaşmazlıkları gizlediğini yansıtıyordu. Bazı bölge devletlerinin HDK'ya -süregelen silah sevkiyatları ve altyapıya saldırmak için kullanılan insansız hava araçları (İHA) da dahil olmak üzere- askeri ve lojistik destek sağlamaya devam etmesi çok çeşitli uluslararası diplomatik ve siyasi çevreler tarafından kabul edilemez hale geldi. Başta Temsilci Sarah Jacobs ve Senatör Chris Van Hollen olmak üzere ABD Kongresi'nin bazı üyeleri bu desteğin altını özellikle çizdi. Bu desteğin Sudan'da devam eden savaşın ana nedeni olduğu vurgulandı.

Sudan ordusunun sicili suistimallerden arınmış değil, ancak bağımsız sayısal izleme raporları HDK milisleri ile aralarındaki büyük farkı ortaya koyuyor.

Ancak bölge ülkeleri için en tehlikeli gelişme, HDK'nın 2025 şubatında Nairobi'de diğer güçlerle birlikte Darfur merkezli Sudan hükümetine paralel bir hükümet kurmak için anlaşmasıdır.  Bu gelişme, milislerin el-Faşir’i ele geçirme çabalarının artmasını açıklarken, Sudan'ın bölünme ihtimalini arttırma tehdidi yaratıyor. Bu da diğer uluslararası aktörlerden çok yakın komşularını etkileyen jeopolitik bir risk ve savaşın uzamasına katkıda bulunan yeni bir gerçeklik yaratacak.

Konferans sırasında binlerce Sudanlı, uluslararası etkileşimin kendisini reddetmek için değil, daha ziyade Sudan'da devam eden çatışmayı körüklemekle suçlanan bazı ülkelerin katılımına itiraz etmek için konferansın gerçekleştiği binanın önünde protesto gösterileri düzenledi. Ancak bu protestolar, bazı Batılı diplomatların halkın öfkesinin gerçek bir ifadesinden ziyade Sudan hükümetinin resmî açıklamalarında yer alan görüşlerinin bir uzantısı olarak değerlendirerek, bu protestoları küçümsemeleri nedeniyle dikkate değer bir ilgisizlikle karşılandı. Oysa bunlar halkın öfkesinin gerçek bir ifadesi bile değildi. Bu durum, Sudan’daki gerçekliği kasıtlı olarak inkâr etmeye devam eden ve Sudanlıların iradesini ve ülkelerinin kaderini belirleme ve egemenliğini koruma konusundaki doğal haklarını görmezden gelen Batı'nın yanlış hesaplarını açıkça ortaya koyuyor.

cdfgrthy
HDK'nın 15 Nisan'da Kuzey Darfur'daki Zemzem Mülteci Kampı’na saldırmasının ardından etraftaki Sudanlı kadın ve çocuklar (Reuters)

Bu dinamik, Batılı aktörlerin ve uluslararası kuruluşların Sudan ihtilafını ele alma yaklaşımlarını sürekli olarak zayıflatan derin ve sistematik bir analitik başarısızlığı ortaya koyuyor. Bu aktörlerin değerlendirmeleri, çatışmayı ulusal bir trajediden ziyade kaybedilen siyasi gücü yeniden kazanmanın bir aracı olarak gören ve Batılı diplomatik çevrelerle yakın bağları olan dar bir Sudanlı elit çevresinin siyasi isteklerine bağlı kalıyor. Bu özlemler, Sudan'daki çatışmanın, Sudan ordusu ve HDK arasında sahte ve yapay bir denklik tezini desteklemeye çalışan bir uluslararası analiz merceği yarattı.

Bu yaklaşımın temel metodolojik kusuru inatçı katılığından kaynaklanıyor. Sürekli ortaya çıkan gerçeklere kayıtsız kalıyor ve kendisiyle çelişen kanıtlar artmasına rağmen değişmiyor. Uluslararası aktörler, ortaya çıkan gerçeklere uyum sağlamak yerine, gerçekler gözden düşse bile, dogmatizmin sınırlarında dolaşan ideolojik bir hararetle ilk değerlendirmelerine bağlı kaldılar. Bu bilişsel önyargı, sadece Sudan hükümeti arasında değil, Sudan halkı arasında da dış müdahalelere karşı bir şüphecilik iklimine yol açtı. Daha da önemlisi, yabancı aktörlerin çatışmanın gerçeklerine hitap eden müdahaleler tasarlama kabiliyetlerini zayıflatıyor. Bu çabaların analitik temeli en başından kusurlu ve milyonlarca Sudanlının yaşadığı gerçeklikten tamamen farklı olan çarpıtılmış bir gerçeklik algısına dayanıyor. Verimsiz ve etkisiz bir uluslararası angajman döngüsünü sürdürüyor.

Sudan ordusu ihlallere bulaşmamış değil. Ancak bağımsız nicel izleme raporları, Sudan ordusunun HDK ile arasındaki büyük farkı ortaya koyuyor. Silahlı Çatışma Konumu ve Olay Verileri Projesi'nin (ACLED) 2024 yılında HDK'ya atfedilen yaklaşık bin 300 olaya karşılık, Sudan ordusunun sivil kayıpların yaşandığı yaklaşık 200 olaydan sorumlu olduğunu bildirdi.

HDK gerçek bir terör kampanyası yürütürken, destekçileri olası bir baskıya karşı koruyucu gibi davranıyor.

Uluslararası toplumun Sudan'a yönelik mevcut tutumu, Batılı güçlerin Bosna hükümeti ile Sırp milisler arasında sistematik etnik temizlik ve soykırım uygulandığına dair açık kanıtlara rağmen sahte bir eşdeğerlik politikası benimsediği, Bosna Hersek savaşının ilk günlerindeki tutumuyla çarpıcı bir benzerlik taşıyor.

Uluslararası aktörler tüm taraflara eşit derecede suçlu muamelesi yaparak zulmü durdurmak için kararlı ve gerçekçi müdahaleyi engelledi, Sudan'dakine benzer bir denklik yanılsaması yaratarak savaş suçlularını meşrulaştırdı ve başta Srebrenitsa Soykırımı olmak üzere zulümlerin kontrolsüz bir şekilde devam etmesine izin verdi. Bu ahlaki kararsızlık sadece failleri cesaretlendirmekle kalmadı, nihayetinde müdahaleyi daha maliyetli ve karmaşık hale getirdi. Yıllar süren önlenebilir acılar, NATO’nun hava saldırıları ve Dayton Anlaşmaları’nın imzalanmasıyla sona erdi. Bu olay, açık bir saldırganlık karşısında diplomatik tarafsızlığın, dünyanın bir daha asla müsamaha göstermemeye yemin ettiği suçları nasıl mümkün kılabileceğine dair çarpıcı bir ders niteliğindeydi. Yine de 2023 yılında HDK tarafından Masalitlere karşı etnik temizlik gerçekleştirmesi, kısa bir süre önce Zemzem Mülteci Kampı’na saldırması ve bunlar arasında sayısız sistematik zulümde bulunmasından sonra bile, dünya halen kayıtsız kalmaya devam ediyor.

Bu dengesizlik, bilginin ve alternatif anlatıların silah haline getirilmesi ve bir savaş aracı olarak kullanılmasıyla körüklendi. Bunun belki de en belirgin tezahürü, bu savaşı Müslüman Kardeşler (İhvan-ı Müslimin) ve radikal İslamcılara karşı bir savaş olarak göstermeye çalışan medya kampanyasıdır. Kıtlık ve soykırım Darfur bölgesini kasıp kavururken, Müslüman Kardeşler'in HDK saflarındaki ve üst düzey lideri arasındaki köklü varlığı görmezden geliniyor. Radikal İslamcılık hayaleti, uluslararası toplumun dikkatini işlenen zulümlerden uzaklaştırmak ve HDK'ya verilmeye devam eden dış desteği meşrulaştırmak amacıyla stratejik bir sis perdesi olarak kullanılıyor. Bu anlatı, Batı'yı radikal siyasal İslamcılığın ve terörizm hayaletinin Sudan'da yeniden ortaya çıkması konusunda korkutmayı amaçlarken, HDK'nın toplu katliam, etnik şiddet, cinsel kölelik ve sivil altyapının tahribatı gibi sistematik terör eylemleri gerçekleştirdiği gerçeğini görmezden geliyor. İronik olan ise HDK gerçek anlamda terör estirirken, destekçilerinin potansiyel bir terör kampanyasına karşı koruyucuymuş gibi davranması. Gerçeğin bu şekilde kasıtlı olarak çarpıtılması sadece uluslararası toplumu yanıltmakla kalmıyor, aynı zamanda soykırımın 'terörle mücadele' gibi yanıltıcı bir söylemin arkasına gizlenmesine de olanak sağlıyor.

dfgtrhy
Sudan Egemenlik Konseyi Başkanı ve Ordu Komutanı Abdulfettah el-Burhan Port Sudan'daki savaş kurbanlarının ailelerine destek için bir girişim başlattı, 26 Nisan 2025 (AFP)

Bu anlatının, özellikle de milislerin destekçileriyle ilişkili Sudanlı politikacılar arasında yaygın bir şekilde desteklenmesi sadece mantığa aykırı olmakla kalmıyor, aynı zamanda medya etkisinin ve stratejik mesajlaşmanın meşruiyet üretmek için ne ölçüde silah haline getirildiğini de ortaya koyuyor. Medya üzerindeki hegemonya ile dikkatlice gizlenen bu çelişkiler, Batı'nın Sudan krizine ilişkin algılarını derinden çarpıtırken, politik tepkilerinin tutarlılığını ve güvenilirliğini zayıflattı. Böyle bir atmosferde dış aktörlerin sahadaki gerçekleri doğrulamak için çabalarını iki katına çıkarmaları gerekiyor.

Dahası, Batılı politika çevreleri, eski Başbakan Abdullah Hamduk liderliğindeki Tekaddum İttifakı’nı kurup finanse ederek, Sudan'da müdahaleleri için tercih edilen bir ortak olarak kontrollü bir siyasi koalisyon oluşturmaya ve finanse etmeye çalıştı. Bu yaklaşım, saflarında HDK sempatizanları olduğuna dair açıkça yapılan uyarılara rağmen devam etti.

Sonuç ise tahmin edilebilir ve yıkıcıydı. Önemli miktarda mali ve uluslararası destek ve siyasi meşruiyet elde eden Tekaddum İttifakı bölündü ve yerini ‘Kuruluş’ adında yeni bir siyasi oluşuma bıraktı. Bu oluşum, mevcut çatışmadaki en ciddi zulümlerden sorumlu olan aynı milislerle paralel bir hükümet kurmak amacıyla HDK ile açık bir siyasi ve askeri ittifak ilan etti. Batı'nın sivil tarafı güçlendirme bayrağı altında bu sonucu desteklemesi, sahadaki açık sinyalleri görmezden gelmeyi seçen uluslararası aktörlerin bilgeliği ve stratejisi hakkında acil yanıt bekleyen soru işaretlerini ortaya koydu. Daha da önemlisi, bu durum nasıl düzeltilebilir?

Dünya şimdi Sudan’la ilgili bir gerçeklik anıyla karşı karşıya. Sudan ordusu ve HDK arasındaki yapay, sahte ‘denkliğe’, hesap verebilirliği baltalayan ve soykırım ve savaş suçları işleyen suçluları ne barışı garanti eden ne de istikrarı yeniden tesis eden siyasi vaatlerle ödüllendiren bir yaklaşıma tutunmaya devam mı edecek? Yoksa stratejisini, dış mihraklar veya vekillerle yapılan müzakerelerle değil, egemen ve sürdürülebilir bir barış isteyen sıradan Sudanlıların istekleriyle uyumlu olacak şekilde yeniden mi düzenleyecek?

Londra konferansının başarısızlığı, kısmi tedbirlerin sınırlarını gözler önüne serdi. Dünya, HDK gibi aktörlere ve onların dışarıdan destekçilerine hesap sormayarak suç işlemeye devam etmelerine izin veren kısa vadeli çözümler peşinde koşmaya devam etmekle, Sudan halkının refahına öncelik veren ilkeli, gerçeklere dayalı bir politikaya bağlı kalmak arasında seçim yapmalı. BM sürdürülebilir kalkınmayı, gelecek nesillerin kendi ihtiyaçlarını karşılayabilmelerini tehlikeye atmadan bugünün ihtiyaçlarını karşılamaya yönelik çabalar olarak tanımlıyor. Sudan'da sürdürülebilir barışın sağlanması da ‘barışı gelecekte riske atmadan şimdi sağlamak’ şeklindeki benzer bir düşünce yapısını gerektiriyor. Sudan'da sürdürülebilir barış, basmakalıp açıklamalarla ya da kapalı kapılar ardında yapılan güç simsarlıklarıyla sağlanamaz. Bunun için kimin savaş suçu işlediğine dair sarsılmaz bir dürüstlük, milisler tarafından gerçekleştirilen zulümlerin kategorik olarak reddedilmesi ve en çok acı çekenlerin sesleriyle gerçek bir dayanışma içinde olunması gerekir.