Sahel’deki El Kaide, Taliban'ın peşinde

Iyad Ag Ghali, örgütün önde gelen liderlerinden biri ve ismi, ez- Zevahiri'nin yerini alacak adaylar arasında gösteriliyor.

Mali'nin kuzeyindeki Kidal'da, 2016’da Azavad güçleri. (AFP)
Mali'nin kuzeyindeki Kidal'da, 2016’da Azavad güçleri. (AFP)
TT

Sahel’deki El Kaide, Taliban'ın peşinde

Mali'nin kuzeyindeki Kidal'da, 2016’da Azavad güçleri. (AFP)
Mali'nin kuzeyindeki Kidal'da, 2016’da Azavad güçleri. (AFP)

El Kaide örgütü geçen ağustos ayının sonunda, Mali'nin kuzeyindeki tarihi şehir Timbuktu'yu kuşattığını duyurarak Afrika sahili bölgesinde dikkatleri üzerine çekti. Şehri kara, hava ve nehir yoluyla izole ederek, bölge sakinlerini günlük saldırılara ve bombardımanlarına maruz bıraktı. Bu durum, şehri insani bir felaketin eşiğine getirdi ve birçok kişinin komşu kırsal bölgelere kaçmasına neden oldu.

Aşırılık yanlısı örgüt, şehri kuşatmayı başardı ve Mali'nin kuzeyindeki Azavad bölgesinde şehirler ve köyler ele geçirdi. 2022'de Fransız güçlerinin ve bu yıl Birleşmiş Milletler güçlerinin de ayrılmasının ardından benzeri görülmemiş bir şekilde genişledi.

El Kaide, Afrika sahili bölgesindeki güvenlik koşulları ve istikrarsızlıklardan yararlanarak, komşu Burkina Faso'ya ve üç ülkenin sınırının kesiştiği ‘Ölüm Üçgeni’ olarak bilinen Nijer topraklarına nüfuzunu genişletti. Burada, Wagner grubu tarafından desteklenen Mali hükümeti güçleriyle ve rakibi DEAŞ ile savaşıyor.

Fotoğraf Altı: Azavad hareketlerinden Tuareg savaşçıları, 28 Eylül 2016'da Kuzey Mali'deki Kidal yakınlarında toplantı düzenledi. (AFP)
Azavad hareketlerinden Tuareg savaşçıları, 28 Eylül 2016'da Kuzey Mali'deki Kidal yakınlarında toplantı düzenledi. (AFP)

Nasıl bu kadar hızlı büyüyor?

El Kaide'nin Sahel’deki ilk belirtileri, 1990'ların başında Cezayir'de yaşanan ‘Kara On Yıl’ dan sonra başladı. 11 Eylül 2001 saldırılarından sonra Afganistan'da Taliban hareketinin çöküşünden sonra, örgüt, Cezayir'deki ‘Cemaatu’l-Dava ve'l-Cihad’ hareketinden doğdu. Örgüt 2007 yılında kendini ilan etti. Daha sonra, terör için bir arka bahçe haline gelen bölgede, bağımsız olarak çalışan birkaç grup ve bazıları El Kaide’ye bağlılığını ilan eden gruplar da dahil olmak üzere gruplar çoğaldı.

Aralık 2011’de, Mali'nin kuzeyinde, Tuareglerin en ünlü liderlerinden biri olan İyad Ag Gali liderliğinde yeni bir hareket ortaya çıktı. Ag Gali, Ensar ed-Din adlı yeni hareketi duyurdu. Bu hareket 2012 yılında Mali'ye karşı savaştı.

Mali'de şiddet yanlısı gruplar arasındaki rekabet ve hedeflerin çeşitliliği nedeniyle durum karmaşık hale geldi. Turistleri, yabancıları ve devlet memurlarını kaçırarak milyonlarca euro fidye talep eden gruplar varken, hakimiyet kurmak ve halifelik projesini benimsediğini iddia eden gruplar da var.

Görüşmeler sayesinde, Mart 2017'de, çatışma ve anlaşmazlıklar sonrasında İyad Ag Gali tüm hareketleri tek bir çatı altında birleştirmeyi başardı. Ensar ed-Din, Macina Kurtuluş Cephesi, Murabitun örgütü ve El Kaide'nin Afrika Mağribi'ndeki kanadını ‘İslam ve Müslümanların Zaferi Cephesi’ adı altında bir ittifak altında topladı.

Fotoğraf Altı: İyad Ag Gali.
İyad Ag Gali.

Gali, Tuareg etnik kökenini, ayrıca araziyi, kabileleri, çatışma taraflarını ve Mali'deki iktidar odaklarını iyi bilmesini kullandı. 1992'de barış anlaşmasının ardından bir süre diplomat olarak çalıştığı için, liderlik ettiği gruplar için kapsamlı bir strateji oluşturmayı, takipçilerini iki katına çıkarmayı ve daha fazla destekçi toplamayı başardı.

Şarku’l Avsat’ın edindiği bilgilere göre Gali, El Kaide'nin Afrika sahili bölgesindeki sınırlı hedeflerini aştı. El Kaide'nin hedefleri, turistleri kaçırma, kaçakçılık ve ayaklanma gibi sınırlı operasyonlara dayanıyordu. Gali, Taliban hareketinin Afganistan'daki üslerinde elde ettiği deneyimden ilham alarak, etki alanları ve takipçileri oluşturmaya başladı. Bu sayede, Azavad'daki devrimci hareketlerin pahasına, eşi görülmemiş bir liderlik pozisyonuna ulaştı.

El Kaide'nin lideri, Tuareg isyancılarıyla olan geçmişi ve Libya'daki faaliyetleri nedeniyle geniş çapta tanıyor. Libya'da Yeşil Tabur’un bir üyesiydi ve Lübnan'da Filistinlilere karşı savaşmak için savaşa gitti. Ayrıca, Muammer Kaddafi'nin ordusu için Çad'da görev yaptı. Birçok farklı yerde yaşadı ve daha sonra önce Sünni grupların, ardından Pakistan ve Afganistan'da Tebliğ Cemaati'nin, daha sonra da aşırılık yanlısı cihat gruplarının fikirlerini benimsedi. ABD istihbarat raporları, Gali'nin Mali ve dışındaki çok sayıda tarafla kurduğu karmaşık bir ilişki ağı sayesinde sahip olduğu nüfuzun kapsamını ortaya çıkardı. Bunu, son iki on yılda Sahra'da terörist unsurlar tarafından kaçırılan batılı ve Mali rehinelerin serbest bırakılması için arabuluculuk yaptığında kanıtladı.

Fotoğraf Altı: Nijer'in başkenti Niamey'deki kadınlar. (AFP)
Nijer'in başkenti Niamey'deki kadınlar. (AFP)

Gali, sahada kabile bağlarını kullandı ve kabile liderleriyle geniş ilişkiler kurdu. Bu liderlere, kendisinin veya bağlı olduğu grupların bir hedefi olmayacaklarını, aksine onları herhangi bir saldırı veya tecavüzden koruyacak bir ‘koruma unsuru’ olacaklarını garanti etti.

Son on yılda, Fransa ve Birleşmiş Milletler güçlerinin Mali'de bulunduğu dönemde, Gali, çok fazla saldırı düzenlemedi veya doğrudan hedef belirlemedi veya yabancı güçlere karşı savaş ilan etmedi. Bu güçler, onu yakalamak için milyonlarca dolar ödül koymuştu. Ayrıca Azavad’lı komşularıyla da herhangi bir çatışmaya girmedi. Bu komşularıyla, ‘herhangi bir tarafın diğerine saldırmayacağı’ konusunda dolaylı bir anlaşmaya varmıştı. Diğer yandan, çölde saklandı ve güçlü bir güç inşa etmeye odaklandı. Daha fazla aşırıcıyı kendine çekti. Silah, mühimmat ve para toplamak için mevcut kargaşadan ve Libya'nın çöküşünden ve ona yakın olan Kaddafi rejiminin düşüşünden yararlandı.

Halife olduğu iddia edilen devlet

İyad Ag Gali, DEAŞ gibi ‘Sahel'de Halifelik Devleti’ kurma projesini açıkça ilan etmedi. Ancak ‘El Kaide"nin medya kolu es-Sehab tarafından yayınlanan yayınları, ‘Sahel ülkelerinde İslami şeriatı uygulama’ projesine işaret ediyor. Örgüt, hakimiyet bölgelerinde valiler ve emirler atadı. Bu valiler, örgütünün yasalarını ve yönetimin nasıl olacağı konusundaki görüşlerini uygulamak için çalışıyor. Raporlara göre, El Kaide valileri, fakir halka karşı keyfi ve şiddetli uygulamalarda bulunuyor. Hayvanlarını, paralarını ve mallarını ellerinden alıyorlar ve ‘zekat’ adı altında ağır vergiler koyuyorlar.

Fotoğraf Altı: Askeri darbenin liderleri tarafından sınır dışı edilen Fransa Büyükelçis’inin ayrılmasının ardından pazar günü Niamey'de toplantı düzenlendi. (EPA)
Askeri darbenin liderleri tarafından sınır dışı edilen Fransa Büyükelçis’inin ayrılmasının ardından pazar günü Niamey'de toplantı düzenlendi. (EPA)

El Kaide"nin gücü ve hakimiyeti, binlerce işsiz gencin örgüte katılmasına neden oldu. Bu gençler, örgütten korktukları ve ‘benden olmayan benim düşmanımdır’ politikası uygulanacağından endişe ettikleri için örgüte katıldılar. Bu durum, DEAŞ gibi örgütlerin de uyguladığı bir politika. Zira bu örgütler, kendilerine katılmayanları öldürebiliyor.

Şu anda, El Kaide örgütünün Mali'nin kuzeyindeki çoğu bölgede hakimiyeti var. Bu hakimiyet, Moritanya sınırına kadar uzanıyor. Mali'nin güneyinde, Burkina Faso'nun derinliklerine ve Togo sınırına kadar uzanıyor. Ayrıca, Nijer sınırına da ulaşıyor. Örgütün, yayınladığı videolara göre, şu anda binlerce takipçisi ve tonlarca silahı bulunuyor.

Örgüt, hareketlerinde ‘pikap’ arabalarına güveniyor. Her bir araba, birkaç savaşçı, motosikletler, saldırı ve savunma silahları, bazen hava saldırılarına karşı olmak üzere, yiyecek, su ve yakıt taşıyabiliyor. Bu da örgüte haftalarca ihtiyaç duymadan hareket etme imkanı veriyor.

Bu tehlikeli strateji sayesinde, örgüt, inisiyatif ve sürprizi elinde tutuyor. Rakipleri, örgütten, baskın ve kaybolma hızında üstünlüğü nedeniyle acı çekiyor. Bölge orduları için bir korku kaynağı haline geldi, çünkü onlara ciddi insani ve maddi zararlar verdi.

ABD nerede?

Her zaman yöneltilen soru şu: El Kaide örgütünün ve onun benzerlerinden DEAŞ’ın bu kadar güçlü olmasına karşı, terörle mücadele gücü nerede? Bu örgütler, geniş bir coğrafi alanda hakimiyet kurarken, Amerikan ve Fransız askeri üslerinden yapılan hava saldırılarından etkilenmiyor.

Gözlemcilere göre, bölge ülkelerinin (Mali, Burkina Faso ve ardından Nijer) davranışları, bölgedeki terörle mücadele projesini baltaladı. Bu, bu ülkelerde yaşanan birbirini takip eden darbelerin istikrarı sarsmasının ardından gerçekleşti. Bu durum, Batı'nın, Sahra ve Batı Sahel boyunca dağılmış gruplara karşı savaşında uzun vadeli planlarını sürdürmesini engelledi. Mali, Fransa ve Birleşmiş Milletler'den gelen 20 binden fazla askerin bölgeden ayrılmasını istedi. Bu askerler, Mali'yi terörist grupların yanı sıra diğer muhalif gruplardan koruyordu. Bu garip olarak görülen talep, neredeyse fakir ülkeyi yerinden eden bir terör dalgasına yol açtı. Mali, Wagner grubundan milyonlarca dolar ve madencilik sözleşmeleri karşılığında uzmanlar getirdi. Ancak bu önlemler, muhtemelen devam eden terör dalgasına karşı etkisiz kalacak.

Komşu Nijer'de de durum aynı. Nijer'in sınırları, bu grupların hareketlerini izleyen Fransız birlikleri ve bu grupların toplanmaları ve hareketleri hakkında doğru bilgi sağlayan ABD birlikleri sayesinde terörden uzaktı. Nijer'deki darbenin baltaladığı bu yardımlar, uranyum açısından zengin ülkeyi, komşuları Mali ve Burkina Faso'nun maruz kaldığı tehditlerin altına sokuyor.

Fransız dergisi L'Express, edindiği çeşitli analizler ve senaryolar ışığında, Mali'nin başkenti Bamako'nun, 2024 yılı sonuna kadar ‘Cemaat-i Tevhid ve'l-Cihad’ (El Kaide-i Sahra) tarafından ele geçirileceğini öngördü. Fransız dergisi bu senaryoyu, 2013 yılında Fransızların, başkente 600 kilometre uzaklıktaki Kuna şehrinin kontrolünü ele geçirdikten sonra, aşırıcı grupların başkent Bamako'ya ilerlemesini engellemek için Mali'ye müdahale etmesiyle yaşananlar olarak resmetti. Artık örgüt için daha elverişli hale gelen koşullar altında, yine herhangi bir Fransız müdahalesine karşı güvende olduğuna inanılıyor.

Şu an El Kaide’nin lideri, uluslararası kamuoyunun dikkatini çekmeye başladı. Örgütün iç ve dış liderleri arasında bir yıldız haline geldi. Hatta, örgütün lideri Eymen ez-Zevahiri'nin yerini alabileceğine dair güçlü spekülasyonlar var. Bu, örgütün Afrika Sahilleri'nde bir devlet kurmak üzere olduğu gerçeğinden kaynaklanıyor. Örgüt, halen daha rakipleri olan DEAŞ’den daha fazla destekçi toplamaya devam ediyor.



Libya: Hafter'in 2019 Anlaşması’nı benimsemesi olasılığı Doğu Akdeniz'de kartları karıştırıyor

Trablus'un 55 kilometre (34 mil) batısındaki liman ve Zaviye petrol rafinerisinin genel görünümü, 22 Ağustos 2013 (Reuters)
Trablus'un 55 kilometre (34 mil) batısındaki liman ve Zaviye petrol rafinerisinin genel görünümü, 22 Ağustos 2013 (Reuters)
TT

Libya: Hafter'in 2019 Anlaşması’nı benimsemesi olasılığı Doğu Akdeniz'de kartları karıştırıyor

Trablus'un 55 kilometre (34 mil) batısındaki liman ve Zaviye petrol rafinerisinin genel görünümü, 22 Ağustos 2013 (Reuters)
Trablus'un 55 kilometre (34 mil) batısındaki liman ve Zaviye petrol rafinerisinin genel görünümü, 22 Ağustos 2013 (Reuters)

Ömer Önhon

Libya lideri Muammer Kaddafi'nin 2011'de devrilmesinden sonra ülke, batıdaki (Trablus) Ulusal Mutabakat Hükümeti (UMH) ile doğudaki (Tobruk) Temsilciler Meclisi'nin desteklediği Libya Ulusal Ordusu arasındaki bir iç savaşa sürüklendi.

Çatışma sırasında Türkiye, Trablus'un yanında durdu ve doğrudan müdahalesiyle, UMH'nin Ulusal Ordu’nun saldırısı altında çökmesini engelledi.

Daha sonra ateşkes sağlandı ve bir ulusal uzlaşma süreci başladı. Doğu ve batıdaki iki güç merkezi arasındaki süregelen ayrılığa rağmen, ateşkes yürürlükte kalmaya devam ediyor.

Son zamanlarda, 2019 yılında Trablus ile Ankara arasında imzalanan Deniz Yetki Alanlarının Sınırlandırılması Anlaşması nedeniyle Doğu Akdeniz'de Türkiye, Yunanistan, Mısır ve Avrupa Birliği arasında gerginlik yeniden tırmandı.

Şarku’l Avsat’ın Al Majalla’dan aktardığı analize göre Tobruk merkezli Temsilciler Meclisi'nin 2019 anlaşmasını onaylama olasılığı, başta Yunanistan olmak üzere birçok Doğu Akdeniz ülkesinde endişelere yol açtı.

Anlaşma, Libya ile Türkiye arasındaki deniz sınırlarını belirliyor ve Türkiye'nin kıta sahanlığı ile münhasır ekonomik bölgesinin batı sınırlarını çiziyor. Doğu Akdeniz'de uluslararası hukuk kapsamında tanınmış sınırlar bulunmuyor; bu sınırlar, devletler arasındaki anlaşmalar ve mutabakatlarla belirleniyor.

Ankara ile Trablus arasındaki anlaşmaya ek olarak, Mısır, Yunanistan, Güney Kıbrıs Rum Yönetimi ve İsrail de dahil olmak üzere diğer Doğu Akdeniz ülkeleri arasında başka deniz yetki alanları anlaşmaları da imzalanmış bulunuyor. Ne var ki bu anlaşmalarla belirlenen deniz yetki alanlarının ve sınırların çakışması durumunda zorluklar ortaya çıkıyor.

Tobruk merkezli Temsilciler Meclisi, Yunanistan, Güney Kıbrıs Rum Yönetimi ve Mısır ile birlikte 2019 anlaşmasını gayrimeşru deklare etmişti.

O zamandan beri siyasi coğrafyada ve çeşitli taraflar arasındaki ilişkilerin niteliğinde önemli değişiklikler yaşandı. Türkiye, Trablus ile güçlü ilişkilerini sürdürürken, son dönemde iç savaş sırasında aşırı gerginlik yaşadığı Tobruk ve Halife Hafter ile ilişkilerini iyileştirmeye başladı.

Yunanistan'ın 2019 anlaşmasının sonuçlarına ilişkin iddialarına gelince, Türkiye bunları görmezden geldi ve önemsiz gördü. TBMM, Deniz Yetki Alanları Anlaşmasını 5 Aralık 2019'da onayladı ve anlaşma Birleşmiş Milletler'e resmen bildirildi

Bu yakınlaşmanın bir parçası olarak, Temsilciler Meclisi Başkanı Akile Salih, Halife Hafter'in oğlu ve Libya Ulusal Ordusu Kara Kuvvetleri Komutanı Saddam Hafter ve Hafter güçlerinin birkaç üst düzey komutanı son aylarda Ankara'ya resmi ziyaretlerde bulundu.

Türkiye'nin Mısır ve Birleşik Arap Emirlikleri gibi diğer bölgesel taraflarla ilişkilerini etkileyen derin siyasi krizin sona ermesi de Tobruk ve Ankara arasındaki ilişkilerin iyileştirilmesinde önemli bir etken oldu.

Yunanistan'ın 2019 anlaşmasının sonuçlarına ilişkin iddialarına gelince, Türkiye bunları görmezden geldi ve önemsiz gördü. TBMM, Deniz Yetki Alanları Anlaşmasını 5 Aralık 2019'da onayladı ve anlaşma Birleşmiş Milletler'e (BM) resmen bildirildi.

Asıl anlaşma daha sonra Ankara'ya Libya karasularında petrol ve doğalgaz arama hakkı tanıyan ek uzatmalarla desteklendi.

dfvgthy
Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan (sağda) ve Libya UMH Başbakanı Abdulhamid Dibeybe, 12 Nisan 2021'de Ankara'daki Cumhurbaşkanlığı Külliyesi’nde gerçekleşen görüşmenin ardından düzenlenen imza töreninde fotoğraf çektiriyor (AFP)

Yunanistan ve diğer bazı tarafların ileri sürdüğü iddia ve itirazlar karşısında Libya, 27 Mayıs 2025'te BM'ye sözlü bir nota gönderdi ve bu nota 1 Temmuz'da resmen yayımlandı. “Akdeniz'deki kıta sahanlığının dış sınırlarını” gösteren bir haritanın eşlik ettiği notada, Türkiye ile 2019 yılında imzalanan mutabakat zaptının “uluslararası hukuka dayalı adil bir çözüm” olduğu vurgulandı.

Notada “ne Yunanistan'ın ne de Mısır'ın, uluslararası hukuka uygun olarak Libya ve Türkiye arasında belirlenen deniz alanlarında egemenlik haklarına sahip olmadığının da altı çizildi.

Yunanistan, 2019 tarihli anlaşmanın Girit'in varlığını görmezden geldiğini iddia ederek, egemenlik haklarının ihlali olarak gördüğü bu durumdan derin endişe duyduğunu ifade ediyor

Libya, 20 Haziran'da BM'ye tutumunu yineleyen, Yunanistan'ı, 2019 anlaşmasının kapsadığı bir alan olan Girit'in güneybatısındaki iki deniz bloğunu Exxon Mobil Şirketi’ne kiralayarak egemenlik haklarını ihlal etmekle suçlayan ek bir muhtıra sundu.

Benzer bir bağlamda, Avrupa Konseyi, 26 Haziran'da düzenlediği toplantıda, deniz anlaşması ve Libya'dan Avrupa Birliği'ne yönelik göç akımlarını ele aldı. Bu iki konu, Yunanistan, Güney Kıbrıs ve İtalya'nın talebi üzerine gündeme alındı.

AB liderleri, Libya kaynaklı göç akımları konusundaki endişelerini dile getirerek, bunların Avrupa güvenliği üzerindeki olası etkileri konusunda uyardılar. Ayrıca, Türkiye ile Libya arasındaki deniz anlaşmasının üçüncü ülkelerin egemenlik haklarını ihlal ettiği, deniz hukuku hükümlerine aykırı olduğu ve bu ülkeler için hukuki sonuçlar doğuramayacağı değerlendirmesinde bulundular.

tyjuk
Libyalı askeri komutan Halife Hafter, 5 Eylül 2024'te Libya'nın güneyindeki Sabha kentinde ülkenin kalkınması ve yeniden inşası konulu bir konferansta (AFP)

Türkiye Dışişleri Bakanlığı Sözcüsü Öncü Keçeli ise, anlaşmanın uluslararası hukuk kapsamında tam meşruiyete sahip olduğunu vurgulayarak, Avrupa Konseyi'nin kararlarını reddetti.

Libya Parlamentosu da, Avrupa Konseyi'nin kararlarını sert ifadelerle reddeden bir açıklama yayınlayarak, uluslararası anlaşmalar yapma yetkisinin yalnızca Libya'nın anayasal organlarına ait olduğunu ve ülkenin dış politikasına dışarıdan herhangi bir yönlendirme girişiminin kabul edilemez bir ihlal olduğunu vurguladı.

Yunanistan, egemenlik haklarının ihlali olarak gördüğü bu durumdan derin endişe duyuyor ve 2019 tarihli anlaşmanın Girit'in varlığını göz ardı ettiğini iddia ediyor. Yunanistan Dışişleri Bakanı Giorgos Gerapetritis, Türkiye-Libya anlaşmasını “temelsiz, geçersiz ve uluslararası hukuka aykırı” olarak nitelendirdi.

Mısır'ın Yunanistan'ın tutumuna katılması veya Ankara ile yeniden gerginlik yaşaması pek olası değil. Türkiye-Mısır ilişkilerinin mevcut durumu, iki ülkenin olası herhangi bir anlaşmazlığa diplomatik çözümler aramaya devam etmesine olanak tanıyor

Yunanistan Dışişleri Bakanı, Türkiye'nin Libya'daki etkisini dengelemek ve daha fazla diplomatik kazanım elde etmek, ayrıca Libya Temsilciler Meclisi'nin deniz yetki alanı anlaşmasını onaylamasını engellemek için iki ardışık ziyaret gerçekleştirdi. Ek olarak, Libya ile iki ülkenin münhasır ekonomik bölgelerinin sınırlarını belirleyecek bir anlaşma imzalamaya çalıştı. Bu anlaşma, onaylanması halinde Yunanistan’a Türkiye-Libya anlaşmasına itiraz etme konusunda yasal bir zemin sağlayacaktır.

Yunanistan Dışişleri Bakanı ilk ziyaretini 6 Haziran'da Bingazi'ye gerçekleştirdi. Burada Doğu Libya’nın komutanı Halife Hafter, Yunan heyetini güçlerinin Racma'daki karargahında kabul etti. Gerapetritis daha sonra 15 Temmuz'da tekrar Libya'yı ziyaret etti ve bu kez Trablus’taki yetkililer ile temaslarda bulundu.

Yunanistan Dışişleri Bakanı, Trablus'ta Cumhurbaşkanlığı Konseyi Başkanı Muhammed Menfi ve Başbakan Abdulhamid Dibeybe ile bir araya geldi. Görüşmeler, verimli olarak nitelendirildi ve iki tarafın özellikle ekonomik, ticari ve kültürel alanlarda ortak iş birliğini destekleme ve güçlendirme yollarını, göç ve deniz yetki alanlarını belirleme konularını ele aldığı belirtildi. Ne var ki bilgi sahibi kaynaklar, Yunanistan'ın deniz yetki alanı anlaşması imzalama önerisi konusunda herhangi bir ilerleme kaydedilmediğini ve Yunan tarafını tatmin edecek olumlu bir göstergenin görünmediğini bildirdi.

8 Temmuz'da, yani Yunanistan Dışişleri Bakanı'nın Trablus ziyaretinden birkaç gün önce, Doğu Libya'da yerel yetkililerin resmi bir ziyarette bulunan bir Avrupa Birliği heyetini geri göndermesi dikkatleri çekti. Heyette Yunanistan Göç Bakanı Thanos Plevris, İtalya ve Malta'dan mevkidaşları, AB İçişleri ve Göç Komiseri de yer alıyordu.

Buna paralel olarak Yunanistan, Tobruk ile yakın ilişkileri olan Mısır ile de görüşmeler yürütüyor. Yunanistan Dışişleri Bakanı, Mısırlı mevkidaşı Bedir Abdulati ile 4 Haziran'da Kahire'de bir araya geldi. Toplantının amaçlarından biri, Mısır'dan Halife Hafter'i 2019 anlaşmasını onaylama planlarını sürdürmemeye ikna etme talebinde bulunmaktı.

Türkiye ve Mısır, Libya meselesiyle ilgili olarak karşılıklı meydan okumalarda bulunmuş ve aralarındaki gerginlik, iki ülke güçleri arasında doğrudan bir çatışma olasılığı konusunda endişelere yol açmıştı, ancak böyle bir çatışma yaşanmadı. Kahire, Libya ve Türkiye arasındaki Deniz Yetki Alanlarının Sınırlandırılması Anlaşması konusunda çekincelere sahip olsa da, Yunanistan'ın tutumuna katılması veya Ankara ile yeni bir gerginliğe girmesi pek olası görünmüyor. Türkiye-Mısır ilişkilerinin mevcut durumu, iki ülkenin olası anlaşmazlıklara diplomatik çözümler aramaya devam etmesine olanak tanıyor.

Brüksel'de ise Yunan diplomatlar, Avrupa Birliği'ni rakiplerine baskı yapmaya zorlamaya yönelik her zamanki çabalarını sürdürüyorlar. Atina'nın eylemleri hızlanmış gibi görünse de, Libya ve Türkiye arasındaki hakim eğilim, iş birliğini güçlendirme ve ilişkileri iyileştirme yönünde olduğundan, olayların gidişatını durdurmaları pek olası değil. Bununla birlikte, Yunanistan artık Türkiye'nin Avrupa Birliği ile ilişkilerinde bir baskı aracı olarak kullanabileceği yeni bir koz elde etti.