ABD stratejisi içe kapanma ve yayılma arasında gidip geliyor

Washington'daki Kongre Binası (AP)
Washington'daki Kongre Binası (AP)
TT

ABD stratejisi içe kapanma ve yayılma arasında gidip geliyor

Washington'daki Kongre Binası (AP)
Washington'daki Kongre Binası (AP)

Winston Churchill, Pearl Harbor'a Japon saldırısından haberdar olduğunda, yardımcılarından Güneş Ülkesi'ne savaş ilan etmek için hazırlıklara başlamalarını istedi. O zamanlar Churchill, Japonya'nın ABD’ye saldırmasının, doğru zamanda ve doğru yerde gelen bir nimet olduğunu düşünüyordu. Hitler Avrupa'yı yutmuştu ve İngiltere yalnız ve tehdit altındaydı.

Churchill, Amerika'yı soğuk bir ateş ocağı (Cooking Pot) üzerinde bulunan bir tencereye benzetmişti. Bu ocağı ateşe verecek küçük bir kıvılcım yeterliydi ve ABD, evrende eşi benzeri görülmemiş muazzam güçlerle dolu olacaktı. Bu kıvılcım, güneşin doğup gününün başladığı Nippon ülkesi Japonya’dan geldi.

ABD savaşa, Avrupa ve Uzak Doğu olmak üzere iki cephede askeri müdahaleye dayanan büyük bir stratejiyle girdi. Öncelik, Churchill'in ısrarı üzerine Avrupa cephesiydi. Yani, Hitler'i yenmek ve ardından Japon İmparatoru'na odaklanmaktı.

ABD, İkinci Dünya Savaşı'nın ardından dünya çapında askeri varlığını sağlamlaştırdı, özellikle de Sovyetler Birliği'ni çevreleme stratejisini benimsemişti. Bu aşamada ABD, her şeye karışmaya ve dünyadaki her şeye müdahale etmeye başladı. Bu durumda, ABD'nin izolasyonist olarak tanımlanması nasıl açıklanabilir? Bugün "Önce Amerika" veya "Yeniden Büyük Amerika" sloganları nasıl atılabilir? ABD'nin 80'den fazla ülkede bulunan yaklaşık 750 askeri üssü var. ABD Başkanı George Washington, "Amerika, deniz gücü olmadan hiçbir şey yapamaz. Ama deniz gücüyle, her şeye onurlu ve görkemli bir şekilde ulaşabilir." demedi mi? Washington, Amerika kıyılarını koruyan (Yeşil Su Donanması/Green Water Navy) deniz gücü mü, yoksa okyanusları aşarak egemenliğini ve nüfuzunu tesis eden (Mavi Su Donanması/ Blue Water Navy) deniz gücü mü düşünüyordu? Bu nedenle, Başkan Theodore Roosevelt, Büyük Beyaz Filo projesini başlatmadı mı? Bu filonun gemileri dünyanın her köşesine neden yelken açtı, sadece dünyanın önemli güçlerine Amerika'nın 'kozmik bir güç' olduğunu ve dikkate alınması gerektiğini söylemek için mi?

Peki, ABD neden izolasyoncu (Isolationist) olmakla suçlanıyor? Yoksa izolasyon göreceli ve dereceli mi? Yoksa tecrit, genellikle acı dolu bir askeri deneyimin ardından zaman zaman geçen aşamalardan biri midir? Ancak önemli soru şu: ABD kendisini dünyadan izole edebilir mi?

İki okyanusu olan bir ülke

ABD, Atlantik ve Pasifik olmak üzere iki okyanus tarafından korunan bir ülke olarak nitelendirilir. Kendisi için herhangi bir varoluşsal tehdit oluşturmayan ülkelerle çevrilidir. 1812 ve 2001 yılları hariç, toprakları herhangi bir dış saldırıya maruz kalmamıştır (Pearl Harbor, ABD topraklarının dışındadır). Başkan Washington'un tavsiyeleri doğrultusunda, en azından kalite açısından şu ana kadar dünyanın en güçlü deniz silahına (10-11 uçak gemisi) sahiptir. Bu verilerden dolayı ABD'nin diğer birçok aksiyomun yanı sıra aşağıdakilere dayanan temel bir jeopolitik aksiyoma sahip olduğu görülüyor:

- Doğu Asya'da, tek bir baskın gücün oluşmasını önlemek. Gerekirse askeri müdahalede bulunmak. İkinci Dünya Savaşı'nda Japonya'ya karşı müdahale etti ve tarihte ilk kez nükleer silah kullandı. Japonya'nın yenilgisinden sonra Doğu Asya'daki stratejik düzeni, Sovyetler Birliği'ni çevreleme amacıyla kurdu.

-Avrupa'da Eski Kıta'nın kaderini kontrol edebilecek herhangi bir hegemonik gücün ortaya çıkmasının önlenmesi. Almanya'ya karşı Birinci Dünya Savaşı'na müdahale etti ve Milletler Cemiyeti sistemini önerdi. ABD Kongresi bu kuruma katılmayı kabul etmeyerek, Başkan Wilson'ı hayal kırıklığına uğrattı. Ancak tecrit fikri Amerika'nın ikinci savaşta Hitler'le savaşmak ve onu yenmek için geri dönmesini engellemedi, böylece Sovyetler Birliği'nin etrafındaki çemberi tamamlayacak stratejik güvenlik sistemi olan NATO'yu yarattı.

Amerikan davranış modeli

ABD, dünyaya müdahale ettiğinde bu dünya değişir. İlk savaşta müdahale etti ve dünya değişti. İkinci savaşta müdahale ederek dünyayı değiştirdi ve uluslararası kurumlar yarattı. 11 Eylül'den sonra Ortadoğu'ya müdahale etti ve Amerika gibi dünya da değişti. Ukrayna savaşıyla birlikte ABD, Avrupa'daki güvenlik sistemini değiştirerek (NATO genişlemesi) zorla Avrupa'ya döndü. Buna bağlı olarak ister büyük ister bölgesel olsun ittifakların oluştuğunu görmeye başladık. Hatta birileri Rusya'nın son ittifaklarını, Amerika'nın onayladığı eksenin ittifakları (Sanctioned) olarak adlandırdı. Peki, ABD neden hesaba katılıyor? Cevap: Çünkü yetenekli. Rakip güçlerin sıralamasında ve sınıflandırılmasında kendisine ileri bir konum veren güç unsurlarına sahip. Güç unsurları dört boyutta özetlenebilir: Siyaset, ekonomi, askeri güç ve son olarak modern teknolojik yetenek. Bu boyutlara, ABD'nin hiç durmadan savaştığı, özellikle düşük yoğunluklu savaşlar (LIC) veya devlet dışı aktörlere (Non State Actors) karşı savaşlar olan ABD askerinin deneyim faktörü eklenir.

Bu, geçmişle ilgiliydi, ancak mevcut ve hatta gelecekteki gerçekler, özellikle Çin ve ABD arasında büyük güçler arasında bir çatışma olasılığına işaret ediyor. Peki, çatışma nasıl olacak? Özellikle de Çin, ABD'nin sahip olduğu gelişmiş teknolojiye, modern orduya, özellikle de deniz gücüne (en azından sayı olarak) sahipken...

Financial Times dergisinde yayınlanan bir makalede, Edward Luce, Kongre'nin Ukrayna'yı desteklemek için gerekli fonları son zamanlarda tahsis etmemesi nedeniyle, ABD'nin izolasyona geri döndüğünü yazdı. Peki, haklı mı? Yoksa Ukrayna Savaşı, özünde, stratejisinde ve sahadaki sonuçlarında, ABD'nin bu savaştan elde ettiği temel hedefleri, en önemlisi Rusya'yı zayıflatmak olarak başarmış mıdır? ABD'nin artık Avrupa'nın aşırıya kaçışını frenlemesi ve Çin ejderhasına dönmesi gerekiyor. Yarının ne getireceği yakında görülecek.



Güney Asya'da kırılgan barış

Fotoğraf: Reuters
Fotoğraf: Reuters
TT

Güney Asya'da kırılgan barış

Fotoğraf: Reuters
Fotoğraf: Reuters

Kaswar Klasra

Hindistan ve Pakistan arasında, Hindistan yönetimindeki Keşmir'de gerçekleşen yeni bir terör saldırısıyla tetiklenen son şiddet patlaması, dünyanın dikkatini Güney Asya'daki gergin cephe hatlarına yeniden odakladı. ABD öncülüğündeki uluslararası arabuluculuk çabaları, iki nükleer silahlı komşuyu savaşın eşiğinden geri çekmeyi başarmış olsa da, bu ihtiyatlı sakinlik kalıcı bir barış olarak kabul edilemez.

İki ülke arasındaki anlaşmazlığın merkezinde yer alan Keşmir anlaşmazlığına bir çözüm bulunmaması nedeniyle, bölge 1 milyardan fazla insanın hayatını tehdit eden bir gerilimi tırmandırma döngüsünün esiri olmaya devam ediyor.

Bu hadise, on yıldan kısa bir sürede yaşanan üçüncü büyük tırmandırma sayılıyor ve her dalga bir öncekinden daha tehlikeli. Hindistan'ın Pakistan topraklarında faaliyet gösteren militanları sorumlu tuttuğu Pahalgam'daki saldırı, her iki taraftaki askeri tesisleri hedef alan bir dizi füze ve insansız hava aracı saldırısını tetikledi. Gerginliğin tırmanma hızı ve yoğunluğu, durumun kırılganlığını ve yarımadanın büyük bir felakete kaymaya hazır olduğunu teyit ederek, tehlike seviyesini yükseltti. Önceki örneklerde olduğu gibi, ABD, krizi kontrol altına almak için arabuluculu olarak müdahalede bulundu. Kendisine duyurulmayan Çin ve Körfez çabaları da destek verdi.

Bu model tanıdık hale geldi; Keşmir'de bir terör olayı gerçekleşiyor, onu Hindistan’ın yanıtı,  ardından Pakistan'ın askeri yanıtı takip ediyor.

Şarku’l Avsat’ın Al Majalla’dan aktardığı analize göre Son şiddet dalgasını diğerlerinden ayıran husus yalnızca yoğunluğu değil, aynı zamanda kullanılan savaş araçlarının gelişmişliğiydi. Her iki taraf da geleneksel askeri güç kullanımının yanı sıra siber operasyonlara ve insansız hava araçlarına başvurdu. Bu çatışma, yapay zekanın, otonom insansız hava araçlarının ve siber savaşın savaş alanını yeniden şekillendirmeye başladığı Güney Asya'nın askeri tarihinde yeni bir bölümü işaret ediyor. Bununla birlikte, siyasi söylem durgun kaldı ve önemli bir dönüşüme sahne olmadı.

 Hindistan, çok daha büyük olan ekonomisi ve Batı'ya giderek daha yakın hale gelmesi sebebiyle stratejik bir ivmeye sahip olduğunu hissedebilir, fakat devam eden istikrarsızlık büyük hedeflerini tehdit ediyor. Tedarik zincirlerini Hindistan'a taşımayı düşünen küresel şirketler, çalkantılı bir bölgesel tablo karşısında tereddüt ediyor. Kalkınma veya kuzeydeki Çin tehdidi ile yüzleşmede kullanılabilecek kaynaklar kronik sınır krizi tarafından tüketiliyor. Dahası, Keşmir'de devam eden huzursuzluk, yerel halkı devletten daha da uzaklaştırıyor ve Yeni Delhi'nin son vermeye çalıştığı ayaklanmayı körüklüyor.

Pakistan’a gelince, yüksek gerilimin maliyeti onun için daha ağır. Uluslararası kredilere bağımlı ve yakın zamanda terörizm finansmanı artırılmış izleme listesinden çıkarılan kırılgan ekonomisi, her tırmandırmada ağır kayıplar yaşıyor.

Pakistan'ın Pahalgam saldırısıyla ilgili ortak soruşturma teklifi -Hindistan'ın bu tür girişimleri tekrar tekrar reddetmesine rağmen- ciddiye alınmayı hak ediyor. Bu tür konularda şeffaflık ve iş birliği, karşılıklı şüphe döngüsünü kırmaya yardımcı olabilir. Hindistan gerçekten sadece geçici bir ateşkes değil, uzun vadeli bir barışı hedefliyorsa, yanlış değerlendirme riskini azaltacak mekanizmalar kurmak için İslamabad ile ciddi bir diyaloğa girmelidir.

Sadece krizleri yönetmek yerine, iki ülke çatışmanın kökenlerini ele alma gibi daha zor bir göreve girişmelidir. Nükleer silaha sahip iki komşu arasındaki son gerginlik, Keşmir sorununun acilen ele alınması gereken bir nükleer patlama noktası olduğunu teyit etti. Bu kriz Hindistan ve Pakistan'daki 1 milyardan fazla insanın hayatını tehdit ediyor.

Uluslararası aktörler, özellikle de Amerika Birleşik Devletleri, Avrupa Birliği ve Körfez ülkeleri, doğrudan askeri iletişim kanalları da dahil olmak üzere etkili bir kriz yönetim mekanizmasının kurulması için bu anı değerlendirmelidir

Pakistan, Keşmir sorununun çözümünün ancak diyalog yoluyla mümkün olduğunu kabul ederken, Hindistan askeri baskının siyasi bir çözüme alternatif olmadığını kabul etmelidir. Keşmir'de adil ve kalıcı bir çözüm sadece bölgeyi istikrara kavuşturmakla kalmayacak, aynı zamanda onlarca yıldır arzu edilen ekonomik ve ticari iş birliğinin ve ilişkilerin normalleşmesinin önünü açacaktır.

Dış baskıyla durdurulan son turun sonucu, sahadaki gerçekleri değiştirmedi. Her iki tarafın askeri kuvvetleri halen yüksek alarm durumunda ve resmi bir barış anlaşması imzalanmadı. Ancak, her iki başkent de kısa vadeli taktik hesapların ötesine geçmeye karar verirse, bu tırmandırma bir dönüm noktası olabilir.

Uluslararası aktörler, özellikle de Amerika Birleşik Devletleri, Avrupa Birliği ve Körfez ülkeleri, doğrudan askeri iletişim kanalları, bağımsız soruşturma organları ve şeffaflığa yönelik karşılıklı taahhütler de dahil olmak üzere etkili bir kriz yönetim mekanizmasının kurulması için baskı yapmak üzere bu anı değerlendirmelidir. Aynı şekilde Pakistan ekonomisini ticaret ve yatırım teşvikleri yoluyla desteklemek, alışılmadık yöntemlere olan bağımlılığını azaltabilirken, Hindistan'ın daha ölçülü bir duruşu Keşmirliler ile genel olarak bölgenin sakinleri arasındaki güveni yeniden inşa edebilir.

Bu ganimet için yapılmış bir savaş değildi ve taraflardan hiçbiri zafer kazanmadı. Aksine bu savaş, Güney Asya'nın uçurumun eşiğinde olduğunun acı bir hatırlatıcısı ve Delhi ile İslamabad liderlerine kalıcı bir barış için gereken sıkı ve zorlu çalışmaya başlamaları yönünde acil bir çağrıydı.