Gazze savaşı, seçimlerin eşiğinde olan Avrupa solunda bölünmeleri artırıyor

İsrail yanlısı siyasi sağın işine yarayacak eleştiriler, istifalar ve suçlamalar

İspanya'nın başkenti Madrid'de İsrail ile Hamas arasındaki çatışmada ölen Filistinlilerin anısına düzenlenen protesto sırasında göstericiler (Reuters)
İspanya'nın başkenti Madrid'de İsrail ile Hamas arasındaki çatışmada ölen Filistinlilerin anısına düzenlenen protesto sırasında göstericiler (Reuters)
TT

Gazze savaşı, seçimlerin eşiğinde olan Avrupa solunda bölünmeleri artırıyor

İspanya'nın başkenti Madrid'de İsrail ile Hamas arasındaki çatışmada ölen Filistinlilerin anısına düzenlenen protesto sırasında göstericiler (Reuters)
İspanya'nın başkenti Madrid'de İsrail ile Hamas arasındaki çatışmada ölen Filistinlilerin anısına düzenlenen protesto sırasında göstericiler (Reuters)

Ahmed Mustafa 

İsrail'in Gazze'ye yönelik bombardımanının devam etmesi ve binlerce kişinin hayatını kaybetmesi üzerine Avrupa ülkelerinde, özellikle savaş karşıtı gruplardan ve bu ülkelerin sol siyasi partilerinden halk protestoları giderek yaygınlaşıyor.

Ancak, 7 Ekim'de Gazze Şeridi dışındaki yerleşim yerlerine düzenlenen ve yerleşimciler ve askerler dahil olmak üzere İsraillilerin öldürülmesi ve kaçırılmasına yol açan Filistin direniş gruplarının saldırıları, iktidardaki sol siyasi partileri, İspanya örneğinde olduğu gibi, zor bir duruma sokuyor. ,

Özellikle İsrail, çoğu Avrupa ülkesinde "terör örgütü" olarak kabul edilen Hamas hareketiyle savaşını terörizmle mücadele olarak görüyor.

Geleneksel olarak İsrail'i destekleyen ve Hamas ile terörü reddeden sol akım bile, yüzlerce Filistinlinin, özellikle de kadınların ve çocukların, hastaneleri, ibadethaneleri, okulları ve mülteci kamplarını hedefine alan İsrail bombardımanı karşısında zor durumda.

Savaşın devam etmesiyle birlikte, Birleşik Krallık gibi bazı Avrupa ülkelerinde halk protestolarının artmasıyla birlikte, Avrupa solu iç krizini derinleştiriyor ve siyasi sağ ile ayrışıyor.

Hatta, sağ içinde de bölünme belirtileri var, ancak bunlar sol krizinden daha az şiddetli.

İsrail'i kınayan veya en azından ateşkes talep ederek sivil kayıpları azaltmak için baskı yapan insan hakları örgütleri, barış elçileri ve savaş karşıtı grupların karşısında, İsrail'i destekleyen, Yahudi örgütler de dahil olmak üzere, İsrail'i eleştiren veya hatta ateşkes talep edenlere 'antisemitizm' suçlaması yönelten gruplar aktif hale geliyor.

Ateşkes talep edenlerin, yasaları ihlal etmek ve terör örgütü Hamas'ı desteklemekle suçlanmasından duydukları endişe artıyor.

İşçi Partisi krizi

İki gün önce Sky News ile yaptığı röportajda, Birleşik Krallık'ta (BK) muhalefetindeki İşçi Partisi'nin lideri Sir Keir Starmer, Ortadoğu'daki savaşa ilişkin tutum konusundaki farklılıkların partiyi çökertme tehdidinde bulunduğunu yalanladı.

Starmer'ın, 2020 yılında eski lideri Jeremy Corbyn'in 'Yahudi karşıtı' söylemleri nedeniyle görevden alınmasından sonra parti lideri seçildiği biliniyor.

Corbyn liderliğindeki İşçi Partisi, iktidardaki Muhafazakar Parti'nin güçlü bir rakibi haline gelmişti.

İsrail'in Gazze'yi bombalamaya devam etmesiyle birlikte Avrupa ülkelerinde özellikle savaş karşıtı gruplardan gelen halk protestolarının kapsamı genişliyor (Reuters)
İsrail'in Gazze'yi bombalamaya devam etmesiyle birlikte Avrupa ülkelerinde özellikle savaş karşıtı gruplardan gelen halk protestolarının kapsamı genişliyor (Reuters)

Muhafazakar Parti'nin sorunları 2019'dan beri artıyor ve bu da İşçi Partisi'nin iç sorunlarını aşmasına ve yeni lideri Starmer etrafında toplanmasına olanak sağladı.

Ancak İşçi Partisi'ndeki fikir birliği son iki hafta içinde, parti liderlerinin Starmer'in ateşkes çağrısını reddetme tutumuna ve Başbakan ve Muhafazakar Parti lideri Rishi Sunak ile tam anlaşmasına karşı ön sıralardan gelen muhalefetle çatırdamaya başladı.

İşçi Partisi'nin önde gelen isimlerinden Londra Belediye Başkanı Sadiq Khan ve İskoçya İşçi Partisi lideri Anas Sarwar, açıkça Starmer ile çelişen bir şekilde ateşkes çağrısında bulunuyor.

Parti liderleri arasındaki anlaşmazlık, Khan ve Sarwar ile sınırlı değil. Andy Burnham gibi önde gelen liderler de Starmer'ın tutumuna açıkça karşı çıkıyor.

Ayrıca, Jess Phillips, Imran Hussain ve Yasmin Qureshi gibi İşçi Partisi'nin gölge hükümetinin bakanları da Starmer'ın tutumuna karşı çıkıyor.

Starmer, televizyon röportajında bu anlaşmazlığın 'partiyi tamamen parçalamayacağını' defalarca vurguladı.

Ayrıca, şimdiye kadar Starmer'ın ateşkes çağrısına karşı çıkan liderlere herhangi bir yaptırım uygulanmadı.

Ancak, İşçi Partisi, Gazze'deki savaşa karşı düzenlenen bir gösteriye katıldığı için Milletvekili Andy McDonald'ın üyeliğini askıya aldı.

McDonald, açıklamasında "Filistinliler ve İsrailliler dahil herkesin, nehirden denize barış ve özgürlük içinde yaşayabilmesi için adalet sağlanana kadar susmayacağız" dedi.

"Nehirden denize" ifadesi hemen İsrail'e bir eleştiri olarak görüldü. Hatta Muhafazakar Parti hükümetinin İçişleri Bakanı Suella Braverman, "bu ifadenin genellikle İsrail'in yok edilmesine işaret ettiğini" söyledi.

Muhafazakarların McDonald'ın açıklamalarını İşçi Partisi'ne saldırmak amacıyla kullanmasını önlemek için parti, milletvekili görevden alındı. 

Bölünmeler ve seçimler

İşçi Partisi lideri Starmer'ın tutumuna yönelik kamuoyundaki açık itirazların devam etmesi, Starmer'ın Corbyn'i devirdikten sonra sol eğilimlerden kurtularak elde ettiği uyumun tam olarak doğru olmadığını gösteriyor.

Bu, İşçi Partisi için gerçek bir endişe kaynağıdır, çünkü Gazze'deki savaş öncesi yapılan anketler, partinin iktidardaki Muhafazakâr Parti'nin önünde olduğunu gösteriyor.

Bu nedenle Starmer, gelecek yılın 2024 ortasından önce seçimleri kazanmak için gereken desteği kaybetmemek amacıyla, kendisine karşı çıkan parti üyeleri arasında henüz pozisyon almak istemiyor.

Ancak Starmer'ın pozisyonu giderek zayıflıyor. Partiden istifa etmeye başlayan üyeler arasında, yerel seçimlerde iktidardaki Muhafazakâr Parti'nin yerine geçen parti tarafından seçilen yerel meclis üyeleri de var.

Örneğin, Oxford yerel meclisinde seçilen dokuz İşçi Partisi üyesi, partinin ateşkes çağrısını reddeden ve Filistinlilere insani yardım girişine izin vermeyen tutumuna itiraz ederek istifa etti.

Bu istifa edenlerden biri de Dr. Ammar Latif. The Guardian gazetesine göre, Latif, BBC radyosuna verdiği bir röportajda, sunucunun kendisine Gazze'deki ablukanın haklı olup olmadığını sorduğunda 'Evet' cevabını veren Starmer'ın açıklamasının ardından istifa etti.

Starmer, röportajın ardından açıklamalarının şiddetini hafifletmeye çalışsa da birçok parti üyesi tarafından "uluslararası hukuku görmezden geldiği" gerekçesiyle eleştirildi.

Oxford yerel meclisinden istifa eden İşçi Partisi üyeleri, bir bildiri yayımlayarak parti liderlerini "savaş suçlarına ortak olmakla" suçladı.

Bu eleştiriler, suçlamalar, bölünmeler ve istifalar devam ederse, İşçi Partisi ve lideri Starmer, önümüzdeki yılki seçimlerde zafer kazanmak ve hükümeti kurmak için seçmenler arasında sahip olduğu avantajı kaybedebilir.

Bu, iktidardaki Muhafazakâr Parti'nin kazanması anlamına gelmese de seçimlerin büyük olasılıkla "kararsız bir parlamentoya" yol açacağı ve hiçbir partinin çoğunluğu elde edemeyeceği anlamına gelir.

Bu durumda, herhangi bir büyük parti, hükümet kurmak için ittifak ve koalisyonlara ihtiyaç duyar.

Atlas Okyanusu'nun ötesinde bile, ABD'de iktidardaki Demokrat Parti ve Başkan Joe Biden, Avrupa'dakinden, örneğin BK ve İspanya'da olduğu gibi, daha az şiddetli olsa da anlaşmazlıklar ve bölünme olasılıkları ile karşı karşıya.

Çünkü Demokrat Parti'nin sol kanadı, Beyaz Saray liderliğinin Gazze'deki savaşla ilgili tutumunu açıkça reddediyor.

Hatta Demokrat Parti grupları, örneğin Müslüman Demokratlar gibi, ateşkesin reddedilmesinden dolayı 2024 seçimlerinde Başkan Biden'a oy vermeyeceklerini liderliğe bildirdiler.

Avrupa solunun krizi

Ancak, kriz, özellikle yaklaşan herhangi bir seçimde iktidarda olan veya iktidara doğru yükselen sağcı akımlar karşısında, Avrupa solu için daha büyük ve daha derin bir kriz olmaya devam ediyor.

Sağ, İsrail'in kendini savunma ve 'Hamas terörünü' ortadan kaldırma hakkını açıkça destekliyor.

Ateşkes çağrısı veya Gazze ablukasının kaldırılması, hareketin ortadan kaldırılmasına izin vermeden devam etmesine fırsat tanır.

Bu, sağın tutumu. Ancak sol, seçmen oylarını korumak için siyasi çıkarcılık ile temelde ilerlemeci tutumlar arasında gidip geliyor.

Avrupa solu krizi, şu anda Sosyalistlerin başkanlığında ve Dışişleri Bakanı Jose Manuel Albares ile birlikte "geçiş hükümeti" tarafından yönetilen İspanya'da daha belirgin görünüyor.

Hükümetin tutumu, Hamas'ı terörist olarak tanımlamasa da İsrail'i destekliyor ve Filistin'de iki devletli çözüme bağlı kalıyor.

Ancak koalisyon hükümetinin bazı müttefikleri, İsrail'i eleştirmede çok ileri gitti ve Gazze'de olanları Filistin halkı için 'soykırım' olarak nitelendirdi.

Geçici koalisyon hükümetinin Sosyal Haklar Bakanı Ione Belarra, X platformunda yaptığı açıklamada, şunları söyledi:

İsrail, hastaneleri, mülteci kamplarını, savunmasız yaşlıları ve çocukları bombalayarak insanlığın en çirkin yüzünü gösteriyor. Avrupalı liderler bizi daha ne kadar bu barbar uygulamalara ortak edecek?

Bakan, İspanyol hükümetinin Bolivya gibi İsrail ile ilişkilerini kesmesi için baskı yapıyor.

Bakanın bu tutumunu, İspanya Eşitlik Bakanı Irene Montero ve Tüketici İşleri Bakanı Alberto Garzón gibi diğer bakanlar da paylaşıyor.

Bu durum, hükümetini genişleterek iktidarda kalmaya çalışan Başbakan için gerçek bir kriz yaratıyor.

Başbakan, bu amaçla İspanyol Komünist Partisi ile bir anlaşmaya vardı ve parti, geçici hükümetin sonunda koalisyona katılacak. Ancak, parti genel sekreteri ve solcu 'Soñar' İttifakı Milletvekili Anarki Santiago, Hamas'ı terörist olarak tanımlamayı reddetti ve işgal altındaki herhangi bir halkın kendini savunma hakkını savundu.

Santiago, X platformundaki hesabında yaptığı paylaşımda şu ifadelere yer verdi:

Ukrayna için bir uluslararası hukuk varken, Filistin için yok. Yasal olmayan şekilde işgal edilen bir halkın kendini savunma hakkı, ancak bağımsızlık kazandığında sona erer. Uluslararası toplum, İsrail'i Birleşmiş Milletler yasalarını uygulamaya zorlamalıdır.

Avrupa solunun krizi, Fransa gibi bir ülkede daha da derinleşiyor. Savaşın durdurulması için birkaç bin kişinin katıldığı gösteriler ve protestolara rağmen, tarihi sol liderler, İsrail karşıtlığı veya terörist grupla sempati duyma suçlamalarından korkarak açık bir tavır göstermekten çekindiler.

Ancak, savaşın devamıyla bazı sol semboller tutumlarını değiştirmeye başladı ve sivillerin korunması ve insani yardımların girişi için çağrıda bulundu.

Almanya'ya gelince, İsrail'i kesinlikle destekleyen ve sadece Filistinli gruplardan değil, tüm Ortadoğu'daki herhangi bir direnişten veya benzer hareketten daha sert bir pozisyon alan genel atmosferin ışığında solun tamamen zayıf bir etkisi var gibi görünüyor.

Independent Arabia - Independent Türkçe



Savaşlar ve anlaşmalar ABD’si: Karmaşık bir dünyayı basitleştirmek

 6 Haziran 2025'te Ukrayna Acil Durum İdaresi tarafından yayınlanan ve Boltava'da bir Rus hava saldırısından sonra yanan binaları gösteren fotoğraf (AFP)
6 Haziran 2025'te Ukrayna Acil Durum İdaresi tarafından yayınlanan ve Boltava'da bir Rus hava saldırısından sonra yanan binaları gösteren fotoğraf (AFP)
TT

Savaşlar ve anlaşmalar ABD’si: Karmaşık bir dünyayı basitleştirmek

 6 Haziran 2025'te Ukrayna Acil Durum İdaresi tarafından yayınlanan ve Boltava'da bir Rus hava saldırısından sonra yanan binaları gösteren fotoğraf (AFP)
6 Haziran 2025'te Ukrayna Acil Durum İdaresi tarafından yayınlanan ve Boltava'da bir Rus hava saldırısından sonra yanan binaları gösteren fotoğraf (AFP)

Refik Huri

ABD, “uluslar inşa etme” başlıklı savaş döneminden Ukrayna, Gazze ve İran nükleer dosyasında acil uzlaşılar dönemine geçişi tamamlıyor. Her iki durumda da ABD dünyadaki komplikasyonları anlamaktan aciz gibi görünüyor.

Savaşlar döneminde, Başkan George W. Bush başkanlığında neo-muhafazakarlar, el-Kaide’nin New York'taki Dünya Ticaret Merkezi’ne yönelik saldırısını Afganistan'ı, ardından Irak’ı istila etme, Taliban ile Başkan Saddam Hüseyin rejimlerini devirme, dönemin ulusal güvenlik danışmanı Condoleezza Rice’ın, “Yeni Ortadoğu” olarak adlandırdığı planı gerçekleştirmeye çalışarak dünyayı zorla değiştirme hırsları için kullandılar.

Başkan Donald Trump'ın varmaya çalıştığı uzlaşılar döneminde ise itici güç anlaşmalar politikasıdır. Dünya Trump'ın ve etrafındaki oligarşinin gözünde savaş alanı değil, bir borsadır. Ukrayna, Gazze ve nükleer dosyada zor uzlaşılar için müzakereleri yürüten kişi ise krizler, savaşlar, jeopolitik ve stratejik çatışmalar dünyasında deneyimsiz olan gayrimenkul geliştiricisi Steve Witkoff'tur.

Beyaz Saray'daki karar alıcıya gelince, temsilcisinden daha deneyimli değil ve kararlarında içgüdü ile basit algıya güveniyor, bu şekilde ABD'yi değiştirmek istedi ve karmaşık bir dünyaya tosladı. Kendilerine hizmet eden anlaşmalara açık olsalar bile, ideoloji tarafından yönlendirilen üç oyuncu ile canlı yayında dilediği iyi dilekler ve iyi niyetli çağrılarla başa çıkmaya çalıştı. Bunlardan ilki, yorumcu Nahum Barnea tarafından “iki ayak üzerinde yürüyen bir yanlış anlama” olarak tanımlanan Binyamin Netanyahu’dur. İkincisi, İmam Humeyni'nin dediği gibi, ABD'ye düşmanlığı devrimin temellerinden biri saymaya bağlı kalan, İslam Cumhuriyeti'nin güçlü bir devlet ve Devrim Muhafızları’nın anayasaya göre ihraç etme görevini üstlendiği bir devrim olduğunda ısrar eden İran'ın Dini Lideri Ali Hamaney’dir. Sonuncusu, istihbarattan Kremlin liderliğine yükselen, ABD, Avrupa ve Soğuk Savaş’ın sona ermesi, Sovyetler Birliği'nin devrilmesinden sonra “tarihin sonu” olduğunu hayal ederek muzaffer gibi davranan herkesten Rusya’nın intikamını almaya başlayan tecrübeli Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin’dir.

ABD Taliban’ı devirdikten sonra en uzun Amerikan savaşı haline gelen Afganistan'da 18 yıl boyunca savaştı ve “uluslar inşa etme” planını uygulamaya çalıştı.  General Stanley Allen McChrystal’ın dediği gibi, ABD, “geleneksel yollarla devrimci hedeflere ulaşmak istedi.” Yine ABD’nin en önemli komutanlarından olan McChrystal’a göre “başarı ölçeği öldürdüğümüz Taliban unsurlarının sayısı değil, aksine koruduğumuz nüfus sayısıdır.” Bir görgü tanığına göre, ABD’den yardımlar alanlar ve gündüz polikliniklerinde tedavi edilenler, geceleri ona karşı savaşıyorlardı. ABD, eski istihbarat direktörü Richard Helms'in şu sözlerini okumadı: “Ortadoğu politikaları ile ilgili tüm saçmalıkları unutun ve yüzyıllık ömürleri olan hususlara, dini mezhepler, aşiretler, kabileler ve etnik kökenlere dikkat edin.” Yine ABD, “Bir Afgan'ı kiralayabilirsiniz ama satın alamazsınız” diyen kişinin tavsiyesini dikkate almadı ve savaş Taliban’ın iktidara dönmesi ve kendisinin Kabil'den aşağılayıcı bir biçimde çekilmesiyle sona erdi.

ABD Irak'ı da kısa bir fırtınalı savaşın ardından işgal etti, Saddam Hüseyin rejimini devirdi ama çok geçmeden sokaklarında boğuldu. Terör diye adlandırdığı eylemlerle şiddetli bir direnişle karşı karşıya kaldı. Demokrasinin Irak'tan bölgeye yayılarak onu kaplayacağını hayal etti. Richard Perle'in dediği gibi saf bir şekilde “Saddam'ın devrilmesinin İranlıları Mollalar diktatörlüğünden kurtulmaya motive edeceğine” inandı. Ama bunun yerine Irak'ı “şer ekseni” içinde yer alan İslam Cumhuriyeti'ne altın bir tabakta sundu.

ABD anayasa uzmanı Noah Feldman'ın “hızlı seçimler yapmak demokrasiye hizmet etmeye kendisini adamamış, yanlış kişileri iktidara getirir” sözünü görmezden geldi. Irak'ın mutlak yöneticisi olarak atanan, ordunun ve Baas Partisi'nin dağıtılmasını emreden bilgisiz Paul Bremer da en azından şu itirafta bulundu: “Zaferden sonra Irak'taki güvenlik tehditlerine karşı koymaya hazır değildik.” Irak hükümetinin Amerikan güçlerinin yardımına ihtiyacı olmasına rağmen, Suriye'de Esed rejiminin devrilmesinden sonra İran’ın taraftarlarının bu güçlerin ülkeden hızla çekilmesi talebinin gerileyeceğini gösteren hiçbir şey yok. Artık Ahmet eş-Şara’nın başkanlığı konusunda rahatlamış olan Amerikan güçleri de kendisine karşı eylemlerde bulunan İran ve Suriye rejimleri arasında sıkışmış değil.

Steve Coll, “Aşil Tuzağı: Saddam Hüseyin, CIA ve ABD’nin Irak İşgalinin Kökenleri” kitabında: “Saddam'ın dayısı, eğitimcisi ve öğretmeni Hayrullah Kifah’ın, ailenin felsefesini ‘Allah üç şeyi yaratmamalıydı; Persler, Yahudiler ve sinekler’ şeklinde özetlediğini” anlatır.

Rusya'nın Ukrayna'yı işgaline gelince, Başkan Vladimir Putin bunu NATO’nun Rusya sınırlarına yaklaşmasına ve neo-Nazilerin Kiev’i kontrol etmesine karşı kendini savunmak olarak tasvir ediyor. Ukraynalı gazeteci Illia Ponomarenko ise “Sana nasıl olduğunu göstereceğim” kitabında böyle olmadığına inanıyor ve şöyle diyor: “Ukrayna savaşının NATO ve hayali Batı tehditleriyle hiçbir ilgisi yok. Aksine, bu işgal, devleti Rus halkının çıkarlarına değil, kendi çıkarlarının hizmetine sunan bir diktatörün deliliğiyle ilgilidir.” Şarku'l Avsat'ın Independent Arabia'dan aktardığı analize göre buna ilave olarak, Putin Gürcistan'dan iki bölgeyi koparıp aldı, oğul Bush ve Obama ile bağları iyi olduğunda da Kırım'ı ilhak etti.

Kimse Trump'ın üç karmaşık sorunu çözecek anlaşmalarda nasıl başarılı olabileceğini bilmiyor. Bu sorunların ilki, İran'ın uranyum zenginleştirmesini ve yaptırımlara katlandıktan, nükleer eşikteki devlet olmak için milyarlarca dolar harcadıktan sonra nükleer silah sahibi olmasını önlemektir. İkincisi, Putin’in üçüncü yılında olmasına rağmen halen “özel operasyon” olarak adlandırdığı kapsamlı savaşı durdurmayı kabul etmesi için Cumhurbaşkanı Zelenskiy’yi, Kırım ve çoğu şu anda Rusya tarafından işgal edilmiş dört bölgenin kaybını kabul etmeye zorlamaktır. Üçüncüsü, Netanyahu’yu, savaşı bitirmeye ve Hamas hareketi ile İsrail'deki aşırı radikal hükümet arasındaki bir anlaşmayla rehineleri geri getirmenin bedeli olarak yıktığı Gazze'den çekilmeye zorlamaktır. Ama İsrail’in aşırı radikal hükümeti, Filistin devletini reddediyor ve Batı Şeria'yı ilhak etmekte diretiyor, eski rejimin silahlarının yok edilmesinden, onunla imzalanan güçleri ayırma anlaşması bölgesinin işgalinden sonra Suriye'deki yeni durumdan memnun, ayrıca Lübnan'daki Hizbullah'a şiddetli darbeler indirmeye de devam ediyor.

İronik olan, bu anlaşmalarda varsayılan başarının sadece statükoyu kabul etme ve “hakkın gücünden güç ile dayatılan hakka geçiş”ten ibaret olmasıdır.

Pascal De Sutter “Bizi Yönetenler” kitabında şöyle der: “En çılgın insanlara, kibirli ve yalancılara oy veriyoruz, çünkü hataları bize kendimiz hakkında güven veriyor. Bu yüzden bizim gibi olanlara oy veriyoruz.” ABD de bu konuda ilk değil, aksine listenin sonunda.

*Bu analiz Şarkul Avsat tarafından Independent Arabia’dan çevrilmiştir.