İran-Irak savaşını eleştiren şarkı İran’da tartışmalara yol açtı

“Taş atışı” adlı şarkının klibinde sanatçı Mehdi Yarrahi (Youtube)
“Taş atışı” adlı şarkının klibinde sanatçı Mehdi Yarrahi (Youtube)
TT

İran-Irak savaşını eleştiren şarkı İran’da tartışmalara yol açtı

“Taş atışı” adlı şarkının klibinde sanatçı Mehdi Yarrahi (Youtube)
“Taş atışı” adlı şarkının klibinde sanatçı Mehdi Yarrahi (Youtube)

İran müziğinin önde gelen yıldızı Mehdi Yarrahi’nin, savaşın sona ermesi ve barışın güçlendirilmesi çağrısında bulunan “Taş Atışı” adlı şarkısının video klibinin yayınlanmasından birkaç gün sonra sanatsal etkinlik düzenlemesinin yasaklanması tartışmalara yol açtı.
Toplumsal eleştirilerde bulunan şarkılarıyla ünlü olan Ahvazlı bir Arap olan Yarrahi, İran toplumundaki gelişmelerle sanat ve müzik aracılığıyla etkileşime giren sanatçılar arasında yer alıyor.
İran merkezli “İtimad” gazetesi, önceki gün, web sitesinde şu ifadelere yer verdi: “Taş Atışı” adlı yeni şarkısı nedeniyle Yarrahi’nin yeni eserlerini yayınlaması yasaklandı.” Öte yandan İran Kültür ve Enformasyon Bakanlığı’ndaki Halkla İlişkiler Müdürlüğü, “Jamsaz” Sanat  Prodüksiyon adlı kuruluşun müdürlerini çağırdığını söyledi.
Eylül 1980’den bu yana 8 yıl süren İran-Irak savaşını eleştiren şarkı, Yarrahi’nin geldiği Arap bölgelerinin yaşadığı sorunlara ışık tutuyor. Söz konusu bölge, İran’ın güneybatısında yer alan ve  iki ülke arasındaki savaşlara tanık olan bir bölge.
Jamsaz Sanat Prodüksiyon’un Müdürü Ferhad Guiabadi, İran Kültür ve Enformasyon Bakanlığı’ndaki müzik işlerinden sorumlu yetkililerle bir toplantıya katılacağını belirterek şimdilik konuyla ilgili açıklama yapmayı reddetti.
Öte yandan İran Kültür ve Enformasyon Bakanlığı’ndaki Halkla İlişkiler Müdürlüğü ise, pop şarkıcısı Mehdi Yarrahi’nin sanat etkinliği düzenlemesinin yasaklandığına dair haberleri reddetti.
“Taş Atışı” adlı şarkının sözlerinde şu ifadeler yer alıyor:
“Ben bu kabilenin son şehidiyim,
Ekmek ve suyu olmayan kabilem.
Ölüm kazandı, akıl bir kez daha öldü
Ve tüm hatıralarımız savaşın rehini oldu.
Onlardan biri bana, savaşın cezasını çekenler adına
‘Şimdi neredeyiz ve neden artık bir hayatımız yok?’ diyor!”
Devrim Muhafızları’na bağlı oldukları düşünülen radikal medya organları,  video klibe saldırdı ve “rezillik ve inanca ve kutsal savaş değerlerine bir saldırı” olarak nitelendirdi. Devrim Muhafızları’na yakın bir radikal gazete olan “Sobh-e No”, “Yarrahi’nin taşının hedefindeki kimdi?” başlıklı bir yazıda şu ifadelere yer verdi: “Bu tür çalışmaların tek meziyeti, bugünlerdeki müzik rutininde yeni bir pazar arayışıyla alıcıya farklı bir imaj sunmaktır. Yarrahi yoksulluğun akla galip geldiğini, bu ihtiyacın kapitalistlerin serbest piyasa politikaları lehine olduğu ve yatırımcıları hızlı kar alanlarında desteklediğine işaret etti.”
İran’daki bazı müzik uzmanları, Yarrahi’nin çalışmalarının müzikal standartlarına uygun olarak, genel ve özel lezzetler arasında bir denge bulma konusunda yetenekli olduğunu; bunun da hazırladığı her yeni eserle taraftarlarının daha da çoğalmasına neden olduğunu düşünüyor. Iraklı merhum sanatçı Nazem el-Gazali’nin “Hayyak Baba Hayyak” şarkısı, eski şarkıları yeni ritimle birleştirmenin güzel bir örneği olarak kabul ediliyor.
Şarkıcı, sanatsal ustalıkla, ülkenin güneyindeki Arapların günlük acılarını simgeleyen güneydeki toz fırtınalarına, hava kirliliğine ve boş petrol varillerine gönderme yapıyor.
Yarrahi, memleketi Ahvaz’daki son konserde, çelik şirketi işçilerinin kıyafetini giymesiyle, İran sanatına ağır bir sürpriz yaptı. Bu sembolik hareket yoluyla yetkililerden tutuklu işçilerin serbest bırakılmasını ve iki ay süren protestoların ardından çelik şirketi işçilerinin yaşam taleplerinin karşılanmasını istedi.
Reformistlere yakın olan gazeteler sanatçının cesaretini memnuniyetle karşıladı. “Shahrvand” gazetesi “Yarrahi gibi insanlara ne kadar da ihtiyacımız var” başlığı altında şu ifadelere yer verdi: “Yarrahi’nin Ahvaz konserindeki hareketi, bugünlerde halimizi iyileştiren olaylardan biri.”
Yarrahi, “Jam-e Jam” gazetesine verdiği röportajda şarkılarındaki toplumsal eğilim hakkında şunları söylemişti: “Her zaman kalbimin sesini dinlerim, içimde hissettiklerimden etkilenirim ve bazen etrafımda olanlardan etkilenirim, farklı meselelere önem veririm. Farklı konulara değinmek, fazlasıyla düşünmemi ve sorgulamamı gerektiriyor.”
Yarrahi, bir yıl önce, konserlerinden birinde, çevre ve hava kirliliğini protesto etmek için bir maske takmıştı. Karun Nehri’nin rotasının değiştirilmesine karşı Ahvaz sokaklarında gerçekleşen protestolara katılmıştı. Çevresel konulara olan ilgisi “Karun’un oğlu” olarak anılmasına neden oldu.



Unutulmuş Ukrayna savaşı daha tehlikeli ve zor olandır

23 Kasım'da İstanbul'un Beyoğlu ilçesinde Rusya-Ukrayna savaşına karşı düzenlenen bir gösteri (AFP)
23 Kasım'da İstanbul'un Beyoğlu ilçesinde Rusya-Ukrayna savaşına karşı düzenlenen bir gösteri (AFP)
TT

Unutulmuş Ukrayna savaşı daha tehlikeli ve zor olandır

23 Kasım'da İstanbul'un Beyoğlu ilçesinde Rusya-Ukrayna savaşına karşı düzenlenen bir gösteri (AFP)
23 Kasım'da İstanbul'un Beyoğlu ilçesinde Rusya-Ukrayna savaşına karşı düzenlenen bir gösteri (AFP)

Refik Huri

Ukrayna savaşı, bazen unutulmuş bir savaş gibi görünse de Gazze ve Lübnan’daki savaştan ve İran'ın başını çektiği tüm “direniş ekseninden” çok daha tehlikelidir. Burada Ortadoğu için yeni bir sahne ya da büyüklerin onayladığı bir bölgesel güvenlik sistemine götürecek beklentiler olmaksızın çok fazla gürültü, slogan ve yıkım var. Gazze, savaş bitmeden sona erdi ve kimse onu yönetmeye hazır değil. Önceki “statüko”nun geri gelmesi yönündeki bahisler arasında, herhangi bir siyasi sempati olmaksızın ya da herhangi bir ülke İsrail ile ilişkilerinin gidişatında herhangi bir değişikliğe gitmeden Lübnan neredeyse tamamen yerle bir oldu. Ama Ukrayna'da oyun daha büyük.

Bu, kıtalararası balistik füzelerle ve Rusya'nın nükleer tehdidinin eşiğinde yürütülen bir savaş. Avrupa'yı kontrol etme ve yeni bir çok taraflı dünya düzeni kurma konusunda belirleyici bir savaş. Hayati bir jeopolitik ve stratejik konum ile bağlantıyı sağlama veya koparma savaşı. Zira Başkan Carter döneminde Ulusal Güvenlik Danışmanı olan Profesör Zbigniew Brzezinski'nin tekrarladığı gibi, “Ukrayna olmadan Rusya'nın imparatorluk olmaktan çıktığı” tarihsel bir gerçektir. Tıpkı Batı'nın, Moskova'nın bir imparatorluk olmasını engellemek için Ukrayna'yı Rusya'dan uzaklaştırmakta ısrar etmesi gibi, Başkan Putin de imparatorluğu kurmak için Ukrayna'yı geri almakta ısrar etti. Eski Almanya Şansölyesi Angela Merkel, başından beri bunu fark etmişti ve bunun nedenle anılarında Putin'i kızdırmamak için Ukrayna'nın NATO'ya katılımını ertelemeye çalıştığını söylüyor. Sovyetler Birliği ile Batı arasındaki Soğuk Savaş'ın sona ermesinden yıllar sonra, Rusya ile Batı arasında sıcak bir vekâlet savaşının yaşanması da bu nedenle kaçınılmaz.

ABD ile Çin arasında, Çin'in Tayvan'ı zorla ilhak etmeye karar vermesi durumunda daha da kızışabilecek soğuk savaşın kaçınılmazlığı da buradan kaynaklanıyor. Sahne her şeyi anlatıyor; ABD dünyanın zirvesinde endişeli ve gergin iken, Çin zirveye ulaştıktan sonra kendinden emin ve sakin. Rusya, korkutan ve korkan rolünde seferberlik halinde. NATO'nun kapısına kadar genişlemesinden korkuyor ve NATO'nun Ukrayna'yı kabul etmeyi düşünmesini engellemek için aceleyle savaşa girerek korkutuyor.

ABD, tüm uyarılara rağmen güçlünün yükselen güçten korkmasını simgeleyen “Thucydides” tuzağına düştü. Tarihçilere göre bu, Atina ile Sparta arasında yaşananların bir örneğidir. Güçlü Atina Sparta'nın artan gücünden korktuğu için kendisine savaş açmıştı. Ancak Çin, her ne kadar daha büyük, daha geniş bir tuzağa hazırlanıyor olsa da bu tuzağa düşmemeye çalışıyor.

Biden yönetimi Çin ile ilişkileri üç şekilde özetliyor: rekabet, husumet ve iş birliği. Trump yönetimi ise daha büyük bir şeyden söz ediyor. Başkan Şi Cinping iş birliği arzusunu kullanıyor ancak pratikte “dünyayı yeniden oluşturmak, Batı değerlerini uluslararası kurumlardan kovmak ve doları tahtından indirmek” istiyor. Stanford Üniversitesi'nden ve “Çin'e Göre Dünya” kitabı yazarının Elizabeth Economy’nin söylediğine göre, Şi ayrıca, “Kuşak ve Yol, küresel büyüme, küresel güvenlik ve küresel medeniyet” programlarını gerçekleştirmek için uluslararası uzlaşma çağrısında bulunuyor. Bu ise kısaca, sadece çok kutuplu bir sistemden ibaret olmayan yeni bir dünya düzenidir.

Ancak ABD'de ve tabii ki Avrupa'da, Çin ile anlaşmayı savunanlar da az değil. G7 ve G20 arasında ABD ve Çin’den oluşan “G2” fikrini öne sürenler var. Nitekim tarihçi Adam Tur, “Çin'in tarihsel yükselişine uyum” çağrısında bulundu. Siyaset bilimci Graham Allison, “Asya'daki Çin etkisinin” kabul edilmesi çağrısında bulundu. Ancak olumsuz dalga da artıyor. Tufts Üniversitesi'nde siyaset bilimi profesörü Michael Buckley, “hayati çıkarların çatıştığına ve iki ülkenin sistemlerinde bunun güçlü köklere sahip olduğuna, güç dengesinde büyük bir değişiklik olmadan düşmanlığın azaltılamayacağına, düşmanlığın iki tarafın birbirini yanlış anlamasından değil, birbirini iyi tanımasından kaynaklandığına” inanıyor. Dahası eski ulusal güvenlik danışman yardımcısı Matt Pottinger ve eski kongre üyesi Mike Gallagher Çin ile rekabeti yönetmeyi reddedip, Pekin ile çatışmacı bir söylem ve böylece “rekabeti kazanmayı” talep ediyorlar.

Şi’ye gelince Çin'in yükselişte, ABD'nin ise düşüşte olduğuna inanıyor. Çin Komünist Partisi'nin 2021 yılında yayınlanan “100 Yıllık Resmi Tarihçe”sinde şu ifadelere yer verildi: “Çin, dünya sahnesinde merkeze eskisinden daha yakın. Kendi doğuşuna hiçbir zaman bugün olduğundan daha yakın olmamıştı.”  Şi'nin istediği, Çin ile savaşın üzerinde çok fazla duman görmek isteyen ABD ile “dumansız bir savaş” kazanmaktır. Gerçek şu ki her zaman soğuk savaş zihniyetinden uzaklaşma çağrısında bulunan Çin, ABD’ye karşı bir soğuk savaş başlattı. Şarku’l Avsat’ın Independent Arabia'dan aktardığı analize göre ABD'ye karşı koymak ve dünyadaki Amerikan hegemonyasını zayıflatmak için Rusya ile “sınırsız ortaklık” kurmayı tercih etti. Her ne kadar Çin, Kuşak ve Yol çerçevesinde yüzden fazla ülke ile anlaşmalar imzalamış olsa da Pew Vakfı'nın 2023 yılında tüm kıtalardan 24 ülkede yaptığı kamuoyu yoklaması, katılımcıların yüzde 22'sinin Çin'i tercih ettiğini, yüzde 60'ının ise ABD'ye olumlu baktığını ortaya koydu.

Oyun ikili bir oyun değil, üçlü bir oyun; Çin ve Rusya, ABD'ye karşı. Sıcak arena Ukrayna savaşı nedeniyle Avrupa, Gazze ve Lübnan savaşları nedeniyle de Ortadoğu ise ekonomik ve jeopolitik rekabetin soğuk arenası, Küresel Güney olarak adlandırılan bölgedir. Ama bu, Hindistan, Güney Afrika, Brezilya ve Endonezya gibi rolleri olan büyük ülkeleri içerdiğinden coğrafi olarak tamamen güneyli değil. Aynı zamanda İran, Türkiye ve İsrail gibi rolleri olan bölge ülkelerini de içeriyor.

Hiç kimse bir soğuk savaşı tamamen kazanamaz. İlk soğuk savaş bile bir ölü ve bir yaralı ile sona erdi. Zafer coşkusu ve “tarihin sonu” konuşmalarının ardından yaşanan olayların da doğruladığı gibi, ölen Sovyetler Birliği, yaralı ise ABD’deydi.

*Bu analiz Şarku’l Avsat tarafından Independent Arabia'dan çevrilmiştir.