Moritanya, Fas-Cezayir çatışmasında taraf tutmakla itham edildi

Nuakşot’ta düzenlenen askeri tören. (Getty)
Nuakşot’ta düzenlenen askeri tören. (Getty)
TT

Moritanya, Fas-Cezayir çatışmasında taraf tutmakla itham edildi

Nuakşot’ta düzenlenen askeri tören. (Getty)
Nuakşot’ta düzenlenen askeri tören. (Getty)

Hatice et-Tayyib
Moritanya, çatışan jeopolitik hırslara, farklı çıkar ve hedeflere sahip komşuları Fas ve Cezayir ile dengeli ilişkiler kurmak istiyor. Nuakşot yönetimi, meydana gelen krizlerde mümkün olan en az düzeyde kayba uğramak ve her iki ülkenin de lehine olacak şekilde açıktan ya da gizlice talep edilen ittifaklardan uzak durmak için iki komşusuyla yaşanması muhtemel çatışmalardan uzak kalmaya çalışıyor.
Moritanya her ne kadar Rabat ve Cezayir arasında onlarca yıldır süren gerginlik, kronik anlaşmazlık ve sorunlu ilişkilerden etkilenmemeye çalışsa her iki ülke de onu kendi siyasi pozisyonlarıyla etkilemeye ve ikili ittifaklar kurmaya sürüklemeye uğraşıyor. Bu nedenle gerginliklerden ve zorluklardan mustarip durumda.
Geçmiş onlarca yıl boyunca komşu iki ülkenin benimsediği kutuplaşma politikası karşısında ülkede art arda iktidara gelen rejimlerin tavırları, Moritanyalıların ‘karar alırken görüş empoze etme ve hegemonya olarak nitelendirdiği koşulların reddi’ ile ‘Nuakşot yöneticileri üzerinde zaman zaman uygulanan baskıları kabul etme’ arasında değişiklik gösterdi.
Moritanya, iki taraftan da iyi komşuluk ilkelerine uygun olmayan pozisyonlara destek verme suçlamasına maruz kaldı. Aynı şekilde Fas ve Cezayir arasındaki anlaşmazlığı kendi lehine kullanmakla ve iki ülkenin görüşlerini yakınlaştıracak etkili arabuluculuk arayışına girmeden yardımlardan, yatırımlardan ve sürekli desteklerden yararlanmakla suçlandı.

Ortak sınırlar
Fas ve Cezayir ile ortak sınırlara sahip tek ülke olan Moritanya, aynı zamanda Rabat ve Cezayir arasında herhangi bir uzlaşıyı engelleyen en büyük sorun olarak Sahra konusundaki anlaşmazlıkla da doğrudan ilgileniyor. Nuakşot yönetimi, 1975’te İspanyol sömürgesinin bölgeden çekilmesi sonrasında Sahra’yı Fas ile paylaşmıştı. Daha sonra Moritanya, Cezayir destekli Polisario Cephesi ile şiddetli bir savaşa girerken, ‘Sahra Cumhuriyeti’ni tanıyan cepheyle bir barış anlaşması imzalamış, 1979 yılında da Sahra’dan geri çekilerek payından vazgeçmişti. 

Baskılar, endişeler ve kutuplaşma
Siyasi araştırmacı Muhammed Mahmud Velid el-Hurşi, Moritanya’nın iki ülkenin güneyindeki coğrafi konumunun ve savaş yıllarının Sahra’da bıraktığı siyasi mirasın Moritanya’yı taraflarla ilişkilerinde ihtiyatlı davranmaya zorladığını belirtti. “Çünkü bir tarafın her kararı, eylemi veya yaklaşımı yanlış hesaplanabiliyor ve diğer tarafın çıkarlarına aykırı olarak anlaşılabiliyor” ifadesini kullandı.
Velid el-Hurşi, iki ülkedeki rejimlerin her birinin, kendi stratejisine ve siyasi arzularına göre benimsemeye çalıştığı hegemonyanın Nuakşot üzerinde güçlü bir baskı unsuru oluşturduğuna ve endişe ve kutuplaşma haline soktuğuna dikkat çekti.
Siyasi araştırmacı sözlerini şöyle sürdürdü:
“Bazen anlaşmazlıktan yararlanarak ve her iki tarafa da oynayarak, bazen de Fas pahasına Cezayir’i tercih ederek gelişigüzel suçlamalarda bulunmak, bölgede istikrara hizmet etmediği gibi Fas halkının çıkarına da hizmet etmemektedir.”
Mağrip ülkeleri arasında Körfez uzlaşmasına benzer şekilde açık bir diyalogun başlaması ve Fas ile Cezayir arasında uzlaşı için baskı yapılması çağrısında bulunan Muhammed Mahmud Velid el-Hurşi, şu anki durumu mayın tarlasında yürümeye benzeterek her adımının tehlikelerle dolu olduğunu vurguladı.

Öncelikleri yeniden düzenleme
Diğer yandan kısa bir süre önce Fas ile Cezayir destekli Polisario Cephesi arasında patlak veren Kerkerat geçidi krizi, Moritanya’nın komşuları Fas, Cezayir ve hatta Polisario Cephesi ile ilişkilerini yeniden düzenlemesi hususunda bir fırsat sağladı. Ancak ülkenin diplomasisi, krizi frenleme ve askeri çözümden uzak bir çözüm bulma baskısı yapmadı.
Fas ordusu geçen Kasım ayında, Fas ve Moritanya arasındaki Guerguerat sınır kapısını kapatan Polisario milislerine karşı askeri operasyon başlattı. Bu, 1991 yılında Fas ve Polisario Cephesi arasında imzalanan ateşkes ilanından bu yana bölgedeki ilk askeri operasyon oldu.
Uzmanlar, Moritanya’nın Sahra çatışmasıyla mücadeledeki olumsuzluğunun ve son krizi sona erdirmek için müdahale etmemesinin, ‘çatışma çemberinin genişlemesine ve kendi çıkarlarıyla uygun olmayan bazı taleplere’ yol açtığını belirtti. Nuakşot’un Fas ve Cezayir’deki bazı politikacıların talepleri, yönelimlerini ve konumlarını kontrol etme istekleri hususunda temkinli davrandığını aktaran uzmanlar, “Bu, göreceli bir istikrar durumuna dönmeden önce iki komşu ülke ile ilişkilerinde dalgalanmaların meydana geldiğini açıklıyor” ifadesini kullandılar.
Aynı şekilde uluslararası ilişkiler uzmanı Muhammed Said Velid el-Arabi de Kerkerat Sınır Kapısı’ndaki krizin, Moritanya ve Fas’ın gerginlik ve anlaşmazlık durumundan uzak, güçlü stratejik ilişkiler kurma ihtiyacını canlandırdığını belirtti. Arabi, Moritanya’nın, gerçek bir iradeye sahip olması halinde ‘bölgedeki gerginliğin hafifletilmesine katkı sağlayacağını, iki komşu ülke arasındaki görüş açılarını kapatmaya ve ikili ilişkileri geliştirmeye yardımcı olacağını’ vurguladı.
Polisario’nun Moritanya ve Fas sınırındaki hareketlerinin Nuakşot’u zora soktuğunu belirten Muhammed Said Velid el-Arabi sözlerini şöyle sürdürdü:
“Durum, Moritanya için bölgedeki hiçbir ülkenin sağlayamayacağı önemli yatırımları güvence altına alan ve Batı Afrika’da büyük bir ekonomik ağırlığa sahip önemli stratejik ortak olan Fas ile çıkarlarını etkiliyor.”
Uzman, Moritanya’nın komşu ülkelerle özellikle de Sahra meselesinde tarafsızlık ilkesi temelinde dengeli ilişkiler sürdürmek istediği görüşündeler. Nuakşot’un şu an Rabat ve Cezayir’le olan ilişkilerine ve çıkarlarına hizmet edecek şekilde, önceliklerini ve yönelimlerini yeniden düzenlemeye çalıştığına dikkat çektiler.
Velid el-Arabi, Moritanya’daki siyasi çevrelerin, Fas ordusunun Moritanya ekonomisini boğan Kerkerat Sınır Kapısı’nı açmaya yönelik müdahalesini memnuniyetle karşıladığını belirtti. Uzman şu değerlendirmede bulundu:
“Fas’ın Sahra üzerindeki egemenliğinin ABD tarafından tanınmasını memnuniyetle karşılaması bile ulusal çıkarlar lehine bir pozisyon değişikliği olarak kabul edilebilecek durumu açıklıyor.”
Moritanya ile komşuları arasındaki ilişkilerde yaşanan gelişmeleri takip eden uzmanlar, Fas ve Cezayir’in aşı üretmek ve Afrika’ya ihraç etmek için yarıştığına, ABD başkanı seçilen Joe Biden yönetiminin Sahra’nın Fas egemenliğinde olduğunu tanımayı sürdürdüğüne ve Fas’ın başka itiraflar da kazandığına dikkat çektiler. Uzmanlara göre tüm bunlar göz önüne alındığında Nuakşot’un koronavirüs için yeterli düzeyde aşıyı güvence altına almasına yardımcı olmak, Moritanya’nın komşularıyla ilişkilerine ilişkin yeni politikasının şekillenmesine de yardımcı olacak.



Suriye'de “ertesi gün” için 4 senaryo

Halep'in muhaliflerin eline geçmesinin ardından Beşşar Esed'in resmini yırtan bir muhalif unsur (AFP)
Halep'in muhaliflerin eline geçmesinin ardından Beşşar Esed'in resmini yırtan bir muhalif unsur (AFP)
TT

Suriye'de “ertesi gün” için 4 senaryo

Halep'in muhaliflerin eline geçmesinin ardından Beşşar Esed'in resmini yırtan bir muhalif unsur (AFP)
Halep'in muhaliflerin eline geçmesinin ardından Beşşar Esed'in resmini yırtan bir muhalif unsur (AFP)

İsmail Derviş

Suriye’de Halep şehrinin tamamını, İdlib’in geri kalanını ve Hama'nın kuzey kırsalını ele geçiren Heyetu Tahriru'ş Şam’ın (HTŞ) başını çektiği silahlı muhalif grupların ani ve hızlı ilerleyişinin ardından, Suriye'nin kuzey ve orta kesimlerindeki çatışmalar beş gündür dünya basınında gündemin üst sıralarında yer alıyor.

Türkiye destekli Suriye Milli Ordusu (SMO) da eş zamanlı olarak Halep'in kuzey kırsalında rejim güçlerine ve Ankara tarafından PKK'nın uzantısı olarak kabul edilen Suriye Demokratik Güçleri'ne (SDG) karşı yeni bir operasyon başlattı. Rus savaş uçakları İdlib ve Halep'te birkaç hava saldırısı düzenlerken İran sahada değil ve diplomasiye yönelmiş durumda. Tüm bunlar çerçevesinde Suriye'de ‘ertesi gün’ nasıl olacak?

Olası senaryolar arasında cumartesi gününden itibaren yoğunlaşan diplomatik çabaların başarıya ulaşması ve yeni gerçeklik çerçevesinde bir ateşkes sağlanması, haritaları yeniden rejim lehine değiştirecek bir karşı saldırının başlaması, siyasi bir çözümün dayatılması için çatışmaların devam etmesi ve Şam rejiminin düşmesi şeklinde dört senaryo yer alıyor.

Diplomatik hamleler

Dışişleri Bakanlığı tarafından yapılan resmi açıklamada İran Dışişleri Bakanı Abbas Arakçi'nin bugünTürkiye'yi ziyaret edeceği ve bu ziyaret sırasında Dışişleri Bakanı Hakan Fidan ile bir araya gelerek Suriye'deki durumu ele alacağı bildirildi.

Arakçi, ABD ve İsrail'i Suriye'deki çatışmalarda büyük ilerlemeler kaydeden Suriyeli muhalif grupları desteklemekle suçladıktan sonra Şam'dan Ankara'ya geçmesi bekleniyor. Konuyla ilgili bilgi sahibi bir Türk kaynak, bir güvenlik heyetinin cumartesi günü Şam'dan Türkiye'nin güneyindeki Antalya’ya geldiğini söyledi. Heyetin Milli İstihbarat Teşkilatı (MİT) yetkilileriyle bir araya gelerek muhalif grupların ilerleyişini durdurmak için bir anlaşmaya varmaya çalışması bekleniyor. Şarku’l Avsat’ın  Independent Arabia’dan aktardığı habere göre kaynak, Şam heyetinin bu görevinde başarılı olma ihtimalini zayıf görürken bir başka Türk kaynak da böyle bir heyetin Antalya’ya gelişinin gerçeği yansıtmadığını söyledi.

Suriye Devlet Başkanı Beşşar Esed, Suriye topraklarının terörizme karşı korunması ve birliğinin sağlanması için desteklerini ifade eden bazı Arap ülkelerinden yetkililerle birkaç telefon görüşmesi gerçekleştirdi.

 Mevcut gerginlik sırasında İran tarafından yürütülen diplomatik çabalara gelince, daha önceki deneyimleri, Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan'ın Suriye dosyasında Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin ile anlaşmayı tercih etmesi nedeniyle Türkiye ile bir anlaşmaya varmakta başarısız olduklarını kanıtladı. Putin ile Erdoğan arasında geçtiğimiz yıllarda yapılan görüşmeler, sahaya yansıyan ve Suriye'de dört yıl süren ateşkese katkıda bulunan çeşitli anlaşmalar ve sonuçlar elde etmeyi başardı. Dolayısıyla Rusya'nın diplomatik müdahalede bulunmaması ve Türkiye ile görüşmeler yapmaması halinde diplomatik kanalların Suriye'deki çatışmaları durdurma konusunda başarılı olması pek mümkün görünmüyor.

Karşı saldırı

Cumartesi gecesi ve pazar günü Hama kentindeki çatışmalar nispeten durma noktasına gelirken, Rus savaş uçakları İdlib ve Hama illerinin çeşitli bölgelerine hava saldırıları düzenledi. Suriye düzenli ordusu son birkaç gün içinde kaybettiği geniş alanları geri almak için karşı saldırı başlatmaya hazırlandığını duyurduysa da rejimin böyle bir karşı saldırısı ancak Rusya'nın yoğun hava desteğiyle birlikte başarılı olabilir.

Eski diplomat ve Rusya işleri uzmanı Rami eş-Şair, konuyla ilgili yaptığı değerlendirmede şunları söyledi:

“Rus savaş uçakları Suriye halkına karşı operasyon düzenlemeyecek. Rusya'daki yetkililer Suriye'de yaşananların, Şam hükümetinin siyasi çözüm konusunda somut ilerleme kaydetmeyi ve tüm etnik ve mezhepsel bileşenleriyle Suriye halkının isteklerini karşılayacak yeni bir anayasa üzerinde anlaşmayı ertelemesinden kaynaklandığının farkında."

Independent Arabia'ya konuşan Şair, Astana Süreci'nin garantör ülkeleri olan Türkiye, Rusya ve İran'ın geçtiğimiz yıllarda ateşkesin uygulanmasına katkıda bulunduğunu ve bunun amacının da Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi’nin (BMGK) 2254 sayılı kararı uyarınca gerçek bir siyasi sürecin başlatılması için Suriye'nin iç faktörlerini hazırlamak olduğunu, ancak Rusya'nın Suriye Devlet Başkanı Beşşar Esed’in ve hükümetin bu çözüme doğru ilerlemeleri için herhangi bir katkıda bulunmadığını söyledi. Rusya Hava Kuvvetlerinin etkin bir müdahalede bulunmayacağını ve Suriye halkına karşı saldırı düzenlemeyeceğini düşünen Şair, “Bugün tek çözümün 2254 sayılı BMGK kararı uyarınca siyasi çözüme derhal geçilmesi olduğuna inanıyorum” diye ekledi.

Çatışmalar devam ediyor ve çözüm dayatılıyor

Bu senaryo, bugün sahadaki gerçekliğe en yakın olanı olsa da önümüzdeki günlerde ve saatlerde sürprizler devam edecek. Bu senaryoda muhalif gruplar Suriye'nin orta kesimlerinde, özellikle de Humus ve Hama vilayetlerinde yeni hedeflere yönelmeyi sürdürecek. Bu da rejimi siyasi bir çözüme zorlamalarını sağlayacak.

Independent Arabia'ya konuşan Türk akademisyen Umut Berhan Şen, Rusya ve İran için en önemli olanın Şam'ın düşmemesi olduğunu söyledi. Şen’e göre çatışmayı Şam'ın dışında tutmak muhalifler için bir güç ifade etse de rejimin düşmesine sebep olmuyor. Ancak muhalifler kontrolü ele geçirmeye devam eder ve Humus ve Hama'ya ulaşırsa bir çözümün dayatılmasına yol açabilir. Bu büyük ve ani ilerlemeden sonra Şam'ın artık oyalanacak zamanı kalmadı. Esed’in şimdi silah zoruyla Suriye muhalefetiyle ortak bir hükümet kurulmasını sağlayacak ve milyonlarca mülteciyi vatanlarına döndürecek siyasi bir çözüm için yeni adımlar atması gerekiyor.

Şen, sözlerini şöyle sürdürdü:

“Halep'ten gelen videoları izledim. Herkes Halep halkının artık şehirlerine dönebildikleri için ne kadar mutlu olduklarını gördü. Peki Suriye hükümeti Halep’i kontrol ederken onlar hakkında soruşturma başlatmadan ya da onları tutuklamadan geri dönmelerine izin veremez miydi? Özetle artık Suriye'de çözüm zamanı geldi.”

Şam’ın düşmesi

Şam'ın düşmesi hiç kuşkusuz Suriye'de rejimin düşmesi anlamına geliyor. Bu senaryo henüz çok uzak ve hakkında konuşmak için çok erken olsa da olaylar okunup analiz edilebileceklerinden çok daha hızlı gelişiyor.

Bu senaryonun mümkün olduğunu, ABD ya da Uluslararası Koalisyona ait savaş uçaklarının bombardımanlar düzenleyerek Suriyeli muhaliflerin Şam'a girmesini sağlamasının ihtimal dışı olmadığını söyleyen Şen, “Şam’ı almak kolay değil, çünkü o başkent, rejimin kalesi. Muhaliflerin buraya girmesi rejimin sonu demek. Rejimin Suriye'nin kuzeyinden ve orta kesimlerinden çekilmesinden sonra Şam'ı daha da güçlendirmeye çalıştığına inanıyorum. Dolayısıyla muhalefetin eline geçmesi zor olsa da bu ancak ABD’nin ya da Uluslararası Koalisyonun desteğiyle mümkün” diye konuştu.

Türkiye, Suriye'deki çatışmanın patlak vermesinden bu yana Rusya ile müzakere halindeydi. Şimdi diplomatik olarak hareket eden taraf İran. Türkiye'nin İran ile anlaşması pek mümkün görünmüyor. Çünkü Türkiye ve İran ‘sınırlı bir dostluğa’ sahip olmalarına rağmen Suriye'de düşmanlar. Ancak nihayetinde eldeki göstergeler ister diplomasi yoluyla ister uluslararası ve askeri dayatmalarla olsun, Suriye'de siyasi bir çözümün yakın olduğuna işaret ediyor.