İmran Han’ın Peştunları Taliban ile aynı kefeye koyduğu açıklaması tepki çekti

Aktivistler ve politikacılar, Han’ın Peştunları Taliban ile aynı kefeye koymasını kınadı

Pakistan Başbakanı İmran Han (Reuters)
Pakistan Başbakanı İmran Han (Reuters)
TT

İmran Han’ın Peştunları Taliban ile aynı kefeye koyduğu açıklaması tepki çekti

Pakistan Başbakanı İmran Han (Reuters)
Pakistan Başbakanı İmran Han (Reuters)

Pakistan Başbakanı İmran Han’ın Peştunları Taliban ile aynı kefeye koyduğu açıklaması, kendisini bir çıkmaza soktu. Öyle ki Peştun aktivistler ve siyasi yorumcular, Han’ın Londra merkezli bir haber kanalına verdikleri bir röportajda yaptığı açıklamaları sert bir dille kınadı. İmran Han, “Bu taraftaki (Pakistan’daki) Peştunlar, dini inançları nedeniyle değil, Peştun ırkları ve oldukça güçlü milliyetçilikleri nedeniyle Peştunlara (Afganistan’daki Taliban) sempati duyuyor” dedi.
İmran Han’ın açıklaması sonrasında sosyal medya organları üzerinden söz konusu açıklamayı kınamak ve özür talep etmek için büyük bir kampanya başlatıldı. Liberal bir Peştun politikacı ve Afganistan sınırındaki kabile bölgelerinden Milletvekili Muhsin Davar, “İmran Han, dünyadaki Peştunların duygularını incitti. Çünkü biz, Taliban’ı desteklemiyoruz” açıklamasında bulundu. Başbakan İmran Han’ın kendisi de Lahor’daki bir Peştun ailesine geliyor.
Taliban üyelerinin çoğunluğu, hem Afganistan hem de Pakistan Peştun’u. Ancak Pakistan toplumunda çok sayıda Pencaplı da Taliban saflarına katıldı. Şu an Taliban’ın Pencap Talibanı adında bir bölümü de bulunuyor.
Şarku’l Avsat'ın edindiği bilgilere göre, Afganistan’da Tacikler, Özbekler ve Türkmenler de dahil olmak üzere çok sayıda Farsça konuşan etnik azınlık, Taliban saflarına katıldı. Bu durum, Kabil’in düşmesinden sonra Afganistan’ın kuzey şehirlerinin Taliban tarafından ele geçirilmesini kolaylaştırdı. Bununla birlikte Pakistan ve Afganistan’daki Taliban liderlerinin çoğunluğu Peştun. Her iki toplumda da Taliban, büyük ölçüde bir Peştun örgütü olarak kabul ediliyor.
Pakistanlılar, genellikle Taliban’ı bir Peştun örgütü olarak görüyor ve Taliban’la dalga geçen pek çok Peştun şakası bulunuyor. Pakistan toplumunda çok sayıda liberal Peştun mevcut. Örneğin, Avami Ulusal Partisi laik bir Peştun siyasi partisi.
Parti, İmran Han’ın siyasi olarak yükselişine kadar Peştun bölgelerinde büyük bir popülerlik kazandı. Şu anda da Pakistan’ın Peştun kontrolündeki bölgelerinde en popüler siyasi parti olarak kabul ediliyor.
Şu anda Pakistan’daki en büyük dini parti olan İslam Alimleri Cemiyeti, öncelikle Peştun mezhebine mensup.
Başbakan İmran Han’ın Taliban’ı etnik Peştunlarla aynı kefeye koyduğu ciddi olmayan yorumlar yapması Pakistanlılar şaşırttı. Zira partisi, aynı zamanda şu anda ülkenin Peştun kontrolündeki bölgelerinde en popüler siyasi parti. Genel olarak İmran Han’ın başbakan olmasının nedenlerinden birinin de ülkenin Peştun kontrolündeki bölgelerinde var olan popülaritesi olduğuna inanılıyor.
Daha yakın zamanlarda Pakistan’ın Peştun kontrolündeki bölgelerinde ‘Peştun Koruma Hareketi’ adı verilen bir başka laik siyasi güç ortaya çıktı. Hareket, Pakistan Peştunları için anayasal insan hakları talep ediyor. Bu harekete atfedilen bir bildiride, “Biz etnik ve dilsel bağları aşan bir örgütüz” ifadesine yer veriliyor. İmran Han liderliğinde iktidardaki ‘Pakistan Adalet Hareketi’, rakiplerini Başbakanın açıklamasını çarpıtmakla suçladı. Han, 25 Eylül’de Birleşmiş Milletler Genel Kurulu’na yaptığı konuşmada da Peştunlar hakkında benzer açıklamalar yapmıştı. Öyle ki Han, “Bağımsızlığımızdan bu yana Pakistan ordusunun bulunmadığı Pakistan’ın yarı özerk kabile kuşağında, Afgan Taliban’ına güçlü sempati vardı. Bu, dini ideolojileri nedeniyle değil, çok güçlü olan Peştun milliyetçiliği dolayısıyla” ifadelerini kullanmıştı.



İsrail ve direnişin meşruluğu

İsrail bombardımanı sonucu Gazze Şeridi'nden dumanlar yükseliyor. / Fotoğraf: AP
İsrail bombardımanı sonucu Gazze Şeridi'nden dumanlar yükseliyor. / Fotoğraf: AP
TT

İsrail ve direnişin meşruluğu

İsrail bombardımanı sonucu Gazze Şeridi'nden dumanlar yükseliyor. / Fotoğraf: AP
İsrail bombardımanı sonucu Gazze Şeridi'nden dumanlar yükseliyor. / Fotoğraf: AP

Macid Kayali

İsrail'in 1948'den bu yana Filistinlilere karşı devam eden savaşı, terminolojiye dayalı bir savaştı. İsrail, kendisini laik ve liberal bir devlet, Arap dünyasında bir modernlik ve demokrasi vahası olarak sundu. Buna karşılık Filistinlileri ve genel olarak Arapları medeniyet ve modernlikten yoksun, demokrasi ve insan hakları hakkında hiçbir şey bilmeyen Bedeviler ve köylüler olarak damgaladı.

Aslında İsrail, “vaat edilmiş topraklar” ve “Tanrı'nın seçilmiş halkı” ile ilgili mitlere dayanan, Filistinlileri kökünden söküp atmaya, onları zamandan ve mekândan silmeye çalışan, sömürgeci, yerleşimci ve ırkçı bir devlet olduğu karakterini gizlemek için bu klişenin propagandasını yaptı.

İsrail, Filistinlilerin bir halk olduğunu ve kendi politikalarının kurbanı olduklarını inkâr etmekten hiçbir zaman vazgeçmedi. Bu çabası aynı zamanda onları insanlıktan dışlama ve varlıklarını savunma haklarını inkâr etme, her türlü meşru direnişi terörizm olarak etiketleme girişimini de içeriyordu. Hatta Golda Meir (eski İsrail başbakanı), İsrail askerlerinin kendilerine ateş açmasından Filistinlileri sorumlu tutmuştu!

Terör etiketinin, İsrail'in uygulamaktan kaçındığı Oslo Anlaşma’sını 1993'te Washington'da imzalamasına rağmen, FKÖ ve onun merhum lideri Yaser Arafat'ın liderliğini de kapsadığını belirtelim. Bu da nehirden denize kadar tüm Filistin topraklarına hâkim olmakta ısrar eden İsrail'in, Filistinlilere topraklarının yalnızca yüzde 22'si üzerinde bir devlet kurulmasını gerektiren çözüm konusunda ne kararlı ne de hazır olduğunu doğruluyor. Bu konuda da Batı'nın ve özellikle de ABD'nin desteğinden cesaret alıyor.

Filistinlilerin İsrail terörünün şantajına boyun eğmeden direnişe dair başka bir açıklamaları var. O da direnişin, birey ve grup olarak insanın varlığını ve haklarını savunma açısından verdiği doğal bir insani tepki olduğudur.

Bu, İsrail'in 2007'den beri Gazze'de 2 milyon Filistinliye sıkı bir abluka uygulamasına, onlara karşı birçok yıkıcı savaş yürütmesine paralel olarak uzlaşı seçeneğini başarısızlığa uğratmasının ardından Hamas Hareketinin yükselişine, Filistinlilerin tarihsel liderliği ile rekabet etmesine yol açan tarihsel bağlamdır. Yahya Sinvar da aynı bağlamda Hamas'ın liderliğine yükseldi. Ardından Netanyahu, Smotrich ve Ben Gvir liderliğindeki İsrail'in 1948'deki ilk Nekbe'yi tamamlamak, nehirden denize kadar Filistinlilere boyun eğdirerek, onlara hükmetmek için bir fırsat olarak gördüğü Aksa Tufanı operasyonu geldi.

İsrail böylece kavramları alt üst ederek siyasete, mantığa ve ahlaka karşı çıkma cesaretini gösteriyor. O sömürgeci, yerleşimci, ırkçı ve saldırgan bir devlet. Dünyanın gözü önünde Filistinlilere karşı canice bir soykırım savaşı yürütme noktasına varsa da dünyadaki tek kurban statüsünün ve meşru müdafaa hakkının tekelinde olduğunu iddia ediyor. Bu bağlamda ister şiir ve tarih gibi sözlü, ister gösteri ve şehirlerin sokaklarında, köylerde, kamplarda tanklarına ve ağır silahlı askerlerine taş atmak gibi eylem şeklinde olsun her türlü direnişi Filistinlilere yasaklıyor. Sanki Filistinliler, onları öldürerek, tutuklayarak, kırılgan varlıklara dönüştürerek, sudan, yiyecekten, barınaktan, yakıttan, ilaçtan mahrum bırakarak, onlara uyguladığı tüm işkence ve eziyetlere boyun eğmek zorundaymış gibi!

Buna rağmen Filistinlilerin İsrail terörünün şantajına boyun eğmeden direnişe dair başka bir açıklamaları var. O da direnişin, birey ve grup olarak insanın varlığını ve haklarını savunması açısından doğal bir insani tepki olduğudur. Dolayısıyla Meşal'den Heniyye ve Sinvar'a kadar Hamas liderleriyle olan anlaşmazlık, canlı bomba (şehitlik) eylemleri, iki ordu gibi savaşma ve karşılıklı füze saldırılarını benimsemenin yol açtığı tehlikelerle ilgilidir. Çünkü bu, esas olarak halka, onun imkanlarına ve dayanma kapasitesine bağlı olan uzun vadeli direniş kavramının dışındadır. Kaderci ve güç dengesi konusunda gerçekçi olmayan bir ruha, yanlış ve zararlı bahislere dayanan Aksa Tufanı seçeneği de bunun dışındaydı.

Aksa Tufanı İsrail'in sandığı gibi başlı başına bir olay değildi, tarihsel bir tepki bağlamında gerçekleşmişti. Adaletsizlik, umutsuzluk ve öfke deposunun patlaması ve tutukluların isyanıydı

O halde anlaşmazlık konusu, direniş ilkesiyle ilgili değil, daha ziyade liderliğin en uygun, en az maliyetli ve en faydalı biçimi izlemek için benimsediği seçeneklerle ilgilidir.

Burada kastettiğimiz, Aksa Tufanı İsrail'in sandığı gibi başlı başına bir olay değildi, tarihsel bir tepki bağlamında gerçekleşmişti. Adaletsizlik, umutsuzluk ve öfke deposunun patlaması ve tutukluların isyanıydı. Bu, Judith Butler, Ilan Pappe, Norman Finkelstein, Gideon Levy ve Amira Hess gibi Yahudilerin aktardığı, Varşova Gettosu'ndaki Yahudilerin, İkinci Dünya Savaşı'nda faşizmin kendilerine karşı yürüttüğü imha savaşına karşı isyanını hatırlatan bir olaydır.

Bu, Tufan’ın Hamas liderliği ve Sinvar tarafından, bölgedeki koşullar, imkanlar ve riskler konusunda stratejik bir ufku olmayan yanlış tahminlere göre gerçekleştirildiğini, direnişin meşruiyetine zarar veren davranışlar içerdiğini doğruluyor. Ama bunun sonucunda ortaya çıkan en önemli hata, aşırı sağcı İsrail'e beklediği fırsatı vermesiydi.

*Bu makale Şarku'l Avsat tarafından Londra merkezli Al Majalla dergisinden çevrilmiştir.