Sahel ülkeleri, Fransız nüfuzu ile yeni rakip güçler arasında bir çatışma alanı oldu

Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron, önceki bir zirvede bir dizi Sahel liderine arabuluculuk yapıyor (Arşiv)
Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron, önceki bir zirvede bir dizi Sahel liderine arabuluculuk yapıyor (Arşiv)
TT

Sahel ülkeleri, Fransız nüfuzu ile yeni rakip güçler arasında bir çatışma alanı oldu

Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron, önceki bir zirvede bir dizi Sahel liderine arabuluculuk yapıyor (Arşiv)
Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron, önceki bir zirvede bir dizi Sahel liderine arabuluculuk yapıyor (Arşiv)

Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron, Mali’nin başkenti Bamako’ya yapacağı ziyareti, birçok Avrupa ülkesinde olduğu gibi Fransa’yı da sert bir şekilde vuran yeni tip koronavirüs (Kovid-19) salgını ve son varyantı Omikron nedeniyle iptal etti.
Macron’un bu ziyarette Barkhane Operasyonu kuvvetleriyle vakit geçirmesinin yanı sıra 2020 yazı ve bir sonraki yılın baharında liderliğini yaptığı iki darbenin ardından Bamako’nun en güçlü adamı olarak kabul edilen Mali Devlet Başkanı Albay Assimi Goita ile görüşmesi planlanmıştı.
Şarku'l Avsat'ın Paris’teki kaynaklardan edindiği bilgilere göre Macron, Goita’nın Afrika ortak gücünü oluşturan ülkelerin grup başkanı Çad Cumhurbaşkanı Muhammed İdris Debi ile yapacağı bir görüşmeye de katılmak istedi. Ancak bu Mali Devlet Başkanı tarafından reddedildi.
Macron’un ziyareti iptal edilmeseydi, Mali Cumhurbaşkanı ile yapacağı görüşmede, başta Barkhane Operasyonu olmak üzere her iki taraf için de büyük önem taşıyan konular ele alınacaktı.
Fransa Cumhurbaşkanı, Haziran ayında yaptığı bir açıklamada, 2014 yılından bu yana Afrika’nın Sahel bölgesinde terörle mücadele adı altında devam eden Barkhane Operasyonu’nun sona erdiğini dile getirdi.
Barkhane’nın yeni ortaklarla dönüşüm geçirerek, yeni bir şekle bürüneceğini belirten Macron, gelecekteki odak noktasının, Malili güçlere El Kaide ve DEAŞ bağlantılı terör örgütlerine karşı savaşlarında yardım etmek olduğunu söyledi.
Bugüne kadar Mali’nin kuzeyindeki 3 üsten çekilmeyi tamamlayan Fransız kuvvetleri, buraları Birleşmiş Milletler (BM) bünyesinde faaliyet gösteren uluslararası güce ya da Malili güçlere teslim etti.
Geri çekilmeden sonra, Fransız kuvvetlerinin varlığı Gao ve Menaka üslerinde yoğunlaştı.
Askeri açıdan Paris, terör örgütlerinin faaliyet gösterdiği ‘üçgen sınır’ bölgesinde (Mali, Nijer, Burkina Faso) operasyonlara odaklanmak istiyor.
Paris, 2022 sonunda veya kısa bir süre sonra, kuvvetlerinin sayısını 5 bin 200’den 2 bin 500 ila 3 bine düşürmek istiyor.
Mali’de olduğu kadar Nijer ve Burkina Faso’da da medya ve siyasette Fransa karşıtı kampanyaların yürütüldüğü bir sır değil.

Türkiye ve Rusya, Fransa’yı düşündürüyor
Paris, ‘Rus ve Türk’ tarafların bu kampanyada rolü olduğunu düşünüyor.
Bu nedenle, özellikle iki tarafın karşı karşıya olduğu ana tartışmalı konular nedeniyle Macron’un iptal edilen ziyareti çok iyi bir atmosferde gerçekleşmeyebilirdi.
Bamako’daki yetkililerinin iki askeri darbeden kaynaklanan, Rus güvenlik şirketi Wagner Grubu’nun yardımını isteme arzusu Paris ile farklılıkların başında geliyor. Wagner’in Mali’de görev yapmasına olanak sağlayacak anlaşmanın imzalanma aşamasına geçildiğine dair haberler çıkmasının ardından Paris tehdit kılıcını sallamaya başladı.
Paris, Wagner askerlerinin gelişinin Fransız gücünün ülkeden çıkışı anlamına geldiğini ve bunun Avrupalıların geri çekilmesine yol açacağını iddia ediyor.
Mali’deki yetkililer, bugüne kadar herhangi bir anlaşmanın varlığını reddetse de, Wagner askerlerinin Bamako’ya geldiğine ilişkin haberler ortaya çıktı.
Haberlerde, yaklaşık bin paralı askere Mali’ye gitme karşılığında aylık 10,8 milyon dolar ödeme yapılacağı öne sürüldü. 

Seçim tartışmaları
Bamako’nun seçimleri erteleme eğiliminde olması nedeniyle, Malili yetkililerin gelecek yıl Şubat ayında genel seçimler yapma vaatleri de tartışmalı bir konu.
Arka arkaya iki askeri darbeyi, özellikle de ikincisini ‘darbeye karşı darbe’ olarak görüp kabul etmeyen Paris, söz verdiği gibi önümüzdeki Şubat ayı sonunda seçimleri düzenlemesi için Bamako’ya baskı yapıyor.
Afrika Ekonomi Topluluğu da, Mali’deki yetkilileri bu ayın sonuna kadar seçimlerle ilgili herhangi bir ilerleme olmaması durumunda, 150 kişiye yaptırım uygulanacağı, finansal varlıklarının dondurulacağı ve gelecek yılın ilk gününden itibaren grup ülkelerine seyahat etmelerinin yasaklanacağı konusunda uyarıyor.
Fransa ve Mali arasında, Malili yetkililerin örgütlerle diyalog kapısını açma isteği başlıklı bir başka tartışmalı konu daha var. Paris bu örgütleri terörist olarak görüyor ve Fransız askerleri sahada savaşırken yerel yetkililerin onlarla diyalog kurmasını reddediyor.
Mali hükümeti, ‘diyalog başlatmanın’ görevi olduğunu vurgularken, Paris 2015 tarihli Cezayir Anlaşması’nı imzalayan gruplar dışındakilerle diyaloğu reddediyor.
Bunlara ek olarak, Paris Bamako’yu halka hizmetleri yeniden sağlamak, devlet dairelerini yeniden düzenlemek ve vatandaşların ihtiyaçlarına cevap vermek için askeri çabalarından yararlanmamakla suçlayarak, bu durumun muhalif gruplar için verimli bir zemin sağlayacağını vurguluyor.
Mali ise, Paris ve Barkhane Operasyonu’nun güvenlik durumunu iyileştiremeyen askeri çabalarını eleştiriyor.
İki taraf arasında geniş bir uçurum olduğu ve en üst düzeylerde doğrudan diyalog olmamasının, bu uçurumun kapatılmasını kolaylaştırmadığı açık. Bu açıdan bakıldığında, Macron’un ziyaret fırsatının kaçırıldığı görülüyor.
Mali ve genel olarak Sahel bölgesindeki durum, Rusya, Türkiye veya Çin olsun, ülkeye gelen güçlerle Fransa ve Avrupa arasında bir çatışma alanı olmaya devam ediyor.
Fransa Mali’de bocalarken, bu üç taraf Fransız çıkarları pahasına varlıklarını güçlendirmeye çalışıyor.



Savaşlar ve anlaşmalar ABD’si: Karmaşık bir dünyayı basitleştirmek

 6 Haziran 2025'te Ukrayna Acil Durum İdaresi tarafından yayınlanan ve Boltava'da bir Rus hava saldırısından sonra yanan binaları gösteren fotoğraf (AFP)
6 Haziran 2025'te Ukrayna Acil Durum İdaresi tarafından yayınlanan ve Boltava'da bir Rus hava saldırısından sonra yanan binaları gösteren fotoğraf (AFP)
TT

Savaşlar ve anlaşmalar ABD’si: Karmaşık bir dünyayı basitleştirmek

 6 Haziran 2025'te Ukrayna Acil Durum İdaresi tarafından yayınlanan ve Boltava'da bir Rus hava saldırısından sonra yanan binaları gösteren fotoğraf (AFP)
6 Haziran 2025'te Ukrayna Acil Durum İdaresi tarafından yayınlanan ve Boltava'da bir Rus hava saldırısından sonra yanan binaları gösteren fotoğraf (AFP)

Refik Huri

ABD, “uluslar inşa etme” başlıklı savaş döneminden Ukrayna, Gazze ve İran nükleer dosyasında acil uzlaşılar dönemine geçişi tamamlıyor. Her iki durumda da ABD dünyadaki komplikasyonları anlamaktan aciz gibi görünüyor.

Savaşlar döneminde, Başkan George W. Bush başkanlığında neo-muhafazakarlar, el-Kaide’nin New York'taki Dünya Ticaret Merkezi’ne yönelik saldırısını Afganistan'ı, ardından Irak’ı istila etme, Taliban ile Başkan Saddam Hüseyin rejimlerini devirme, dönemin ulusal güvenlik danışmanı Condoleezza Rice’ın, “Yeni Ortadoğu” olarak adlandırdığı planı gerçekleştirmeye çalışarak dünyayı zorla değiştirme hırsları için kullandılar.

Başkan Donald Trump'ın varmaya çalıştığı uzlaşılar döneminde ise itici güç anlaşmalar politikasıdır. Dünya Trump'ın ve etrafındaki oligarşinin gözünde savaş alanı değil, bir borsadır. Ukrayna, Gazze ve nükleer dosyada zor uzlaşılar için müzakereleri yürüten kişi ise krizler, savaşlar, jeopolitik ve stratejik çatışmalar dünyasında deneyimsiz olan gayrimenkul geliştiricisi Steve Witkoff'tur.

Beyaz Saray'daki karar alıcıya gelince, temsilcisinden daha deneyimli değil ve kararlarında içgüdü ile basit algıya güveniyor, bu şekilde ABD'yi değiştirmek istedi ve karmaşık bir dünyaya tosladı. Kendilerine hizmet eden anlaşmalara açık olsalar bile, ideoloji tarafından yönlendirilen üç oyuncu ile canlı yayında dilediği iyi dilekler ve iyi niyetli çağrılarla başa çıkmaya çalıştı. Bunlardan ilki, yorumcu Nahum Barnea tarafından “iki ayak üzerinde yürüyen bir yanlış anlama” olarak tanımlanan Binyamin Netanyahu’dur. İkincisi, İmam Humeyni'nin dediği gibi, ABD'ye düşmanlığı devrimin temellerinden biri saymaya bağlı kalan, İslam Cumhuriyeti'nin güçlü bir devlet ve Devrim Muhafızları’nın anayasaya göre ihraç etme görevini üstlendiği bir devrim olduğunda ısrar eden İran'ın Dini Lideri Ali Hamaney’dir. Sonuncusu, istihbarattan Kremlin liderliğine yükselen, ABD, Avrupa ve Soğuk Savaş’ın sona ermesi, Sovyetler Birliği'nin devrilmesinden sonra “tarihin sonu” olduğunu hayal ederek muzaffer gibi davranan herkesten Rusya’nın intikamını almaya başlayan tecrübeli Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin’dir.

ABD Taliban’ı devirdikten sonra en uzun Amerikan savaşı haline gelen Afganistan'da 18 yıl boyunca savaştı ve “uluslar inşa etme” planını uygulamaya çalıştı.  General Stanley Allen McChrystal’ın dediği gibi, ABD, “geleneksel yollarla devrimci hedeflere ulaşmak istedi.” Yine ABD’nin en önemli komutanlarından olan McChrystal’a göre “başarı ölçeği öldürdüğümüz Taliban unsurlarının sayısı değil, aksine koruduğumuz nüfus sayısıdır.” Bir görgü tanığına göre, ABD’den yardımlar alanlar ve gündüz polikliniklerinde tedavi edilenler, geceleri ona karşı savaşıyorlardı. ABD, eski istihbarat direktörü Richard Helms'in şu sözlerini okumadı: “Ortadoğu politikaları ile ilgili tüm saçmalıkları unutun ve yüzyıllık ömürleri olan hususlara, dini mezhepler, aşiretler, kabileler ve etnik kökenlere dikkat edin.” Yine ABD, “Bir Afgan'ı kiralayabilirsiniz ama satın alamazsınız” diyen kişinin tavsiyesini dikkate almadı ve savaş Taliban’ın iktidara dönmesi ve kendisinin Kabil'den aşağılayıcı bir biçimde çekilmesiyle sona erdi.

ABD Irak'ı da kısa bir fırtınalı savaşın ardından işgal etti, Saddam Hüseyin rejimini devirdi ama çok geçmeden sokaklarında boğuldu. Terör diye adlandırdığı eylemlerle şiddetli bir direnişle karşı karşıya kaldı. Demokrasinin Irak'tan bölgeye yayılarak onu kaplayacağını hayal etti. Richard Perle'in dediği gibi saf bir şekilde “Saddam'ın devrilmesinin İranlıları Mollalar diktatörlüğünden kurtulmaya motive edeceğine” inandı. Ama bunun yerine Irak'ı “şer ekseni” içinde yer alan İslam Cumhuriyeti'ne altın bir tabakta sundu.

ABD anayasa uzmanı Noah Feldman'ın “hızlı seçimler yapmak demokrasiye hizmet etmeye kendisini adamamış, yanlış kişileri iktidara getirir” sözünü görmezden geldi. Irak'ın mutlak yöneticisi olarak atanan, ordunun ve Baas Partisi'nin dağıtılmasını emreden bilgisiz Paul Bremer da en azından şu itirafta bulundu: “Zaferden sonra Irak'taki güvenlik tehditlerine karşı koymaya hazır değildik.” Irak hükümetinin Amerikan güçlerinin yardımına ihtiyacı olmasına rağmen, Suriye'de Esed rejiminin devrilmesinden sonra İran’ın taraftarlarının bu güçlerin ülkeden hızla çekilmesi talebinin gerileyeceğini gösteren hiçbir şey yok. Artık Ahmet eş-Şara’nın başkanlığı konusunda rahatlamış olan Amerikan güçleri de kendisine karşı eylemlerde bulunan İran ve Suriye rejimleri arasında sıkışmış değil.

Steve Coll, “Aşil Tuzağı: Saddam Hüseyin, CIA ve ABD’nin Irak İşgalinin Kökenleri” kitabında: “Saddam'ın dayısı, eğitimcisi ve öğretmeni Hayrullah Kifah’ın, ailenin felsefesini ‘Allah üç şeyi yaratmamalıydı; Persler, Yahudiler ve sinekler’ şeklinde özetlediğini” anlatır.

Rusya'nın Ukrayna'yı işgaline gelince, Başkan Vladimir Putin bunu NATO’nun Rusya sınırlarına yaklaşmasına ve neo-Nazilerin Kiev’i kontrol etmesine karşı kendini savunmak olarak tasvir ediyor. Ukraynalı gazeteci Illia Ponomarenko ise “Sana nasıl olduğunu göstereceğim” kitabında böyle olmadığına inanıyor ve şöyle diyor: “Ukrayna savaşının NATO ve hayali Batı tehditleriyle hiçbir ilgisi yok. Aksine, bu işgal, devleti Rus halkının çıkarlarına değil, kendi çıkarlarının hizmetine sunan bir diktatörün deliliğiyle ilgilidir.” Şarku'l Avsat'ın Independent Arabia'dan aktardığı analize göre buna ilave olarak, Putin Gürcistan'dan iki bölgeyi koparıp aldı, oğul Bush ve Obama ile bağları iyi olduğunda da Kırım'ı ilhak etti.

Kimse Trump'ın üç karmaşık sorunu çözecek anlaşmalarda nasıl başarılı olabileceğini bilmiyor. Bu sorunların ilki, İran'ın uranyum zenginleştirmesini ve yaptırımlara katlandıktan, nükleer eşikteki devlet olmak için milyarlarca dolar harcadıktan sonra nükleer silah sahibi olmasını önlemektir. İkincisi, Putin’in üçüncü yılında olmasına rağmen halen “özel operasyon” olarak adlandırdığı kapsamlı savaşı durdurmayı kabul etmesi için Cumhurbaşkanı Zelenskiy’yi, Kırım ve çoğu şu anda Rusya tarafından işgal edilmiş dört bölgenin kaybını kabul etmeye zorlamaktır. Üçüncüsü, Netanyahu’yu, savaşı bitirmeye ve Hamas hareketi ile İsrail'deki aşırı radikal hükümet arasındaki bir anlaşmayla rehineleri geri getirmenin bedeli olarak yıktığı Gazze'den çekilmeye zorlamaktır. Ama İsrail’in aşırı radikal hükümeti, Filistin devletini reddediyor ve Batı Şeria'yı ilhak etmekte diretiyor, eski rejimin silahlarının yok edilmesinden, onunla imzalanan güçleri ayırma anlaşması bölgesinin işgalinden sonra Suriye'deki yeni durumdan memnun, ayrıca Lübnan'daki Hizbullah'a şiddetli darbeler indirmeye de devam ediyor.

İronik olan, bu anlaşmalarda varsayılan başarının sadece statükoyu kabul etme ve “hakkın gücünden güç ile dayatılan hakka geçiş”ten ibaret olmasıdır.

Pascal De Sutter “Bizi Yönetenler” kitabında şöyle der: “En çılgın insanlara, kibirli ve yalancılara oy veriyoruz, çünkü hataları bize kendimiz hakkında güven veriyor. Bu yüzden bizim gibi olanlara oy veriyoruz.” ABD de bu konuda ilk değil, aksine listenin sonunda.

*Bu analiz Şarkul Avsat tarafından Independent Arabia’dan çevrilmiştir.