Başbakan Hamduk'un istifasının ardından Sudan'ı ne bekliyor?

Egemenlik Konseyi Başkanı Orgeneral Burhan’ın ülkede OHAL ilan edip sivillerle hükümet ortaklığını feshetmesi, ülkedeki krizi daha da karmaşık hale getirebilir

Hartum'daki 2 Ocak’ta düzenlenen protestolara katılan Sudanlı eylemciler (AFP)
Hartum'daki 2 Ocak’ta düzenlenen protestolara katılan Sudanlı eylemciler (AFP)
TT

Başbakan Hamduk'un istifasının ardından Sudan'ı ne bekliyor?

Hartum'daki 2 Ocak’ta düzenlenen protestolara katılan Sudanlı eylemciler (AFP)
Hartum'daki 2 Ocak’ta düzenlenen protestolara katılan Sudanlı eylemciler (AFP)

İsmail Muhammed Ali
Sudan’daki siyasi güçler, Başbakan Abdullah Hamduk'un 2 Ocak Pazar günü duyurduğu istifasına dair farklı görüşlerde bulundular. Peki, bu gelişme, Sudan Egemenlik Konseyi Başkanı Orgeneral Abdufettah el-Burhan’ın 25 Ekim 2021’de ülkede olağanüstü hal (OHAL) ilan etmesi ve sivillerle hükümet ortaklığını feshetmesinin ardından yeniden sivil bir hükümetin kurulması talibiyle başlayan yeni protesto dalgalarıyla derinleşen krizi daha da karmaşık hale getirebilir mi?
Sudan’daki siyasi güçlerin büyük çoğunluğu, Sudan’ın içinde bulunduğu krizi aşması için çatışan tarafların mantıkla hareket etmeleri ve 17 Ağustos 2019'da iki taraf arasında imzalanan anayasal belgeye uygun olarak askeri ve sivil bileşenler arasındaki eski ortaklığa dönülmesi gerektiği konusunda hemfikir.

Güvenin yeniden tesis edilmesi
Sudan Milli Ümmet Partisi Başkan Yardımcısı İbrahim el-Emin, konuyla ilgili değerlendirmesinde, “Hamduk'un istifa etmesi sürpriz değildi. Çünkü Orgeneral Burhan ile 21 Kasım'da imzaladığı anlaşmadan sonra faaliyetlerini 25 Ekim 2021 öncesindeki yürütemediğinden bu bekleniyordu. Hamduk-Burhan anlaşması, siyaset sahnesindeki kaosu artırması ve halkın gücünü zayıflatması bakımından büyük bir felaketti. Bu yüzden mevcut ortam, asgari düzeyde dahi çalışmasına izin verecek durumda değildi” ifadelerini kullandı.
Emin sözlerini şöyle sürdürdü:
“Bence Hamduk’un istifası herkesin bir sonraki aşama için derinlemesine düşünmesini gerektiriyor. Siyaset sahnesindeki karmaşıklaştırmanın ve krizin taraflarını sivil ve askeri bileşenler olarak ayırmamanın bir nedeni yok. Asıl önemli olan meselenin, iç cepheyi birleştirmek için kapsamlı çalışmalar yapmak ve ülkeyi yöneten taraflar arasında güveni yeniden tesis eden yeni bir denklem bulmak olduğunu düşünüyorum.”
Emin,  ne devrimci güçleri ne de anayasal belgeyi atlatmaya yönelik bir girişimin başarılı olacağını, böyle bir girişimin, Sudan'da başarıyı, sürekliliği, istikrarı ve tüm Sudan halkının arzusu olan demokratik dönüşümü sağlayamayacağını söyledi.

“Darbeyi meşrulaştırıyor”
Sudan Kongre Partisi (SCP) Sözcüsü Nureddin Babekir, yaptığı açıklamada, “Hamduk'un istifası gecikmiş bir adım. Çünkü Orgeneral Burhan ile yaptığı ikili anlaşma uyarınca yönetimdeki varlığı, Burhan'ın asker ve sivil taraflar arasında imzalanan anayasal belgeyle onaylanan, uluslararası ve bölgesel desteğe sahip bir ortaklığa dayanan meşru yönetime karşı gerçekleştirdiği darbeyi meşrulaştırmaya katkıda bulundu. Bu istifa, askeri bileşenin önderliğindeki darbeci yönetimi zayıflatacak ve orduya olan güvenini kaybetmeye başlayan ve Sudan halkını daha fazla baskı yapmaya cesaretlendiren uluslararası camianın gerçeği anlamasını sağlayacak. Bu yüzden askeri bileşenin tam bir askeri hükümet oluşturma eğiliminde olması bekleniyor” şeklinde konuştu.
Hamduk’un istifasının, Hamduk’un darbe sonrası iktidarda kalmaya devam etmesi nedeniyle bir bölünme yaşayan sivil bileşeni birleştirmek için bir fırsat olacağına inanan Babekir, böylece bir yanda devrimciler, diğer yanda darbeciler olmak üzere iki taraf olarak denklemin netleşeceğini söyledi.

Başarısızlık sendromu
Şarku'l Avsat'ın Independent Arabia'dan aktardığı habere göre, Muhalif kanattaki Sudan Halk Kongresi Partisi'nin (SHKP) siyasi işler sorumlusu Kemal Ömer ise Hamduk’un istifasıyla ilgili olarak, “İstifa, Sudan krizini daha da derinleştirme başlığı altında görülüyor. Bu istifaya iyimser bakanlar, bu gelişmenin mevcut krizde bir sıçramaya yol açacağı konusunda yanılıyorlar. Sudan halkının çoğunluğu orduya karşı olduğundan sahne daha da kasvetli olacak ve yeni bir başbakan seçmeye yönelik herhangi bir girişim halk tarafından reddedilecek” yorumunda bulundu.
Hamduk'un herkesçe iyi bilinen başarılarına övgüde bulunan Ömer, Hamduk görevde olduğu sırada yaşanan başarısızlıkların kesinlikle hoş görülmemesi gerektiğini, ancak bunların daha ziyade Sudan’daki siyasi ve anayasal gerçeklikten kaynaklandığını vurguladı. Ömer, “Başarısızlık, askeri bileşenin ekonomiyi kontrol etmesinin yanı sıra yönetimdeki tüm organlara ait bir sendromdur” dedi.

Tutumlarda kaymalar ve tehditler
Başbakan Hamduk, devlet televizyonunda yayınlanan konuşmasında halka hitaben şunları söyledi:
“Bana olan güveninizi size iade etmeye karar verdim. Başbakanlıktan istifa ettiğimi açıklıyorum. Bu cömert ülkenin evlatlarının, demokratik bir ülke olma yolundaki ilerleyişlerini tamamlamaları için önlerini açtım. Sevgili Sudanlılar, bu çetin ikilemin çözümü, diyalogdur. Sudan toplumunun ve devletinin milli uzlaşıya varması ve anayasal belgenin gösterdiği yolda ülkenin kurtuluşu için sivil bir demokratik yönetime dönüşümünü tamamlayacak bir yol haritası çizmesini sağlayan tüm eylemlerin konuşulduğu bir diyalog olmalı. Ülkemizin felakete sürüklenmemesi için elimden geleni yaptım ve şimdi ülkemiz, eğer düzeltilmezse bekasına karşı tehlikeli bir kavşaktan geçiyor. Halka güvenlik, barış ve adaletin sağlanacağı ve kan dökülmeyeceğine dair verdiğimiz sözü yerine getirmeyi istedim, ama siyasi güçler içindeki bu dağınıklık ve ben merkezli çatışmaların gölgesinde gerekli uzlaşıyı sağlamak için yaptığım onca şeye rağmen bu olmadı.”
Hamduk, son birkaç gün içinde siyasi ve askeri tüm geçiş süreci bileşenleriyle ve barış anlaşmasının taraflarıyla onları bilgilendirmek ve tarihi ve ulusal sorumluluğu önlerine koymak amacıyla görüştüğünü söyledi. Hamduk, “Bugün ülkede yaşanan büyük kriz, öncelikle siyasi bir kriz olsa da giderek ekonomik ve sosyal hayatın tüm yönlerini kapsayacak şekilde değişime uğruyor ve kapsamlı bir kriz olma yolunda ilerliyor” şeklinde konuştu.
Ülkenin en büyük sorununun, siyasi ve askeri bileşenleri arasındaki yapısal sorun olduğunu vurgulayan Hamduk, “Totaliter rejimlerin çöküşünden ve iç savaşların sona ermesinden sonra ortaya çıkan türden bir sorundur. Bu açıklama, Sudan’ın mevcut ve benzersiz gerçekliği için tamamen geçerlidir” dedi.

Protesto gösterileri devam ediyor
Pazar günü, başkent Hartum, Kuzey Hartum ve Omdurman’da ‘Şehitlerin Kanına Vefa’ olarak adlandırılan ve Cumhurbaşkanlığı Sarayı’na doğru gerçekleştirilen milyonluk protesto yürüyüşüne binlerce Sudanlı katıldı.
Darbe karşıtı Sudan Merkezi Doktorlar Komitesi tarafından yapılan açıklamaya göre Omdurman'daki gösterilerde en az iki eylemci öldü. Komite, eylemcilerden birinin göğsünden vurulduğunu, diğerinin ise başına aldığı şiddetli darbenin kafatasını parçalaması sonucunda hayatını kaybettiğini belirtti.
Düzenlenen yürüyüş, yeni yılın ilk protesto gösterisi olurken gösterilerin organizatörleri tarafından Ocak ayı için hazırlanan takvimde yer almadı. Bu yürüyüşün, Omdurman'da 30 Aralık'ta düzenlenen protesto gösterilerinde öldürülen beş kişiye ‘vefa’ amacıyla düzenlendiği belirtildi.

Ocak ayı protesto gösterileri
Hartum Direniş Komiteleri Koordinasyon Ofisi, 31 Aralık Cuma günü yaptığı açıklamayla 6, 12, 17, 24 ve 30 Ocak’ta ‘Üç Hayır’ (Müzakere yok, ortaklık yok, pazarlık yok) sloganıyla düzenlenecek protesto gösterilerinin takvimini duyurdu. Açıklamada, ordu siyaset sahnesinden çekilip iktidarı sivillere teslim edene kadar gerginliğin devam edeceği ve durmayacağı vurgulandı.
Sudan Merkezi Doktorlar Komitesi’nin açıklamasında, Orgeneral Burhan’ın, 25 Ekim’de askeri darbe olarak görülen kararlarını açıklamasından, ülkede olağanüstü hal (OHAL) ilan etmesinden ve sivil bileşenle hükümet ortaklığını feshetmesinden bu yana şimdiye kadar 13 protesto yürüyüşü gerçekleştirildiğini ve gösterilerde 55 kişinin öldüğünü aktardı.
Orgeneral Burhan ve istifa eden Başbakan Hamduk, 21 Kasım'da siyasi bir anlaşma imzaladılar. Anlaşma, Hamduk’un başbakanlık görevine geri dönmesini, teknokrat bir hükümetin kurulmasını, siyasi tutukluların serbest bırakılmasını ve demokratik süreci tamamlamak için askeri ve sivil birleşenlerin birlikte çalışmasını öngörüyordu. Birleşmiş Milletler (BM) de dahil olmak üzere bölgesel ve uluslararası taraflar ve kuruluşlar, anlaşmayı memnuniyetle karşılarken, Sudan’daki siyasi ve sivil güçler, ‘darbeyi meşrulaştırma girişimi’ olarak niteledikleri anlaşmayı reddettiler.



Ortadoğu'nun çehresini değiştiren Suriye değişimi

Şam'da Suriye Devlet Başkanı Beşşar Esed'in devrilmesini kutlamak için düzenlenen havai fişek gösterileri arasında muhaliflerin bayrağını dalgalandıran bir Suriyeli (Reuters)
Şam'da Suriye Devlet Başkanı Beşşar Esed'in devrilmesini kutlamak için düzenlenen havai fişek gösterileri arasında muhaliflerin bayrağını dalgalandıran bir Suriyeli (Reuters)
TT

Ortadoğu'nun çehresini değiştiren Suriye değişimi

Şam'da Suriye Devlet Başkanı Beşşar Esed'in devrilmesini kutlamak için düzenlenen havai fişek gösterileri arasında muhaliflerin bayrağını dalgalandıran bir Suriyeli (Reuters)
Şam'da Suriye Devlet Başkanı Beşşar Esed'in devrilmesini kutlamak için düzenlenen havai fişek gösterileri arasında muhaliflerin bayrağını dalgalandıran bir Suriyeli (Reuters)

Macid Kayali

Esed rejiminin çöküşünün birçok nedenden dolayı Ortadoğu'nun tamamında, özellikle de Arap Maşrık (Levant) ülkelerinde büyük etkileri olacaktır. Bu nedenlerin arasında, çirkinlikleri ve zulmüyle o korkunç ve ürkütücü rejimin, 60 yıldır bölgedeki genel siyasi dönüşümlerde olumsuz bir siyasi aktör olması, Suriye'de ve Suriye toplumunda siyasi, ekonomik ve sosyal kalkınma olanaklarını engelleyen devasa bir engel görevi görmesi de var. Buna ilaveten, iddialarıyla, şantajlarıyla ve aşırılıklarıyla, baskıcı bir vesayet yönetimi olarak Lübnanlılar ve Filistinliler üzerinde, hatta Arap siyasi alanlarında büyük bir kontrole veya etkiye sahipti.

Karmaşık olayların ve müdahalelerin yaşandığı bu zor dönemde, Suriye'de yaşanan değişimin niteliğini veya yönelimlerini tahmin etmenin çok erken ve zor olduğu aşikar. Ancak Esed'in “ebedi rejimi”nin sonsuza kadar yıkılması nedeniyle bu değişim yalnızca kaçınılmaz bir olumlu adım olarak görülebilir. Esed rejiminin yıkılması imkansız gibiydi ve onun zulmü altında yaşayan, canavarlıklarına ve onlara yabancılaşmasına tanık olan Suriyelilerin hayal bile edemeyeceği bir şeydi. Uzun bir süredir (Lübnanlılar ve Filistinlilerle birlikte) üzerlerine çökmüş ağır bir taş kalktı ve bu da tüm çekincelere, korkulara, müdahalelere ve meşru zorluklara rağmen Suriye'de kalkınmanın yolunu döşüyor.

Ayrıca Suriye'de yaşanan değişime ilişkin olumlu bakış, ilgili güçlerin askeri çatışmalardan ve kan dökmekten uzak durmasından, sürecin sakin, sorunsuz ve barışçıl bir şekilde gerçekleşmesinden kaynaklanıyor. Şiddetli çatışmaların yaşanmaması rejimin yapısının kırılganlığı ile bünyesine yerleşmiş yozlaşmışlığı ortaya çıkardı. Bu bakış aynı zamanda Suriye'nin tüm bölgelerinde özgürlük özlemiyle yaşayan Suriyelilerin değişimi büyük bir memnuniyet ve sevinçle karşılamalarından da kaynaklanıyor. Suriyeliler rejimin vücutlarına yerleştirdiği ve ötekinden duyulan korku, nefret ve mezhepçi fanatizm ruhunun temsil ettiği çıbanı boşaltmaktan uzak durdular. Suriye şehirleri mezhepçi ve intikam amaçlı saldırılara tanık olmadı. Rejimin yandaşları dahi yaşanan dönüşümü, devlet adamı gibi davranmak yerine sadece şahsı ve yakın ailesi için endişelenen biri gibi davranan firari cumhurbaşkanının ortaya çıkan adiliğini şaşkınlıkla karşıladılar. Sonsuza kadar mirasçı bir cumhuriyet ya da bir aile çiftliği olarak görülen Esed Suriyesi’nde, 24 yıl önce başkan olması amacıyla nasıl kendisine uygun olması için anayasanın birkaç dakika içinde değiştirilmesiyle göreve geldiyse, dakikalar içinde de ülkeyi terk etti.

Esed rejiminin yıkılması, aynı zamanda ABD'nin Irak'ı (2003) işgal etmesiyle birlikte, yani 20 yıl boyunca artan İran nüfuzunu da zayıflattı.

Artık yeni bir Suriye'nin doğuşuyla birlikte, kuruluşuna ilişkin belirsizliklere ve çeşitli iç ve dış müdahalelere rağmen Ortadoğu'nun da değiştiğini belirtmek mümkündür. Suriye'deki değişim, esas olarak İran rejiminin Irak'tan Lübnan'a kadar bölgedeki statüsünün ve rolünün azalmasıyla temsil edilen bölgesel bir değişime yol açtı. Suriye, İran nüfuzunun en önemli unsuruydu ve onun temel bağlantısı olarak hizmet ediyordu.

Bunun anlamı, Esed rejiminin yıkılmasının, ABD'nin Irak'ı (2003) işgaliyle birlikte Arap Maşrık bölgesinde artan İran nüfuzunun da zayıflamasına yol açtığıdır. Maşrık ülkelerinde devlet ve toplum yapılarının yerle bir olmasına yol açan, İran'ın Ortadoğu politikalarına Amerikan (ve İsrail) yatırımı dönemi, bu politikalar kendi kendini tüketip üzerine düşeni yaptıktan sonra sona erdi. Arenalar birliği ve İsrail’in çöküşünün yakın olduğu sloganlarının, saatler veya günler içerisinde İsrail’i yerle bir edebilme gücüne dair iddialarının yanılsamalar olduğu açığa çıktı. Zira İran, İsrail Gazze'yi yok ederken, ardından Lübnan'a karşı yıkıcı bir savaşa girişirken, sonra da Suriye'ye saldırırken, kendisini tüm bunlardan uzak tuttu.

Sonuç olarak, İran'ın Arap Maşrık bölgesindeki nüfuzunu tamamen zayıflatmak veya sınırlandırmak, Lübnan'ın bu nüfuzdan ve Hizbullah’ın devlet ve toplum üzerindeki baskısından kurtulması anlamına geliyor. Bu kurtuluş Irak’ı ve hatta er ya da geç Husilerin olduğu Yemen’i de kapsayabilir.

Şimdi Maşrık’ı kontrol eden iki güçlü bölgesel devletle karşı karşıyayız; bir yanda güncel verilere göre galip görünen İsrail. Diğer yanda ise göz ardı edilemeyecek bir Ortadoğu ülkesi olarak itibarını yeniden kazanmış görünen Türkiye var.

Dolayısıyla Arap Maşrık ülkelerindeki İran nüfuzunun devrilmesi anlamına gelen Suriye rejiminin devrilmesi, Türkiye'nin bölgede nüfuzunun arttığına işaret ediyor ve bu bir ilk. Bölgesel bir güç olarak İsrail 1967-2003 döneminde, Ortadoğu'da bölgesel mimarlığı üstlenirken, İran, ABD ve İsrail’in kendisine izin verdiği veya kendisini kullandığı 2003-2023 arasındaki dönemde, yani Irak’ın altın tepside sunulduğu andan Aksa Tufanı anına (7.10.2023) kadar geçen sürede, buna liderlik etti. Bugünse Türkiye, değişim için acılar çeken, fedakarlıklar yapan ve mücadele eden  Suriye halkıyla birlikte şüphesiz önemli bir katkısının bulunduğu Suriye değişimi yoluyla Ortadoğu'nun şekillenmesinde lider pozisyonunu üstlenmiş görünüyor (el-Mecelle dergisinde yayınlanan “Arap Maşrık bölgesinin yeni mimarı olarak İsrail savaşı” başlıklı makalemi inceleyebilirsiniz - 09.11.2024)

Şimdi Maşrık’ı kontrol eden iki güçlü bölgesel devletle karşı karşıyayız; bir yanda Gazze'deki direnişi çökerttiği, nehirden denize kadar Filistinliler üzerinde doğrudan hegemonyasını dayattığı, ayrıca Lübnan'da Hizbullah'ı zayıflattığı ve İran'ın bölgedeki nüfuzunu parçaladığı için güncel verilere göre galip görünen İsrail var. Diğer yanda, Suriye’deki değişim üzerinden bölgede göz ardı edilemeyecek güçlü ve etkili bir Ortadoğu ülkesi olarak itibarını yeniden kazanmış görünen Türkiye var.

Bütün bu değerlendirmelere göre pek çok şey, Suriye'deki değişimin yönelimlerine bağlı olacak. Bunlar öncelikle Suriye'de özgür ve eşit vatandaşlardan oluşan bir devlet mi kurulacağına yoksa önceki rejimin yeniden üretilmesiyle veya yeni bir Suriye'nin kuruluşunu engelleyen iç ve dış etkileşimlerin varlığıyla bu sürecin sekteye mi uğrayacağına bağlı. İkincisi, ön planda olan iki bölge ülkesi olarak İsrail ile Türkiye arasındaki ilişkinin şekline bağlı. Bu karmaşık ve birçok senaryoya açık bir ilişki. Üçüncüsü, konu aynı zamanda Arap siyasi sisteminin Suriye'deki dönüşüme nasıl tepki vereceği, bunu nasıl ele alacağı, ayrıca iki bölgesel devlet, yani İsrail ve Türkiye ile ilişkilerini nasıl ele alacağı, esas olarak da Arap sisteminin kendi çıkarları ve öncelikleri konusundaki farkındalığı ile de ilgili olacak. Dördüncüsü, bu arada bölge için İsrail sömürgeci, ırkçı ve yerleşimci bir devlet olarak kalacak ve kendisi de bu durumda Batılı ülkeler tarafından desteklenen zorba bir devlet olarak Ortadoğu'da gerilim ve istikrarsızlık kaynağı olmaya devam edecek. Bu da pek çok şeyin İsrail’in Filistin halkının meşru haklarını ne kadar kabul edip etmeyeceğine bağlı olacağı anlamına geliyor.

*Bu makale Şarku’l Avsat tarafından Londra merkezli Al Majalla dergisinden çevrilmiştir.