ABD: Nükleer anlaşma İran’ın alacağı ‘siyasi karara’ bağlı

Balistik füzeler ve bölgenin güvenliğini istikrarsızlaştıran gruplar üzerindeki kısıtlamaları içermiyor

Dün Tahran'da Humeyni'nin sürgünden dönüşünün 43. yıldönümü vesilesiyle bilboardlara asılan Humeyni’nin fotoğrafının önünden geçen İranlılar (EPA)
Dün Tahran'da Humeyni'nin sürgünden dönüşünün 43. yıldönümü vesilesiyle bilboardlara asılan Humeyni’nin fotoğrafının önünden geçen İranlılar (EPA)
TT

ABD: Nükleer anlaşma İran’ın alacağı ‘siyasi karara’ bağlı

Dün Tahran'da Humeyni'nin sürgünden dönüşünün 43. yıldönümü vesilesiyle bilboardlara asılan Humeyni’nin fotoğrafının önünden geçen İranlılar (EPA)
Dün Tahran'da Humeyni'nin sürgünden dönüşünün 43. yıldönümü vesilesiyle bilboardlara asılan Humeyni’nin fotoğrafının önünden geçen İranlılar (EPA)

ABD’li yetkililer, İran ve ABD’nin yeniden nükleer anlaşmanın yükümlülüklerine uymalarını sağlamayı amaçlayan Avusturya’nın başkenti Viyana’daki müzakerelerin tamamlanmak üzere olduğunu açıkladılar. Yetkililer, aylarca süren müzakerelerin ardından anlaşmanın canlandırılmasının artık, İran’a nükleer programı nedeniyle uygulanan yaptırımların kaldırılması karşılığında nükleer anlaşmadaki taahhütlerine yönelik ihlallerinden geri adım atması gereken Tahran'ın ‘siyasi kararına’ bağlı olduğunu vurguladılar.
ABD Başkanı Joe Biden’ın yönetimindeki yetkililerden gelen bu açıklamalar, resmi adı Kapsamlı Ortak Eylem Planı (KOEP) olan 2015 tarihli nükleer anlaşmanın tarafları Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi'nin (BMGK) daimi üyelerinden oluşan ‘P5+1 grubu’ (ABD, Rusya, Çin, Fransa ve İngiltere ile Almanya) ve İran arasında müzakerelerin devam ettiğini gösteriyor. Ayrıca ABD, İngiltere, Fransa, Rusya, Çin ve İran ile Almanya, eski ABD Başkanı Donald Trump'ın nükleer anlaşmadan tek taraflı olarak çekilme kararının ve ardından İran’ın nükleer anlaşmadaki taahhütlerini ihlal etmesinin üzerinden dört yıl geçtikten sonra, Washington ve Tahran’ın nükleer anlaşmaya yeniden tam olarak uymaya başlamaları için atmaları gereken adımlara ilişkin müzakerelerin teknik kısmını tamamladıklarını, Biden yönetiminin anlaşmaya dönüş için siyasi bir karar aldığını ve Tahran'dan İran’ın Dini Lideri Ali Hamaney'in alacağına inanılan benzer bir kararın alınmasını beklediğini ortaya koyuyor.
ABD merkezli New York Times (NYT) gazetesi, yeni anlaşmanın bazı Demokratların ve hemen hemen tüm Cumhuriyetçilerin taleplerinin aksine ne İran'ın balistik füze geliştirme ve üretme kabiliyetini sınırlandıracağını ne de Yemen'de Husi milislerine, Lübnan'da Hizbullah'a, Irak'ta Asaib Ehl-i Hak’ ve bölgeyi istikrarsızlaştıran diğer gruplara işaret ederek Ortadoğu'daki ‘terörist gruplara ve vekil güçlere verdiği desteği durduracağını bildirdi.
NYT, ABD Senatosu için bu yıl İran ile yapılacak herhangi yeni bir anlaşmanın ‘ara seçimlerde bir seçim malzemesi’ olmasını bekliyor. Eski ABD Başkanı Trump, ‘şu ana kadar yapılmış en kötü anlaşma’ olarak nitelediği nükleer anlaşmadan çıktığında, Tahran'ın Suriye rejimine verdiği desteği ve terörist grupları finanse etmesini durdurmanın yanı sıra füze denemelerini de içeren ‘daha iyi şartlardaki’ bir anlaşmaya ulaşmak için Tahran'ı yeni müzakereler için masaya oturmaya zorlama sözü vermişti.
Buna karşın mevcut ABD Başkan Biden, seçim kampanyası sırasında verdiği İran'ın nükleer programına yönelik kısıtlamalar da dahil olmak üzere nükleer anlaşmayı canlandırma ve Trump'ın 2018 yılında İngiltere, Fransa, Almanya ve Avrupa Birliği (AB) ile anlaşmazlıklara yol açan tek taraflı olarak anlaşmadan çekilme kararını bozma sözünü yerine getirecek. ABD Dışişleri Bakanlığı’ndan üst düzey bir yetkilinin Şarku'l Avsat'ın da katıldığı basın toplantısında yaptığı açıklamalara göre anlaşmayı yeniden canlandırmak, Demokrat Parti için önemli siyasi riskler getirse de Biden, ‘bu hedefe ulaşmak için gerekli siyasi kararları almaya’ hazır.

ABD'li yetkili, sözlerini şöyle sürdürdü:
“En önemli siyasi kararlardan bazılarının tüm taraflarca alınması gereken bir noktaya geldiğimize inanıyorum. Eğer hedefimiz hızlı bir şekilde bir anlaşmaya varmaksa, herhangi bir müzakere sürecinde bunu yapmanın en iyi yolu, en fazla risk altında olan tarafların doğrudan görüşmesidir. İran bizimle görüşmeye hazırsa biz de İran'la görüşmeye hazırız. İki tarafın doğrudan müzakerelerde bulunmaması, kısa süre bir süre kalması ve alınması gereken kararların önemi düşünüldüğünde büyük bir talihsizlik olacak. Top artık İran'ın sahasında.”
ABD Dışişleri Bakanlığı Sözcüsü Ned Price ise yaptığı açıklamada, ‘anlaşmaya varılması için sadece birkaç hafta kaldığını ve görüşmeler başarısız olursa Washington'ın Tahran üzerindeki ekonomik ve diplomatik baskıyı artıracağını’ doğruladı. İran'daki ABD vatandaşı olan tutukluların durumuna değinen Price, “Serbest bırakılmaları Viyana’daki müzakerelerde başlıca önceliklerimizden biri” dedi.
ABD'li yetkililer yeni anlaşmayla ilgili ayrıntı vermekten kaçındılar. Ancak eski anlaşmanın canlandırılması, İran'ın nükleer programına getirilen tüm kısıtlamaların 2030 yılında sona ereceği, yani ABD Dışişleri Bakanı Antony Blinken'ın İranlı yetkililerin bu fikri reddetmeleri nedeniyle ‘daha uzun süreli ve daha güçlü’ bir anlaşmaya varamayacağı anlamına geliyor. Öte yandan İran’ın müzakere heyeti, ABD'nin anlaşmadan bir daha tek taraflı olarak çıkmayacağına dair yazılı garanti istese de ABD’nin müzakere heyeti, Biden'ın bu tür garantileri sağlayamayacağını vurguladılar.
İran, 2015 yılında nükleer anlaşmanın imzalanmasından önce sahip olduğu zenginleştirilmiş uranyumu biriktirmemiş olsa da uranyum zenginleştirme oranını yüzde 60'a çıkarmak için bir takım teknik adımlar attı. Bu İran’ın nükleer silah üretmek için kullanılan yüzde 90 oranında zenginleştirilmiş uranyuma en yakın olarak elde ettiği orandır. Uluslararası Atom Enerjisi Ajansı (UAEA) Başkanı Rafael Grossi, ‘herhangi bir ülkenin yüzde 60 oranında uranyum zenginleştirmesinin oldukça tehlikeli’ olduğunu belirterek, “Sadece nükleer bomba üreten ülkeler bu seviyeye ulaşıyor” dedi.
Tahran'ın yüzde 60 oranında zenginleştirilmiş uranyum stokunu geçmişte olduğu gibi Rusya'ya mı yoksa başka bir ülkeye mi göndereceği bilinmiyor. Ayrıca İsrail'in, İran'daki nükleer tesislerin bazılarını havaya uçuran ve ABD ve İsrail istihbarat servislerinin İran'ın askeri nükleer programının babası olduğuna inandıkları bilim adamı Muhsin Fahrizade’nin öldüren çeşitli sabotaj saldırıları gerçekleştirdiği göz önüne alındığında, herhangi bir yeni anlaşmaya nasıl yanıt vereceği de henüz kestirilemiyor.
NYT'nin müzakereleri yakından takip eden iki kaynaktan bilgilerin aktarıldığı haberine göre ABD ve İran, yaptırımları ihlal ettikleri için mahkum edilen İranlıların karşılığında dört ABD vatandaşını serbest bırakılmasını öngören bir mahkum takası anlaşmasının eşiğinde gibi görünüyorlar. ABD Dışişleri Bakanlığı’ndan üst düzey yetkili, ABD’li tutukluları serbest bırakmadığı takdirde İran'la bir anlaşmaya varmayı düşünmeyeceklerini söyledi.



Netanyahu tam olarak ne istiyor?

İsrail Başbakanı Binyamin Netanyahu (Reuters)
İsrail Başbakanı Binyamin Netanyahu (Reuters)
TT

Netanyahu tam olarak ne istiyor?

İsrail Başbakanı Binyamin Netanyahu (Reuters)
İsrail Başbakanı Binyamin Netanyahu (Reuters)

Sadece dünyada değil, İsrail'de de şaşkınlık ve hoşnutsuzlukla “Başbakan Binyamin Netanyahu tam olarak ne istiyor?” sorusu soruluyor.

Gazze Şeridi’nde gerçekten bir çözüme ulaşmak, İsrailli rehinleri geri getirmek ve İsrailli askerlerin kanının dökülmesini engellemek istiyor mu? Yoksa sırf savaşmak için savaş mı istiyor?

Netanyahu, Hamas'ı anlaşmaya yanaşmamakla suçlamıştı. Şimdi ise Hamas Mısır ve Katar tarafından sunulan öneriyi kabul etmişken neden Gazze Şeridi'ni işgal etmekte ısrar ediyor ve orduyu planını değiştirip işgali hızlandırmaya zorluyor?

İlk bakışta, İsrail, Kahire ve Doha'nın Washington ile tam koordinasyon içinde Hamas liderliğini öneriyi koşulsuz ve değişiklik talep etmeden kabul etmeye ikna etmek için gösterdiği çabalarda yer almamış gibi görünüyor. Mısırlılar, Katarlılar, hatta ABD’liler ve hatta İsrailli yetkililer, Netanyahu'nun bu çabalarla yakından bağlantılı olduğunu doğruladılar. Netanyahu, örneğin serbest bırakılacak Filistinli tutukluların sayısı gibi arabulucuların kabul ettiği veya ofisiyle bu konuda uzlaşma sağladığı birçok şart ve talep öne sürdü.

İsrail, her İsrailli rehine karşılığında ömür boyu hapis cezasına çarptırılmış 120 Filistinliyi serbest bırakmayı kabul ederken, Hamas 200 tutuklunun serbest bırakılmasını talep etti ve 150 kişide anlaşma sağlandı.

İsrail, Gazze Şeridi'nden çekildikten sonra, 2-3 kilometre genişliğinde bir güvenlik kuşağında askerlerini tutmak istedi, Hamas ise sadece 500 metreye razı oldu, sonra mesafenin 1200 metre, bazı yerlerde ise 1500 metre olması konusunda anlaşmaya varıldı.

Tüm bunlar İsrail ve Hamas ile yapılan müzakerelerde gerçekleşti. Peki, İsrail güçleri tüm Gazze Şeridi'ni işgal etmek için harekete geçene kadar neler oluyor?

Son zaferin resmi

Netanyahu’nun kararsız bir lider olduğu ve hala karar vermekten kaçındığı açık. Ya da Haaretz gazetesinin dünkü başyazısında yazdığı gibi, o zayıf ve hiçbir şeye karar veremiyor. Bu yüzden bir yandan İsrail'in dünyadaki konumunu zayıflatıyor, ama vatandaşlarını kaderlerine terk ediyor.

Netanyahu, Hamas’a baskı yapmak için Gazze’yi işgal etmekten başka çare olmadığını İsrail halkına kabul ettirmeye çalıştı. Böylece bir yandan aşırı sağdaki müttefiklerinin isteklerini yerine getirirken, diğer yandan onların iştahını daha da kabarttı. Şimdi geri adım atması zor. Politikasını Hamas'a karşı sert bir politika olarak pazarlamaya çalışıyor.

dfgtyu
Salı günü Batı Şeria'nın Beyt Sira köyünde İsrail ordusu tarafından yıkılan bir evin enkazını inceleyen Filistinliler (AP)

Netanyahu'nun Hamas'ın öneriyi kabul ettiğine dair yaptığı yazılı açıklamada “İsrail'in politikası sabittir ve değişmemiştir” cümlesinin yer alması tesadüf değil. Bu cümle, aşırı sağcı Maliye Bakanı Bezalel Smotrich'in Netanyahu'nun sağ kanada verdiği sözleri tutacağına dair hiç güvenmediği sözlerine yanıt niteliğindeydi. Netanyahu, Smotrich'e askeri zafer elde edilmeden savaşı bitirmediğini kanıtlamaya çalışıyor.

Ancak bu tutum, hesaplamaktan kaçındığı başka tehlikeler de barındırıyor.

Netanyahu’nun aşırı sağcı müttefikleri karşısında savaşı askeri bir zaferle sona erdirmek için Gazze'yi işgal etmeye devam ettiğini göstermeye kararlı olmasının bir bedeli var. Hamas liderliği de savaşı askeri bir zaferle, ya da askeri dilde ‘nihai zafer imajı’ ile sona erdirmek istiyor.

Bu tartışmalı bir fikir ve birçok strateji uzmanı bunu ‘en aptalca’ askeri ilke olarak görüyor, çünkü aynı uzmanlara göre bu ilke İsrail için geri tepip onu ‘Gazze bataklığına’ sürükleyebilir.

Örneğin dün Hamas'ın askeri kanadı İzzettin el-Kassam Tugayları, bir İsrail askerini kaçırma operasyonunu neredeyse başarıyla gerçekleştirdi ve pusuda birkaç İsrail askeri yaraladı.

Bu tür faaliyetlerde yakın vadeli işlemler artık yok.

Ne kazanır?

Peki Netanyahu, imzalanması dışında hiçbir eksikliği olmayan bir anlaşma varken böyle yaparak ne kazanıyor?

Kazancı çok.

Netanyahu’nun hesaplarına göre İsrail'de iktidar olanın kendisi olduğu kanıtlanıyor. Eskiden ordusu olan bir devlet olan İsrail, artık kararlarına itaat eden ve onun onaylamadığı askeri operasyonları ‘stratejik tuzak’ olarak nitelendiren bir orduya sahip bir devlet haline geldi.

dfrgt
Gazze Şeridi'ndeki askeri operasyonlar sırasında İsrail askerleri (İsrail ordusu)

Generallerin İsrail toplumundaki konumu zayıflıyor ve bununla birlikte onların arkasında saklanan derin devlet de zayıflıyor.

 Netanyahu yaklaşık yirmi yıldır bu süreci yürütüyor.

Bu şekilde iktidar koalisyonunu güçlendiren Netanyahu, en azından görev süresinin sonuna kadar hükümeti ayakta tutuyor ve böylece, yolsuzluk suçlamasıyla yargılanan ve kendisini mahkûm edip hapse atmak isteyen mahkeme nezdinde konumunu güçlendiriyor.

Seçimleri ertelemek zorunda kalacağı başka askeri operasyonlar düzenleyebilir.

Haaretz gazetesi dünkü başyazısında şöyle yazdı:

“Netanyahu son iki yılda yedi ayrı savaş bölgesiyle yetinmeyip sanki tüm dünyaya savaş açmaya kararlıymış gibi görünüyor ve böylece dünyadaki Yahudileri İsrail devletiyle birlikte uçuruma sürüklüyor.”

Böyle bir durumda, başarısızlık ölçütü artarsa, ABD Başkanı Donald Trump'ın onu kurtarmak için müdahale etmesi beklenebilir. Trump'ın onu ulusal bir kahraman olarak görmesi ve ‘Onu nasıl hapse atmak istiyorlar?’ diye sorması bunun bir göstergesi olarak yeterli.