Tunus'ta parlamento seçimlerinde kullanılacak oylama sistemi tartışma yarattı

Tunus'ta parlamento seçimlerinde kullanılacak oylama sistemi tartışma yarattı
TT

Tunus'ta parlamento seçimlerinde kullanılacak oylama sistemi tartışma yarattı

Tunus'ta parlamento seçimlerinde kullanılacak oylama sistemi tartışma yarattı

Tunus’ta çok sayıda siyasi parti ve sivil organizasyon, Cumhurbaşkanı Kays Said'in 17 Aralık'ta yapılması planlanan parlamento seçimlerinde kullanılacağını söylediği şahısların oylandığı sistemle ilgili korkularını dile getirdi. Cumhurbaşkanı Said, bu sistemi kabul etme sebebi olarak Meclis’e giriş için rüşvet ve aile nüfuzunun kullanılabileceğine dair endişelerini ve güçlü seçim kampanyalarıyla rekabet edemeyen bağımsızların Meclis dışında kalmalarının yanı sıra kadın ve erkek adaylar arasındaki eşitsizliğin engellenmesini gerekçe gösterdi.
Nahda Hareketi Sözcüsü İmad el-Hamiri, partisinin, lobilerin, paranın ve yolsuzluğun seçim sürecini kontrol etmelerine izin vereceği gerekçesiyle bu sisteme karşı olduğunu açıkladı. Hamiri, seçim sistemi ve siyasi sistemle ilgili tüm meselelerin kapsamlı ulusal diyalog oturumlarına dahil edilmesi çağrısında bulundu.
Tunus Ulusal Kadın Birliği Başkanı Raziye el-Cerbi ise “Daha önce seçim listelerinde yapılan oylamalarda milletvekillerinin seçilmelerinin yerine parlamentoya sızmalarıyla sonuçlanmıştı” ifadelerini kullandı. Cerbi, Tunuslu kadınlar için bir kazanç olan eşitlik ilkesinin korunması şartıyla, şahıslara oy verilmesi sistemine desteğini teyit etti.
Cumhurbaşkanı Said'in ve ‘25 Temmuz Hareketi'nin destekçileri, şahıslara oy verilen sistemi desteklerken hiçbir yetkinliği olmayan kişilerin Meclis’e girmelerini engellemenin en iyi yolunun bu olduğunu vurguluyor. Geçmişte bazı milletvekillerinin bizzat kendilerine değil, bulundukları seçim listelerine oy verildiği için Meclis’e girdiklerine dikkat çeken destekçiler, halkın isimlerini ve neler yaptıklarını bildikleri kişileri seçmesi ve Tunusluların beklentilerini yerine getirebilecek kişilere oy vermesinin önemini vurguladılar. Bu sisteme karşı çıkanlar ise sistemin, ‘aşiret mantığını yeniden hortlatıp Tunusluların geçtiğimiz yıllarda sona erdirmeyi başardığı eski çatışmaları canlandırabileceğini’ düşünüyorlar.
Cumhurbaşkanı Said, 6 Nisan’da yaptığı açıklamada, önümüzdeki Aralık ayında yapılması planlanan parlamento seçimlerinde oylamanın, ulusal istişarenin sonuçları çerçevesinde listeler üzerinden değil, şahıslar üzerinden olacağını duyurdu.
Öte yandan Uluslararası Af Örgütü (UAÖ), Tunus Cumhurbaşkanı tarafından feshedilen parlamentodaki 20'den fazla milletvekili hakkında soruşturma başlatılmasını eleştirdi. Soruşturmaların siyasi olduğunu öne süren UAÖ, bu adımı ‘Tunuslu yetkililerin son derece rahatsız edici baskıcı hareketlerinin sonuncusu’ olarak niteledi. UAÖ, bu soruşturmaların derhal durdurulması gerektiğini savundu.
UAÖ Ortadoğu ve Kuzey Afrika Şubesi Direktörü tarafından yapılan açıklamada şu ifadeler yer aldı:
“Tunuslu yetkililer, milletvekillerine yönelik siyasi zulme bir son vermeliler. Onların ifade özgürlüklerine, barışçıl olarak toplanma, dernekler kurma veya bu derneklere üye olma haklarına saygı duymalı, ülkenin uluslararası insan haklarına yönelik yükümlülükleri çerçevesinde bu hakları korumalı, teşvik etmeli ve yerine getirmelidir. Sivil ve siyasi hakların ellerinden alınması durdurulmalı.”
 Avrupa Parlamentosu'nun Tunus'taki anayasal kurumlara saygı gösterilmesi ve bu kurumların yeniden kurulması çağrısında bulunmasının ve önümüzdeki hafta Tunus'u bir heyetin ziyaret etmesinin planlandığının duyurulmasının ertesi günü yapılan bu açıklama, Tunuslu yetkililer üzerinde ek bir baskı oluşturuyor.
Diğer taraftan Hama Hammami liderliğindeki sol eğilimli İşçi Partisi’nden 65 partili istifa etti. Ancak parti yönetimi, istifa edenlerin üçte ikisinin, yani 65 kişiden 43'ünün istifasını geri çektiğini açıkladı. Parti yönetimi tarafından yapılan açıklamada, istifa edenlerin parti üyesi olmadıkları, çoğunluğunu yeni katılanların oluşturduğu geri kalanlarının ise yıllardır partiden kopuk olan kişiler oldukları, bir kısmının da parti ile yasal bir örgütsel bağı olmayan  gençlerin olduğu belirtildi. İstifa edenlerin sadece birkaçının partinin aktif üyesi olduğu belirtilen açıklamada, bu kişilerin de Merkez Komitesi’nin eski bir üyesi olan Vail Nevvar'ı takip ettikleri kaydedildi.
Açıklamada ayrıca Merkez Komitesi’nin Vail Nevvar’ın partiyi içeriden sabote etmeye çalıştığına dair bir takım şüpheli uygulamalarda ve faaliyetlerde bulunduğu ve bazı taraflarla ilişkileri olduğu konusunda uyarıldığı, bu nedenle Nevvar’ın partiden ihraç edilmesi kararı aldığı belirtildi. Buna karşın Vail Nevvar, partiden ihraç edilmesi kararının, partinin yönetimini elinde tutanların, partinin yönelim ve ilkelerinden sapmalarına karşı verdiği mücadelenin ardından geldiğini söyledi.



Bölgesel güç dengeleri

 İsrail, ilk kez içeride derin bir darbe aldı ve iç hedefler benzeri görülmemiş şekilde vuruldu (AFP
İsrail, ilk kez içeride derin bir darbe aldı ve iç hedefler benzeri görülmemiş şekilde vuruldu (AFP
TT

Bölgesel güç dengeleri

 İsrail, ilk kez içeride derin bir darbe aldı ve iç hedefler benzeri görülmemiş şekilde vuruldu (AFP
İsrail, ilk kez içeride derin bir darbe aldı ve iç hedefler benzeri görülmemiş şekilde vuruldu (AFP

Mustafa Feki

Ortadoğu, Doğu Akdeniz ve Arap Körfezi, son zamanlarda karşılaştıkları krizlerin büyüklüğünü önemli ölçüde vurgulayan benzeri görülmemiş ve zor koşullar yaşadı. Bu krizler, yalnızca sınırlı bir bölgesel sorun olmaktan çıkıp büyük bir uluslararası sorun haline geldiler.

Bölgedeki kanlı diziyle başlarsak, ki bu nihayetinde Filistin topraklarının İsrail tarafından vahşice işgal edilmesinin beklenen bir sonucu gibi görünüyor, 7 Ekim 2023 tarihinin işgalin dirençli Filistin halkına her düzeyde uyguladığı baskının otomatik ve doğal bir sonucu olduğunu hemen fark ederiz. Söz konusu baskı, şiddet döngüsünün genişlemesine ve Gazze'nin mevcut koşulları altında yaşanmaz bir alana dönüşmesine yol açtı. Öldürülmemesi gereken on binlerce çocuk, kadın ve sivili içeren şehit kafileleri her gün birbirini takip ediyor. Karşı karşıya kaldıkları katliamlar hem kardeşlerinden hem de dostlarından hiçbir insani yardım veya destek alamadan katlandıkları zor yaşam koşulları unutulamaz.

Son İran-İsrail çatışmasındaki ateşkesin, Gazze'deki acı verici duruma olumlu bir yansıması olabilir, ne var ki İsrail'in uzlaşmazlığı ve Netanyahu modelinin sabah akşam yaydığı nefret dolu söylemlerin temsil ettiği güç despotluğu, acıların devam edeceğinin, güven ve barış kıyısından hâlâ uzak olunduğunun en iyi kanıtı.

Belki okuyucuyla birlikte ülkelerin ağırlıklarını, gerçekleşen dönüşümlerin doğasını ve bazı tarafların ağırlıkları açısından bölgesel borsa üzerindeki etkilerini düşünebilir ve aşağıdaki kanıtları gözlemleyebiliriz:

İlk olarak, bir yandan Lübnan'da Hizbullah'ın başına gelenlere, diğer yandan Suriye'de yaşananlara bakıldığında, İran toplamda kaybeden gibi görünüyor. Tahran, Esed ailesinin yönetimi boyunca sadakatini sürdüren itaatkar bir müttefikini kaybetti. Buna ilaveten, ABD'nin tam desteğiyle İsrail, İran'ın nükleer projesinin temellerini büyük ölçüde yok etti. İran ayrıca siyasi yaşamının, askeri mevkilerinin ve bilimsel uzmanlıklarının en ön saflarından onlarca şehit verdi.

Burada, İran'ın direndiğini ve inkar edilmesi zor birçok güçlü karşılık verdiğini dolaylı olarak kabul etmeliyiz. İsrail'e gönderdiği füze ve insansız hava araçlarının, on binlerce sakinini İran saldırılarından kaçmak için sığınaklara yönelmeye zorladığını itiraf etmeliyiz. Ancak, bu elbette, İsrail Hava Kuvvetleri'nin İran'ın kalelerini vurması, İran içindeki bir dizi önemli ekonomik ve askeri konumda hayati öneme sahip arterleri hedef almasıyla kıyaslanamaz.

ABD Başkanı Donald Trump, başlangıcından itibaren İran-İsrail çatışmasının baş vaftiz babası rolünü oynadı. Gelişmelerin ayrıntılarına doğrudan kişisel olarak müdahale etti. Öyle ki hem İran hem de İsrail tarafı kazandıklarını iddia ettikleri bir zafer veya rakiplerine karşı sağladıklarını iddia ettikleri bir üstünlükle gururlanarak savaştan çıktılar. Her halükarda durum ve medyatik gelişmeler alanı yorumlara açık, tüm tarafların bakış açılarının kabul edilmesine olanak tanıyor. Zira silahlı çatışmalar geride bir kazanan bırakmaz, aksine kayıp ve zararları tüm taraflara dağıtır.

Burada, İran nükleer programının geçici bir süreliğine de olsa çökertilmesinin, Netanyahu için gurur duyacağı yanıltıcı bir zafer olduğuna dikkat etmeliyiz. Bu zafer, onu siyasi durumunu ve İsrail hükümetinin başkanı olarak konumunu güçlendirebilecek bir erken genel seçim çağrısında bulunmaya itebilir. Tahran ve Tel Aviv arasında yaklaşık iki hafta süren bu askeri çatışma hakkında ne söylenirse söylensin, İsrail'in imajına bir çizik atıldığını, her koşulda etkilendiğini dürüstçe belirtmeliyiz. İran, bölgedeki en büyük askeri cephaneliğe karşı mücadelede kahramanlıktan veya cesaretten yoksun olmayan bir duruş sergiledi. İsrail'e verilen Amerikan desteği, o savaşta gerçek belirleyici faktördü, kimsenin itiraz edemeyeceği ve olaylar tarafından gölgede bırakılmış gibi görünen bir kriterdi. Zira İsrail ilk kez içeride derin bir darbe aldı, iç hedefler benzeri görülmemiş bir şekilde vuruldu. Şarku’l Avsat’ın Independent Arabia’dan aktardığı analize göre bu da yenilmez ordu efsanesinin ve son on yıllarda yarattığımız büyük putun ne sandığımız kadar sağlam ne de hayal ettiğimiz kadar güçlü olmadığını teyit etti.

İkincisi; eğer şimdi uzun bir geçmişe ve geniş topraklara sahip bir İslam devleti olarak İran'dan bahsedeceksek, kendisinin üstünden atlanması zor birkaç hatasını kaydetmeliyiz. Bunların ilki, arenalar birliği dediğimiz şey ve son kırk yıldır komşu ülkelerde onlar aracılığıyla savaştığı çeşitli kollardır. Lübnan'daki Hizbullah ile başlayıp Suriye ve Irak'tan geçerek Yemen'deki Ensarullah-Husi grubuna kadar uzanan bu kollar, kanlı çatışmaların ve tekrarlanan çekişmelerin bir tarafı olarak kendini dayattı. Böylece İran Batı'nın, Batı Asya, Arap Yarımadası, Arap Körfez bölgesi ve hatta Kuzey Afrika'daki Araplar, Türkler, Kürtler ve diğer etnik gruplara karşı kullandığı bir korkuluğa dönüştü.

İran'ın benimsediği kollar inşa etme politikası, İran'da İslam Devrimi'nin patlak vermesi ve Şah'ın Şubat 1979'da devrilmesi ile başlayan geniş çaplı bir kaosa yol açtı. Ama iş bununla bitmedi. İran, Arap Körfez bölgesindeki Amerikan hedeflerini vurmaya çalışarak ve Katar hava sahasını ihlal ederek de büyük bir hata yaptı. İlave olarak, İran'ın hatalarına sık sık tahammül eden, işlerine karışmasını ve yanlışlarını görmezden gelen Körfez'de de tahribat yaratmaya çalıştı. İşleri daha da kötüleştiren ise İran parlamentosunun, bu hayati bölgede dünya petrol nakliyatının yüzde 20'sinin geçtiği, büyük öneme sahip bir ticaret ve deniz yolu olan Hürmüz Boğazı'nı kapatma kararı almasıydı.

İran'ın son eylemleriyle Körfez’in duygularını geçici de olsa kendisine karşı yabancılaştırarak kaybettiğine şüphe yok. Oysa Körfez ülkeleri, Maşrık (Levant) ülkeleri, Mısır ve diğerleri, İsrail'in İran'a yönelik saldırganlığını en başından kınadılar. Tahran, düşman listesine geçici de olsa başka ülkeler eklemek yerine dostlarının desteğini almaya çalışmalıydı.

Bu nedenle, İran'ın çok şey kaybettiğine, yalnızca Beyaz Saray'daki güçlü adamın, Tahran ve Tel Aviv arasındaki savaşı sona erdirme başarısını kendisine nispet etmeye çalışan Donald Trump'ın göreceli, geçici memnuniyetini elde ettiğine inanıyorum. Trump daha önce de Pakistan ve Hindistan arasındaki ateşkesi kendisine mal etmişti. Buna bir de ABD’nin Tahran'daki rejimi devirmeye çalışmadığını, bunun yerine yalnızca İran nükleer projesini yok etmeyi ve onu en azından gelecekte aciz hale getirmeyi amaçladığını defalarca dile getirenin de o olduğunu eklemeliyiz.

Üçüncüsü; nükleer programını kaybeden İran'ın, siyasi rejiminin devamı ve onu zayıflatma girişimlerini durdurma konusunda geçici bir kabul kazandığı açıkça ortaya çıktı. İran’ın artık sona eren bu çatışmada en önemli ve en öne çıkan devlet olduğuna şüphe yok. Ancak, Trump'ın gözdesi Recep Tayyip Erdoğan liderliğindeki Türk tarafını da göz ardı etmemeliyiz. Türkiye'nin bir Avrupa-Asya, Akdeniz ve Ortadoğu ülkesi, NATO'nun aktif bir üyesi, bölgede ve genel olarak güç denkleminde hem İsrail hem de İran ile birlikte hesaba katılması gereken bir güç olduğunu aklımızda tutmalıyız. Türkiye de Suriye'de yaptıkları ve Körfez'de elde ettikleri sayesinde ve ayrıca ABD’nin bölgedeki politikalarından duyduğu memnuniyet sayesinde yaşananlardan kazançlı çıktı.

Güç dengesinin, Körfez ülkelerinin de şu ana kadar kazandığını gösterdiğine inanıyorum, çünkü İran tarihsel olarak dost bir ülke ancak onlarla ilişkileri varlığı inkar edilemez veya görmezden gelinemez endişelerden yoksun değil. Biz Araplar olarak, İranlı ve Türk komşularımızın, akıllardan hiç çıkmayan adil Arap davası, yani tüm sonuçları, tarihsel gelişmeleri ve onu çevreleyen koşullarıyla Filistin davası için kalıcı bir çözüme ulaşmada aktif oyuncular olmalarını umut ediyoruz.

*Bu analiz Şarku’l Avsat tarafından Independent Arabia’dan çevrilmiştir.