‘Sportif’ Ömer el-Beşir, Sudanlıların ‘İslamcıların iktidara dönüşü’ konusundaki endişelerini artırıyor

Ordunun gözü önünde, Ulusal Kongre partisinin üyeleri, pozisyonlarına ve siyasi faaliyetlerine geri dönüyor.

El Beşir'in videodan alınan ekran görüntüsü  (Sosyal medya)
El Beşir'in videodan alınan ekran görüntüsü (Sosyal medya)
TT

‘Sportif’ Ömer el-Beşir, Sudanlıların ‘İslamcıların iktidara dönüşü’ konusundaki endişelerini artırıyor

El Beşir'in videodan alınan ekran görüntüsü  (Sosyal medya)
El Beşir'in videodan alınan ekran görüntüsü (Sosyal medya)

Eliana Dagher
Hasta olduğu gerekçesiyle cezaevinden nakledildiği hastanede dolaşırken görüldüğü bir videonun ardından devrik Devlet Başkanı Ömer el-Beşir, ‘Sudanlılara yeni bir gözle bakmak’ için geri döndü. Ancak bu kez yeni ikametgahı olduğu anlaşılan bir binadaki spor salonunun içerisinden.
Beşir’in etrafta dolaşıp ziyaretçileri selamlarken, bazen gülümserken, bazen de egzersiz yaparken çekilmiş bu görüntüleri, çok sayıda Sudanlıyı öfkelendirdi. Zira bu görüntüler, Pazartesi günü özellikle ‘Ulusal Kongre’ partisinin (farklı İslami grupların üyeleri tarafından kurulan) ‘Kapsamlı İslami Akım’ maskesi altında iktidara geri dönme endişeleri ortasında geldi.

Bu endişeler, 6 ay önceki ordu darbesinden bu yana Beşir’in birçok müttefikinin kamu hizmetine dönmesi ve hapishanelerdeki bazı müttefiklerinin serbest bırakılmasına izin verilmesi de dahil olmak üzere farklı durumlarla daha da arttı.
Beşir, hücresinin dışındaki bir hapishanede rahat bir şekilde görünürken, devrik liderin rejimini yıkmakla görevlendirilen bir görev gücünün başındaki yetkililer ise tutuklanıyor. Bu durum, 2019’da bir halk ayaklanmasıyla devrilmeden önce Beşir döneminde Sudan’ı yöneten Ulusal Kongre Partisi'nin geri dönüşüyle ​​ilgili endişeleri artırıyor.

Terör korkuları
Bu gelişmeler, 2011 Arap Baharı ayaklanmalarının ardından Ortadoğu’daki karşı-devrimci eğilimleri yansıtıyor. Darbe nedeniyle kendilerini iktidar dışında bulmadan önce Beşir’i devirmeye yardım eden demokrasi yanlısı gruplar, sona erdirmek için savaştıkları otoriter yönetime geri dönmekten korkuyor.
Sudan’da İslamcıların iktidara dönüşü, yalnızca bir iç endişe kaynağı değil, aynı zamanda Müslüman Kardeşler’in uluslararası alanda etkisini sınırlamaya çalışan Mısır ve Körfez ülkeleri de dahil olmak üzere önemli bölgesel güçleri de endişelendiriyor.
Mısır’daki Al-Ahram Siyasi ve Stratejik Araştırmalar Merkezi’nden Amani et-Tavil, Reuters’a yaptığı açıklamada “Sudan, varoluşsal bir kriz yaşıyor. Herkes Kızıldeniz ve kıyıların karşı karşıya olduğu tehditten ve Sudan’ın terörizmin merkezine dönüşme ihtimalinden endişe duyuyor” dedi.

Düzenlemeler ve şartlar
İç düzeyde İslamcıların, Beşir dönemindeki baskın rolü hala akıllarda taze. Bu yüzden sahneye geri dönmelerine izin vermek halk açısından iyi olmayabilir.
Ancak diplomatlar ve analistler, ordunun çeşitli taraflarla ilişkilerinin genişlemesinin, ihtiyaç duyulan dış mali desteği geri kazanmanın yollarını sağlamak amacıyla sivil bir siyasi taban oluşturulmasına yönelik bir adım olduğuna inanıyor.
Şarku’l Avsat’ın Independent Arabia kaynaklı haberine göre, Batılı ülkeler ve uluslararası borç verenler, mali desteğin yeniden başlaması için güvenilir bir sivil hükümetin ön şart olduğunu söylüyor. Kötü yaşam ve ekonomik koşullara rağmen ordu, henüz Sudan’a iyileşme umudunu yeniden kazandırabilecek bir başbakan atamadı.
15 Nisan’da darbeyi yöneten ordu komutanı Orgeneral Abdulfettah el-Burhan, olağanüstü halin hafifletilmesi ve Batılı ülkeler ile Sudanlı siyasi partilerin talep ettiği diğer adımların uygulanması imasında bulundu. Ancak demokrasi yanlısı gruplar, aynı gün eylemcilerin tutuklandığına dikkati çekerek Burhan’ı, inandırıcılıktan yoksun olmakla suçladı.

‘Kutsal olmayan yemin’
Beşir’in 1989 yılında askeri darbeyle iktidarı ele geçirmesinden sonra Sudan, siyasal İslam’ın merkezi haline geldi. Ancak uluslararası ilişkilerde reform yapmaya çalışırken radikal İslam düşüncesinin etkisi azaldı.
Müslüman Kardeşler ile bağlantılı olan Ulusal Kongre Partisi, Beşir’in devrilmesiyle sonuçlanan bir iç savaş ve ekonomik gerileme döneminde iktidarda kaldı.
Ramazan ayında orduya karşı mitingler düzenlemeye devam eden protestocular, İslamcıların iktidarı yeniden kazanmak için ordunun yanında yer alıp onunla birlikte çalışacaklarından endişe duyuyor.
Demokrasi yanlısı Sudan Kongre Partisi Başkanı Ömer ed-Dakir, bu ayın başlarında “Ülkemizi bir kez daha tiranlık ve yozlaşma ikiliğine ve onun ürettiği sefalet ve ıstırap mahsulüne geri döndürmek için kutsal olmayan bir yemin var” dedi.

‘Kapsamlı bir ulusal uzlaşı’
Analist Süleyman Baldo, eski isyancılar ve orduya bağlı diğer gruplarla birlikte İslamcıların geri dönüşünün, siyasi gerginliği artırabileceğini söylerken, bunun idari felç durumuna katkıda bulunduğunu belirtti.
Ulusal Kongre Partisi’nden üst düzey bir yetkili, Reuters’ın yorum taleplerine yanıt vermedi.
Üst düzey bir resmi kaynak, Reuters’a yaptığı açıklamada İslamcılarla herhangi bir ittifak olduğunu yalanlarken, ordunun Ulusal Kongre Partisi’ni dışlayan ‘kapsamlı bir ulusal uzlaşı’ elde etmeye çalıştığını vurguladı.
Burhan, 15 Nisan’da Beşir rejimiyle bağlantılı bazı kişilerin görevlerine iade edilmesinin incelemeye tabi olacağını açıklamıştı. Burhan ayrıca, eski rejimin dağıtılmasını ve Ulusal Kongre Partisi ile bağlantılı mal varlıklarına el konulmasını emreden komitenin liderlerinin serbest bırakılabileceğini de dile getirmişti.

Hızlı dönüş
Ancak öyle görünüyor ki Ulusal Kongre Partisi’nin gayri resmi dönüşü, hızlanıyor. Geçtiğimiz ay özel bir mahkeme, diğer kurumların yanı sıra Merkez Bankası, yargı, savcılık, başbakanlık, dışişleri bakanlığı ve devlet medyasının onlarca çalışanını görevlerine iade etti.
Dışişleri Bakanlığı kaynakları, Reuters’a yaptığı açıklamada geri dönen diplomatlardan bazılarının yurtdışındaki misyonlara liderlik etmek üzere görevlendirildiğini söyledi. Kaynaklara göre geçen hafta devlet yayın kurumlarının sivil olarak atağı başkanının değiştirilmesine karar verildi.
Reuters’un aktardığına göre Mart ayında Merkez Bankası emirleri uyarınca yaklaşık bin banka hesabının dondurulmasına karar verildi.
Bu ay Ulusal Kongre Partisi lideri İbrahim Gandur, devlete karşı geldiği suçlamasından beraat ederek serbest bırakıldı.
Bir televizyon röportajında Gandur, “Şu anda umduğumuz şey, üzerinde uzlaşı sağlanmış bir sistem tarafından yönetilen bir geçiş dönemi üzerinde anlaşmaya varmaktır. Üzerinde anlaşmaya varılmış bir sivil hükümet, bizi özgür ve adil seçimlere götürecek” dedi. 

Eski rejimin dağıtılması
Ulusal Kongre Partisi’nin 2019 yılında yasaklanmış olmasına rağmen Beşir’in devrilmesi sonrasında muhalifler, İslamcıların hızla etkili pozisyonlara dönme ve belki de başka isimler altında seçimlere katılma olasılığı konusunda endişelerini dile getirdi.
Darbeden önce geçiş hükümetinde Adalet Bakanı olarak görev yapan Nasreddin Abdulbari, ordunun İslamcılara dair tutumunun kararsız olduğunu ve onları güvenlik organlarından uzak tutmak için hiçbir şey yapmadığını söyledi.
Reuters’a konuşan Abdulbari, geçiş hükümetinin koşulları takip etmesini ve herkesi konumlarında bırakmasını istediklerini söylerken, ancak bunun imkânsız olduğunu, çünkü eski rejim dağıtılmadan önce yeni bir devlet inşa etmenin doğru olmadığını vurguladı.
Beşir, hala gözaltında. Ancak cezaevinde kalamayacak bir sağlık sorunu yaşadığı gerekçesiyle nakledildiği hastaneyi dolaşırken çekilen görüntüleri, sosyal medya kullanıcılarının tepkisine yol açtı.



Philip Habib ile Tom Barrack arasında ışıltısını yitiren Lübnan

Lübnan Meclis Başkanı Nebih Berri, ABD'nin Ankara Büyükelçisi ve Suriye Özel Temsilcisi Tom Barrack Beyrut'ta ile bir araya geldi, 7 Temmuz 2025 (AFP)
Lübnan Meclis Başkanı Nebih Berri, ABD'nin Ankara Büyükelçisi ve Suriye Özel Temsilcisi Tom Barrack Beyrut'ta ile bir araya geldi, 7 Temmuz 2025 (AFP)
TT

Philip Habib ile Tom Barrack arasında ışıltısını yitiren Lübnan

Lübnan Meclis Başkanı Nebih Berri, ABD'nin Ankara Büyükelçisi ve Suriye Özel Temsilcisi Tom Barrack Beyrut'ta ile bir araya geldi, 7 Temmuz 2025 (AFP)
Lübnan Meclis Başkanı Nebih Berri, ABD'nin Ankara Büyükelçisi ve Suriye Özel Temsilcisi Tom Barrack Beyrut'ta ile bir araya geldi, 7 Temmuz 2025 (AFP)

Elie el-Kuseyfi

ABD'nin Ankara Büyükelçisi ve Suriye Özel Temsilcisi Tom Barrack’ın iki hafta içinde Beyrut'a yaptığı ikinci ziyaretten çıkan başlıca sonuç, Lübnan'ın ABD'nin Ortadoğu gündeminde öncelikli bir yer tutmadığıdır. Her zamanki gibi kendi büyüklüğünü ve rolünü gereğinden fazla abartan Lübnan hükümetinin ve halkının anlamadığı ya da Lübnan'ın artık dünyadaki hiçbir ülke için bölgesel çıkarları dışında bir önemi kalmadığını kabul etmek istemediği bir gerçek bu.

Bu durum, öncelikle Lübnan siyasetinde ve tarafların davranışlarında ve konumlarında belirleyici faktörlerin, temelde tarafların iktidar ve nüfuz haritasındaki imajlarını ve konumlarını iyileştirme becerileriyle bağlantılı iç faktörler olmasından kaynaklanıyor. Dolayısıyla, söz konusu taraflar için Lübnan'ın gerçek konumu, değişen koşullardaki rolü ve dış dünyanın Lübnan'a olan ilgisi kadar, dış baskılar ve önceliklerin kendi imajlarını ve konumlarını etkilememesi, Lübnan'ın çevresinde olup bitenlerden etkilenmemesi daha önemli.

Yani, siyasi kadro öncelikle kendi sorunlarıyla meşgul olduğu ve bölgedeki gelişmelere göre Lübnan'ın önceliklerini belirleyen bir dış politika söylemi oluşturmak için gerekli unsurlara sahip olmadığı sürece, Lübnan'da güvenilir bir dış politika söz konusu olamaz.

ABD, Fransa'nın Lübnan çamuruna batıp, Lübnan siyasetinin labirentlerinde kaybolduğunu gördükten sonra bunu anlamış olabilir. Lübnan siyaseti, elçilerin ve temsilcilerin ziyaretlerinin sonunda, lezzetli ‘mezeler’ ve ‘Doğu'nun büyüsünden’ yoksun olmayan bir halkla ilişkiler kampanyasına dönüşüyor.

Lübnanlı politikacılar, Lübnan'ın uzun zamandır kaybetmeye başladığı köklü siyasi geleneklere ihtiyaç duyan bu zor görevi yerine getiremiyorlarsa, ABD Başkanı Donald Trump döneminde bile, doğaçlama yapmakla suçlanan ABD yönetimi, durumu gözden geçirmeye ve düzeltmeye hazır olduğu da bir gerçek. Çünkü ABD Başkanı Donald Trump'ın Ortadoğu Özel Temsilci Yardımcısı Morgan Ortagus’un görevine aşırı ciddiyetle yaklaştığını ve Lübnan'ı bölgedeki Amerikan politikasının merkeziymiş gibi gördüğünü fark ettikten sonra Ankara Büyükelçisi ve Suriye Özel Temsilcisi Barrack’ı Lübnan dosyasını takip etmekle görevlendirdi. Bu dosya için özel bir temsilci atanmasına gerek yoktu. Hatta yönetim, Lübnan dosyasının Suriye dosyasına eklendiği ve bölgedeki diğer dosyalara, özellikle de Suriye dosyasına göre fazla çaba harcanmasını gerektirmediği için Suriye temsilcisinin Lübnan dosyasını takip etmesinin daha uygun olduğunu düşündü.

Beşşar Esed'in Tahran’daki yeni İslam rejimiyle ittifakı giderek derinleşiyordu, özellikle de İran, Esed'ın ezeli düşmanı Saddam Hüseyin'in Irak'ıyla savaşırken

2025'teki Lübnan, artık 1982'deki Lübnan değil. O zamanlar Şam'da iktidarda olan Hafız Esed, Soğuk Savaş'ın oluşturduğu dengelerden yararlanarak Suriye'yi demir yumrukla yönetmiş ve bölgede önemli bir siyasi aktör haline gelmişti. Amerikalılar onu devirmenin nelere mal olabileceğini hesaplarken, Sovyetler Birliği onun iktidarda kalmasından yararlanıyordu.

Bu iki dönem arasındaki tek ortak nokta, 1982'de ABD’nin Lübnan kökenli Özel Temsilcisi Philip Habib ve 2025'te Ankara Büyükelçisi ve Suriye Özel Temsilcisi Barrack’ın görevde olması olabilir. Bunun dışında, zamanın geçmesi, kişilerin ve politikaların değişmesiyle birlikte, bu iki dönem arasındaki farklar o kadar büyük ki, aralarında tam bir kopukluk var.

Amerikalılar, 1982 yılında Esed'in Filistin Kurtuluş Örgütü'nün (FKÖ) Lübnan'dan çıkarılmasıyla ilgili anlaşmayı engellememesini istiyordu. Esed ise bu ‘yükün’ Suriye'ye değil, bunu üstlenmeye hazır uzak bir Arap ülkesine taşınması şartıyla Lübnan'daki ‘zayıf noktayı’ ortadan kaldırmak istiyordu. Bu yüzden Esed, ABD’nin şartlarını kabul etmekte hiç vakit kaybetmedi. Ancak daha sonra Amerikanlara sırtını dönerek, 1983 yılında Beyrut'ta Amerikan deniz piyadelerinin ve Fransız kuvvetlerinin karargahını bombalayarak, İran'ın ve belki de Sovyetler Birliği’nin desteğiyle bir darbe gerçekleştirdi.

thyuı
Suriye Cumhurbaşkanı Ahmed eş-Şara, Dışişleri Bakanı Esad eş-Şeybani ve ABD'nin Suriye Özel Temsilcisi Tom Barrack, Şam'da Suriye ile Katar-ABD-Türkiye enerji koalisyonu arasındaki anlaşmanın imza törenine katıldılar, 29 Mayıs 2025 (AFP)

Hafız Esed'in Tahran'daki yeni İslamcı rejimle ittifakı özellikle de İran, Esed'in her ne kadar her ikisi de Baas ideolojisini paylaşıyor olsalar da ezeli düşmanı olan Saddam Hüseyin'in Irak’ıyla savaş halindeyken giderek derinleşiyordu.

Şimdi, dört yılı aşkın bir süre İran’ın ekseninde kaldıktan sonra yeni bir Suriye ile karşı karşıyayız.

Dolayısıyla Lübnan, Yaser Arafat ve savaşçılarının 1982'de Beyrut'tan ve ardından 1983'te Trablus'tan son kez ayrılmasından itibaren Suriye-İran eksenine kademeli olarak girmeye başladı. Şimdi akıllarda “Suriye, 2024 yılının sonlarında Beşşar Esed rejiminin düşüşüyle İran ekseninden çıktığında Lübnan yeniden nasıl bir konumda olacak?” sorusu var.

ABD’nin Suriye Özel Temsilcisi Barrack’ın açıklamalarındaki abartılı ifadeler bir yana, Washington'ın Suriye gündeminin dışında Lübnan'la ilgilenmediği açıkça ortada.

ABD’nin Trump'tan başlayıp Barrack'la sona eren genel tutumlarından Washington’ın önceliğinin Suriye olduğu açıkça anlaşılıyor. Trump, Suriye Cumhurbaşkanı Ahmed eş-Şara’ya hayranlığını dile getirmiş ve ABD tarafından Suriye’ye uygulanan yaptırımları kaldırarak, Suriye'ye kendini yeniden inşa etme fırsatı verme kararı almıştı. Şarku’l Avsat’ın al Majalla’dan aktardığı analize göre bu hamle, ABD’nin bölgedeki yeni planının bir parçası olarak gerçekleşirken, şu anda Hamas ile İsrail arasında ateşkes sağlanması noktasına gelindi. Bu konu, Trump ve İsrail Başbakanı Binyamin Netanyahu'nun Beyaz Saray'daki görüşmelerinin ana gündem maddesi. İsrailli kaynaklardan sızdırılan bilgilere göre Trump, Tel Aviv'e Gazze'deki savaşın sona erdirilmesi karşılığında Suriye ile İsrail arasında bir anlaşma imzalanması için ABD'nin ödeme yapacağını teklif ediyor. Ancak bu anlaşmanın perspektifleri ve sınırları ne olursa olsun, ABD'nin tutumu, ABD'nin masasındaki bölgesel dosyaların birbiriyle bağlantılı olduğunu gösteriyor.

Yeniden Lübnan'a geri dönecek olursak, Lübnanlıların pazartesi günü ABD’li Özel Temsilci Barrack'ın Beyrut'a gelerek Hizbullah'ın silahları, Suriye ile sınırların belirlenmesi ve ekonomik reformlar konusunda ABD'nin hazırladığı belgeye Lübnan'ın cevabını almak üzere geldiği gün yaşadıkları nefes kesici saatler, Barrack'ın Baabda Sarayı'nda (Lübnan Devlet Başkanı'nın resmi konutu) yaptığı açıklamada, Hizbullah'ın silahlarının tamamen Lübnan'ın iç meselesi olduğunu ve Lübnan'ın bölgede ufukta beliren fırsatı değerlendirmesi gerektiğini, aksi takdirde ‘geri kalmışlar’ arasında yer alacağını söylemesi üzerine kısa sürede sona erdi. Hizbullah da bu acil ve belki de son çağrının dışında tutulmadı, çünkü Hizbullah'ın bir geleceğe ihtiyacı olduğu düşünülüyor.

fg
Beyrut’un güney banliyösünde Hizbullah'ın Aşure Günü törenleri sırasında ‘Silahları bırakmayacağız’ yazılı bir pankart taşıyan bir kişi, 6 Temmuz 2025 (AFP)

ABD’nin Suriye Özel Temsilcisi Barrack’ın açıklamalarındaki abartılı ifadeler bir yana, Washington'ın Suriye gündeminin dışında Lübnan'la ilgilenmediği açıkça ortada. Nasıl ki 1982'de Yaser Arafat'ın Beyrut'tan ayrılmasının ardından Suriye'nin Lübnan'daki gündemini bozmaması hedeflendiyse, şimdi de Hizbullah’ın Suriye'deki gündemi ve orada başarılı olup olmayacağına bakılmaksızın Lübnan'ın ‘rahatsız edilmemesi’ hedefleniyor. Bu da Hizbullah'ın İsrail üzerindeki tehdidinin azalması ve hatta ortadan kalkmasının ardından gerçekleşti. Lübnan, Washington'dan İsrail'in Hizbullah kadrolarına yönelik suikastlarını durdurması ve Hizbullah'ın yıpranmış yeteneklerini yeniden inşa etmek için kullandığı iddia edilen mevzileri bombalamayı bırakması için garanti verilmesini istiyor.

Burada Tahran, müzakerelere başlamak için ABD'nin bir daha İran topraklarını bombalamayacağına dair garanti talep ettiği sürece, Hizbullah'ın İsrail-İran çatışmasından sonra kendini nasıl gördüğünü analiz etmenin bir anlamı yok. Trump dün İran ile müzakerelerin yeniden başlaması için bir tarih belirlendiğini söylediği için Tahran bu garantiyi almış gibi görünse de Lübnan, ABD'nin Lübnan Troykası’na, özellikle de Hizbullah adına Barrack ile görüşen Meclis Başkanı Nebih Berri'ye yaptığı tüm övgülere rağmen, henüz böyle bir garanti almamış gibi görünüyor.

Yenilen tarafların, güçlerinin büyüklüğünü ve meydana gelen değişikliklerle başa çıkma yeteneklerini kabul edilebilir sınırların ötesinde abartmaları

Ancak, Berri ile Barrack arasındaki ‘dostluk’ ilişkisini bir kenara bırakırsak, Barrack'ın geçtiğimiz kasım ayında Washington'ın ateşkesin garantörü olmadığını ilk kez teyit etmesi, İsrail'in Lübnan'daki hedeflerini sürdürmesi ve Hizbullah'ın Barrack'ın dediği gibi bir gelecek görmesi ve yeni düzenlemeler yapılana kadar mevcut durumun devam edeceği anlamına geliyor. Aynı şekilde, Lübnan Kuvvetleri Partisi lideri Samir Caca ile yan tartışmaya giren Başbakan Nevvaf Selam da kendisiyle ilişkileri pek iyi görünmeyen Berri ve Cumhurbaşkanı Avn adına konuştu.

Ancak Lübnan’ın bu olağan detaylarının ötesinde, Hizbullah'ın teslim etmesi istenen silahları, özellikle de hassas füzeleri teslim etmeyi kabul ettiği yönündeki sızıntılar, Berri-Barrack görüşmesinin içeriği hakkında soru işaretleri yaratıyor. Barrack'ın tanımıyla deneyimli bir politikacı olan Berri, Hizbullah adına, silahların devletin elinde toplanmasını savunan Cumhurbaşkanı Avn’ı atlatarak Amerikalılarla doğrudan bir iletişim hattı açmış olabilir mi? Eğer öyleyse, Hizbullah'ın elindeki İran yapımı hassas füzelere ne olacak? İran bunların teslim edilmesini kabul edecek mi ve kime teslim edecek?

7ı8
Lübnan Cumhurbaşkanı Joseph Avn ve ABD’nin Özel Temsilcisi Tom Barrack, Lübnan'ın Baabda kentindeki Cumhurbaşkanlığı Sarayı’nda bir araya geldiler, 7 Temmuz 2025 (AFP)

Bu sorular elbette açık uçlu sorular, ancak kesin olan bir şey var ki o da Amerikalıların Lübnanlılar arasındaki diyalogu veya çatışmayı yönetmeye hazır olmadıklarıdır. Onlar için önemli olan, Lübnan'ın, ‘komşuları’ Suriye ve İsrail için bir rahatsızlık kaynağı olmaması. Eğer Lübnan bu gruba katılırsa, ona ‘hoş geldin’ denir.

Bu durum Lübnan'ın ötesine geçebilecek bir siyasi gerileme reçetesidir, çünkü ilgili tarafların bölgedeki değişikliklere ayak uydurma ve müzakere koşullarını iyileştirme kabiliyetleri gerektiğinden daha zayıf görünüyor. Buna karşın yenilgiye uğramış taraflar, güçlerinin büyüklüğünü ve meydana gelen değişikliklerle başa çıkma kapasitelerini kabul edilebilir sınırların ötesinde abartıyor. Fakat en nihayetinde, uzlaşmalar masada yapılır. Kim bilir, belki de Pakistan ve İsrail tarafından Nobel Barış Ödülü'ne aday gösterilen Trump, Lübnan, Suriye ve hatta İran tarafından da aday gösterilir!

*Bu analiz Şarku’l Avsat tarafından Londra merkezli al Majalla dergisinden çevrilmiştir.