İran: Nükleer anlaşmaya varmanın önünde 3 mesele kaldı

İran, bugünkü yanıtının AB tarafından önerilen anlaşma metninin ne tamamen kabulü ne de tamamen reddi anlamına geleceğini söyledi.

İran ve Avrupalı taraflar arasında Viyana'da daha önce yapılan müzakerelerden bir kare (AFP)
İran ve Avrupalı taraflar arasında Viyana'da daha önce yapılan müzakerelerden bir kare (AFP)
TT

İran: Nükleer anlaşmaya varmanın önünde 3 mesele kaldı

İran ve Avrupalı taraflar arasında Viyana'da daha önce yapılan müzakerelerden bir kare (AFP)
İran ve Avrupalı taraflar arasında Viyana'da daha önce yapılan müzakerelerden bir kare (AFP)

İran Dışişleri Bakanı Hüseyin Emir Abdullahiyan yaptığı bir açıklamada, ülkesinin, 2015 yılında imzalanan nükleer anlaşmayı canlanmak amacıyla Avrupa Birliği (AB) tarafından sunulan son metne bir gün içinde yanıt vereceğini duyurdu. İranlı Bakan, ABD'yi geriye kalan üçüncü meseleyi çözmede esneklik göstermeye çağırdı.
Bakan Abdullahiyan, Pazartesi günü Dışişleri Bakanlığında gazetecilerle yaptığı görüşmede, “ABD tarafı iki konuda sözlü olarak esneklik gösterdi. İran, AB’nin nükleer anlaşmayla ilgili son metnine yazılı yanıtı saat 24.00’e kadar göndereceğiz” ifadelerini kullandı. Abdullahiyan,  geriye kalan üçüncü meselenin de çözülmesi halinde önümüzdeki günlerde anlaşmaya varabileceğini belirtti.
ABD’nin sözlü olarak esneklik gösterdiği iki meseleyle ilgili detay vermekten kaçınan İranlı Bakan, ‘bu sözlü esnekliğin metne dökülmesi ve üçüncü meselede de esneklik gösterilmesi gerektiğini’ açıkladı.
Tahran'ın yanıtının AB metninin kesin olarak kabulü ya da reddi olmayacağına dikkati çeken Abdullahiyan, “Onlara kırmızı çizgilerimize saygı gösterilmesi gerektiğini söyledik ve çok fazla esneklik gösterdik. Bundan 40 gün, iki ay, üç ay sonra sahada uygulanamayan bir anlaşmaya varmak istemiyoruz” ifadelerini kullandı.
ABD’nin geriye kalan üç konuda esneklik gösterip göstermeyeceğini görmek için önümüzdeki günlerin çok önemli olduğunu vurgulayan Abdullahiyan, “Esneklik göstermezlerse dünyanın sonu olmayacak. O zaman da geriye kalan sorunları çözmek için daha fazla çabaya ve görüşmeye ihtiyacımız olacak. Eğer müzakereler başarısız olursa, Washington gibi bizim de bir B planımız var” şeklinde konuştu.
Avrupalı ​​diplomatlar ve yetkililer, Tahran ve Washington, AB'nin ortaya koyduğu 2015 İran nükleer anlaşmasını canlandırmaya yönelik "nihai metnini" kabul etsin ya da etmesin, ikisinin de anlaşmanın iptalini ilan etmelerinin zayıf bir ihtimal olduğu değerlendirmesinde bulundular. Çünkü anlaşmanın her iki tarafın da çıkarına hizmet ettiğini belirttiler.
Avusturya’nın başkenti Viyana’daki dolaylı müzakereler, Tahran'ın Washington'dan ABD eski Başkanı Donald Trump’ın 2018 yılında anlaşmadan tek taraflı olarak çekilmesi gibi bir daha hiçbir ABD başkanının anlaşmayı tek taraflı olarak iptal etmeyeceğine dair garanti talep etmesi de dahil olmak üzere çeşitli engeller nedeniyle çöktü. Ancak diplomatlar, nükleer anlaşmanın yasal olarak bağlayıcı bir anlaşma olmadığı ve siyasi bir uzlaşı olduğu için ABD Başkanı Joe Biden'ın böyle bir taahhütte bulunamayacağını söylüyorlar.
İran Dışişleri Bakanı Abdullahiyan, “Güvenlik önlemlerine gerçekçi bir yaklaşım benimsemeleri gerekiyor. Geriye kalan diğer iki konuda sözel olarak bir nebze esneklik gösterdiler ama bunun metne dökülmesi gerekiyor” ifadelerini kullandı.
AB’den üst düzey bir yetkili, ABD ile İran arasında, AB’nin taraflar arasında mekik diplomasisi ile 16 ay aralıklı ve dolaylı olarak sürdürdüğü müzakerelerden sonra, 8 Ağustos’ta AB’nin son bir öneride bulunduğunu ve önerisine ‘birkaç hafta’ içinde yanıt verilmesini beklediğini söyledi. Washington, nükleer anlaşmanın AB’nin önerileri temelinde canlandırılması için anlaşmaya varmaya hazır olduğunu söylerken, İranlı müzakereciler, daha sonra AB'ye ek öneriler ileteceklerini belirttiler.
İran ve halen anlaşmaya bağlı olan Fransa, İngiltere, Almanya, Rusya ve Çin, anlaşmayı yeniden canlandırmak için 2021 yılının Nisan ayında müzakerelere başladılar. Müzakereler ilk kez aynı yılın Haziran ayında askıya alındı. Müzakerelerin 2021’in Kasım ayında yeniden başlamasının ardından anlaşmaya varma yolunda önemli ilerlemeye rağmen, Washington ile Tahran arasındaki birtakım anlaşmazlıklar nedeniyle 2022 yılının Mart ayı ortalarında bir kez daha askıya alındı. Halen bu anlaşmazlıklar giderilemedi. Bunun yanında iki taraf, AB’nin girişimleriyle Haziran ayı sonlarında Katar’ın başkenti Doha'da iki gün süren dolaylı müzakereler gerçekleştirdiyseler de önemli bir ilerleme kaydedilemedi.
Viyana'da müzakereler, Ağustos ayı başlarında ABD’nin dolaylı katılımıyla yeniden başladı. AB, dört gün süren müzakerelerin ardından, Tahran’a ve Washington’a çözüm için bir formül önerdiğini ve buna ‘hızla’ yanıt verilmesini beklediğini duyurdu.
Avrupa Komisyonu sözcüsü Peter Stano, 9 Ağustos’ta düzenlediği basın toplantısında, “Artık müzakerelere yer yok. Son bir metnimiz var. Yani artık ya ‘evet’ ya da ‘hayır’ demek için karar verme zamanı. Tüm tarafların bu kararı çok hızlı bir şekilde vermesini bekliyoruz” ifadelerini kullandı.



Bölgesel güç dengeleri

 İsrail, ilk kez içeride derin bir darbe aldı ve iç hedefler benzeri görülmemiş şekilde vuruldu (AFP
İsrail, ilk kez içeride derin bir darbe aldı ve iç hedefler benzeri görülmemiş şekilde vuruldu (AFP
TT

Bölgesel güç dengeleri

 İsrail, ilk kez içeride derin bir darbe aldı ve iç hedefler benzeri görülmemiş şekilde vuruldu (AFP
İsrail, ilk kez içeride derin bir darbe aldı ve iç hedefler benzeri görülmemiş şekilde vuruldu (AFP

Mustafa Feki

Ortadoğu, Doğu Akdeniz ve Arap Körfezi, son zamanlarda karşılaştıkları krizlerin büyüklüğünü önemli ölçüde vurgulayan benzeri görülmemiş ve zor koşullar yaşadı. Bu krizler, yalnızca sınırlı bir bölgesel sorun olmaktan çıkıp büyük bir uluslararası sorun haline geldiler.

Bölgedeki kanlı diziyle başlarsak, ki bu nihayetinde Filistin topraklarının İsrail tarafından vahşice işgal edilmesinin beklenen bir sonucu gibi görünüyor, 7 Ekim 2023 tarihinin işgalin dirençli Filistin halkına her düzeyde uyguladığı baskının otomatik ve doğal bir sonucu olduğunu hemen fark ederiz. Söz konusu baskı, şiddet döngüsünün genişlemesine ve Gazze'nin mevcut koşulları altında yaşanmaz bir alana dönüşmesine yol açtı. Öldürülmemesi gereken on binlerce çocuk, kadın ve sivili içeren şehit kafileleri her gün birbirini takip ediyor. Karşı karşıya kaldıkları katliamlar hem kardeşlerinden hem de dostlarından hiçbir insani yardım veya destek alamadan katlandıkları zor yaşam koşulları unutulamaz.

Son İran-İsrail çatışmasındaki ateşkesin, Gazze'deki acı verici duruma olumlu bir yansıması olabilir, ne var ki İsrail'in uzlaşmazlığı ve Netanyahu modelinin sabah akşam yaydığı nefret dolu söylemlerin temsil ettiği güç despotluğu, acıların devam edeceğinin, güven ve barış kıyısından hâlâ uzak olunduğunun en iyi kanıtı.

Belki okuyucuyla birlikte ülkelerin ağırlıklarını, gerçekleşen dönüşümlerin doğasını ve bazı tarafların ağırlıkları açısından bölgesel borsa üzerindeki etkilerini düşünebilir ve aşağıdaki kanıtları gözlemleyebiliriz:

İlk olarak, bir yandan Lübnan'da Hizbullah'ın başına gelenlere, diğer yandan Suriye'de yaşananlara bakıldığında, İran toplamda kaybeden gibi görünüyor. Tahran, Esed ailesinin yönetimi boyunca sadakatini sürdüren itaatkar bir müttefikini kaybetti. Buna ilaveten, ABD'nin tam desteğiyle İsrail, İran'ın nükleer projesinin temellerini büyük ölçüde yok etti. İran ayrıca siyasi yaşamının, askeri mevkilerinin ve bilimsel uzmanlıklarının en ön saflarından onlarca şehit verdi.

Burada, İran'ın direndiğini ve inkar edilmesi zor birçok güçlü karşılık verdiğini dolaylı olarak kabul etmeliyiz. İsrail'e gönderdiği füze ve insansız hava araçlarının, on binlerce sakinini İran saldırılarından kaçmak için sığınaklara yönelmeye zorladığını itiraf etmeliyiz. Ancak, bu elbette, İsrail Hava Kuvvetleri'nin İran'ın kalelerini vurması, İran içindeki bir dizi önemli ekonomik ve askeri konumda hayati öneme sahip arterleri hedef almasıyla kıyaslanamaz.

ABD Başkanı Donald Trump, başlangıcından itibaren İran-İsrail çatışmasının baş vaftiz babası rolünü oynadı. Gelişmelerin ayrıntılarına doğrudan kişisel olarak müdahale etti. Öyle ki hem İran hem de İsrail tarafı kazandıklarını iddia ettikleri bir zafer veya rakiplerine karşı sağladıklarını iddia ettikleri bir üstünlükle gururlanarak savaştan çıktılar. Her halükarda durum ve medyatik gelişmeler alanı yorumlara açık, tüm tarafların bakış açılarının kabul edilmesine olanak tanıyor. Zira silahlı çatışmalar geride bir kazanan bırakmaz, aksine kayıp ve zararları tüm taraflara dağıtır.

Burada, İran nükleer programının geçici bir süreliğine de olsa çökertilmesinin, Netanyahu için gurur duyacağı yanıltıcı bir zafer olduğuna dikkat etmeliyiz. Bu zafer, onu siyasi durumunu ve İsrail hükümetinin başkanı olarak konumunu güçlendirebilecek bir erken genel seçim çağrısında bulunmaya itebilir. Tahran ve Tel Aviv arasında yaklaşık iki hafta süren bu askeri çatışma hakkında ne söylenirse söylensin, İsrail'in imajına bir çizik atıldığını, her koşulda etkilendiğini dürüstçe belirtmeliyiz. İran, bölgedeki en büyük askeri cephaneliğe karşı mücadelede kahramanlıktan veya cesaretten yoksun olmayan bir duruş sergiledi. İsrail'e verilen Amerikan desteği, o savaşta gerçek belirleyici faktördü, kimsenin itiraz edemeyeceği ve olaylar tarafından gölgede bırakılmış gibi görünen bir kriterdi. Zira İsrail ilk kez içeride derin bir darbe aldı, iç hedefler benzeri görülmemiş bir şekilde vuruldu. Şarku’l Avsat’ın Independent Arabia’dan aktardığı analize göre bu da yenilmez ordu efsanesinin ve son on yıllarda yarattığımız büyük putun ne sandığımız kadar sağlam ne de hayal ettiğimiz kadar güçlü olmadığını teyit etti.

İkincisi; eğer şimdi uzun bir geçmişe ve geniş topraklara sahip bir İslam devleti olarak İran'dan bahsedeceksek, kendisinin üstünden atlanması zor birkaç hatasını kaydetmeliyiz. Bunların ilki, arenalar birliği dediğimiz şey ve son kırk yıldır komşu ülkelerde onlar aracılığıyla savaştığı çeşitli kollardır. Lübnan'daki Hizbullah ile başlayıp Suriye ve Irak'tan geçerek Yemen'deki Ensarullah-Husi grubuna kadar uzanan bu kollar, kanlı çatışmaların ve tekrarlanan çekişmelerin bir tarafı olarak kendini dayattı. Böylece İran Batı'nın, Batı Asya, Arap Yarımadası, Arap Körfez bölgesi ve hatta Kuzey Afrika'daki Araplar, Türkler, Kürtler ve diğer etnik gruplara karşı kullandığı bir korkuluğa dönüştü.

İran'ın benimsediği kollar inşa etme politikası, İran'da İslam Devrimi'nin patlak vermesi ve Şah'ın Şubat 1979'da devrilmesi ile başlayan geniş çaplı bir kaosa yol açtı. Ama iş bununla bitmedi. İran, Arap Körfez bölgesindeki Amerikan hedeflerini vurmaya çalışarak ve Katar hava sahasını ihlal ederek de büyük bir hata yaptı. İlave olarak, İran'ın hatalarına sık sık tahammül eden, işlerine karışmasını ve yanlışlarını görmezden gelen Körfez'de de tahribat yaratmaya çalıştı. İşleri daha da kötüleştiren ise İran parlamentosunun, bu hayati bölgede dünya petrol nakliyatının yüzde 20'sinin geçtiği, büyük öneme sahip bir ticaret ve deniz yolu olan Hürmüz Boğazı'nı kapatma kararı almasıydı.

İran'ın son eylemleriyle Körfez’in duygularını geçici de olsa kendisine karşı yabancılaştırarak kaybettiğine şüphe yok. Oysa Körfez ülkeleri, Maşrık (Levant) ülkeleri, Mısır ve diğerleri, İsrail'in İran'a yönelik saldırganlığını en başından kınadılar. Tahran, düşman listesine geçici de olsa başka ülkeler eklemek yerine dostlarının desteğini almaya çalışmalıydı.

Bu nedenle, İran'ın çok şey kaybettiğine, yalnızca Beyaz Saray'daki güçlü adamın, Tahran ve Tel Aviv arasındaki savaşı sona erdirme başarısını kendisine nispet etmeye çalışan Donald Trump'ın göreceli, geçici memnuniyetini elde ettiğine inanıyorum. Trump daha önce de Pakistan ve Hindistan arasındaki ateşkesi kendisine mal etmişti. Buna bir de ABD’nin Tahran'daki rejimi devirmeye çalışmadığını, bunun yerine yalnızca İran nükleer projesini yok etmeyi ve onu en azından gelecekte aciz hale getirmeyi amaçladığını defalarca dile getirenin de o olduğunu eklemeliyiz.

Üçüncüsü; nükleer programını kaybeden İran'ın, siyasi rejiminin devamı ve onu zayıflatma girişimlerini durdurma konusunda geçici bir kabul kazandığı açıkça ortaya çıktı. İran’ın artık sona eren bu çatışmada en önemli ve en öne çıkan devlet olduğuna şüphe yok. Ancak, Trump'ın gözdesi Recep Tayyip Erdoğan liderliğindeki Türk tarafını da göz ardı etmemeliyiz. Türkiye'nin bir Avrupa-Asya, Akdeniz ve Ortadoğu ülkesi, NATO'nun aktif bir üyesi, bölgede ve genel olarak güç denkleminde hem İsrail hem de İran ile birlikte hesaba katılması gereken bir güç olduğunu aklımızda tutmalıyız. Türkiye de Suriye'de yaptıkları ve Körfez'de elde ettikleri sayesinde ve ayrıca ABD’nin bölgedeki politikalarından duyduğu memnuniyet sayesinde yaşananlardan kazançlı çıktı.

Güç dengesinin, Körfez ülkelerinin de şu ana kadar kazandığını gösterdiğine inanıyorum, çünkü İran tarihsel olarak dost bir ülke ancak onlarla ilişkileri varlığı inkar edilemez veya görmezden gelinemez endişelerden yoksun değil. Biz Araplar olarak, İranlı ve Türk komşularımızın, akıllardan hiç çıkmayan adil Arap davası, yani tüm sonuçları, tarihsel gelişmeleri ve onu çevreleyen koşullarıyla Filistin davası için kalıcı bir çözüme ulaşmada aktif oyuncular olmalarını umut ediyoruz.

*Bu analiz Şarku’l Avsat tarafından Independent Arabia’dan çevrilmiştir.