El Kaide’de liderlik mücadelesi: Örgütsel bir anlaşmazlık mı yoksa terör örgütünün kollarının bağımsızlığını güçlendiren bir durum mu?

El Kaide’ye bağlı Şebab Hareketi üyeleri (AP- Arşiv)
El Kaide’ye bağlı Şebab Hareketi üyeleri (AP- Arşiv)
TT

El Kaide’de liderlik mücadelesi: Örgütsel bir anlaşmazlık mı yoksa terör örgütünün kollarının bağımsızlığını güçlendiren bir durum mu?

El Kaide’ye bağlı Şebab Hareketi üyeleri (AP- Arşiv)
El Kaide’ye bağlı Şebab Hareketi üyeleri (AP- Arşiv)

El Kaide örgütü içerisindeki liderlik mücadelesi, örgütsel bir anlaşmazlığı mı ortaya çıkarıyor yoksa terör örgütünün kollarının bağımsızlığını mı güçlendiriyor? Bu soru, özellikle başkent Kabil’de önde gelen terörist Eymen ez-Zevahiri’nin öldürülmesinin ardından El Kaide liderliğinin boşalmasından yaklaşık 3 ay sonra araştırmacıların endişelerini artırıyor. Araştırmacıların birçoğu, yeni liderin hızlı bir şekilde açıklanmasını beklerken, örgüt ise henüz ismini açıklamadı.
Araştırmacılar, yeni bir liderin açıklanmamasının ‘örgütün liderliğine uygun bir alternatif belirlemede zorluklar yaşandığını’ ortaya çıkardığına dikkati çekti. Araştırmacılar ayrıca, bir örgütsel uyuşmazlığın varlığının örgütün yapısına gölge düşürdüğüne ve kollarının bağımsızlık şansını artırdığına dikkati çekti.
Radikal hareketler uzmanı Mısırlı araştırmacı Ahmed Zağlul, “Örgüt, El Kaide kurucusu Usame bin Ladin ve sonrasında değişken düzeyde Zevahiri’de var olan örgütsel ve yasal karizmadan yoksundur” dedi. Zağlul, “Örgüt şu anda bir liderlik krizi yaşıyor. Zevahiri’nin öldürülmesinden bu yana dolaşan isimler, özellikle bu (aday) liderlerden bazıları belirli ülkelerde bulunduğu için, örgütsel bir fikir birliğine sahip değil gibi görünüyor. Bu durum, ülkelerin örgütün kontrolünde olabileceğine dair şüphe uyandırıyor” ifadelerini kullandı.
Şarku’l Avsat’a konuşan Ahmed Zağlul, El-Kaide liderini seçme konusunda bir kriz yaşandığını, iç ve dış baskıların olduğunu, aday isimlerin önceki liderlere kıyasla sınırlı cihatçı bir role sahip olması gerektiğini vurguladı.
Mısırlı araştırmacı Hanna Kandil ise “Zevahiri’nin öldürülmesinin üzerinden üç aydan fazla zaman geçmesine rağmen örgüt, henüz halefine karar vermedi” diyerek, hayatının bu hassas döneminde örgüte liderlik etmeye uygun bir alternatif seçmenin zor olduğunu dile getirdi. Kandil, Şarku’l Avsat’a yaptığı açıklamada “Zevahiri’nin alternatifi konusunda yaşanan istikrarsızlığın açık nedenleri var. Bu nedenler, seçimin yapıldığı mekanizma ve örgüte liderlik edecek uygun isimle ilgili” dedi.
Kandil, “2014 yılında Zevahiri’nin halefi olmak için aday gösterilen isimleri tanımlayan bir belge ortaya çıktı. Bu belge, Ebu el-Hayr el-Mısri, Ebu Muhammed el-Mısri, Seyful Adil ve Ebu Basir el-Vahişi’yi içeriyor. Ancak bu belgede bir değişiklik meydana geldi. Seyful Adil dışında bu isimlerden hiçbiri hayatta değil. Ama bu durum, meselenin çözüldüğü anlamına gelmiyor. Çünkü bu isim de İran’da yaşıyor” şeklinde konuştu.
Kandil, “Seyful Adil’in İran ile ilişkisi, bazıları tarafından lider olarak görevlendirilirse El Kaide’nin imajını baltalayacağı şeklinde düşünülüyor” dedi.
Muhammed Salah Zeydan olarak da bilinen Seyful Adil, 1989 yılında Afganistan’a taşındı ve El-Kaide’ye katıldı. Tecrübeleri ışığında örgütün askeri yeteneklerini geliştirmede son derece önemli bir rol oynadı. Örgütün birçok bölgede kollarının kurulması faaliyetlerine katıldı. ABD Federal Soruşturma Bürosu, onu (10 milyon dolarlık ödülle) dünyanın en çok aranan ‘teröristlerinden’ biri olarak nitelendiriyor.
Geçtiğimiz haftalarda, aralarında Ebu Abdurrahman er-Mağribi lakaplı Muhammed Abati’nin de bulunduğu, El Kaide liderliği adaylarının isimleri ortaya çıktı. Abati, Zevahiri’ye yakın bir isim. Kendisi, Zevahiri’nin iletişimini sağlamaktan ve şifreli mesajların dünya genelindeki düzenleyici üslere ve örgüte bağlı ‘Sahab’ medya kuruluşuna iletilmesini denetlemekten sorumluydu. El-Kaide’nin Arap Yarımadası’ndaki kolunun lideri Halid Batarfi de söz konusu isimler arasında. Şubat 2020’de bir ABD saldırısında Kasım er-Rimi’nin öldürülmesinden sonra liderlik ona geçti. Aynı şekilde Yezid Mubarek olarak da bilinen Ebu Ubeyde Yusuf el-Anabi’nin ismi de öne sürüldü. Söz konusu isimlerin yanı sıra Somalili Eş-Şebab Hareketi lideri Ahmed Ömer veya Ebu Ubeyd olarak bilinen Ömer Ahmed Diri de bu isimlerin arasında yer alıyor.
Bu çerçevede Kandil, “Kendisini en değerlisi olarak gören Seyül Adil ile Ocak 2021’den bu yana ABD’nin terör listesinde yer alan Mağrabi arasında El Kaide liderliği konusundaki anlaşmazlık tırmandı. Bu durum, bir bütün olarak örgütün yapısına gölge düşüren bir ‘örgütsel anlaşmazlık’ olduğunu göstermektedir” dedi.
Hanna Kandil, “Sonuç olarak Zevahiri’nin halefi için esas mücadele, büyük bir ivmeye sahip olan Seyful Adil ile Mağribi arasında geçiyor. Batarfi, Anabi veya Diri olsun geri kalanların şansı yok. El-Kaide’nin geleceği ile ilgili bu konunun çözüme kavuşturulması için kullanılacak mekanizma önümüzdeki günlerde ortaya çıkacaktır” değerlendirmesinde bulundu.
El Kaide’nin bazı kollarının bağımsız olma olasılığına değinen Kandil, “Bu durum, kuşkusuz, ana örgütten uzakta faaliyet gösteren, tamamen bağımsız olma fırsatı yakalayabilen ve kendi çıkarlarına ve yöntemlerine göre çalışan El Kaide kollarının hırslarını güçlendiriyor” ifadelerini kullandı.
Araştırmacı Zağlul ise “El Kaide’nin kolları, Zevahiri’nin günlerinden beri bağımsızlığa tanık oluyor” diyerek, yeni liderin seçilmesi konusunda kollar arasında büyük bir anlaşmazlık olduğuna dikkat çekti. Ahmed Zağlul, “Hukuki açıdan bir lidere sahip olma zorunluluğu nedeniyle örgüt içinde iş bitirici biri olmalıdır. Bu kişi, örgütü geçici olarak yönetiyor olabilir, karakter olarak zayıf olabilir veya fikir birliğine sahip olmayabilir” dedi. Araştırmacı ayrıca, “Yeni liderin adının açıklanması, kolları tarafından örgüt için bir tehdit olabileceği gibi ana örgütün de ortadan kalkacağının habercisi olabilir” şeklinde konuştu.



Unutulmuş Ukrayna savaşı daha tehlikeli ve zor olandır

23 Kasım'da İstanbul'un Beyoğlu ilçesinde Rusya-Ukrayna savaşına karşı düzenlenen bir gösteri (AFP)
23 Kasım'da İstanbul'un Beyoğlu ilçesinde Rusya-Ukrayna savaşına karşı düzenlenen bir gösteri (AFP)
TT

Unutulmuş Ukrayna savaşı daha tehlikeli ve zor olandır

23 Kasım'da İstanbul'un Beyoğlu ilçesinde Rusya-Ukrayna savaşına karşı düzenlenen bir gösteri (AFP)
23 Kasım'da İstanbul'un Beyoğlu ilçesinde Rusya-Ukrayna savaşına karşı düzenlenen bir gösteri (AFP)

Refik Huri

Ukrayna savaşı, bazen unutulmuş bir savaş gibi görünse de Gazze ve Lübnan’daki savaştan ve İran'ın başını çektiği tüm “direniş ekseninden” çok daha tehlikelidir. Burada Ortadoğu için yeni bir sahne ya da büyüklerin onayladığı bir bölgesel güvenlik sistemine götürecek beklentiler olmaksızın çok fazla gürültü, slogan ve yıkım var. Gazze, savaş bitmeden sona erdi ve kimse onu yönetmeye hazır değil. Önceki “statüko”nun geri gelmesi yönündeki bahisler arasında, herhangi bir siyasi sempati olmaksızın ya da herhangi bir ülke İsrail ile ilişkilerinin gidişatında herhangi bir değişikliğe gitmeden Lübnan neredeyse tamamen yerle bir oldu. Ama Ukrayna'da oyun daha büyük.

Bu, kıtalararası balistik füzelerle ve Rusya'nın nükleer tehdidinin eşiğinde yürütülen bir savaş. Avrupa'yı kontrol etme ve yeni bir çok taraflı dünya düzeni kurma konusunda belirleyici bir savaş. Hayati bir jeopolitik ve stratejik konum ile bağlantıyı sağlama veya koparma savaşı. Zira Başkan Carter döneminde Ulusal Güvenlik Danışmanı olan Profesör Zbigniew Brzezinski'nin tekrarladığı gibi, “Ukrayna olmadan Rusya'nın imparatorluk olmaktan çıktığı” tarihsel bir gerçektir. Tıpkı Batı'nın, Moskova'nın bir imparatorluk olmasını engellemek için Ukrayna'yı Rusya'dan uzaklaştırmakta ısrar etmesi gibi, Başkan Putin de imparatorluğu kurmak için Ukrayna'yı geri almakta ısrar etti. Eski Almanya Şansölyesi Angela Merkel, başından beri bunu fark etmişti ve bunun nedenle anılarında Putin'i kızdırmamak için Ukrayna'nın NATO'ya katılımını ertelemeye çalıştığını söylüyor. Sovyetler Birliği ile Batı arasındaki Soğuk Savaş'ın sona ermesinden yıllar sonra, Rusya ile Batı arasında sıcak bir vekâlet savaşının yaşanması da bu nedenle kaçınılmaz.

ABD ile Çin arasında, Çin'in Tayvan'ı zorla ilhak etmeye karar vermesi durumunda daha da kızışabilecek soğuk savaşın kaçınılmazlığı da buradan kaynaklanıyor. Sahne her şeyi anlatıyor; ABD dünyanın zirvesinde endişeli ve gergin iken, Çin zirveye ulaştıktan sonra kendinden emin ve sakin. Rusya, korkutan ve korkan rolünde seferberlik halinde. NATO'nun kapısına kadar genişlemesinden korkuyor ve NATO'nun Ukrayna'yı kabul etmeyi düşünmesini engellemek için aceleyle savaşa girerek korkutuyor.

ABD, tüm uyarılara rağmen güçlünün yükselen güçten korkmasını simgeleyen “Thucydides” tuzağına düştü. Tarihçilere göre bu, Atina ile Sparta arasında yaşananların bir örneğidir. Güçlü Atina Sparta'nın artan gücünden korktuğu için kendisine savaş açmıştı. Ancak Çin, her ne kadar daha büyük, daha geniş bir tuzağa hazırlanıyor olsa da bu tuzağa düşmemeye çalışıyor.

Biden yönetimi Çin ile ilişkileri üç şekilde özetliyor: rekabet, husumet ve iş birliği. Trump yönetimi ise daha büyük bir şeyden söz ediyor. Başkan Şi Cinping iş birliği arzusunu kullanıyor ancak pratikte “dünyayı yeniden oluşturmak, Batı değerlerini uluslararası kurumlardan kovmak ve doları tahtından indirmek” istiyor. Stanford Üniversitesi'nden ve “Çin'e Göre Dünya” kitabı yazarının Elizabeth Economy’nin söylediğine göre, Şi ayrıca, “Kuşak ve Yol, küresel büyüme, küresel güvenlik ve küresel medeniyet” programlarını gerçekleştirmek için uluslararası uzlaşma çağrısında bulunuyor. Bu ise kısaca, sadece çok kutuplu bir sistemden ibaret olmayan yeni bir dünya düzenidir.

Ancak ABD'de ve tabii ki Avrupa'da, Çin ile anlaşmayı savunanlar da az değil. G7 ve G20 arasında ABD ve Çin’den oluşan “G2” fikrini öne sürenler var. Nitekim tarihçi Adam Tur, “Çin'in tarihsel yükselişine uyum” çağrısında bulundu. Siyaset bilimci Graham Allison, “Asya'daki Çin etkisinin” kabul edilmesi çağrısında bulundu. Ancak olumsuz dalga da artıyor. Tufts Üniversitesi'nde siyaset bilimi profesörü Michael Buckley, “hayati çıkarların çatıştığına ve iki ülkenin sistemlerinde bunun güçlü köklere sahip olduğuna, güç dengesinde büyük bir değişiklik olmadan düşmanlığın azaltılamayacağına, düşmanlığın iki tarafın birbirini yanlış anlamasından değil, birbirini iyi tanımasından kaynaklandığına” inanıyor. Dahası eski ulusal güvenlik danışman yardımcısı Matt Pottinger ve eski kongre üyesi Mike Gallagher Çin ile rekabeti yönetmeyi reddedip, Pekin ile çatışmacı bir söylem ve böylece “rekabeti kazanmayı” talep ediyorlar.

Şi’ye gelince Çin'in yükselişte, ABD'nin ise düşüşte olduğuna inanıyor. Çin Komünist Partisi'nin 2021 yılında yayınlanan “100 Yıllık Resmi Tarihçe”sinde şu ifadelere yer verildi: “Çin, dünya sahnesinde merkeze eskisinden daha yakın. Kendi doğuşuna hiçbir zaman bugün olduğundan daha yakın olmamıştı.”  Şi'nin istediği, Çin ile savaşın üzerinde çok fazla duman görmek isteyen ABD ile “dumansız bir savaş” kazanmaktır. Gerçek şu ki her zaman soğuk savaş zihniyetinden uzaklaşma çağrısında bulunan Çin, ABD’ye karşı bir soğuk savaş başlattı. Şarku’l Avsat’ın Independent Arabia'dan aktardığı analize göre ABD'ye karşı koymak ve dünyadaki Amerikan hegemonyasını zayıflatmak için Rusya ile “sınırsız ortaklık” kurmayı tercih etti. Her ne kadar Çin, Kuşak ve Yol çerçevesinde yüzden fazla ülke ile anlaşmalar imzalamış olsa da Pew Vakfı'nın 2023 yılında tüm kıtalardan 24 ülkede yaptığı kamuoyu yoklaması, katılımcıların yüzde 22'sinin Çin'i tercih ettiğini, yüzde 60'ının ise ABD'ye olumlu baktığını ortaya koydu.

Oyun ikili bir oyun değil, üçlü bir oyun; Çin ve Rusya, ABD'ye karşı. Sıcak arena Ukrayna savaşı nedeniyle Avrupa, Gazze ve Lübnan savaşları nedeniyle de Ortadoğu ise ekonomik ve jeopolitik rekabetin soğuk arenası, Küresel Güney olarak adlandırılan bölgedir. Ama bu, Hindistan, Güney Afrika, Brezilya ve Endonezya gibi rolleri olan büyük ülkeleri içerdiğinden coğrafi olarak tamamen güneyli değil. Aynı zamanda İran, Türkiye ve İsrail gibi rolleri olan bölge ülkelerini de içeriyor.

Hiç kimse bir soğuk savaşı tamamen kazanamaz. İlk soğuk savaş bile bir ölü ve bir yaralı ile sona erdi. Zafer coşkusu ve “tarihin sonu” konuşmalarının ardından yaşanan olayların da doğruladığı gibi, ölen Sovyetler Birliği, yaralı ise ABD’deydi.

*Bu analiz Şarku’l Avsat tarafından Independent Arabia'dan çevrilmiştir.