TM ve DYK, anlaşmazlıkları çözmek için birlikte çalışacaklar mı?

UNSMIL Başkanı’nın seçimlerin anayasal temeli üzerinde uzlaşılmasına yönelik ‘alternatif bir plan’ sunması beklentisiyle TM ve DYK’nın anlaşmazlıkları çözmek için birlikte çalışıp çalışmayacakları merak ediliyor.

DYK Başkanı Halid el-Mişri (DYK)
DYK Başkanı Halid el-Mişri (DYK)
TT

TM ve DYK, anlaşmazlıkları çözmek için birlikte çalışacaklar mı?

DYK Başkanı Halid el-Mişri (DYK)
DYK Başkanı Halid el-Mişri (DYK)

Libyalı bazı siyasetçiler, Libyalıların Temsilciler Meclisi (TM) ve Devlet Yüksek Konseyi (DYK) arasındaki siyasi anlaşmazlıkların sona erdirilmesi ve cumhurbaşkanlığı ve milletvekilliği seçimlerinin yapılabilmesi için seçimlerin anayasal temeli üzerinde uzlaşılması yönündeki taleplerinin birkaç gün içinde TM ve DYK’nın rollerini aşmadan son fırsatı değerlendirmeleri için bir uyarıya dönüşeceğini öne sürdüler. Aynı siyasetçiler, Birleşmiş Milletler’in (BM) 8. Libya Özel Temsilcisi ve Libya Destek Misyonu (UNSMIL) Başkanı Abdoulaye Bathily’nin bu ayın sonlarında, BM Güvenlik Konseyi'ne (BMGK) vereceği brifing sırasında, TM ve DYK’dan ayrı olarak seçimlerin anayasal temeli üzerinde uzlaşının önünü açacak yeni bir siyasi süreç başlatma planını duyurabileceğine işaret ettiler.
DYK üyesi Saad bin Şerada, TM ile DYK arasında, özellikle cumhurbaşkanlığı seçimlerinin anayasal temeline ilişkin asker kökenlilerin ve çifte vatandaşlığa sahip olanların adaylıkları gibi bir takım anlaşmazlık noktalarını çözüme kavuşturacak mekanizmalar konusunda ‘uzlaşı fırsatının’ olmadığını söyledi. Şarku’l Avsat’a konuşan Bin Şerada, TM Başkanı Akile Salih ve DYK Başkan Halid el-Mişri, komşu ülkelerden birinde tekrar bir araya gelip, seçimlerin anayasal temeli üzerinde uzlaştıklarını duyursalar da uygulama konusunda hiçbir umut olmadığını söyledi. Libya’daki mevcut durumun, sahada herhangi bir anlaşmanın uygulanmasının silahlı gruplara bağlı olduğu sonucunu doğruladığına işaret etti.
Silahlı grupların kendi başlarına hareket etmediklerini, aksine onları destekleyen ülkelerin gündemlerine uygun hareket ettiğini ve ne yazık ki Libya’da buna karşı koyabilecek bir kurum olmadığını söyleyen Bin Şerada, Akile Salih’in askeri kökenli ve çifte vatandaşlığa sahip olanların adaylıklarına karşı çıkan hiçbir maddeyi kabul edemeyeceğini vurguladı. Bunun nedeninin, cumhurbaşkanlığı yarışına girmeyi dört gözle bekleyen Libya Ulusal Ordusı (LUO) Başkomutanı Halife Hafter’in öfkesi olduğunu söyleyen Bin Şerada, Mişri’nin ise batı bölgesindeki silahlı oluşumların liderleri açısından askeri kökenlilerin adaylığını kabul edemediğini belirtti.
Bin Şerada, buna karşın TM ve DYK başkanlarının, siyasi krizi çözme şansına sahip olsalardı bir uzlaşmaya varmaya herkesten daha istekli olabileceklerini, ancak buna ve herhangi bir anlaşmayı uygulama yetkisine gerçekten sahip olmadıklarını vurguladı. Silahlı güçlerin seçimlerin anayasal temeline ilişkin devam eden anlaşmazlığın UNSMIL ve bazı uluslararası güçleri, TM’nin ve DYK’yı devre dışı bırakmaya iteceğine ikna edilemediğini belirten Bin Şerada, bu yüzden söz konusu silahlı güçlerin, anayasal temel üzerinde uzlaşının seyrini belirlemedeki araçlarını kaybedeceklerini öne sürdü. Bin Şerada, DYK’nın çok sayıda üyesinin yanı sıra bazı milletvekillerinin de seçimlerin anayasal temeli üzerinde uzlaşılmasını sağlayan herhangi bir yeni siyasi sürecin oluşturulmasına itiraz etmediklerini de sözlerine ekledi.
Öte yandan Libya Ulusal Meclis Partisi Kurucu Başkanı Esad Zeyho, TM ve DYK başkanlarının, UNSMIL Başkanı’nın arabuluculuğunda komşu ülkelerden birinde bir araya gelerek en kısa sürede uzlaştıklarını duyurmaları gerektiğini söyledi. Zeyho, Şarku’l Avsat’a yaptığı açıklamada, “Salih ve Mişri, ABD’nin geçiş süreçlerinin sona erdirilmesini istediğinin gayet iyi farkındalar. Cumhurbaşkanlığı ve milletvekilliği seçimleri bu yılın sonlarında yapılacak. Bu ayın sonuna kadar anlaşmaya varmaları gerektiğine dair kendilerine doğrudan mesajların gönderilmesi de mümkün” ifadelerini kullandı.
Zeyho, sözlerini şöyle sürdürdü:
“Eğer bunu yapamazlarsa, 2020 yılında Cenevre'de düzenlenen ve Trablus'taki mevcut yönetimi şekillendiren Libya Siyasi Diyalog Forumu’na (LSDF) benzer, fakat daha küçük bir komisyon oluşturmak gibi bir alternatif söz konusu olabilir. Bu yüzden TM ve DYK’nın bu ay bitmeden anlaşmak için zamana karşı yarıştığı söyleyebiliriz.”
ABD Dışişleri Bakanı Antony Blinken, geçtiğimiz ocak ayının sonlarında Kahire’ye yaptığı ziyarette, uygulanabilir bir çözüme ulaşmanın yolunun bu yıl seçimlerin yapılması olduğunu ve bu seçimleri yapmak için de seçimlerin anayasal temeli üzerinde uzlaşılması gerektiğini vurguladı.
UNSMIL’in geçtiğimiz günlerde resmi Facebook sayfası üzerinden yaptığı ve Libya krizinin çözümüne yönelik yeni bir yasama organının kurulmasına karşı olduğu açıklamasına dikkati çeken Zeyho, bu açıklamanın UNSMIL’in yalnızca Cenevre'deki Libya işleriyle ilgili kuruluşlardan biriyle olan ilişkisine odaklandığına işaret  ettiğini söyledi. Zeyho, Libya arenasında, UNSMIL’in yeni bir siyasi diyalog forumunun hazırlıkları için çalışmalar yürüttüğüne dair bazı sızıntılar olduğunu da sözlerine ekledi.
Bazı milletvekillerinin ve DYK üyelerinin, ABD’nin Libya sahnesindeki rolünü küçümsemelerini eleştiren Zeyho, TM ve DYK’nın seçimlerin düzenlenmesi için yeni bir hükümet kurulması talebinin reddedildiğini ve büyük olasılıkla seçimlerin yapılmasını hızlandırmak için mevcut hükümetin, yani Abdulhamid ed-Dibeybe’nin başbakanı olduğu Ulusal Birlik Hükümeti’nin (UBH) meşruiyetini geri kazanması için bazı çalışmaların yapılacağını ve Washington'ın birçok mekanizması olduğunu söyledi.



İsrail saldırganlığı karşısında Suriye'nin seçenekleri

 İsrail'in Suriye'ye saldırıları (Arşiv-Suriye İnsan Hakları Gözlemevi)
 İsrail'in Suriye'ye saldırıları (Arşiv-Suriye İnsan Hakları Gözlemevi)
TT

İsrail saldırganlığı karşısında Suriye'nin seçenekleri

 İsrail'in Suriye'ye saldırıları (Arşiv-Suriye İnsan Hakları Gözlemevi)
 İsrail'in Suriye'ye saldırıları (Arşiv-Suriye İnsan Hakları Gözlemevi)

Mevcut koşullar altında İsrail, Hamas ve Hizbullah'ın gücünü ve konumunu zayıflattıktan, Suriye rejimi çöktükten ve İran'ın Arap Maşrık (Levant) ülkelerindeki nüfuzunu sonlandırdıktan veya sınırlandırdıktan sonra, bölgede politik ve güvenlik açısından yeni bir stratejik gerçeklik dayatmaya çabalıyor. Hatta Aksa Tufanı’nın, ABD'nin sınırsız desteği de dahil ortaya çıkardığı sonuçlardan yararlanarak, bu bölgede bir tür kırılgan rejimler kurmak için müdahalelerde bile bulunuyor.

Siyasi düzeyde İsrail, yalnızca zayıf ve dağılmış Arap sistemine karşı değil, aynı zamanda diğer iki bölge ülkesine, yani Türkiye ve İran'a karşı da bölgede daha güçlü bir bölgesel devlet veya baskın bir devlet olarak kendini dayatmaya çalışıyor. İsrail'in Türkiye ile sorunu, Türkiye'nin yeni Suriye'deki siyasi, ekonomik ve askeri ağırlığının azaltılmasıyla ilgili ise İran ile sorunu, İran'ın nükleer ve füze programlarını çökertme ve kendisini sınırları içine hapsetmekte ısrar etmesinden kaynaklanıyor. Filistinlilere gelince, İsrail onları siyasi denklemden silmeye, bağımsız bir Filistin varlığını engellemeye ve nehirden denize kadar üzerlerindeki hakimiyetini sağlamlaştırmaya çalışıyor.

Güvenlik açısından İsrail, yalnızca ordusunun prestijini yeniden kazanmasını sağlamayı veya yakın çevresinde herhangi bir askeri gücün belirmesini engellemek için önleyici savaşlara girişmeyi amaçlamıyor. Aynı zamanda Suriye ve Lübnan'da, kendine hayati bir alan yaratmaya çalışıyor. Gazze ve Batı Şeria'da oluşturulacak tampon bölgelerle birlikte, bu alan Suriye’de Dera, Kuneytra ve Suveyda illeri, Lübnan'da, Litani Nehri'nin kuzeyindeki Evveli Nehri sınırlarına kadar olan bölge dahil olmak üzere 60 kilometre derinlikte. Adı geçen iki ülkeye zaman zaman düzenlediği askeri saldırıların açıklaması da budur. Bu saldırılarla sanki hem devlet hem de milis güçler düzeyinde kendisi ile çatışmada askeri seçeneğin sonunu hazırlıyor.

Ancak İsrail, radikal hükümetinin savaşı sürdürme, Suriye, Lübnan, Gazze ve Batı Şeria’yı silahsızlandırma veya silahları sınırlandırma talebi konusundaki ısrarından da anlaşılacağı üzere, ayrıca Suriye ve Lübnan'daki mezhepsel ayrışmalara yatırım yaparak, komşu rejimlerin yapılarını değiştirmek için mevcut Arap, bölgesel ve uluslararası koşulları kullanmayı amaçlıyor. Böylece mezhepçi/Yahudi devleti karakterini genelleştirmeye çalışıyor. Zira Arap Maşrık ülkelerinin de kendisine benzemesi, onu Arap coğrafyasında bir Yahudi devleti olarak istisnai durumundan kurtaracaktır. Azınlıkları korumak ile övünmesinin anlamı da belki budur.

İsrail, tarih boyunca jeopolitik önemi nedeniyle, şu aşamada Suriye'ye diğer ülkelerden daha fazla odaklanıyor. Çünkü zorlu bir geçiş sürecinden yaşıyor ve Esed rejiminin bıraktığı ağır mirasın yükünü her düzeyde taşıyor.

Bu bakış açısının İsrail'de aşırı milliyetçi ve dinci sağın ideolojik cephaneliğinin her zaman bir parçası olduğu biliniyor. Bu, bazılarının inandığı gibi Suriye'yi sadece coğrafi olarak değil, aynı zamanda ve en önemlisi toplumsal düzeyde de bölmeyi amaçlıyor.

Tarih boyunca sahip olduğu jeopolitik önem nedeniyle, İsrail'in şu aşamada Suriye'ye diğer ülkelerden daha fazla odaklandığı aşikâr. Çünkü zorlu bir geçiş sürecinden geçiyor ve Esed rejiminin geride bıraktığı ağır mirasın yükünü her düzeyde taşıyor. Yani bu dönem, İsrail'in Suriye'yi devlet ve halk olarak zayıflatması, gelecekte de siyasi, ekonomik ve sosyal güç elde etme kabiliyetini sınırlaması için en uygun dönemdir.

İsrail'in Suriye'ye yönelik müdahale ve saldırılarını, öncelikle terörist ve cihatçı etkinin artması korkusuyla örtbas ettiğini belirtmekte fayda var. İkinci gerekçesi, İsrail'e karşı düşmanlık beslediğini varsaydığı, sanki bu konuda İran'ın yerini alabilecekmiş gibi algıladığı Türkiye'nin nüfuzunun artmasını engellemek. Üçüncüsü, yeni Suriye rejiminin, İsrail'e karşı savaşmayacağına dair İsrail'i rahatlatacak ölçüde kesin işaretler vermemesi. Dördüncüsü, bölgedeki yeni denklemler ve gelişmeler doğrultusunda Suriye'yi İsrail ile normalleşme dalgasına çekmek.

Suriye'nin İsrail'in bu pusuları ve müdahaleleri karşısındaki sorunu, bitkin ve güçsüz olması ve onu parçalanmaya sürükleyen etkenlerin varlığıdır. İsrail ile hegemonya mücadelesi veren bölgesel güçlerin ortadan kalkması veya zayıflamasıdır. İran, tüm milis güçlerinin başına gelenlerden sonra artık kendi bekasıyla ilgileniyor. Siyasi ve ekonomik baskı altında olduğu gibi, nükleer ve füze programlarının belini kıracak olası bir saldırı tehdidiyle de karşı karşıya.

Suriye için mümkün olan ve en güvenli seçenek, onu iki yönden güçlendirmektir: Birincisi, devleti bir kurumlar ve hukuk devleti olarak inşa etmek, Suriyeliler her anlamda bir halk olsun diye vatandaşlığa dayalı bir toplum tesis etmektir

Türkiye’ye gelince, Suriye liderliğini kucaklamasına veya desteklemesine rağmen, ABD'nin desteklediği İsrail politikalarına karşı fazla bir şey yapması mümkün değil. Türkiye, NATO'nun önemli bir üyesi ve Suriye'ye olan ilgisi büyük ölçüde, hemen yanı başında bağımsız bir Kürt oluşumunun kurulmasını engellemekle sınırlı. Söylemi ne olursa olsun Suriye'deki rolünü sadece yumuşak güç, ekonomik imkânlar, altyapı ve hatta güvenlik güçlerinin eğitimi ile sınırlıyor.

Bu durum karşısında Suriye'nin seçenekleri sınırlı ve kısıtlı görünüyor; yorgun, bitkin ve parçalanmış, siyasi, ekonomik ve sosyal olarak acilen toparlanmaya ihtiyaç duyan bir Suriye gerçeğinde askeri seçeneği önermek pervasızlıktır. Şarku'l Avsat'ın al Majalla'dan aktardığı analize göre buna ilave olarak, Suriye ordusunun kapasitesinin ve altyapısının tahrip edilmesinden ve İsrail’in uzun elinin İran'a kadar bütün Ortadoğu'ya uzanabildiği ortaya çıktıktan sonra, savaşacak gücü ve kapasitesi de yok.

Dolayısıyla Suriye için mümkün olan ve en güvenli seçenek, onu iki yönden güçlendirmektir: Birincisi, devleti kurumlar ve hukuk devleti olarak inşa etmek, ikincisi de Suriyeliler her anlamda bir halk olsun diye vatandaşlığa dayalı bir toplum tesis etmektir. Kastettiğimiz, Suriye'de coğrafi bölünmüşlüğü reddedip, merkezi bir devlete yönelmekten bahsetmekle yetinmenin mümkün veya yeterli olmadığıdır. Çünkü böyle bir devlet ne bir güç göstergesidir ne de birlik göstergesidir, önemli olan halkın birliğidir. Bu da ancak etnik, mezhepsel ve siyasal ayrımlardan uzak, özgür ve eşit yurttaşlardan oluşan bir devletin kurulmasıyla gerçekleşebilir. İsrail devletinin kuruluşundan bu yana ihmal edilen veya bastırılan, İsrail'e karşı en etkili silah da budur.

İkinci boyut, Suriye'nin uluslararası, bölgesel ve Arap dünyasıyla ilişkilerinin güçlendirilmesini, dünyaya ve gerçekliğe karşılık vermesini ve uyum sağlamasını gerektiriyor. Çünkü böyle bir uyum, İsrail'in öne sürdüğü argümanları elinden alacaktır.

Burada Suriye'nin şu anda bir geçiş sürecinde olduğunu, Suriye'nin ve halkının geleceğinin, bu süreci sağlam ve doğru temeller üzerinde geçirmesinin belirleyeceğini kastediyoruz.

*Bu analiz Şarku'l Avsat tarafınadan Londra merkezli al Majalla dergisinden çevrilmiştir.