Afganistan'da yaşayan eski Sovyet askeri: "(Eski Sovyetler Birliği'nin işgali) İşgal başlı başına yanlıştı"https://turkish.aawsat.com/home/article/4159766/afganistanda-ya%C5%9Fayan-eski-sovyet-askeri-eski-sovyetler-birli%C4%9Finin-i%C5%9Fgali-i%CC%87%C5%9Fgal
Afganistan'da yaşayan eski Sovyet askeri: "(Eski Sovyetler Birliği'nin işgali) İşgal başlı başına yanlıştı"
AA
Afganistan'a 40 yıl önce savaşmaya gelen ancak işgal sonrası burada kalarak Afgan toplumunun bir parçası olmayı seçen eski Sovyet askeri, Afganistan işgalinin tamamen yanlış bir karar olduğunu söyledi.
Eski Sovyetler Birliği, 34 yıl önce bugün son askerini de çekerek Afganistan'dan ayrıldı. Ancak bu dönemin etkisi görülmeye devam ediyor. Ülkenin birçok vilayetinde işgal döneminden kalma askeri araçlar ve silahlar sokaklarda, meydanlarda ve müzelerde sergileniyor. İşgal ile buraya savaşmaya gelen bazı Sovyet askerleri Afganistan'a yerleşti, aile kurdu ve Afgan kültürünü benimsedi.
Bu askerlerden, Afganistan'a 1983'te gelen Nik Muhammed Muhammedi, AA muhabirine yaşam hikayesini anlattı.
Esir düştü ve Müslüman oldu
Eski adı Gennady Tseuma olan Muhammedi, aslen Ukraynalı. Ailesiyle birlikte Afganistan'ın kuzeyindeki Kunduz vilayetinde ağır maddi zorluklar altında yaşam mücadelesi veriyor.
İkisi kız, dört çocuk sahibi olduğunu belirten 58 yaşındaki Muhammedi, "Afganistan'a geldiğimde 18 yaşındaydım. Sovyet ordusunda askeri araç şoförü olarak görev yapıyordum. Afganistan'a geleli bir yıl olmuştu ki bir gece karakoldan kaçmak isterken Kunduz vilayetinde mücahitlerin eline esir düştüm. Onların ısrarı üzerine Müslüman oldum. Yıllarca mücahitler safında dağlarda çeşitli çatışmalarda görev aldım. 25 yaşındayken evlendim." dedi.
Bu süre boyunca uzun yıllar Ukrayna'da yaşayan ailesiyle irtibatını sürdürdüğünü belirten Muhammedi, "Ancak anne ve babam vefat etti. Kardeşimle de irtibatım kesildi. Her ne kadar burada olsam da kardeşimi özlüyorum tabii ki. Şu an her iki ayağım da felç, yürüyemiyorum. Gözlerim de zayıf, çok fazla göremiyorum. Ekonomik durumum çok kötü şu an. Büyük oğlum çalışarak ailemizi geçindiriyor." diye konuştu.
Muhammedi, Müslüman olduğu sürece dair ise şunları kaydetti:
"Önceleri zorla Müslüman oldum diye pek mutlu değildim. Ancak zamanla İslam'la ilgili araştırma yaptım ve bilgi sahibi oldum. Bu nedenle daha sonra Müslüman olduğuma sevindim. İslam dininin barış ve huzur dini olduğunu anladım."
Afganistan'daki yaşantısı boyunca öğrendiği Farsçayı akıcı bir şekilde konuşan Muhammedi, "Şu an az çok Rusça konuşabiliyorum ancak Ukraynacayı zamanla unuttum." dedi.
Dönmeyi reddetti
Muhammedi'nin aktardığına göre, Sovyetlerin Afganistan'dan çekilmesinin ardından kendisini ana vatana götürmek için bir dizi girişimde de bulunuldu.
Bunların ilki 1992'de oldu. Sovyetlerin dağılmasının ardından kısa süre sonra Muhammedi'nin babasının da olduğu bir Rus heyeti, Afganistan sınırında kendisiyle bir görüşme yaptı ve Muhammedi'nin eve dönmesi istendi.
Ancak Muhammedi, Afganistan'da kurduğu düzen ve dönünce hapse düşme korkusu nedeniyle söz konusu teklifi reddettiğini söyledi.
Ukraynalı diplomatlar, 2002'de de Muhammedi'yi ana vatana götürmek istedi ancak Muhammedi, bu sefer de dönmedi.
Muhammedi, Afganistan'a yerleşmesiyle sonuçlanan işgal hakkında "Sovyetlerin Afganistan işgali başlı başına bir yanlıştı. Keşke işgal olmasaydı ve Afganistan da bu hale gelmeseydi. Her iki taraftan da yüz binlerce insan öldü. Afganistan halkı gerçekten barışı ve huzuru hak ediyor." dedi.
Rusya'ya Ukrayna eleştirisi
Rusya'nın Ukrayna'da yürüttüğü savaş hakkında da eleştirilerde bulunan Muhammedi, bunun Afganistan işgali gibi yanlış bir karar olduğunu ifade ederek "Rusya'nın Ukrayna'ya başlattığı saldırıyı doğru bulmuyorum. Bu, yanlış bir politika." değerlendirmesini yaptı.
Oğlu babasını örnek alıyor
Muhammedi'nin büyük oğlu Fazluddin ise babasının hayatından çok şeyler öğrendiğini ve onunla gurur duyduğunu kaydetti.
Oğul Muhammedi, "Babam sonradan Müslüman oldu ancak İslamiyet'e çok bağlı bir insan oldu. Bu nedenle de kendi ülkesine gitmek istemedi ve burayı çok sevdi. Ekonomik durumumuz çok kötü. Günlük işlerde çalışarak ailemin geçimini sağlıyorum. Babam yürüyemiyor, ayakları felç ve gözleri de zayıf halde. Keşke param olsa da babamı tedavi ettirebilsem." diye konuştu.
Tahran'daki Kapalıçarşı'da savaş nedeniyle dükkanlar kepenk kapattı (AFP)
Rustem Mahmud
İran Silahlı Kuvvetleri ve Devrim Muhafızları Ordusu (DMO), İsrail'in hava saldırılarına karşı askeri misillemelerde bulunurken, İran’daki güvenlik güçleri ve polis, İsrail’in dış istihbarat servisi Mossad ve muhtemelen diğer ülkelerin istihbarat servisleriyle iş birliği yapan çok sayıda insan ağını takip etmek için olağanüstü çaba sarf ediyor. Televizyon kanalları ve sosyal medyadaki gayri resmi platformlar, üstü kapalı olarak Azerbaycanlıların ve Kürtlerin yanı sıra Bahailer ve laikler gibi dini ve siyasi grupların da uluslararası istihbarat servisleriyle iş birliği içinde olduklarına dair mesajlar yayınlamaya başladı.
Tahran'da yaşayan İran Azerisi bir siyasi aktivist Al-Majalla’ya yaptığı açıklamada, “İran güvenlik güçlerinin davranışları, büyük bir dengesizlik ve ‘her şeye karşı aşırı şüphecilik’ olduğunu gösteriyor” diye konuştu.
Aktivist sözlerini şöyle sürdürdü:
“Başkent Tahran'da, Doğu ve Batı Azerbaycan, Kiramanşah, Kürdistan ve İlam gibi tüm illerde güvenlik güçleri her gün yüzlerce yoldan geçen kişiyi durduruyor, cep telefonlarını titizlikle arıyor ve onlara ikamet ettikleri yerleri soruyor. Bu üç eyaletteki tüm ana yollarda yoğun bir şekilde askeri devriyeler gerçekleştiriliyor. Tüm kapalı araçları, özellikle de büyük olanlar aranıyor. Kürdistan ve Batı Azerbaycan eyaletlerinde, başkent Tahran'daki Kürt ve Azeri mahallelerinde güvenlik güçleri emlakçılara önceden izin almadan ev kiralamalarını yasakladı. Tüm şehirlerde, tüm mahallelerde küçük gözetleme uçakları uçuruyor. Dağ köylerindeki tüm muhtarlara ve arazi sahiplerine, şüpheli herhangi bir hareket hakkında bilgi vermeleri istenen, vermemeleri halinde başlarına geleceklere dair tehdit edildikleri mektuplar gönderildi.”
Bu olay, İran güvenlik güçlerinin başkent Tahran'da 30'dan fazla kişiyi tutuklayarak İsrail lehine casusluk yapmakla suçlamasının ardından meydana geldi. Birkaç şehirde, bu savaşta İsrail'i destekleyen makaleler veya yorumlar yayınlayan yaklaşık 100 kişi daha tutuklandı. İranlı aktivistler, İran'ın her ilindeki savcılıkların şüphelileri takip etmek için özel birimler kurduğunu ve İran yargısının onlara karşı hızlı işlemler yapacağına dair uyarıda bulunduğunu söyledi. Devlet medyası ise casusluk veya yabancı istihbarat servisleriyle iş birliği yaptığından şüphelenilen kişilere yönelik bilgilendirme videoları yayınlamaya başladı.
Bu gelişmeler, İran'ın İsrail saldırısının ilk gününde yaşadığı büyük şokun ardından yaşanırken İran'ın içinden yüzlerce insan ağının İsrail istihbaratıyla iş birliği yaptığı ve askeri birimlerin konumu ve çalışma mekanizmaları hakkında kesin bilgiler aktardığı ortaya çıktı. Bu bilgiler arasında ordunun üst düzey subayları, DMO, politikacılar ve İran'ın nükleer programında yer alan bilim adamlarının ikamet yerleri de bulunuyor.
İran güvenlik güçleri, başkent Tahran'da ‘İsrail adına casusluk yapmakla’ suçladığı 30'dan fazla kişiyi tutukladı. Savaşın başlamasından bu yana İsrail'i destekleyen makaleler veya yorumlar yayınladıkları gerekçesiyle de ülkenin çeşitli şehirlerinde yaklaşık 100 kişi daha tutukladı.
Azeri esintisi
İranlı yetkililer genel olarak ülkedeki Fars kökenli olmayan tüm etnik gruplardan korkuyor. Bu korkuyu da dolaylı olarak ‘muhafazakâr Fars’ sosyal kurallarını iktidar rejimine yeniden bağlamak için kullanıyor. Rejimin medya ve propaganda organları, ‘İran'ı bölme girişimleri’ ve ‘ayrılıkçıların küresel güçlerle iş birliği’ hakkında uydurma haberler yayınlamaya devam ediyor.
İran bayrakları ve arkasında İsrail uçakları tarafından bombalanan Tahran'daki bir petrol tesisinde çıkan yangın ve yükselen duman görülüyor, 15 Haziran 2025 (Reuters)
Şarku'l Avsat'ın Al Majalla’dan aktardığı analize göre İran uzmanı araştırmacı Telli Mehdi, bunun nedenlerini ayrıntılı olarak şöyle açıkladı:
Prensip olarak, ülkede Fars olmayan başlıca beş etnik grup bulunuyor. Her biri, tanınmama, değersizleştirilme ve ulusal kimlikten dışlanma gibi nedenlerle rejime karşı sürekli bir öfke besliyor. Kuzeydoğudaki Türkmenler, güneydoğudaki Beluçlar, güneybatıdaki Araplar, en batıdaki Kürtler ve en kuzeydeki Azeriler, farklı oranlarda da olsa, bu duruma tam olarak uyuyor.
Ancak ilk üç grup (Türkmenler, Beluçlar ve Araplar), karmaşık nedenlerden ötürüİranlı yetkililer tarafından gerçek bir tehdit olarak görülmüyor.
Mehdi, sözlerini şöyle sürdürdü:
“Türkmenler, mezhepsel söylemlerle kontrol altında tutuluyorlar, hatta milliyetçilik özellikle de siyasi alanda onlar için neredeyse hiçbir anlam ifade etmiyor. Beluçlar ise, sayıları diğerlerine kıyasla sınırlı olduğu için tam bir güvenlik haklarına sahipler ve bu bağlamda İran ile Pakistan arasında uzun süredir bir iş birliği var. Arap bölgeleri 40 yıldır ‘Farslaştırıldı’. Petrol zenginliklerinin Arap çoğunluğun yaşadığı Huzistan (Ahvaz) bölgesinde yoğunlaşması nedeniyle, yüzbinlerce memur, asker ve güvenlik görevlisi bu bölgeye getirildi ve onlara bu bölgede yerleşmeleri için ayrıcalıklar tanındı. Böylece zamanla bu bölgenin orta sınıfı, ticaret sınıfı ve nispeten iyi eğitimli sınıfı haline geldiler. Bugün İran'ın güneybatısında, fiilen çölleşmiş kırsal alanlar dışında, tamamen Arap bir bölge olduğunu söylenemiyor. Bu kriterler İran'daki Azeriler ve Kürtler için de geçerli değil.”
Azerilere bunların hiçbiri uygulanamaz, çünkü toplam nüfusları 20 milyonu aşıyor. Yani İran nüfusunun dörtte birinden fazlasını oluşturuyorlar. İran'ın çevresel olarak en iyi bölgelerinde mutlak çoğunluğu oluşturuyorlar. Uzun bir siyasi geçmişe sahip olmaları sayesinde İran'ın Azeri toplumunda rol oynayan bir söylem ve siyasi elitler oluşturdular. İran siyasi sistemi, 1980'lerin başlarından bu yana Azerleri İran devletine ve iktidarına katılmaya ikna etmeyi başardı. Bu başarı, mezhep (12 İmam) değerini milliyetçi ve etnik eğilimlerin üzerinde tutan bir söylem kullanılarak, mevcut Dini Lider Ali Hamaney'in Azeri kökenine işaret edilerek elde edildi. Ancak bunların hiçbiri artık günümüzde yeterli ve inandırıcı değil.
Ancak Azerbaycan'ın tüm siyasi, sosyal ve ekonomik elitleri, maruz kaldıkları fiili dışlanmayı ve Fars milliyetçilerinin devletin tüm kademelerini, özellikle orduyu, güvenlik güçlerini, ekonomiyi ve üst düzey yönetimi tekellerine aldıklarını açıkça ifade ediyorlar.
Ancak Azerbaycan'ın tüm siyasi, sosyal ve ekonomik elitleri, maruz kaldıkları fiili dışlanmayı ve devletin tüm kademelerinde Fars milliyetçilerinin tekelini açıkça ifade ediyorlar.
Bununla, Azerbaycan Türkçesinin kamusal hayatta ‘ihmal edildiğine’ işaret ediyorlar. Bu dilin eğitim müfredatındaki ders saati haftada iki saati geçmiyor ve sadece ilkokulda veriliyor. Bu da milyonlarca genç neslin hem sözlü hem de yazılı iletişimde Farsçayı ana dil olarak kullanmasına neden oluyor. Azeri milliyetçileri son 25 yılda Türkiye'de yaşanan dönüşümlerden etkilendi. Ülke içinde Farslarla dengeli ve ortak bir kimliğe sahip bir ilişki kurma umudunu yitiren Azeriler, merkezi olmayan bir siyasi sistem kurmak istediklerini, bunun için federal ya da hatta konfederatif bir yapı tercih ettiklerini, bu sistemde Azerilerin kendi bölgelerini yönetebileceklerini belirtiyorlar.
İran'ın ‘ulusal’ muhalefet güçleri tüm bu ayrıntılarla asla ilgilenmiyor. İran tahtının eski varisi Rıza Muhammed Pehlevi liderliğindeki Monarşi Hareketi ve Halkın Mücahitleri Örgütü gibi gruplar, hatta kendilerini ‘Yeşil Hareket'in meşalesini taşıyanlar’ olarak görenler, İranlılara genel olarak hitap eden ve sadece iktidardaki rejimi devirmeyi amaçlayan ‘otoriter’ ulusal sloganlardan başka hiçbir şeye sahip değiller.
Bu durum Azerbaycanlı elitlerin ve toplumun endişelerini uyandırıyor. Basında ve sosyal medya sayfalarında açıkça ifade ettikleri gibi, bu hareketleri, etnik, ırksal ve bölgesel farklılıklar temelinde ülkenin sorunlarını ele alan her türlü söylem ve analizi reddeden iktidar ile aynı çizgide olmakla suçluyorlar. Bu da Azerbaycanlıları daha fazla kendilerine odaklanmaya ve bu savaşı ‘başkalarının savaşı’ olarak görmeye itiyor.
Kürt siyasi silahı
İran'daki Kürtlerin konumu, diğerlerine göre nispeten farklı. Sayıları daha az ve nüfusları 7 milyonu geçmiyor. Üstelik, neredeyse tamamı Sünni/Şafiî mezhebine mensup. Bu yüzden ülkenin siyasi, ekonomik ve idari merkezinden tamamen dışlandı. Çoğunluğu tamamen kırsal kesimde yaşıyor. Dolayısıyla büyük şehirlerden birini ele geçirme olasılıkları konusunda endişe duyulmasa da tüm bunlara rağmen İran Kürtleri, başlıca üç nedenden dolayı, iktidar için siyasi bir faktör ve endişe kaynağı olmaya devam ediyor.
İran'daki Kürtler, başlıca üç nedenden ötürü, iktidardaki rejim için siyasi bir faktör ve endişe kaynağı olmaya devam ediyor.
İranlı Kürtler, ülke genelinde, özellikle siyasi düzeyde olmak üzere en iyi organize olmuş etnik köken. Örneğin, tarihi olarak Irak'taki Kürdistan Demokratik Partisi (KDP)ile bağlantılı olan İran Kürdistanı Demokratik Partisi, sol milliyetçi Komele Partisi ve PKK ile bağlantılı olan PJAK gibi partiler İran'daki Kürt toplumu üzerinde güçlü bir varlığa ve etkiye sahipler ve rejimin güvenlik ve askeri güçlerinin zayıfladığı her an sahada kontrolü ele geçirebilirler. İktidara karşı radikal muhalefetlerini gizlemeyen siyasi akımlar olan bu partiler, bunu açıkça yapmak için geniş bir medya ve propaganda araçlarını kullanıyorlar.
İsrail'in İran'a yönelik saldırıları sırasında Tahran'ın merkezinde meydana gelen patlamada yaralanan bir kızı taşıyan bir adam, 15 Haziran 2025 (AP)
Ayrıca, muhalif Kürt örgütler, özellikle PKK bağlantılı PJAK, siyasi olarak organize olan tek örgüt olarak öne çıkıyorlar. PJAK, askeri kanatlarının Irak-Türkiye-İran sınır üçgeninde askeri faaliyetlerini sürdürmesi bakımından diğer partilerden farklı. Diğer partilerin silahlı kanatları ise yaklaşık bir yıl önce Irak ile İran arasında varılan, Irak Kürt Bölgesel Yönetimi’nin (IKBY) de onayladığı ve katıldığı güvenlik anlaşmasıyla bölgeden çıkarıldı. Ayrıca PKK'nın Türkiye ile ‘barış süreci’ kapsamında kendini feshetmeyi kabul etmesinin ardından, tüm askeri cephaneliğini bu ‘kardeş örgüte’ devredeceğine dair bazı endişeler var.
İran Kürtlerini temsil eden partiler çok geniş bölgesel ve uluslararası ilişkilere sahipler. Bu durum, İran rejimini endişelendiriyor. Geleneksel olarak, bir ihlal veya muhalif halk ayaklanması yaşandığında İran’ın resmi haber organları, Kürt hareketlerini ‘kibirli güçlerle’ iş birliği yapmakla suçluyor.
