George Washington’tan Trump’a kadar eski ABD başkanların karıştığı 15 skandal

George Washington
George Washington
TT

George Washington’tan Trump’a kadar eski ABD başkanların karıştığı 15 skandal

George Washington
George Washington

Tarihi bir emsalde, New York jürisi porno yıldızı Stormy Daniels’e 2016 seçimlerinden önce ödenen 130 bin dolarlık ‘sus payıyla’ ilgili davada eski Başkan Donald Trump’ı suçladı ve böylece Trump ABD tarihinde suçlamalarla itham edilen ilk ABD başkanı oldu.
Trump’ın, önümüzdeki Salı günü ilk kez mahkeme huzuruna çıkması bekleniyor.
Mahkemede, Trump’ın masum veya suçlu olduğu yönünde ne karar verileceği henüz bilinmese de, Beyaz Saray daha önce de benzer skandallara sahne oldu.
Oval Ofis’i elinde tutan başkanlardan yaklaşık üçte biri (46 tanesi), cinsel suistimalle, ilişki iddiasıyla ya da evlilik dışı çocuk sahibi olmakla suçlandı.
Trump’ın hikayesinin yanı sıra ABD eski Başkanı George Washington döneminden günümüze kadar başkanlık tarihinde yaşanan 15 skandal şunlar;

George Washington
Ülkenin ilk başkanı olan Washington’un, Virginia’da ailesi için çalışan Venüs adında bir kadından çocuk sahibi olduğu iddia edildi.
The New York Times gazetesinde 1999’da yer alan habere göre, Venüs’ün torunları, Washington’ın soyundan geldiklerini kanıtlamak için DNA testi yaptırmak istedi.

Thomas Jefferson
ABD’nin üçüncü başkanı Jefferson da görevdeki ilk döneminde bir köle olan Sally Hemings'ten çocuk sahibi olmakla suçlandı.
1998’de yapılan bir DNA testi, Hemings’in iki torununu Jefferson ile ilişkilendirdi.

Andrew Jackson
Jackson, Rachel Donelson Robards ile evliliği nedeniyle eleştirildi. Çünkü, Rachel Jackson'la evlendiğinde ilk kocasından yasal olarak boşanmamıştı ve zina yapmakla suçlandılar.

William Henry Harrison
Tarihin en kısa başkanlık dönemini geçiren, sadece 32 gün görevde kalan Harrison’un kölelerinden biri olan Dilsia ile ilişkisi olduğuna inanılıyor.
Eski başkanın, Dilsia’dan altı çocuğu olduğu iddia edildi.

John Tyler
Washington Post’a göre, Harrison'ın ölümünden sonra yerine geçen Tyler, Virginia’daki kölelerinden birinin babası olmakla suçlandı. 

James Garfield
Kısa ömürlü bir başkan olan Garfield’ın, 1862’de İç Savaş’ta generalken evlilik dışı bir ilişki yaşadığı iddia edildi.

Grover Cleveland
Oval Ofis’te art arda iki dönem görev yapan Cleveland, Beyaz Saray için yaptığı ilk kampanya sırasında bir skandalla karşılaştı.
Buffalo Evening Telegraph gazetesine göre, Cleveland başkanlığa aday olmadan 10 yıl önce  Maria Halpin adlı bir kadından çocuğu oldu.
Çocuk başka bir aile tarafından evlat edinilirken, Halpin bir psikiyatri merkezine gönderildi.
Halpin, Cleveland ile olan ilişkisinin rızaya dayalı olmadığını söyleyerek tecavüze uğradığını iddia etti.
Cleveland ise bu iddiaları yalanladı ve başkanlığı kazandı. O sırada başkanlık kampanyasını ilişkinin evliliğinden önce gerçekleştiğini söyleyerek savundu.

Warren Harding
ABD’nin 29. başkanı olan Harding’in, görevdeyken sekreter Nan Britton ile bir ilişki yaşadığı ve ondan bir çocuğu olduğuna inanılıyor.
Harding, görev süresi sona ermeden önce hayatını kaybetti. 1923’te öldüğünde, karısı Florence’ın onu zehirlediği söylendi.
Yakın zamanda yapılan bir DNA testi, Britton’ın kızı Elizabeth Ann Blaesing’in gerçekten de Harding’in biyolojik çocuğu olduğunu gösterdi.

Franklin Roosevelt
BuzzFeed’e göre, Roosevelt’in eşi Eleanor’un sekreteri Lucy Mercer ile uzun süreli bir ilişkisi vardı.
Eleanor, Roosevelt’in çantasında Mercer’den gelen aşk mektuplarını buldu. Eleanor daha sonra kocasına boşanma teklif etti. Ancak Roosevelt’in Mercer’den uzak duracağına söz vermesi üzerine evliliklerine devam ettiler.

Dwight Eisenhower
Eisenhower’ın başkanlığı öncesinde, henüz Tümgeneral iken kadın şoförü Kay Summersby ile uzun bir ilişkisi vardı.
Eski Başkan Harry Truman’ın bir yazara anlattığına göre, Eisenhower, 1945’te General George Marshall’dan Summersby ile evlenmek amacıyla eşinden boşanmak için izin istedi, ancak bu reddedildi.

John F. Kennedy
Kennedy, özellikle film yıldızı Marilyn Monroe ile olan ilişkisi hakkında bir dizi yankı uyandıran söylentiye maruz kaldı.

Lyndon Johnson
BuzzFeed’e göre, Johnson’ın, Madeline Brown ile 21 yıla yayılan bir ilişki de dahil olmak üzere bir dizi ilişkisi olduğu biliniyor.
Johnson’ın biyografi yazarına göre, insanlar Kennedy’nin birçok ilişkisi olduğundan bahsettiğinde, Johnson masaya vurup, Kennedy’den daha fazla ilişkisi olduğunu söylerdi.

George Bush
Bush, biri 1960’lı yıllarda, ikincisi ise yönetimi sırasında Beyaz Saray çalışanı olan kadınlar başkan ile ilişkileri olduklarını iddia etti. Ancak eski başkan bu iddiaları reddetti.

Bill Clinton
Clinton’ın kadınlarla ilişkileri ve kendisine yönelik cinsel suistimal iddiaları, Trump’tan önce yakın geçmişte en çok ses getiren skandallardan biriydi.
Paula Jones, Gennifer Flowers, Kathleen Willey, Elizabeth Ward Gracen ve Juanita Broaddrick isimli kadınlar Clinton’a karşı cinsel suistimal suçlamaları yöneltmiş olsa da, en yüksek profilli skandal, Beyaz Saray stajyeri Monica Lewinsky ile olan ilişkisiydi.

George W. Bush
BuzzFeed’e göre, George W. Bush, intihar eden Teksaslı bir kadına tecavüz etmekle suçlandı.
Ayrıca eski bir striptizci Tammy Phillips ile 1999’da sona eren 18 aylık bir ilişki yaşadığı da iddia edildi.



Bölgesel güç dengeleri

 İsrail, ilk kez içeride derin bir darbe aldı ve iç hedefler benzeri görülmemiş şekilde vuruldu (AFP
İsrail, ilk kez içeride derin bir darbe aldı ve iç hedefler benzeri görülmemiş şekilde vuruldu (AFP
TT

Bölgesel güç dengeleri

 İsrail, ilk kez içeride derin bir darbe aldı ve iç hedefler benzeri görülmemiş şekilde vuruldu (AFP
İsrail, ilk kez içeride derin bir darbe aldı ve iç hedefler benzeri görülmemiş şekilde vuruldu (AFP

Mustafa Feki

Ortadoğu, Doğu Akdeniz ve Arap Körfezi, son zamanlarda karşılaştıkları krizlerin büyüklüğünü önemli ölçüde vurgulayan benzeri görülmemiş ve zor koşullar yaşadı. Bu krizler, yalnızca sınırlı bir bölgesel sorun olmaktan çıkıp büyük bir uluslararası sorun haline geldiler.

Bölgedeki kanlı diziyle başlarsak, ki bu nihayetinde Filistin topraklarının İsrail tarafından vahşice işgal edilmesinin beklenen bir sonucu gibi görünüyor, 7 Ekim 2023 tarihinin işgalin dirençli Filistin halkına her düzeyde uyguladığı baskının otomatik ve doğal bir sonucu olduğunu hemen fark ederiz. Söz konusu baskı, şiddet döngüsünün genişlemesine ve Gazze'nin mevcut koşulları altında yaşanmaz bir alana dönüşmesine yol açtı. Öldürülmemesi gereken on binlerce çocuk, kadın ve sivili içeren şehit kafileleri her gün birbirini takip ediyor. Karşı karşıya kaldıkları katliamlar hem kardeşlerinden hem de dostlarından hiçbir insani yardım veya destek alamadan katlandıkları zor yaşam koşulları unutulamaz.

Son İran-İsrail çatışmasındaki ateşkesin, Gazze'deki acı verici duruma olumlu bir yansıması olabilir, ne var ki İsrail'in uzlaşmazlığı ve Netanyahu modelinin sabah akşam yaydığı nefret dolu söylemlerin temsil ettiği güç despotluğu, acıların devam edeceğinin, güven ve barış kıyısından hâlâ uzak olunduğunun en iyi kanıtı.

Belki okuyucuyla birlikte ülkelerin ağırlıklarını, gerçekleşen dönüşümlerin doğasını ve bazı tarafların ağırlıkları açısından bölgesel borsa üzerindeki etkilerini düşünebilir ve aşağıdaki kanıtları gözlemleyebiliriz:

İlk olarak, bir yandan Lübnan'da Hizbullah'ın başına gelenlere, diğer yandan Suriye'de yaşananlara bakıldığında, İran toplamda kaybeden gibi görünüyor. Tahran, Esed ailesinin yönetimi boyunca sadakatini sürdüren itaatkar bir müttefikini kaybetti. Buna ilaveten, ABD'nin tam desteğiyle İsrail, İran'ın nükleer projesinin temellerini büyük ölçüde yok etti. İran ayrıca siyasi yaşamının, askeri mevkilerinin ve bilimsel uzmanlıklarının en ön saflarından onlarca şehit verdi.

Burada, İran'ın direndiğini ve inkar edilmesi zor birçok güçlü karşılık verdiğini dolaylı olarak kabul etmeliyiz. İsrail'e gönderdiği füze ve insansız hava araçlarının, on binlerce sakinini İran saldırılarından kaçmak için sığınaklara yönelmeye zorladığını itiraf etmeliyiz. Ancak, bu elbette, İsrail Hava Kuvvetleri'nin İran'ın kalelerini vurması, İran içindeki bir dizi önemli ekonomik ve askeri konumda hayati öneme sahip arterleri hedef almasıyla kıyaslanamaz.

ABD Başkanı Donald Trump, başlangıcından itibaren İran-İsrail çatışmasının baş vaftiz babası rolünü oynadı. Gelişmelerin ayrıntılarına doğrudan kişisel olarak müdahale etti. Öyle ki hem İran hem de İsrail tarafı kazandıklarını iddia ettikleri bir zafer veya rakiplerine karşı sağladıklarını iddia ettikleri bir üstünlükle gururlanarak savaştan çıktılar. Her halükarda durum ve medyatik gelişmeler alanı yorumlara açık, tüm tarafların bakış açılarının kabul edilmesine olanak tanıyor. Zira silahlı çatışmalar geride bir kazanan bırakmaz, aksine kayıp ve zararları tüm taraflara dağıtır.

Burada, İran nükleer programının geçici bir süreliğine de olsa çökertilmesinin, Netanyahu için gurur duyacağı yanıltıcı bir zafer olduğuna dikkat etmeliyiz. Bu zafer, onu siyasi durumunu ve İsrail hükümetinin başkanı olarak konumunu güçlendirebilecek bir erken genel seçim çağrısında bulunmaya itebilir. Tahran ve Tel Aviv arasında yaklaşık iki hafta süren bu askeri çatışma hakkında ne söylenirse söylensin, İsrail'in imajına bir çizik atıldığını, her koşulda etkilendiğini dürüstçe belirtmeliyiz. İran, bölgedeki en büyük askeri cephaneliğe karşı mücadelede kahramanlıktan veya cesaretten yoksun olmayan bir duruş sergiledi. İsrail'e verilen Amerikan desteği, o savaşta gerçek belirleyici faktördü, kimsenin itiraz edemeyeceği ve olaylar tarafından gölgede bırakılmış gibi görünen bir kriterdi. Zira İsrail ilk kez içeride derin bir darbe aldı, iç hedefler benzeri görülmemiş bir şekilde vuruldu. Şarku’l Avsat’ın Independent Arabia’dan aktardığı analize göre bu da yenilmez ordu efsanesinin ve son on yıllarda yarattığımız büyük putun ne sandığımız kadar sağlam ne de hayal ettiğimiz kadar güçlü olmadığını teyit etti.

İkincisi; eğer şimdi uzun bir geçmişe ve geniş topraklara sahip bir İslam devleti olarak İran'dan bahsedeceksek, kendisinin üstünden atlanması zor birkaç hatasını kaydetmeliyiz. Bunların ilki, arenalar birliği dediğimiz şey ve son kırk yıldır komşu ülkelerde onlar aracılığıyla savaştığı çeşitli kollardır. Lübnan'daki Hizbullah ile başlayıp Suriye ve Irak'tan geçerek Yemen'deki Ensarullah-Husi grubuna kadar uzanan bu kollar, kanlı çatışmaların ve tekrarlanan çekişmelerin bir tarafı olarak kendini dayattı. Böylece İran Batı'nın, Batı Asya, Arap Yarımadası, Arap Körfez bölgesi ve hatta Kuzey Afrika'daki Araplar, Türkler, Kürtler ve diğer etnik gruplara karşı kullandığı bir korkuluğa dönüştü.

İran'ın benimsediği kollar inşa etme politikası, İran'da İslam Devrimi'nin patlak vermesi ve Şah'ın Şubat 1979'da devrilmesi ile başlayan geniş çaplı bir kaosa yol açtı. Ama iş bununla bitmedi. İran, Arap Körfez bölgesindeki Amerikan hedeflerini vurmaya çalışarak ve Katar hava sahasını ihlal ederek de büyük bir hata yaptı. İlave olarak, İran'ın hatalarına sık sık tahammül eden, işlerine karışmasını ve yanlışlarını görmezden gelen Körfez'de de tahribat yaratmaya çalıştı. İşleri daha da kötüleştiren ise İran parlamentosunun, bu hayati bölgede dünya petrol nakliyatının yüzde 20'sinin geçtiği, büyük öneme sahip bir ticaret ve deniz yolu olan Hürmüz Boğazı'nı kapatma kararı almasıydı.

İran'ın son eylemleriyle Körfez’in duygularını geçici de olsa kendisine karşı yabancılaştırarak kaybettiğine şüphe yok. Oysa Körfez ülkeleri, Maşrık (Levant) ülkeleri, Mısır ve diğerleri, İsrail'in İran'a yönelik saldırganlığını en başından kınadılar. Tahran, düşman listesine geçici de olsa başka ülkeler eklemek yerine dostlarının desteğini almaya çalışmalıydı.

Bu nedenle, İran'ın çok şey kaybettiğine, yalnızca Beyaz Saray'daki güçlü adamın, Tahran ve Tel Aviv arasındaki savaşı sona erdirme başarısını kendisine nispet etmeye çalışan Donald Trump'ın göreceli, geçici memnuniyetini elde ettiğine inanıyorum. Trump daha önce de Pakistan ve Hindistan arasındaki ateşkesi kendisine mal etmişti. Buna bir de ABD’nin Tahran'daki rejimi devirmeye çalışmadığını, bunun yerine yalnızca İran nükleer projesini yok etmeyi ve onu en azından gelecekte aciz hale getirmeyi amaçladığını defalarca dile getirenin de o olduğunu eklemeliyiz.

Üçüncüsü; nükleer programını kaybeden İran'ın, siyasi rejiminin devamı ve onu zayıflatma girişimlerini durdurma konusunda geçici bir kabul kazandığı açıkça ortaya çıktı. İran’ın artık sona eren bu çatışmada en önemli ve en öne çıkan devlet olduğuna şüphe yok. Ancak, Trump'ın gözdesi Recep Tayyip Erdoğan liderliğindeki Türk tarafını da göz ardı etmemeliyiz. Türkiye'nin bir Avrupa-Asya, Akdeniz ve Ortadoğu ülkesi, NATO'nun aktif bir üyesi, bölgede ve genel olarak güç denkleminde hem İsrail hem de İran ile birlikte hesaba katılması gereken bir güç olduğunu aklımızda tutmalıyız. Türkiye de Suriye'de yaptıkları ve Körfez'de elde ettikleri sayesinde ve ayrıca ABD’nin bölgedeki politikalarından duyduğu memnuniyet sayesinde yaşananlardan kazançlı çıktı.

Güç dengesinin, Körfez ülkelerinin de şu ana kadar kazandığını gösterdiğine inanıyorum, çünkü İran tarihsel olarak dost bir ülke ancak onlarla ilişkileri varlığı inkar edilemez veya görmezden gelinemez endişelerden yoksun değil. Biz Araplar olarak, İranlı ve Türk komşularımızın, akıllardan hiç çıkmayan adil Arap davası, yani tüm sonuçları, tarihsel gelişmeleri ve onu çevreleyen koşullarıyla Filistin davası için kalıcı bir çözüme ulaşmada aktif oyuncular olmalarını umut ediyoruz.

*Bu analiz Şarku’l Avsat tarafından Independent Arabia’dan çevrilmiştir.