Özerk Yönetim: Suriye’nin doğusunda yer alan kamplardaki yabancıları ülkelerine geri gönderme çalışmaları yavaş ilerliyor

Nüfusunun çoğunluğunu DEAŞ ailelerinin oluşturduğu bir kampta doğan çocuklar (Şarku’l Avsat)
Nüfusunun çoğunluğunu DEAŞ ailelerinin oluşturduğu bir kampta doğan çocuklar (Şarku’l Avsat)
TT

Özerk Yönetim: Suriye’nin doğusunda yer alan kamplardaki yabancıları ülkelerine geri gönderme çalışmaları yavaş ilerliyor

Nüfusunun çoğunluğunu DEAŞ ailelerinin oluşturduğu bir kampta doğan çocuklar (Şarku’l Avsat)
Nüfusunun çoğunluğunu DEAŞ ailelerinin oluşturduğu bir kampta doğan çocuklar (Şarku’l Avsat)

Kuzeydoğu Suriye Özerk Yönetimi’nden üst düzey bir yetkili, Uluslararası Kızılhaç Komitesi’nin (ICRC) Suriye’nin kuzeydoğusundaki kamplarda vatandaşları bulunan tüm ülkelere onları geri almak üzere işlem başlatma çağrısı hakkında, Hol ve Roj kamplarında ikamet eden yabancı uyruklu kişileri ülkelerine geri gönderme çalışmalarının çok yavaş ilerlediğini söyledi.
Özerk Yönetim Dış İlişkiler Dairesinde insani yardım dosyasından sorumlu Avukat Halid İbrahim, Şarku’l Avsat’a yaptığı açıklamada, ‘bu kampların ve gözaltı merkezlerinin aşırılık yanlısı DEAŞ ideolojisine sahip insanlarla dolu olmasının, bölge ve dünya için büyük tehlike arz ettiğini’ belirtti.
Dış İlişkiler Dairesi istatistiklerine göre, 2018’den bu aya (Nisan) kadar, yaklaşık 30 ülke 400 kadını ve bin çocuğu geri aldı. Geri alınanlar, Suriye’nin kuzeydoğusundaki Haseke kırsalındaki Hol ve Roj kamplarında yaşıyorlardı. İbrahim, bu kampların farklı ülkelerden 54’ten fazla uyruktan insanı barındırdığını ve tahmini 60 bin civarında geri alınmayı bekleyen kişi olduğunu ve bunların çoğunun kadın ve çocuklardan oluştuğunu belirtti. 
Özerk Yönetim’in uluslararası topluma ve ABD liderliğindeki DEAŞ karşıtı uluslararası koalisyon ülkelerine yaptığı çağrılara rağmen, çok az sayıda ülke güvenlik ve toplumsal nedenlerle insani durumlara yanıt vererek, çocukları ve annelerini geri aldı. Özerk Yönetim kamplarında etkili bir isim olan ve Batılı yetkililer ve yabancı diplomatik misyonlarla yapılan toplantıların çoğuna katılan İbrahim, bazı hükümetlerin, kendi toplumlarında radikal aşırılık yanlısı fikirleri yaymalarından çekinerek vatandaşlarını geri almayı reddettiğini açıkladı. İbrahim, “Bu kişilerin arasında insanları terör örgütlerine katılmaya zorlayanlar olabilir. Ülkelerine geri gittiklerinde güvenlik tehdidi oluşturabilirler ve bizim bilmediğimiz başka durumlara da yol açabilirler” dedi.
Özerk Yönetim Dış İlişkiler Dairesi yetkilisi, birçok Batılı ve Arap hükümetinin bu kamplarda mahsur kalan vatandaşlarının akıbetini öğrenmek için inisiyatif almadığını açıkladı. Ayrıca “Bu ülkelerden ve hükümetlerden bazıları henüz onların akıbeti hakkında soru sormadı ve bazıları da, insani vakaların çok ürkütücü sayılara yükselmesine rağmen, tüm vatandaşlarının geri dönmesinden kaçınıyor” ifadelerini kullandı. Ayrıca “Özerk Yönetim yetkilileri ile askeri ve güvenlik güçlerinin komutanları, Uluslararası Koalisyon yetkilileriyle yaptıkları görüşmelerde, DEAŞ destekçilerinin yanında bu kadar çok insanın olmasının ve Hol ve Roj kamplarının güvenliğinin sorumluluğu üstlenmenin yönetimin omuzlarında büyük bir yük olduğunu vurguladı” dedi.
İbrahim, başta sivillere karşı suç işleyenler olmak üzere kamplarda suç işleyen DEAŞ’lı tutuklular ve eşlerinin cezaevlerinde yargılanması için özel bir uluslararası mahkeme kurulması gerektiğini vurguladı. Örgüt üyeleri ve militanlarına atfedilen suçların çoğu ‘savaş suçları’ ve ‘insanlığa karşı suçlar’ olmasına rağmen öneri ilgili ülkeler tarafından kabul edilmedi. İbrahim “Bu kişiler, kişilikleri ve yasal tanımları ile uluslararası suçlulardır. Bu nedenle, toplumsal ve uluslararası adaletin sağlanması ve bölgelerimizdeki Suriyeli mağdurların haklarının tazmin edilmesi için Özerk Yönetim'in katılımıyla uluslararası bir mahkeme oluşturulmalıdır” ifadelerini kullandı.
Kamp yöneticileri ve Özerk Yönetim yetkilileri, kamplardaki çocukların çoğu hakkında “Hayatlarında çatışma ve kapalı kamplar dışında hiçbir şey bilmiyorlar. Bazıları kampta doğdu ve şu anda 5-6 yaşında. Bazıları da daha büyük ve 12 yaşına geldikten sonra rehabilitasyon merkezlerine gönderiliyor. 12 yaş itibariyle ailelerin çocuklarını yanlarında yani aynı çadırda tutmalarına izin verilmiyor” dedi.
Avukat Halid İbrahim “Bu kamplar çocukların yaşaması için uygun yerler değil zira tıbbi tedavi, sağlık hizmetleri, gıda, su ve eğitim gibi en temel ihtiyaçlara ulaşamıyorlar” dedi. Avukat, bu yabancıların bu şartlar altında kendi ülkelerine geri gönderilmelerinin yıllar alacağını tahmin ederken, bunun da çocukların geleceği için bir tehdit oluşturduğunu belirtti. Çocukların radikal ortamlarda büyüdüklerini ve sayılarının çok olduğunu belirtti.
Kanada hükümeti geçen hafta, Roj kampından 10 çocuk ve 4 kadını geri aldı. Böylece bu yıl Suriye kamplarından vatandaşlarını geri alan ülke sayısı 10’a yükseldi. Uluslararası Kızılhaç Komitesi (ICRC) Müdürü Robert Mardini, kuzeydoğu Suriye’de vatandaşları bulunan tüm ülkelere vatandaşlarını kamplardaki zorlu koşullardan kurtarama çağrısını yineledi. Mardini yaptığı basın açıklamalarında ‘tereddüt halinin daha fazla devam edemeyeceğini’ belirtti. Ayrıca ‘insani bir bakış açısıyla, bu duruma tahammül edilemeyeceğini’ de vurguladı.



Bölgesel güç dengeleri

 İsrail, ilk kez içeride derin bir darbe aldı ve iç hedefler benzeri görülmemiş şekilde vuruldu (AFP
İsrail, ilk kez içeride derin bir darbe aldı ve iç hedefler benzeri görülmemiş şekilde vuruldu (AFP
TT

Bölgesel güç dengeleri

 İsrail, ilk kez içeride derin bir darbe aldı ve iç hedefler benzeri görülmemiş şekilde vuruldu (AFP
İsrail, ilk kez içeride derin bir darbe aldı ve iç hedefler benzeri görülmemiş şekilde vuruldu (AFP

Mustafa Feki

Ortadoğu, Doğu Akdeniz ve Arap Körfezi, son zamanlarda karşılaştıkları krizlerin büyüklüğünü önemli ölçüde vurgulayan benzeri görülmemiş ve zor koşullar yaşadı. Bu krizler, yalnızca sınırlı bir bölgesel sorun olmaktan çıkıp büyük bir uluslararası sorun haline geldiler.

Bölgedeki kanlı diziyle başlarsak, ki bu nihayetinde Filistin topraklarının İsrail tarafından vahşice işgal edilmesinin beklenen bir sonucu gibi görünüyor, 7 Ekim 2023 tarihinin işgalin dirençli Filistin halkına her düzeyde uyguladığı baskının otomatik ve doğal bir sonucu olduğunu hemen fark ederiz. Söz konusu baskı, şiddet döngüsünün genişlemesine ve Gazze'nin mevcut koşulları altında yaşanmaz bir alana dönüşmesine yol açtı. Öldürülmemesi gereken on binlerce çocuk, kadın ve sivili içeren şehit kafileleri her gün birbirini takip ediyor. Karşı karşıya kaldıkları katliamlar hem kardeşlerinden hem de dostlarından hiçbir insani yardım veya destek alamadan katlandıkları zor yaşam koşulları unutulamaz.

Son İran-İsrail çatışmasındaki ateşkesin, Gazze'deki acı verici duruma olumlu bir yansıması olabilir, ne var ki İsrail'in uzlaşmazlığı ve Netanyahu modelinin sabah akşam yaydığı nefret dolu söylemlerin temsil ettiği güç despotluğu, acıların devam edeceğinin, güven ve barış kıyısından hâlâ uzak olunduğunun en iyi kanıtı.

Belki okuyucuyla birlikte ülkelerin ağırlıklarını, gerçekleşen dönüşümlerin doğasını ve bazı tarafların ağırlıkları açısından bölgesel borsa üzerindeki etkilerini düşünebilir ve aşağıdaki kanıtları gözlemleyebiliriz:

İlk olarak, bir yandan Lübnan'da Hizbullah'ın başına gelenlere, diğer yandan Suriye'de yaşananlara bakıldığında, İran toplamda kaybeden gibi görünüyor. Tahran, Esed ailesinin yönetimi boyunca sadakatini sürdüren itaatkar bir müttefikini kaybetti. Buna ilaveten, ABD'nin tam desteğiyle İsrail, İran'ın nükleer projesinin temellerini büyük ölçüde yok etti. İran ayrıca siyasi yaşamının, askeri mevkilerinin ve bilimsel uzmanlıklarının en ön saflarından onlarca şehit verdi.

Burada, İran'ın direndiğini ve inkar edilmesi zor birçok güçlü karşılık verdiğini dolaylı olarak kabul etmeliyiz. İsrail'e gönderdiği füze ve insansız hava araçlarının, on binlerce sakinini İran saldırılarından kaçmak için sığınaklara yönelmeye zorladığını itiraf etmeliyiz. Ancak, bu elbette, İsrail Hava Kuvvetleri'nin İran'ın kalelerini vurması, İran içindeki bir dizi önemli ekonomik ve askeri konumda hayati öneme sahip arterleri hedef almasıyla kıyaslanamaz.

ABD Başkanı Donald Trump, başlangıcından itibaren İran-İsrail çatışmasının baş vaftiz babası rolünü oynadı. Gelişmelerin ayrıntılarına doğrudan kişisel olarak müdahale etti. Öyle ki hem İran hem de İsrail tarafı kazandıklarını iddia ettikleri bir zafer veya rakiplerine karşı sağladıklarını iddia ettikleri bir üstünlükle gururlanarak savaştan çıktılar. Her halükarda durum ve medyatik gelişmeler alanı yorumlara açık, tüm tarafların bakış açılarının kabul edilmesine olanak tanıyor. Zira silahlı çatışmalar geride bir kazanan bırakmaz, aksine kayıp ve zararları tüm taraflara dağıtır.

Burada, İran nükleer programının geçici bir süreliğine de olsa çökertilmesinin, Netanyahu için gurur duyacağı yanıltıcı bir zafer olduğuna dikkat etmeliyiz. Bu zafer, onu siyasi durumunu ve İsrail hükümetinin başkanı olarak konumunu güçlendirebilecek bir erken genel seçim çağrısında bulunmaya itebilir. Tahran ve Tel Aviv arasında yaklaşık iki hafta süren bu askeri çatışma hakkında ne söylenirse söylensin, İsrail'in imajına bir çizik atıldığını, her koşulda etkilendiğini dürüstçe belirtmeliyiz. İran, bölgedeki en büyük askeri cephaneliğe karşı mücadelede kahramanlıktan veya cesaretten yoksun olmayan bir duruş sergiledi. İsrail'e verilen Amerikan desteği, o savaşta gerçek belirleyici faktördü, kimsenin itiraz edemeyeceği ve olaylar tarafından gölgede bırakılmış gibi görünen bir kriterdi. Zira İsrail ilk kez içeride derin bir darbe aldı, iç hedefler benzeri görülmemiş bir şekilde vuruldu. Şarku’l Avsat’ın Independent Arabia’dan aktardığı analize göre bu da yenilmez ordu efsanesinin ve son on yıllarda yarattığımız büyük putun ne sandığımız kadar sağlam ne de hayal ettiğimiz kadar güçlü olmadığını teyit etti.

İkincisi; eğer şimdi uzun bir geçmişe ve geniş topraklara sahip bir İslam devleti olarak İran'dan bahsedeceksek, kendisinin üstünden atlanması zor birkaç hatasını kaydetmeliyiz. Bunların ilki, arenalar birliği dediğimiz şey ve son kırk yıldır komşu ülkelerde onlar aracılığıyla savaştığı çeşitli kollardır. Lübnan'daki Hizbullah ile başlayıp Suriye ve Irak'tan geçerek Yemen'deki Ensarullah-Husi grubuna kadar uzanan bu kollar, kanlı çatışmaların ve tekrarlanan çekişmelerin bir tarafı olarak kendini dayattı. Böylece İran Batı'nın, Batı Asya, Arap Yarımadası, Arap Körfez bölgesi ve hatta Kuzey Afrika'daki Araplar, Türkler, Kürtler ve diğer etnik gruplara karşı kullandığı bir korkuluğa dönüştü.

İran'ın benimsediği kollar inşa etme politikası, İran'da İslam Devrimi'nin patlak vermesi ve Şah'ın Şubat 1979'da devrilmesi ile başlayan geniş çaplı bir kaosa yol açtı. Ama iş bununla bitmedi. İran, Arap Körfez bölgesindeki Amerikan hedeflerini vurmaya çalışarak ve Katar hava sahasını ihlal ederek de büyük bir hata yaptı. İlave olarak, İran'ın hatalarına sık sık tahammül eden, işlerine karışmasını ve yanlışlarını görmezden gelen Körfez'de de tahribat yaratmaya çalıştı. İşleri daha da kötüleştiren ise İran parlamentosunun, bu hayati bölgede dünya petrol nakliyatının yüzde 20'sinin geçtiği, büyük öneme sahip bir ticaret ve deniz yolu olan Hürmüz Boğazı'nı kapatma kararı almasıydı.

İran'ın son eylemleriyle Körfez’in duygularını geçici de olsa kendisine karşı yabancılaştırarak kaybettiğine şüphe yok. Oysa Körfez ülkeleri, Maşrık (Levant) ülkeleri, Mısır ve diğerleri, İsrail'in İran'a yönelik saldırganlığını en başından kınadılar. Tahran, düşman listesine geçici de olsa başka ülkeler eklemek yerine dostlarının desteğini almaya çalışmalıydı.

Bu nedenle, İran'ın çok şey kaybettiğine, yalnızca Beyaz Saray'daki güçlü adamın, Tahran ve Tel Aviv arasındaki savaşı sona erdirme başarısını kendisine nispet etmeye çalışan Donald Trump'ın göreceli, geçici memnuniyetini elde ettiğine inanıyorum. Trump daha önce de Pakistan ve Hindistan arasındaki ateşkesi kendisine mal etmişti. Buna bir de ABD’nin Tahran'daki rejimi devirmeye çalışmadığını, bunun yerine yalnızca İran nükleer projesini yok etmeyi ve onu en azından gelecekte aciz hale getirmeyi amaçladığını defalarca dile getirenin de o olduğunu eklemeliyiz.

Üçüncüsü; nükleer programını kaybeden İran'ın, siyasi rejiminin devamı ve onu zayıflatma girişimlerini durdurma konusunda geçici bir kabul kazandığı açıkça ortaya çıktı. İran’ın artık sona eren bu çatışmada en önemli ve en öne çıkan devlet olduğuna şüphe yok. Ancak, Trump'ın gözdesi Recep Tayyip Erdoğan liderliğindeki Türk tarafını da göz ardı etmemeliyiz. Türkiye'nin bir Avrupa-Asya, Akdeniz ve Ortadoğu ülkesi, NATO'nun aktif bir üyesi, bölgede ve genel olarak güç denkleminde hem İsrail hem de İran ile birlikte hesaba katılması gereken bir güç olduğunu aklımızda tutmalıyız. Türkiye de Suriye'de yaptıkları ve Körfez'de elde ettikleri sayesinde ve ayrıca ABD’nin bölgedeki politikalarından duyduğu memnuniyet sayesinde yaşananlardan kazançlı çıktı.

Güç dengesinin, Körfez ülkelerinin de şu ana kadar kazandığını gösterdiğine inanıyorum, çünkü İran tarihsel olarak dost bir ülke ancak onlarla ilişkileri varlığı inkar edilemez veya görmezden gelinemez endişelerden yoksun değil. Biz Araplar olarak, İranlı ve Türk komşularımızın, akıllardan hiç çıkmayan adil Arap davası, yani tüm sonuçları, tarihsel gelişmeleri ve onu çevreleyen koşullarıyla Filistin davası için kalıcı bir çözüme ulaşmada aktif oyuncular olmalarını umut ediyoruz.

*Bu analiz Şarku’l Avsat tarafından Independent Arabia’dan çevrilmiştir.