عربي English Türkçe اردو فارسى
Logo
Son Haberler
ARAP DÜNYASI

Ürdünlü öğretmenler ve öğrenciler okulları boykot ediyor

Ürdünlü Öğretmenler Sendikası’nın (JTS) liderliğindeki protestolar devam ediyor (AFP)
Ürdünlü Öğretmenler Sendikası’nın (JTS) liderliğindeki protestolar devam ediyor (AFP)
    Amman/Muhammed Hayr el-Ravaşide
TT
TT

Ürdünlü öğretmenler ve öğrenciler okulları boykot ediyor

Ürdünlü Öğretmenler Sendikası’nın (JTS) liderliğindeki protestolar devam ediyor (AFP)
Ürdünlü Öğretmenler Sendikası’nın (JTS) liderliğindeki protestolar devam ediyor (AFP)

Ürdünlü binlerce öğretmenin gerçekleştirdiği grev, hükümetle anlaşma ihtimalinin güçleşmesiyle beraber eğitim öğretim yılının ilk döneminde de devam ediyor. Grevler, Eylül ayının başında maaşlara zam yapılması talebiyle başlamıştı.
Ürdünlü Öğretmenler Sendikası Sözcüsü (JTS) Nureddin Nedim, Şarku’l Avsat’a yaptığı açıklamada Ürdün Eğitim Bakanlığı’nın öğretmenlerin talep ettikleri maaş zammını reddetmesi sebebiyle Ürdün Hükümeti ile sürdürülen diyaloğun başarısızlıkla sonuçlandığını belirtti. Nedim, hükümeti suçlayarak eğitim yılı başlayana kadar taleplerini karşılayarak öğretmenleri sakinleştirme girişiminde bulunmadığını belirtti.
Söz konusu protestolar, Ürdün’deki en uzun sendika grevi rekoru kırdı. Yaklaşık 100 bin öğretmen, 3 bin 500’den fazla devlet okulunda ders vermeyi bırakırken 1,5 milyon öğrenci ise okula gitmeyi bıraktı. Bunun üzerine Hükümet, grevlerin gelecek hafta son bularak öğretmen ve öğrencilerin sınıflarına geri dönmesini diledi. Ürdün Başbakanı Ömer Razzaz, Perşembe akşamı yaptığı açıklamada öğretmenlerin istediği yüzde 50 zam talebinin söz konusu olamayacağını çünkü mevcut ülke ekonomisinin bu miktardaki artışı karşılayamayacağını belirtti. Razzaz, öğrencilerin çıkarlarının her şeyden üstün tutulması gerektiğine öğretmenlerin inanmasını talep etti.
Öğrenciler okulları boykot ederken JTS ise grevin ülkedeki tüm okullara ulaştığını belirtti.
Hükümetin öğretmenlerin taleplerini reddetmesinin ardından geçtiğimiz hafta Ürdün valiliklerindeki yüzlerce öğretmen eğitim müdürlükleri önünde nöbet tutmaya başladı. Nöbetlerden en dikkat çekeni ise ülkenin doğusundaki Mefrak ilinde gerçekleşti. Sendika, hükümete karşı baskıyı arttırmak için ülkenin çeşitli bölgelerinde protesto ve yürüyüşlerin gerçekleştirileceğini ilan etti.
Sosyal medyada protestolar hakkındaki kesin görüş ayrılığı artmaya devam ediyor. Aileler, öğretim yılının aksamasından ve bundan özellikle lise öğrencilerinin etkilenmesinden endişelenirken bazıları ise ilk dönem tatil edilip okul yılı aksasa da öğretmenlerin arkasında duruyor.
JTS ise hükümetin taleplerine cevap verdiği takdirde grevin sonlandırılıp öğrencilerin derslerinin hafta sonu tatillerinde, ders saati bitiminde ve sömestr tatilinde telafi edileceğini ifade etti.
Hükümetin bulunduğu Dördüncü Kavşak bölgesine protestoların ulaşmasını engellemek için ana yolların kapatılmasının ardından sendikanın baskısı artmıştı. Bu engeli aşmaya çalışan 50 kişi gözaltına alınmış, ancak daha sonra serbest bırakılmıştı.
Hükümet, bütçe açığı ışığında mali yetersizlik gerekçesiyle öğretmenlerin yüzde 50 maaş zammına ilişkin taleplerini reddediyor.
Resmi kaynakların Şarku’l Avsat’a yaptıkları açıklamada; okulları boykot eden öğrencilerin ve velilerinin  kanunları ihlal ettiği ve öğrenciyi kendi çıkarları için kullandığı gerekçesiyle sendikayı mahkemeye vermesinin ardından hükümetin yargıya başvurarak sorunun çözülmesi seçeneği açıklandı. Ancak bu karar masası seçeneği kesin olmamakla beraber tarihi de belli değil. Diğer kaynaklar ise Eylül ayının gelmesiyle başlayan ilk yarıyıl döneminin ertelenmesinin de bir seçenek olduğunu belirtti. Fakat sendika bu seçeneği tehlikeli ve korkutucu olarak değerlendirdi.

Daha fazlasını oku

 
 
ARAP DÜNYASI

Milislerle İsrail arasındaki çatışma: Bu son savaş mı?

Hizbullah medya ilişkileri yetkilisi Muhammed Afif, Beyrut'un güney banliyölerinde düzenlediği basın toplantısında (Reuters)
Hizbullah medya ilişkileri yetkilisi Muhammed Afif, Beyrut'un güney banliyölerinde düzenlediği basın toplantısında (Reuters)
TT
TT

Milislerle İsrail arasındaki çatışma: Bu son savaş mı?

Hizbullah medya ilişkileri yetkilisi Muhammed Afif, Beyrut'un güney banliyölerinde düzenlediği basın toplantısında (Reuters)
Hizbullah medya ilişkileri yetkilisi Muhammed Afif, Beyrut'un güney banliyölerinde düzenlediği basın toplantısında (Reuters)

Mark Daou‎

Araplarla İsrail arasındaki savaşların gidişatında bir düşüş çizgisi olarak çizilebilecek net bir tablo var ve buradan, bugün Gazze ve Lübnan'da tanık olduklarımızın İsrail ile yapılan son Arap savaşları olabileceği sonucunu çıkarmak mümkün. İsrail-Arap savaşları 1948'de altı Arap ülkesinin katılımıyla başladı. 1956'daki savaşa tek ülke, 1967'deki savaşa üç ülke, 1973'teki savaşa ise Mısır ve Suriye katıldı. Bundan sonra Arap orduları savaşlara girişmeyi tamamen durdurdu ve özellikle 1967'den sonra düzensiz örgütler dönemi başladı.

1969'da Arap baskısı sonucunda Lübnan'ın egemenliğinden Filistin Kurtuluş Örgütü lehine vazgeçildi. Ürdün de benzer baskılara maruz kalmıştı ancak Haşimi Krallığı, 1970’deki Kara Eylül olaylarından sonra egemenliğini korudu. Lübnan ise devleti zayıflatan bir iç savaşa girdi. Filistinli örgütlerin Lübnan’daki silahlı faaliyetlerinin genişlemesi, 1978'de tampon bölge kurma bahanesiyle Güney Lübnan'ın İsrail tarafından işgal edilmesine yol açtı. Ardından 1982 yılında İsrail, Lübnan topraklarında ilerleyerek birkaç hafta içinde başkent Beyrut'u işgal etti. Hiçbir Arap ülkesinin katılmadığı bu savaşta Lübnan yalnız bırakıldı, hatta Esed rejiminin ordusunun sahadan çekildiği görüldü.

Gerçek şu ki, 1973 savaşı düzenli ordular arasındaki son Arap-İsrail savaşıydı.

Günümüzde devam eden savaş ve sahada İsrail lehine ortaya çıkan askeri sonuçlar ile birlikte, Lübnan devletinin ve Filistin Otoritesi'nin meşruiyetine karşı olan milis grupların askeri bir güç olduğu dönem kapandı

Ardından tüm cepheler kapatıldı ve geriye sadece Lübnan cephesi ile seksenli ve doksanlı yıllarda Filistin içindeki Batı Şeria, Gazze ve İsrail içindeki Arap bölgelerindeki halk ayaklanmaları kaldı. Daha sonra iki devletli çözüm süreci olarak bilinen sürecin temelini atan Oslo Anlaşması’nın imzalanmasının ardından bu ayaklanmalar da zayıfladı. Ancak İsrail ile yapılan Filistin ve Suriye barış müzakerelerinin, İsrail'in özellikle Filistinlilerin haklarını asgari düzeyde dahi kabul etmeyi reddetmesi nedeniyle başarısızlıkla sonuçlanmasının ardından, silahlı grupların Oslo'dan sonra  zayıflayan ivmesi yeniden güç kazandı. Suriye rejimi, İran'ın desteğiyle bu fırsatı kullanarak üç silahlı örgüte (Hamas, İslami Cihat ve Hizbullah) hakim oldu. İsrailliler ile müzakere pozisyonunu güçlendirmek için bu örgütlerden yararlandı. Aslında Suriye ve İran rejiminin niyeti, sahte sloganları gibi Filistin'i kurtarmak değildi. Daha ziyade bu örgütleri İran rejiminin ve Suriye rejiminin dış politika araçları olarak kullanmaktı. İran kazanımlar elde edip silahlarını geliştirmeyi, Suriye ise rejimi korumayı ve Golan'ı geri almayı amaçlıyordu. Suriye savaşından önce durum böyleydi ama sonrasında bu ağ tamamen İran'a sadık hale geldi. Yayılmacı Mollalar rejimi ile nükleer politikalarını savunmak için ona hizmet eder oldu.

2008 yılında Hizbullah ülkedeki ortaklarının aleyhine döndü ve onlara askeri bir saldırıda bulundu. Hamas da aynı şeyi Gazze Şeridi'nde yaptı, halkına saldırdı ve Gazze’nin kontrolünü ele geçirdi. Zamanla iki örgüt iktidardaki konumlarını güçlendirdi, güvenlik ve askeri kontrolü ele geçirdi ve İran'ın desteğiyle yeteneklerini geliştirdi. Hizbullah, İran'ın iradesi doğrultusunda Suriye rejimini savunmak için Suriye savaşında savaştı ve binlerce savaşçısını kaybetti. İsrail onları gözlemlerken, Filistin saflarının bölünmesi, Lübnan'daki çatırdamanın artması, daha fazla Suriyelinin kanının dökülmesi için onlara göz yumarken, Hizbullah ve Hamas’ın kendilerine olan güvenleri arttı.

Hamas Hareketi, büyüklüğünün, rolünün ve öneminin Tahran'ın bir aleti olmaktan çok daha büyük olduğunu düşünerek 7 Ekim 2023'teki saldırıyı düzenledi. Bu, en kötü radikal  ırkçı zihniyetin önderlik ettiği bir savaş ile birlikte İsrail cehenneminin kapılarının Filistin halkına açılmasına yol açtı. Aynı şekilde Hizbullah da İran nezdindeki konumunun ve direniş ekseni ile ilişkisinin kendisini Gazze'nin yaşadığı kaderi yaşamaktan koruyacağını düşündü, ancak kendisinin yalnızca İranlıların bir piyonu olduğunu keşfetti. Hizbullah, kendisini savunmak için binlerce Lübnanlı gencin canını feda ettiği Suriye rejiminin de kendisini terk ettiğini ve onun için hiçbir şey yapmadığını gördü.

Günümüzde devam eden savaş ve sahada İsrail lehine ortaya çıkan askeri sonuçlar ile birlikte, Lübnan devletinin ve Filistin Otoritesi'nin meşruiyetine karşı olan milis grupların askeri bir güç olduğu dönem kapandı. Tarihsel süreçten bunların bir daha geri dönülmez bir şekilde yok olacakları açıkça görülüyor. Zira kurtuluş, direniş ve arenalar birliği sloganlarının devrilmesi sonucunda halklar kendi çıkarlarını koruyacak şekilde hareket edecek, ülkeler ve liderleri kendi varlıklarını ve çıkarlarını koruyacak olanı benimseyecektir.

İsrail projesine karşı mücadele, Filistin halkının başkenti Kudüs olan bir devlet hakkını tamamen elde etmesi için devam etmelidir, çünkü bu, bölgenin ve ülkelerinin istikrarı için tek çözümdür.

İranlılar ve Suriyeliler, kendilerinden önceki tüm Araplar gibi, küresel olarak ABD, Avrupa, Çin, Hindistan, Rusya, Türkiye ve diğerleri tarafından çevrelenmiş olan İsraillilerle askeri çatışmaya girmenin hiçbir anlamı olmadığını anladılar. Özellikle İran tarafı, genişleme zamanının bittiğini, ülke dışında milyarlarca dolara mal olan, gerçek bir savaşı ancak birkaç hafta sürdürebilen, ardından kayda değer hiçbir etkisi olmadan zaman zaman atılan birkaç füze ve İHA ile birlikte yeniden yerel silahlı hareketlere dönüşen milis gruplara yatırım yapmanın bir anlamı olmadığının farkına vardı.

Araplarla İsrail arasındaki çözüm süreci, sabit bir stratejik tercih haline geldi ve bu seçim, Arap ülkelerinin ve halklarının korunmasına, kalkınmasına ve refahına olanak tanıyor. Onları dünyada daha değerli bir ortak haline getiriyor. 7 Ekim belki de Arapların bu seçeneğe yönelme eğilimlerini frenlemek içindi. Bu seçenekle birlikte Arap ülkelerinin gelişmesi, daha büyük ve temel küresel roller oynaması, sistematik bir diplomatik yaklaşım yoluyla Filistin halkının başkenti Kudüs olan bağımsız bir devlete sahip olma hakkını elde etme konusunda daha kudretli hale gelmesinin kapısı olabilir. Arap halklarına hiçbir başarı ve zafer kazandırmadan, Arap halklarına zarar veren, boş, gürültülü savaş söylemlerini sürdürmenin ise bunu sağlamayacağı kanıtlandı.

1973 yılı Arap orduları ile İsrail arasındaki son savaştı. 2024 yılı, devlet dışı milislerle İsrail arasındaki savaşların sonuncusu olabilir. İsrail projesine karşı mücadele, Filistin halkının başkenti Kudüs olan bir devlet hakkını tamamen elde etmesi için devam etmelidir, çünkü bu, bölgenin ve ülkelerinin istikrarı için tek çözümdür. Dolayısıyla diplomatik çözümü benimsemek ve Arapların küresel sahnedeki rolünü geliştirmek, günümüzde en uygun ve etkili seçenek olarak ortaya çıkan yaklaşımın iki unsurudur. Bu savaştan sonra yakın gelecekte Araplarla İsrail arasında savaş olmayacak. Aksine, gerçek mücadele Arapların kendi ülkelerini ve güçlerini inşa edebilmeleri olacaktır. O zaman küresel ülkelerin çıkarları İsraillileri değil Arapları memnun etmeye çalışma eğiliminde olacaktır.

*Bu makale Şarku’l Avsat tarafından Londra merkezli Al Majalla dergisinden çevrilmiştir.