Nazilerin korkunç deneylerine maruz kalan cüce ailesi

Ovitz ceceler ailesi / Fotoğraf: Auschwitz Müzesi
Ovitz ceceler ailesi / Fotoğraf: Auschwitz Müzesi
TT

Nazilerin korkunç deneylerine maruz kalan cüce ailesi

Ovitz ceceler ailesi / Fotoğraf: Auschwitz Müzesi
Ovitz ceceler ailesi / Fotoğraf: Auschwitz Müzesi

Milyonlarca insanın ölümüne neden olan, yüzbinlerce kişinin hayatını kabusa çeviren, 20. yüzyılın en güçlü ve en acımasız liderlerinden biri olan Adolf Hitler, Alman Aryan ırkını oluşturma çabasında olduğundan her türlü işkence ve öldürme yöntemleri denedi. Bu işkenceyi çeken birçok insan vardı. Buna maruz kalanlar arasında cücelerden oluşan Ovitz de var.
Adolf Hitler’in liderliğindeki Naziler, saf Aryan ırkı yaratmak için masum insanları imha eden bir proje geliştirdi. “Aktion T4” (T4 operasyonu) projesi; zihinsel engelli, doğum kusurlu ve özel ihtiyaç sahibi kişileri öldürmeyi hedefliyordu.
1939-1945 yılları arasında, T4 operasyonunda, ölüm kamplarında ateşe verilme ve ilaç vererek ötenazi yoluyla en az 300 bin masum hayatını kaybetti.
İkinci Dünya Savaşı’ndan önce, Romanya’da eğlence alanında çalışan Yahudi cüceler ailesi “Ovitz” , halkın dikkatini çeken çok sayıda dans gösterileri gerçekleştiriyordu.
Geçimlerini dans ederek sağlayan Ovitz ailesi
Ovitz ailesi, Macaristan, Çekoslovakya ve Romanya’daki birçok bölgelere gidip benzersiz dans gösterileri sayesinde büyük ün kazandı. Fakat Romanya’da bazı Yahudi karşıtı yasaların çıkarılmasıyla Ovitz ailesinin dans gösterileri engellendi. Aile bireyleri, bu yeni konan yasalardan kurtulma umuduyla Yahudi kökenlerini gizlemek zorunda kaldılar.

Ovitz ailesi
12 kişiden oluşan Ovitz ailesinin 7’si cüceydi.
12 Mayıs 1944’te Nazi askerleri, ailedeki bütün bireyleri zorla Polonya’daki Auschwitz imha kampına götürdü. Ailedeki uzun bireyleri ise öldürdü.
Günler geçtikçe cüceler için “Auschwitz” imha kampında kalmak korkunç bir kabus haline dönüştü.
Nazi askerleri, cüceleri gaz odalarına kapatıp öldürmek istedi. Fakat “ölüm meleği” lakabıyla tanınan Nazi doktoru Josef Mengele, cücelik hastalığıyla ilgili tıbbi araştırmalar yapmak istediğini söyleyerek bu duruma müdahale etti.
Doktor Mengele, diğerlerine göre farklı fiziksel özelliklere sahip olan insanlara büyük ilgi gösterdi. Cücelik hastalığının genetik doğasını anlamaya çalışan Mengele, Ovitz ailesinin hem cücelerden, hem normal uzunlukta olan bireylerinden oluştuğunu öğrenince bu hastalıkla ilgili merakı daha çok arttı.
Cücelere yapılan acımasız deneyler
Doktor Mengele, cücelere kampta geçirdikleri süre boyunca diğer tutuklulara kıyasla bol miktarda yiyecek sağlıyordu. “Ölüm meleği” cücelere yeterli koruma sağladı. Hatta saçlarının kazıtılmasının bile önüne geçti.
Ovitz ailesinden sonra kampa getirilen cücelerle birlikte Auschwitz kampındaki cücelerin sayısı 22’ye ulaştı.
Bu arada Naziler, doktor Mengele’ye kampta geçirdiği süre boyunca her türlü deneyi yapma konusunda yeşil ışık vermişti. Mengele bu fırsatı kaçırmadı ve “cüce katliamı” bu şekilde başladı.

Ovitz ailesi bir dans gösterisinde
Mengele’nin korkunç laboratuvarında, cüceliğin genetik yapısını çözmek korkunç deneyler yapılıyor, cücelerin dişleri ve kemikleri çıkarılıyordu. Ayrıca, cüce kadınları muayene etmek için kadın hastalıklarında uzman doktorları ona yardım ediyordu.
Yaşananlara şahit olanların anlattıklarına göre Nazi doktoru, henüz 18 aylık olan en küçük cüce Shimshon Ovitz’ten her gün kan çekerek onu ölümün eşiğine bıraktı.
Nazilerin uyguladığı korkunç uygulamalardan biri de cücelerin kemiklerinin Alman müzelerinde sergilenmesi amacıyla öldürülmesi veya pişirilmesiydi. Nazi doktoru Mengele, amacına ulaşmak için her türlü vahşi deneyi yapmaktan geri durmuyordu.
İlginç kurtuluş
1940-1945 yılları arasında, bir milyondan fazla insanın ölümüne tanıklık eden Auschwitz kampında 27 Ocak 1945’te Sovyet askerleri, Ovitz ailesini ve yaklaşık 7 bin tutuklu il birlikte buldu.
Akıl almaz işkenceler yaşayan Ovitz ailesinin tüm bireyleri, belki de Mengele’nin “deney tutkusu” sayesinde ölümden kurtulmuştu.

 


İran ve müzakereler öncesinde kartları toplama

Fotoğraf: İran Dışişleri Bakanı Abbas Arakçi (AFP)
Fotoğraf: İran Dışişleri Bakanı Abbas Arakçi (AFP)
TT

İran ve müzakereler öncesinde kartları toplama

Fotoğraf: İran Dışişleri Bakanı Abbas Arakçi (AFP)
Fotoğraf: İran Dışişleri Bakanı Abbas Arakçi (AFP)

Hasan Fahs

Tahran ve Moskova arasında pozisyon ve hedeflerde bir ayrışma veya uzaklaşma olduğunu düşündüren atmosfere ve Rusya'nın ihaneti, İsrail saldırılarına karşı koymak için gerekli desteği sağlamayı reddetmesi nedeniyle İran sokaklarını saran hayal kırıklığı hissine rağmen, iki taraf arasında perde arkasında yaşananlar bu hissin ve görüntüye dayalı tutumların ötesine geçiyor. Zira Tahran'ın düşüşü, her şeyden önce Moskova'yı kuşatma, hatta devirme yolunun artık açık olduğu anlamına geliyor. Bu durum, özellikle Rus mevkidaşı Vladimir Putin'in tutumundan duyduğu derin rahatsızlığı dile getiren Başkan Trump başta olmak üzere, ABD yönetiminin tutumlarındaki tırmandırma ile birlikte netleşmeye başladı. Trump son olarak Washington'un bunların bedelini ödemeyeceğini vurgulayarak, Ukrayna'ya silah sevk etme kararı ile birlikte Rusya'ya yönelik vergileri artırma kararı aldı.

Tahran'ın düşmesi, ikinci olarak, Çin'in Kuşak ve Yol Girişimi’ne trajik bir şekilde son verecek ve Trump'ın Çin'i kuşatma ve ekonomik ve siyasi emellerine nokta koyma hedefini daha gerçekçi ve ulaşılabilir kılacaktır. Zira İran toprakları, Batı Asya’daki kara bağlantısı projesindeki en önemli ve jeo-ekonomik bağlantıyı oluşturuyor. Buradan yola çıkarak, Çin'in Şanghay İşbirliği Örgütü Dışişleri Bakanları Konferansı kapsamında Çin'in başkenti Pekin'de İran Dışişleri Bakanı Abbas Arakçi ile Rusya Dışişleri Bakanı Sergey Lavrov arasında bir görüşme gerçekleşmesini kolaylaştırma çabası anlaşılabilir. Bu görüşme, Arakçi'nin Çinli mevkidaşı Dışişleri Bakanı Wang Yi ile yaptığı ön görüşmenin akabinde, Çin Devlet Başkanı Şi Jinping ile yaptığı görüşmenin ardından gerçekleşti.

Rus bakanın belirli bir tutum benimsememe konusundaki ısrarı -veya başka bir deyişle, İran-Amerikan nükleer krizi konusunda açık ve net bir tavır beyan etme konusundaki isteksizliği- ile Lavrov'un Rusya'nın barışçıl nükleer enerji hakkı konusunda İran'ın yanında durduğu açıklaması göz önüne alındığında, Lavrov, ülkesinin İran'ın kendi topraklarında zenginleştirme faaliyetlerinde bulunma hakkı talebine ilişkin tutumunu bir şekilde belirsiz bıraktı. Bu durum, Moskova'nın bu ilişkiyi, Washington ile yaşanan krize çözümler ve çıkış yolları sunmak için kullanmasına olanak tanıyor. En azından İran'ın zenginleştirilmiş uranyum stoku ve Rusya'ya nakledilerek İran'ın gelecekteki ihtiyaçlarını karşılamak üzere elektrik üretimi için yakıta dönüştürülmesi olasılığı konusunda.

Ancak, her iki yöndeki bu ikili görüşmeler, yeni bir diplomatik çerçeve oluşturabilir. Söz konusu çerçevenin de 16 Ekim'de, BM Güvenlik Konseyi'nin 2231 sayılı kararının sona ermesinden, 7. Bölüm kapsamında İran'a karşı uluslararası yaptırımların yeniden devreye alınmasına yönelik “tetik mekanizmasının” çökmesinden önceki üç ay boyunca, bir sonraki aşamanın şekillenmesine katkıda bulunması bekleniyor.

Her iki tarafın, yani Amerikalılar ile İranlıların, bu sefer doğrudan müzakere masasına döneceğine şüphe yok. Bu nedenle, her iki taraf da müzakere masasına oturmadan önce gücünü pekiştirecek kartları toplamaya çalışıyor. Washington askeri eyleme başvurmakla tehdit ederken ve askeri seçeneğe geri dönebileceğini deklare ederken, aynı zamanda Güvenlik Konseyi'ne başvurma ve tetik mekanizmasını aktifleştirme hakkına sahip olan Avrupa “troykası”ndaki (üçlüsü) müttefiklerinin nüfuzuna güveniyor.

Buna karşılık, Tahran'ın elindeki seçeneklerden biri, bir ay önce 13 Haziran'da şafak vaktinde düzenlenen saldırıda olduğu gibi hazırlıksız yakalanmamak için olası bir askeri çatışmaya hazırlık seviyesini yükseltmektir. Tahran ayrıca, Avrupa üçlüsünün Washington ile koordinasyon halinde başvurabileceği herhangi bir kararı engellemek için diplomatik seçeneği de aktifleştirecektir. Yani hem Moskova'yı hem de Pekin'i 5 Ağustos'tan önce nükleer anlaşmadan çekildiklerini açıklamaya ikna etmek için çalışması gerekecektir. Bu durumda iki ülke, 2015 anlaşmasına bağlı kalmaları halinde kaybettikleri veto haklarını geri kazanacak, böylece Washington ve üçlünün alabileceği herhangi bir karara karşı bu hakkı kullanabileceklerdir.

Tahran, eşzamanlı füze kabiliyetlerini yeniden değerlendirerek askeri hazırlıklarının seviyesini yükseltiyor ve bu kabiliyetleri müzakere masasında görüşmeye zorlayabilecek herhangi bir baskıyı kabul etmeyi reddediyor. Bununla birlikte bakım ve muharebe kabiliyetleri açısından, gelişmiş SU-35 savaş uçaklarının kendi istediği koşullar altında tedariki konusunda Moskova ile yaşadığı mevcut anlaşmazlığı, ihtiyaçlarını karşılayabilecek Çin savaş uçaklarına yönelerek aşmaya çalışıyor. Zira Çin'in koşulları daha az karmaşık ve daha dinamik. Bu hazırlıklar veya Tahran'ın deyimiyle “parmağını tetikte tutmak”, özellikle de güçlü bir konumda olduğunu hissettiği için diplomatik sürece geri dönmeyi reddettiği anlamına gelmiyor. Eski Dışişleri Bakanı Muhammed Cevad Zarif'in, rejimin ve İran'ın tarihindeki bu kritik anda Dini Lider'in diplomasinin rolü hakkındaki sözlerini tekrarlaması, İran rejiminin diplomatik ve siyasi seçeneği destekleme ve askeri seçeneğe geri dönme ihtimalini savuşturma arzusunun birçok göstergesini taşıyor olabilir. Zarif'in de dediği gibi, Dini Lider diplomatik çabaları İran’ın gücünün temel taşlarından biri olarak nitelendirdi ve bunlara başvurmanın diğer tüm seçeneklerin veya güç yapılarının yokluğu veya kaybı anlamına gelmediğini belirtti. Çünkü “diplomasiyle elde edilebilecek bir şey savaşla elde edilmemelidir ve diplomatik seçenek kesinlikle daha az maliyetlidir.” Bakan Arakçi de tüm temaslarında, Şanghay İşbirliği Örgütü, BRICS ülkeleri ve hatta Avrupa üçlüsündeki mevkidaşlarıyla yaptığı çeşitli toplantı ve istişarelerde bu seçeneğe bağlı kalıyor. Washington ile müzakere masasına dönme olasılığını, Güvenlik Konseyi ve Avrupa üçlüsü tarafından İran nükleer tesislerine yönelik ABD-İsrail ortak saldırısının açıkça kınanmasına ilave olarak, yaptırımların yeniden uygulanması seçeneğinin, yani “tetik mekanizmasının” geri çekilmesi koşuluna bağlıyor. Zira tetik mekanizmasının aktifleştirilmesi “troyka” ülkelerini müzakerelerin dışında bırakabilir. Bu durum da İran'ı Uluslararası Atom Enerjisi Kurumu ve müfettişleriyle iş birliğini askıya alma kararının ardından tansiyonu daha da yükseltecek adımlar atmaya zorlayabilir.

Arakçi'nin belirgin sert tutumu, İran'ın müzakereler konusunda isteksiz olduğu anlamına gelmiyor. Aksine, İran’ın müzakerelere güçlü bir konumda katılmaya çalıştığını gösteriyor. Çünkü İran, herkese güç ve kudrete sahip olduğunu ve bu gücü kullanabileceğini kanıtladığına, ABD-İsrail saldırısına verdiği yanıtla da bunu gösterdiğine inanıyor. Dolayısıyla, diplomatik fırsat, bu gücü ve elde ettiği başarıları pekiştirmek için en uygun yol ve en etkili mekanizmadır.

*Bu makale Şarku’l Avsat tarafından Independent Arabia’dan çevrilmiştir.