Bilim insanları ölü yıldızın izlerini araştırıyor

"Ölü bir yıldızın" kalıntılarını görmek için uzaya roket fırlatılıyor

Cassiopeia Takımyıldızı / Kraliçe Takımyıldızı (Northwestern Üniversitesi)
Cassiopeia Takımyıldızı / Kraliçe Takımyıldızı (Northwestern Üniversitesi)
TT

Bilim insanları ölü yıldızın izlerini araştırıyor

Cassiopeia Takımyıldızı / Kraliçe Takımyıldızı (Northwestern Üniversitesi)
Cassiopeia Takımyıldızı / Kraliçe Takımyıldızı (Northwestern Üniversitesi)

ABD’nin Chicago kentindeki Northwestern Üniversitesi'nden astrofizik araştırma ekibi, birkaç gün sonra başlayacak bir görevde ölü bir yıldızın kalıntılarının fotoğrafını çekmeyi amaçlıyor. Önceki gün üniversitenin web sitesinde yapılan açıklamada, NASA tarafından finanse edilen araştırma ekibinin 21 Ağustos'ta güney New Mexico'daki bir askeri üstten bir "MicroX" roketi fırlatacağını ve roketin uzayda 15 dakika kalacağını söyledi. Bu, Cassiopeia Takımyıldızı veya Kraliçe Takımyıldızı olarak bilinen takımyıldız içinde bir "Süpernova A" yıldızı kalıntısının hızlı bir resmini çekmek için yeterli bir zaman.
Süpernova, enerjisi biten büyük yıldızların yaşamının son evrimsel aşamalarındaki astronomik bir olay. Yıldızın ömrünün sonunda büyük bir yıldız patlaması meydana gelir. Kalıntıları fotoğraflanacak olan yıldız, Dünya'dan yaklaşık 11 bin ışık yılı uzaklıkta patladı. Roket, fotoğrafı çektikten sonra Dünya'ya dönecek ve fırlatma rampasından yaklaşık 45 mil uzakta bir çöle inecek. Northwestern Üniversitesi ekibi, roketin getirdiklerini buradan alacak.
Yüksek Çözünürlüklü Mikro X-ışını Görüntüleme Roketi anlamına gelen MicroX roketi, astronomik kaynaklardan gelen her X-ışınının enerjisini benzeri görülmemiş bir doğrulukla ölçebilen süper iletken tabanlı bir X-ışını görüntüleme spektrometresi taşıyacak. Projeye liderlik eden Northwestern Üniversitesi'nden Inectali Figueroa Feliciano konuyla ilgili olarak şunları söyledi: "Süpernova kalıntısı o kadar sıcak ki ondan yayılan ışığın çoğu görünür aralıkta değil. Bu nedenle X-ışını görüntülemeyi kullanmamız gerekiyor. Atmosferimiz X-ışınlarını emdiği için bu işlemi Dünya'dan gerçekleştirmemiz mümkün değil. Bu yüzden uzaya gitmemiz gerekiyor. Atmosfere göz atıp tekrar aşağı inerken sanki havaya zıplamış ve bir fotoğraf çekmiş gibi olacağız.”
Araştırma ekibi, altı katlı roketi daha önce NASA'nın Virginia'daki Wallops Uçuş Tesisinde test etmiş ve ilk kez 2018 yazında fırlatmıştı. Roketin ilk uçuşu sırasında araştırmacılar, dedektörlerinin süper iletken elektronik okumalarıyla birlikte uzayda çalıştığını gösterdi.
Araştırmacılar, 10 ışık yılı genişliğindeki bir süpernovanın kalıntılarını inceleyerek, Dünya'daki ve vücudumuzun içindeki yaşam hakkında daha fazla bilgi edinmeyi umuyorlar.
Feliciano açıklamasında, “Hepimiz yıldızlardan oluşuyoruz. Vücudumuzdaki elementler yıldızların merkezinden geliyor. Yıldızlar patladığında uzaya parçacıklar fırlatıyor ve bu tür olaylar tüm galaksiye yayılıyor, sonunda Dünya gibi gezegenleri oluşturuyor” ifadelerini kullandı.



"Asya tek boynuzlu atı"nın genom haritası ilk kez çıkarıldı: Yok olmalarını engelleyebilir mi?

Laos'ta 1999'da kameralara yakalanan saolanın en iyi tahminlere göre 100'den az üyesi kaldı (Ban Vangban Village/Wildlife Conservation Society)
Laos'ta 1999'da kameralara yakalanan saolanın en iyi tahminlere göre 100'den az üyesi kaldı (Ban Vangban Village/Wildlife Conservation Society)
TT

"Asya tek boynuzlu atı"nın genom haritası ilk kez çıkarıldı: Yok olmalarını engelleyebilir mi?

Laos'ta 1999'da kameralara yakalanan saolanın en iyi tahminlere göre 100'den az üyesi kaldı (Ban Vangban Village/Wildlife Conservation Society)
Laos'ta 1999'da kameralara yakalanan saolanın en iyi tahminlere göre 100'den az üyesi kaldı (Ban Vangban Village/Wildlife Conservation Society)

Son derece nadir rastlanan "Asya tek boynuzlu atı" saolanın ilk defa genom haritası çıkarıldı. Yeni çalışma nesli kritik tehlike altındaki türün yaşamasını sağlayabilir. 

İlk kez 1992'de tanımlanan saola (Pseudoryx nghetinhensis), en yakın zamanda keşfedilen büyük memeli türü. Vietnam ve Laos'un dağlık ormanlarında yaşayan bu sığır türü, boynuzlarının yanı sıra çok nadir görülmesi nedeniyle "Asya tek boynuzlu atı" diye biliniyor.

Dünya Doğa ve Doğal Kaynakları Koruma Birliği'ne (IUCN) göre nesli kritik tehlike altındaki bu türün 100'den daha az üyesi kaldığı tahmin ediliyor. Üstelik en son 2013'te görülmesi, soyunun çoktan tükenmiş olabileceği ihtimalini de gündeme getiriyor. 

Uluslararası bir araştırma ekibi, avcıların evlerinden toplanan saola kalıntılarından alınan parçaları analiz ederek 26 saolanın tam genomunu çıkardı. Türünün ilk örneği olan bu çalışma, saolanın geçmişini anlama ve geleceğini güvence altına alma yolunda kritik bilgiler sundu. 

Bulguları hakemli dergi Cell'de 5 Mayıs Pazartesi günü yayımlanan çalışmaya göre saolalar 5 bin ila 20 bin yıl önce iki ayrı popülasyona ayrılmış. 

Makalenin başyazarı Genís Garcia Erill "Saolanın önemli genetik farklılıklara sahip iki popülasyona ayrıldığını görmek bizi epey şaşırttı" diyerek ekliyor: 

Bu daha önce hiç bilinmiyordu ve genetik veriler olmadan bilmemizin yolu yoktu. Bu önemli bir sonuç çünkü türün genetik varyasyonunun nasıl dağıldığını etkiliyor.

Bilim insanları ayrıca iki popülasyonun da Son Buzul Çağı'ndan itibaren azaldığını saptadı. Ekip, toplam saola nüfusunun 10 bin yıldır hiçbir zaman 5 binin üstüne çıkmadığını tahmin ediyor.

Bu durum, iki grubun da genetik çeşitliliğini kaybettiği anlamına geliyor. Ancak her biri genetik kodlarının farklı kısımlarını kaybetmiş. Araştırmacılara göre bu, nesillerinin tükenmesini önlemede kritik bir rol oynayabilir. 

Garcia Erill "Bir popülasyonda kaybolan genetik varyasyon diğerini tamamlıyor. Yani eğer bunları karıştırırsak, diğerindeki eksiklik giderilebilir" diye açıklıyor.

Bilim insanları saolaların hayatta kalması için esaret altında çiftleşmelerini sağlayacak bir program geliştirmeye çalışıyor. Yeni çalışmayı yürüten ekibin hesaplamalarına göre böyle bir program, tükenme riski karşısında en etkili çözümü sunuyor. 

Çalışmanın bir diğer yazarı Rasmus Heller şöyle diyor:

Gelecekteki bir popülasyonun temelini oluşturmak için en az bir düzine saolayı (ideal olarak her iki popülasyonun karışımı) bir araya getirebilirsek, modellerimiz türlerin uzun vadede hayatta kalma şansının yüksek olacağını gösteriyor.

En son 2013'te görülen bir türün 12 üyesini bulmak zorlu bir iş. Ancak araştırmacılar, yeni çalışmanın bu sorunu çözebileceğine inanıyor. Saolanın genetik haritasının çıkarılması, daha kapsamlı arama çalışmalarının önünü açabilir. 

Makalenin yazarlarından Minh Duc Le, "Birçok araştırmacı, suda ve hatta aynı habitatta yaşayan kan emiciler olan sülüklerde, saola DNA'sının izlerini bulmayı deneyip başaramadı" diyerek ekliyor:

Bu tekniklerin hepsi küçük DNA parçalarını tespit etmeye dayanıyor ama artık saola genomunun tamamını bildiğimize göre, bu parçaları bulmak için çok daha geniş bir el kitabımız var.

Independent Türkçe, Science Alert, Phys.org, Cell