Bilim insanları, gizemli gezegen sisteminde uzaylı teknolojisinin izlerini arıyor

Bilim insanları gelecekte benzer gezegen sistemlerinde de uzaylı teknolojisinin izlerini aramayı umuyor

(Thibaut Roger/NCCR PlanetS)
(Thibaut Roger/NCCR PlanetS)
TT

Bilim insanları, gizemli gezegen sisteminde uzaylı teknolojisinin izlerini arıyor

(Thibaut Roger/NCCR PlanetS)
(Thibaut Roger/NCCR PlanetS)

Bilim insanları, gezegenlerin bugüne kadar görülen en mükemmel matematiksel hizalanma ve senkronizasyona sahip uzak bir güneş sisteminde uzaylı teknolojisine dair kanıt arıyor.

Bizimkinden yaklaşık 100 ışık yılı uzaklıktaki güneş sisteminde HD 110067 adlı turuncu bir cüce yıldızın etrafında dönen 6 gezegen bulunuyor.

Araştırmacılar, gezegenlerin her birinin son derece nadir ve mükemmel bir senkronizasyonla birlikte komşusuyla uyum içinde yörüngede döndüğünü ve bir milyar yıl önceki oluşumlarından bu yana muhtemelen bozulmadan kaldıklarını söylüyor.

Bilim insanları, 6 gezegenin "hassas" ve "çok düzenli" olan, rezonans diye bilinen mükemmel senkronize bir senfoniye benzer şekilde hareket ettiğini buldu.

Bern Üniversitesi'nden bu gezegen sistemini bulan ekibin biri parçası olan Hugh Osborn, "Ne Güneşimiz dışındaki yıldızların yörüngesinde keşfedilen 5 binden fazla ötegezegen arasındaki rezonanslar ne de birkaç gezegene sahip sistemler nadir görülen bir durum. Ancak son derece nadir olan şey, rezonansların 6 gezegenden oluşan bu kadar uzun bir zincire yayıldığı sistemler bulmak" dedi. 

Gökbilimciler, Neptün'ün boyutundan daha küçük olan bu gezegenlerden gelen ve muhtemelen geçmiş ya da günümüz uzaylı teknolojisine ya da teknolojik işaretlere dair kanıtlara gösterebilecek radyo sinyalleri arıyor.

Gökbilimciler, diğer gezegenlerdeki "teknolojik işaretler" arama fikrini yarım yüzyıldan fazla bir süredir değerlendiriyor. 

Örneğin Dünya'da geceleri şehir ışıklarından yayılan emisyon, bu tür teknoloji işaretlerinin en güçlüsü. 

Ancak Samanyolu Galaksisi çok büyük olduğu için bu tür işaretleri kullanarak uzaylı uygarlıkların izlerini bulmak zor.

Araştırmacılar, Dünya merkezli teknolojiden üretilen radyo emisyonlarının spektrumunu inceleyerek ve  bundan yola çıkarak bir uzaylı gezegeninde üretilebilecek şeyleri tahmin edebiliyor.

Araştırmacılar diğer gezegenlerdeki teknolojik işaretleri ararken genellikle ünlü "Wow!" sinyali (15 Ağustos 1977'de SETI projesi kapsamında uzaydan tespit edilen radyo sinyali -ed.n) gibi radyo sinyallerine odaklanıyor.

Son çalışmada bilim insanları ABD'nin Batı Virginia eyaletindeki Green Bank Teleskobu'nu (GBT) kullanarak 1 ile 11,2 gigahertz arasındaki frekansları inceledi.

Araştırmacılar mevcut çalışmada herhangi bir teknolojik işaret bulamadı ancak bu "olağandışı" güneş sisteminin, bu gezegenlerden bazılarının sıvı suya sahip olma olasılığı nedeniyle uzaylı yaşamının belirtilerini aramak üzere gelecekteki çalışmalar için ilginç bir hedef olmaya devam ettiğini söyledi. 

Independent Türkçe



"Asya tek boynuzlu atı"nın genom haritası ilk kez çıkarıldı: Yok olmalarını engelleyebilir mi?

Laos'ta 1999'da kameralara yakalanan saolanın en iyi tahminlere göre 100'den az üyesi kaldı (Ban Vangban Village/Wildlife Conservation Society)
Laos'ta 1999'da kameralara yakalanan saolanın en iyi tahminlere göre 100'den az üyesi kaldı (Ban Vangban Village/Wildlife Conservation Society)
TT

"Asya tek boynuzlu atı"nın genom haritası ilk kez çıkarıldı: Yok olmalarını engelleyebilir mi?

Laos'ta 1999'da kameralara yakalanan saolanın en iyi tahminlere göre 100'den az üyesi kaldı (Ban Vangban Village/Wildlife Conservation Society)
Laos'ta 1999'da kameralara yakalanan saolanın en iyi tahminlere göre 100'den az üyesi kaldı (Ban Vangban Village/Wildlife Conservation Society)

Son derece nadir rastlanan "Asya tek boynuzlu atı" saolanın ilk defa genom haritası çıkarıldı. Yeni çalışma nesli kritik tehlike altındaki türün yaşamasını sağlayabilir. 

İlk kez 1992'de tanımlanan saola (Pseudoryx nghetinhensis), en yakın zamanda keşfedilen büyük memeli türü. Vietnam ve Laos'un dağlık ormanlarında yaşayan bu sığır türü, boynuzlarının yanı sıra çok nadir görülmesi nedeniyle "Asya tek boynuzlu atı" diye biliniyor.

Dünya Doğa ve Doğal Kaynakları Koruma Birliği'ne (IUCN) göre nesli kritik tehlike altındaki bu türün 100'den daha az üyesi kaldığı tahmin ediliyor. Üstelik en son 2013'te görülmesi, soyunun çoktan tükenmiş olabileceği ihtimalini de gündeme getiriyor. 

Uluslararası bir araştırma ekibi, avcıların evlerinden toplanan saola kalıntılarından alınan parçaları analiz ederek 26 saolanın tam genomunu çıkardı. Türünün ilk örneği olan bu çalışma, saolanın geçmişini anlama ve geleceğini güvence altına alma yolunda kritik bilgiler sundu. 

Bulguları hakemli dergi Cell'de 5 Mayıs Pazartesi günü yayımlanan çalışmaya göre saolalar 5 bin ila 20 bin yıl önce iki ayrı popülasyona ayrılmış. 

Makalenin başyazarı Genís Garcia Erill "Saolanın önemli genetik farklılıklara sahip iki popülasyona ayrıldığını görmek bizi epey şaşırttı" diyerek ekliyor: 

Bu daha önce hiç bilinmiyordu ve genetik veriler olmadan bilmemizin yolu yoktu. Bu önemli bir sonuç çünkü türün genetik varyasyonunun nasıl dağıldığını etkiliyor.

Bilim insanları ayrıca iki popülasyonun da Son Buzul Çağı'ndan itibaren azaldığını saptadı. Ekip, toplam saola nüfusunun 10 bin yıldır hiçbir zaman 5 binin üstüne çıkmadığını tahmin ediyor.

Bu durum, iki grubun da genetik çeşitliliğini kaybettiği anlamına geliyor. Ancak her biri genetik kodlarının farklı kısımlarını kaybetmiş. Araştırmacılara göre bu, nesillerinin tükenmesini önlemede kritik bir rol oynayabilir. 

Garcia Erill "Bir popülasyonda kaybolan genetik varyasyon diğerini tamamlıyor. Yani eğer bunları karıştırırsak, diğerindeki eksiklik giderilebilir" diye açıklıyor.

Bilim insanları saolaların hayatta kalması için esaret altında çiftleşmelerini sağlayacak bir program geliştirmeye çalışıyor. Yeni çalışmayı yürüten ekibin hesaplamalarına göre böyle bir program, tükenme riski karşısında en etkili çözümü sunuyor. 

Çalışmanın bir diğer yazarı Rasmus Heller şöyle diyor:

Gelecekteki bir popülasyonun temelini oluşturmak için en az bir düzine saolayı (ideal olarak her iki popülasyonun karışımı) bir araya getirebilirsek, modellerimiz türlerin uzun vadede hayatta kalma şansının yüksek olacağını gösteriyor.

En son 2013'te görülen bir türün 12 üyesini bulmak zorlu bir iş. Ancak araştırmacılar, yeni çalışmanın bu sorunu çözebileceğine inanıyor. Saolanın genetik haritasının çıkarılması, daha kapsamlı arama çalışmalarının önünü açabilir. 

Makalenin yazarlarından Minh Duc Le, "Birçok araştırmacı, suda ve hatta aynı habitatta yaşayan kan emiciler olan sülüklerde, saola DNA'sının izlerini bulmayı deneyip başaramadı" diyerek ekliyor:

Bu tekniklerin hepsi küçük DNA parçalarını tespit etmeye dayanıyor ama artık saola genomunun tamamını bildiğimize göre, bu parçaları bulmak için çok daha geniş bir el kitabımız var.

Independent Türkçe, Science Alert, Phys.org, Cell