عربي English Türkçe اردو فارسى
Logo
Son Haberler
ARAP DÜNYASI Libya

Trablus Hükümeti’nin kaçakçılara yönelik operasyonları tartışma konusu

Libya Temsilciler Meclisi ile Devlet Yüksek Konseyi’nin sessizliği arasında, 6+6 komisyonunun seçim kanunları üzerindeki mutabakatı konusunda ihtilaflar bulunuyor

Ulusal Birlik Hükümeti güçleri Zaviye kentinin mahallelerinde güvenlik önlemlerini artırıyor (AFP)
Ulusal Birlik Hükümeti güçleri Zaviye kentinin mahallelerinde güvenlik önlemlerini artırıyor (AFP)
TT
TT

Trablus Hükümeti’nin kaçakçılara yönelik operasyonları tartışma konusu

Ulusal Birlik Hükümeti güçleri Zaviye kentinin mahallelerinde güvenlik önlemlerini artırıyor (AFP)
Ulusal Birlik Hükümeti güçleri Zaviye kentinin mahallelerinde güvenlik önlemlerini artırıyor (AFP)

Libya Ulusal Birlik Hükümeti’ne (UBH) bağlı Libya Hava Kuvvetleri’nin ülkenin batısında bulunan Zuvara kentindeki akaryakıt kaçakçılarına ait depoları bombaladı.

Libya Ulusal Birlik Hükümeti’ndeki (UBH) bir güvenlik yetkilisi bombardımana ilişkin konuşmayı reddetti. Diğer yandan, el-Maya Limanı’nın bombalanmasında bir hükümet güvenlik noktasını hedef alan bombalı saldırıda 2 kişinin öldüğü, 4 kişinin de yaralandığı belirtildi.

UBH’ye bağlı Destek ve İstikrar Dairesi'nin Yeniden Yerleşim ve Yasadışı Göçmenlik Dairesi Başkanı Tuğgeneral Milad el-Mişkevi, “Batı bölgesinden sorumlu ortak komite tarafından Maya Limanı’nda silahlı insansız hava araçları (SİHA) tarafından bombalanan teknelerin uyuşturucu ve benzin taşımak için kullanıldığı yönündeki iddiaların reddedildiğini” ifade etti. Mişkevi televizyonda yaptığı açıklamalarda da “kaçakçılık ve uyuşturucuyla mücadeleyi amaçlamadığı için limanın bombalanmasının haklı bir gerekçesi olmadığını” değerlendirdiğini belirterek savcılıktan olup bitenler hakkında soruşturma açılmasını istedi.

Mişkevi, televizyonda yaptığı açıklamalarda, “bombalanan teknelerin bu noktaya ait olduğunu ve yasadışı göç ve kaçakçılıkla mücadelede kullanıldığını” belirtti. “Şimdiye kadar onlara yapılan saldırıların nedenlerini bildiğini reddeden el-Mişkevi, “Neden kaçakçılık alanlarıyla karşılaştırılıyoruz? Onlarla savaşan, mallarını ele geçiren biziz ve bunu ispatlayan kovuşturma belgeleri var. Biz devlete bağlı bir devlet kurumuyuz ve onun kontrolü dışında bir varlık değiliz. O halde neden bize bu şekilde davranılıyor?” ifadelerini kullandı.

Şarku’l Avsat’ın Libya Haber Ajansı’ndan (LANA) aktardığına göre, hava saldırısı, akaryakıt satmak ve kaçakçılık yapmak için kullanılan merkezlerden birini hedef aldı. Saldırıda herhangi bir kamu veya özel mülke zarar verilmedi. Bazı vatandaşlar ise Zuvara sakinlerinin yolsuzluk ve kaçakçılık yuvalarını hedef alsa da hava saldırılarının sivillere zarar verdiğini iddia etti. Bu durum, akaryakıt istasyonlarında her türlü akaryakıtın kaybolmasına, akaryakıt ve eşya kaçakçılığı yapan çetelerden bölge sakinlerinin yüksek fiyatlara akaryakıt almasına neden oldu.

UBH, geçtiğimiz Cuma (2 Haziran) günü, batı bölgelerinde kaçakçılık çeteleri olduğunu söylediği Zaviye, Zuvara, el-Uceylat ve el-Maya'daki hedeflere saldıran çetelere yönelik SİHA saldırılarını yoğunlaştırdı. Ancak bir hafta önce başlayan operasyonlar, Dibeybe'ye karşı çıkan isimlerle bağlantılı grupları etkiledi.

Öte yandan, Temsilciler Meclisi (TM) ve Devlet Yüksek Konseyi (DYK), ortak seçim yasalarını hazırlamakla görevli bazı üyelerinin “tüm seçim süreci üzerinde nihai bir anlaşmaya vardıklarını” açıklamasına sessiz kaldı. Önümüzdeki iki gün boyunca, iki konsey başkanının huzurunda, bu konuda resmi bir anlaşmanın imzalanması için hazırlık yapılıyor.

TM Sözcüsü Abdullah Bileyhik konu hakkında yorum yapmaktan kaçınırken, TM Başkanı Akile Salih'in medya danışmanı Fethi el-Mersemi, Şarku’l Avsat'a “herhangi bir anlaşmaya varıldığı konusunda hiçbir bilgisi olmadığını” söyledi. DYK Başkanı Halid el-Mişri'nin ofisi konu hakkında yorum yapmayı reddederken, ortak komisyon üyeleri yorum çağrılarına yanıt vermedi.

Ancak komisyonun bazı üyeleri yerel Libya medyasına “tüm seçim süreci üzerinde ‘nihai fikir birliğine’ varıldığını” ve Pazartesi günü Salih ve el-Mışri'nin huzurunda resmi bir anlaşma imzalanacağını söylediler. Aynı üyeler, “Seçim kanunlarına paraf konuldu. Yasal olarak dışlanmadıkça ve mahkeme kararı olmaksızın özellikle ordu mensuplarının ve yabancı uyrukluların yaklaşan cumhurbaşkanlığı seçimlerinde adaylık koşullarına ilişkin tartışmalı noktalar aşıldı” ifadelerini kullandılar.

TM ve DYK, Cumhurbaşkanı, TM ve DYK üyelerinin seçilmesi de dahil olmak üzere seçim yasalarının oy birliğiyle imzalanmasına ilişkin 6+6 ortak komisyonunda yer alan iki meclisin üyelerinin söylediklerini doğrulayacak herhangi bir açıklama yapmadı. İki konsey ayrıca, Salih ve el-Mışri'nin hazır bulunması durumunda anlaşmanın duyurusunun daha sonra Fas'tan yapılacağına dair açıklamalarını doğrulamaktan kaçındı.

Komisyonda yer alan DYK üyesi Fethullah es-Sariri, Şarku’l Avsat'a yazdığı yazılı mektupta şunları söyledi: “Yasama ve cumhurbaşkanlığı seçim yasaları tamamlandı, imzalandı ve hazır bulunan komisyon üyeleri tarafından oy birliğiyle oylandı. Ancak bunun, ülkenin doğusunda konuşlu Libya Ulusal Ordusu (LUO) Komutanı Mareşal Halife Hafter ile merhum Albay Muammer Kaddafi'nin ikinci oğlu Seyfülislam Kaddafi'nin yaklaşmakta olan cumhurbaşkanlığı seçimlerinde (aday olsun ya da olmasın) adaylığı konusundaki tartışmasının sonu anlamına gelip gelmediğini açıklanmadı.”

ABD ve Birleşmiş Milletler (BM), TM ve DYK'ye, ertelenen cumhurbaşkanlığı seçimlerine aday olma koşulları üzerindeki farklılıklarını çözecek bir anlaşmaya varmaları için baskı yaptı. UBH Başbakanı Abdulhamid Dibeybe, hükümetinin seçim yapmaya ve geçiş aşamalarını sona erdirmeye hazır olduğunu doğruladı. Seçimlere yol açan anayasal kuralın çıkarılması engellenmeye devam ederse “alternatif çözümlere” başvurma tehdidinde bulunan Dibeybe, TM ve DYK başkanlarına “adil ve ayrıntılı olmayan bir anayasal kural” olarak tanımladığı şeyi yayınlama çağrısını yineledi.

Öte yandan Dibeybe yaptığı açıklamada, hükümetinin “ulusal uzlaşma çabalarını başarılı kılmak için girişimleri desteklemekten çekinmeyeceğine ve komplocuların komplolarına rağmen savaş ve yıkım hayaletini uzaklaştırmak için hiçbir çabadan kaçınmayacağına” dair söz verdi. Dibeybe ayrıca beşinci yıl dönümü münasebetiyle, “Misrata ve Taverga şehirleri arasında gerçekleştirilen tarihi uzlaşma” olarak tanımladığı girişimi duyurdu. Dibeybe, ülkede aynı tartışmaları yakınlaştırabilecek ve hasımlar arasındaki farklılıkları çözebilecek alimler, ileri gelenler ve hayırseverler olduğuna dikkat çekerek, hükümetinin “uzlaşma, hoşgörü ve bir arada yaşama değerlerini yükseltmek için bu tarihi ulusal bir gün yapmaya karar verdiğini” söyledi.

Öte yandan Dibeybe, Mısır'ın UBH ile etkileşimin bir göstergesi olarak UBH Planlama Bakanlığı’ndan bir heyetin Cuma akşamı, güzergahı kısmen değiştirilen Üçüncü Çevre Yolu Projesi’ni uygulamak için Mısır Şirketler Konsorsiyumu’nun genel merkezinde Mısır tarafıyla görüştüğünü duyurdu. UBH’den yapılan açıklamada, toplantının, teknik personel ve şirketler konsorsiyumunun 350 işçiye ulaşmasının ardından, projenin uygulanmasına başlarken karşılaşılan zorlukları ve takvimi açıklığa kavuşturmayı amaçladığı belirtildi.

UBH Planlama Bakanlığı heyetinin Mısır Şirketler Konsorsiyumu Genel Merkezi’ne yaptığı ziyaretten bir kare (UBH)
UBH Planlama Bakanlığı heyetinin Mısır Şirketler Konsorsiyumu Genel Merkezi’ne yaptığı ziyaretten bir kare (UBH)

Afrika İnşaat Müteahhitleri Konfederasyonu Başkanı Hasan Abdulaziz'e göre Mısırlı şirketler, geçtiğimiz bir buçuk yılda Libya'nın yeniden inşası için 15 milyar dolarlık sözleşmeler imzaladı. Ancak kendisinin ‘güvenlik koşulları’ olarak tanımladığı durum, uygulamanın şu ana kadar başlamasını engelledi.

Merhum Albay Muammer Kaddafi'nin oğlu Hannibal Kaddafi (AP)
Merhum Albay Muammer Kaddafi'nin oğlu Hannibal Kaddafi (AP)

Öte yandan Libya'nın Suriye Büyükelçisi Muhammed bin Şaban, Lübnan Dışişleri Bakanlığı'nın, Lübnan'da gözaltına alınan Muammer Kaddafi'nin oğlu Hannibal’ın davasının takip edildiğini duyurdu. Şaban, dün (Cumartesi) yaptığı açıklamada, Hannibal'a “adil yargılanma için insani ve yasal hak” verilmesini talep ettiğini söyledi.

Kaddafi'nin oğlu, daha önce avukatına yaptığı bir açıklamada, “Lübnan hapishanelerindeki koşulları ve haksız yere hapsedilmesini protesto etmek için açlık grevine başladığını” duyurmuştu. Kendi deyimiyle işlemediği suçlamalardan ötürü tutuklanmasının üzerinden 10 yıldan fazla bir süre geçtikten sonra, haksızlığa uğradığını ve serbest bırakılma zamanının geldiğini düşünüyor.

Daha fazlasını oku

 
 
ARAP DÜNYASI

Libya’ya dış müdahale açık kapıyı çalıyor

Fotoğraf: AFP
Fotoğraf: AFP
TT
TT

Libya’ya dış müdahale açık kapıyı çalıyor

Fotoğraf: AFP
Fotoğraf: AFP

Stephanie Williams

Ülkeye uzun yıllar hükmeden Libya diktatörü Muammer el-Kaddafi’yi devirmek üzere 2011’de patlak veren halk ayaklanmasından bu yana yabancı müdahalesi, Afrika’nın kuzeyinde yer alan bu devlette uzun zamandır istisna değil norm haline geldi.

Hiç şüphesiz yabancı odaklar zaman zaman Libya’nın dağılmasından ve (olmayan) devletin kırılganlığından istifade etti. Ama bunda ülkelerinin egemenliğini ucuza takas etmeye şiddetli eğilimlerinden ötürü Libya’da hüküm süren seçkinlerin de suçu var. Değişen bölgesel ittifaklara rağmen uluslararası toplum, Birleşmiş Milletler’in (BM) arabuluculuğunu desteklemek ve Libya halkının ülkedeki uzun geçiş aşamasını sona erdirme beklentilerini karşılamak için Berlin’de ortaya konan yapıyı kullanmaya devam etmelidir.

Çelişkiler ülkesi Libya, 1951 yılında BM tarafından kurulduktan sonra 18 yıl güçlü uluslararası ittifaklar ve sıcak ilişkilerden faydalandı. Ta ki 1969'da kırk yıllık Donkişotvari ve acımasız tek adam yönetimine sürüklendi.

Libya, tek adamla beraber uluslararası planda çeşitli yaptırımların ağırlığı altında ezilen bir parya devleti haline gelirken halkı da gitgide dünyadan soyutlandı. 2000’li yılların başında Libyalı diktatör Muammer Kaddafi fikir değiştirip de yıllar yılı ısrarla desteklediği devlet gözetimindeki terör kampanyasından ve kitle imha silahları programından vazgeçince o zamana kadarki mevcut durum da değişmeye başladı.

Libya, artık dış dünyayla etkileşim halindeydi. Yine de bu, Kaddafi’yi 2011 yılında kendisini deviren iç ayaklanmadan kurtarmaya yetmedi. Kaddafi’yi deviren devrim, NATO ve onun Arap müttefikleri tarafından sunulan doğrudan askerî yardım ve BM Güvenlik Konseyi’nin destekleyici siyasi koruması olmasaydı başarılı olamazdı.

“Çelişkiler ülkesi Libya, 1951 yılında BM tarafından kurulduktan sonra 18 yıl güçlü uluslararası ittifaklar ve sıcak ilişkilerden faydalandı. Ta ki 1969'da kırk yıllık Donkişotvari ve acımasız tek adam yönetimine sürüklendi.”

2011’den bu yana Libya’da dış müdahale, sonu gelmeyen çatışmanın önemli bir özelliği oldu. Zira Kaddafi’nin siyasi ve askerî halefleri, küresel arenada yeniydiler ve utanç verici bir şekilde iç ve dış mesele arasında denge kurmaya çalıştılar. “Siyasi turizmden” faydalanıyor ve kendi vatandaşlarından alamadıkları meşruiyeti yabancı başkentlerde arıyorlardı.

Libya’da hâkim seçkinler, 2011’den bu yana dış müdahaleden şikâyet ediyor; özellikle de bu müdahale, şahsi vaziyetlerini tehdit ettiğinde…

Ama işin aslı şu ki müdahil olan devletler, çatışan Libyalı taraflardan davetli olarak çoğunlukla kapıyı kendilerine açık buldular. Bu model kısmen 2011 ayaklanması sırasında kuruldu. O dönemde NATO üyeleri ve onların Arap müttefikleri, Kaddafi güçleriyle savaşmak için oluşturulmuş birkaç silahlı grupla gizli ilişkiler kurdu. 2011 yılındaki Libya çatışmasına en az katılım gösteren Rusya, Türkiye ve Mısır gibi pek çok ülke de son altı yılda daha fazla öne çıktı.

vdffed
Başbakan Abdülhamid Dibeybe’ye bağlı Libya Güvenlik Güçleri, 17 Aralık 2022’de ülkenin kuzeybatısındaki Mısrata şehrinde Sirte’nin DEAŞ terör örgütünden ‘kurtarılmasının’ altıncı yıldönümü münasebetiyle düzenlenen askerî geçit töreninde (AFP)

Libya’da özel çıkarları olan ülkeler, çeşitli ve bazen yarışan ulusal önceliklerini sağlama almak için sahadaki silahlı vekillerini kullandı. Bu öncelikler arasında terörle mücadele, göç endişelerini giderme, petrol kaynaklarını kontrol etme, dinî radikalizmle mücadele, demokratik süreçleri önleme, Libya’nın zenginliğini sömürme veya ülkenin jeopolitik öneme sahip bölgelerinde stratejik üsler temin etme gibi hedefler yer alıyor. Şahsi çıkar ve fırsatçılıkla şekillenen bu yaklaşım, BM’nin barışı kolaylaştırıp Libya halkına temsilî bir hükümet ve sorgulanabilir kurumlar kurması için yardım etmeyi hedefleyen velayetiyle çelişiyor.   

Libya’daki “istihbarat hikâyesi”

Çoğu durumda özellikle Libyalı silahlı gruplar ile yabancı unsurlar arasındaki ilk ilişkiler, özel kuvvetler ve istihbarat kanalları aracılığıyla kurulmuştur. Bunlar; devrim, kargaşa ve Kaddafi’nin şiddetli bir şekilde sonunu getiren yıllarda Libya’yı kasıp kavuran ayaklanma esnasında diplomatik muadillerinden daha fazla varlık gösteriyordu. Uluslararası toplumunun birçok çalışmasının yürütüldüğü alanı dolduran bir istihbarat kalitesi vardı; bir ölçüde hâlâ var. Bu gizemli ‘istihbarat hikâyesinin’ son bölümü, bu yılın başlarında CIA Direktörü Williams Burns, dönemin Türkiye Milli İstihbarat Teşkilatı Başkanı Hakan Fidan ve Mısır İstihbarat Teşkilatı Başkanı Abbas Kamil tarafından yapılan art arda ziyaretlere sahne oldu.

“Bu gizemli ‘istihbarat hikâyesinin’ son bölümü, bu yılın başlarında CIA Direktörü Williams Burns, dönemin Türkiye Milli İstihbarat Teşkilatı Başkanı Hakan Fidan ve Mısır İstihbarat Teşkilatı Başkanı Abbas Kamil tarafından yapılan art arda ziyaretlere sahne oldu”

Bu fırsatçı ‘diplomasi’ yaklaşımları, barışı sağlamak ve Libya halkına kendisini temsil eden bir hükümet ve hesap sorulabilir kurumları ile devletini kurmasında yardımcı olmak için arabuluculuk sorumluluğu üstenen BM’nin yetkisiyle doğrudan çatışıyor.

Uluslararası toplumun Libya konusundaki kopukluğu, işlevsizliği ve ahlaki iflası, 2019 baharındaki kadar belirgin olmamıştı. Nitekim o dönemde -kendi kararlarını ve BM’nin koyduğu silah yasağını görmezden gelen- Güvenlik Konseyi, “güçlü adam” Halife Hafter’in Trablus’a yönelik saldırısını kınayamadı. BM, titizlikle planlanmış bir ulusal konferans üzerinde son rötuşları yaparken azımsanmayacak sayıda üye ülke de Hafter’in iktidarı zorla ele geçirme çabasına siyasi, maddi ve taktiksel destek veriyordu.

Fotoğraf: AFP

Gelgelelim eylemler, hedeflenmeyen sonuçlar doğurabilir. Bu olayda da Hafter’in darbeye teşebbüsü, Türkiye’de Libya’ya yönelik derin bir ilgi uyandırdı. Türkiye, bir Arap ülkesinin desteğiyle Trablus’a Wagner mensubu binlerce paralı asker gönderen Rusları endişeyle izliyordu. Ruslar burada, Trablus güçlerine ağır kayıplar vermek üzere bir Arap ülkesi tarafından işletilen Çin keşif uçaklarıyla taktiksel olarak koordine olmuştu. Erdoğan’ın 2019 yılı sonlarında Trablus’ta BM tarafından tanınan hükümete yardım etme kararı, savaşın gidişatını değiştirdi. Uluslararası düzeyde tanınan hükümete yardım teklifi karşılığında Türkler, Trablus hükümetinden tartışmalı pek çok denizcilik anlaşması ile askerî anlaşma elde etti.

Ankara, Trablus hükümetiyle düzenlemelerini bitirince Türkler, gelişmiş silahlarını ve Suriyeli binlerce paralı askeri devreye soktu. Erdoğan, Hafter’in bölgesel ana destekçileri sayılan iki Arap ülkesini görmezden geldi ve bunun yerine Libya’daki diplomasisini Türkiye’nin geleneksel düşmanı olan Rusya’ya odakladı. Ankara ve Moskova, 2019 yılı sonu ve 2020 yılı başında geçici bir çözüme varmak, ama daha önemlisi Almanya ve BM tarafından düzenlenen kapalı uluslararası toplantıyı geride bırakmak için bir dizi ikili görüşmeye başvurdu.

Türkiye-Rusya ittifakı, bir engelle karşılaştı ve 13 Ocak 2020’de Moskova’da Libyalı taraflarla yapılan toplantıda bir ateşkes anlaşmasına varılamadı. Bu başarısızlıkta, hâlâ kuvvetlerinin askerî olarak kazanabileceğine inanan Hafter’in inadı etkili oldu. Bunun yerine 19 Ocak 2020’de Berlin’de eski Almanya Şansölyesi Angela Merkel, BM Genel Sekreteri Antonio Guterres, Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin ve Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın katılımıyla en büyük uluslararası toplantı gerçekleştirildi ve bu toplantı, Berlin süreci ve uluslararası çabaları dizginleyip koordine edecek geniş bir şemsiye ile sonuçlandı.

“Erdoğan’ın 2019 yılı sonlarında Trablus’ta BM tarafından tanınan hükümete yardım etme kararı, savaşın gidişatını değiştirdi. Uluslararası düzeyde tanınan hükümete yardım teklifi karşılığında Türkler, Trablus hükümetinden tartışmalı pek çok denizcilik anlaşması ile askerî anlaşma elde etti”

Berlin süreci ve ondan doğan uluslararası çalışma grupları, Rusya’nın Ukrayna’yı işgalinden kaynaklanan diplomatik bölünmelerden ötürü en üst düzeyde uygulanan kısıtlamalara rağmen bugüne kadar Libya’nın uluslararası yapısı olmaya devam etti.

Trablus’un kapılarında olan Hafter güçleri, Türkiye’nin BM tarafından tanınan hükümetin yanında sürece dahil olduğu sekiz ay içerisinde Libya’nın merkezine doğru itildi. Savaş, Haziran 2020’de sona erdi ve Libyalı taraflar, aynı yılın ekim ayında BM gözetiminde -hâlâ yürürlükte olan- resmî bir ateşkes imzaladı.

Türkler ve Ruslar; ülkeyi böldüler, sahada kendi gerçeklerini oluşturdular, Libya üslerini işgal ettiler ve (Libya’nın Ekim 2020 ateşkes anlaşmasında öngörülen, tüm paralı askerler ve yabancı güçlerin herkesin ülkeden ayrılması yönündeki resmî talebine rağmen) kendi paralı askerlerini korudular. O zamandan bu yana Rusya, Libya’nın doğusunda ve güneyinde yerel müttefikleriyle birlikte paralı askerlerini, Sudan sınırındaki Sudan ordusuna karşı savaşında Hızlı Destek Kuvvetleri’ne yardımcı olmak için kullandı.

“Türkler, kapsamlı bir askerî, istihbari, siyasi ve ticari varlıkla beraber Libya’nın batısında güçlü bir kök saldı. Ayrıca bir Türk iş forumunun düzenlenmesi ve Bingazi’de bir Türkiye konsolosluğu açma planlarının yürütülmesiyle Libya’nın doğusunda da önemli bir ilerleme kaydediyor”

Bu arada Türkler, kapsamlı bir askerî, istihbari, siyasi ve ticari varlıkla beraber Libya’nın batısında güçlü bir kök saldı. Ayrıca bir Türk iş forumunun düzenlenmesi ve Bingazi’de bir Türkiye konsolosluğu açma planlarının yürütülmesiyle Libya’nın doğusunda da önemli bir ilerleme kaydediyorlar. Hiç şüphesiz bugün Libya’da tüm dış güçler arasında sahada en büyük nüfuz sahibi olanlar Türklerdir.

Hafter’in yenilgisinden sonraki üç yıl, Ortadoğu/Kuzey Afrika bölgesinde büyük yeniden yapılanma faaliyetlerine tanık olundu ve son altı ayda Kahire ile Ankara arasındaki ilişkiler büyük ölçüde iyileşti.

Daha önce Trablus hükümetinin güçlü bir düşmanı olan Mısır da geçtiğimiz aralık ayında Libya Merkez Bankası’ndan 700 milyon dolar değerinde bir mevduat aldı. Bilindiği üzere Mısır, bir dolar kıtlığı ve döviz eksikliği krizi yaşıyor ki bu, son yılların en kötüsü.

Bu esnada Libya’yı izleyen ve paralı askerlerini geri çağıracağına dair bir işaret görülmeyen Moskova, aynı zamanda feci Ukrayna kriziyle de meşgul. ABD ise Arap dünyasını öncelikleri arasından çıkardı ve Amerika’nın 20’nci yüzyıldaki dar görüşlü ‘istikrar’ desteğine geri döndü ki bu, bölgede hâkim yöneticiler tarafından memnuniyetle karşılanan bir siyasi gelişmedir.

Amerika’nın sözde stratejik çıkarları ve demokratik değerleri arasında bu kadar az örtüşmeye daha önce nadiren tanık olmuşuzdur. Öte yandan Almanlar ve Fransızlar, Ukrayna meselesiyle meşgulken İtalyanlar, göçle mücadele çabalarına öncelik vererek Libya meselesine özel yaklaşımlarını sürdürüyorlar.

Ne yazık ki tüm bu uluslararası ve bölgesel entrikalar arasında Libya halkının sesi kayboluyor. Özellikle (yaklaşık 7 milyon insan arasında oy kullanma hakkına sahip) 2,8 milyon insan, Libya’da 12 yıldır süren geçiş aşamasının, karşılıklı rızayla onaylanan bir anayasal temelde cumhurbaşkanlığı ve parlamento seçimleri yapılarak bitirilmesi için çağrısını sürdürüyor.

Uluslararası toplumun en azından Libya’da onların isteklerine saygı duyması, hukukun üstünlüğünü desteklemesi, insan haklarına ve hesap sorulabilirliğe riayet etmesi gerekiyor. Uluslararası yapı, özellikle de Berlin süreci ve onunla bağlantılı çalışma grupları konusunda sıfırdan başlamaya gerek yok. Sürecin tasarlandığı temeli oluşturan faktörler hâlâ mevcut: Güvenlik Konseyi’nin etkisizliği ve etkili ülkelerin faydacı yaklaşımları. Dolayısıyla bu uluslararası şemsiye, BM’nin arabuluculuğunu desteklemek ve Libyalı taraflara baskı yapmak için de gerekli.
* Birleşmiş Milletler Libya Destek Misyonu'nun (UNSMIL) Siyasi İşlerden Sorumlu eski Başkan Yardımcısı Williams’ın Al Majalla dergisinde yayınlanan analizi Şarku’l Avsat okurları için tercüme edilmiştir.