Amerikan bombaları, gizli savaşın sona ermesinden onlarca yıl sonra Laoslu çocukları öldürüyor

Bombalama operasyonu CIA tarafından gizlice yürütüldü ve "Varil Yuvarlama Operasyonu" olarak adlandırıldı

Laos'ta patlamamış bomba kurbanlarının yüzde 40'ını çocuklar oluşturuyor / (AFP)
Laos'ta patlamamış bomba kurbanlarının yüzde 40'ını çocuklar oluşturuyor / (AFP)
TT

Amerikan bombaları, gizli savaşın sona ermesinden onlarca yıl sonra Laoslu çocukları öldürüyor

Laos'ta patlamamış bomba kurbanlarının yüzde 40'ını çocuklar oluşturuyor / (AFP)
Laos'ta patlamamış bomba kurbanlarının yüzde 40'ını çocuklar oluşturuyor / (AFP)

1964 ile 1973 yılları arasında Amerika Birleşik Devletleri, Laos eyaletine karşı gizli veya yarı gizli bir savaş başlattı.

Bu savaşta Amerika, içinde füze türü bulunan misket bombaları da dahil olmak üzere 270 milyon bomba fırlattı ve patladıktan sonra geniş alanlara saçtı.

Bombaların her birinin boyutu golf topu büyüklüğünde ve bazıları çocuk oyuncaklarına benziyor, böylece her çocuk bu bombaları toplayıp oynayabilir.

Bu bomba sayısı Laos'u dünyanın en çok bombalanan ülkesi haline getirdi.

Ancak sorun şu ki, bu bombalardan 80 milyonu patlamadı ve bu nedenle bombalama, füze ve ordu kullanımıyla biten savaş, patlamamış bombaların Laos halkını şehir ve köylerinde avlaması ile devam ediyor.

Bu savaşın sona ermesinin üzerinden onlarca yıl geçmesine rağmen, onları öldürmeye ve masum insanları düzenli olarak sakat bırakmaya devam ediyor.

Laos'un bombalanması CIA tarafından yürütülen gizli bir operasyondu ve adı "Varil Yuvarlama Operasyonu"ydu.

Kuzey Vietnam güçlerinin Laos üzerinden silah ve asker taşımasını engellemeyi amaçlayan operasyonda, Viet Cong iktidarını ezmek amacıyla yaklaşık 200 bin Laos vatandaşı, yani ülke nüfusunun yaklaşık yüzde 10'u öldürüldü.

400 bin kişi yaralandı ve 750 bin kişi göç etti ve ikamet yerlerinden mülteci kamplarına götürüldü veya sınırı geçerek yakın ülkelere kaçtı.

Gazeteci Erin McGough'un 2017 yılında CNN internet sitesinde yayımlanan "Patlamamış Amerikan bombaları Laos'ta çocukları öldürüyor" başlıklı fotoğraf raporunda, Laos'ta patlamamış bomba kurbanlarının yüzde 40'ını çocukların, yüzde 60'ının ise her yaştan ve her iki cinsiyetten olduğu ortaya çıkmıştı.

Daha da kötüsü, Petank'ın Laos'ta çocuklar ve gençler arasında en popüler oyunlardan biri ve oyuncak topun, Laos'ta en yaygın ve ölümcül patlamamış mühimmat olan parça tesirli bombalara çok benziyor.

Yabancı Muhabir Olarak Gerçeği Söyledim kitabının yazarı Louis M. Simons’a göre, "Ölüm ve sakatlama silahlarından çok oyuncaklara benziyorlar."

Bu bombalar parlak sarı, kırmızı veya siyah olabilir. Bu renkler çocukları top almaya teşvik ediyor ve çocukların oynama, söküp takma içgüdüsüne sahip olduğu oyuncak yel değirmenlerine, robotlara, transformatörlere ve ekipmanlara benzeyen toplar var.

Savaş bitti, ölüm bitmedi

McGoff, Laos'un merkezindeki Ban Nongbua köyünde köyde yaşlı bir adamla tanıştığını, onun "40 yıl önceki bombalamaların dehşetini kendilerine anlattığını, daha sonra geçen yıl köyün yakınında patlamamış bir parça tesirli bomba bulduklarında iki oğlunu kaybeden bir anneyle röportaj yaptıklarını" söyledi.

McGoff, "Nesillerin hafızasına kazınan savaşın bitmesine rağmen ölüm devam ediyor" dedi.

İki çocuk, buldukları küçük metal topu alıp diğer çocuğa doğru atmak isteyince top elinde patlayarak onu anında öldürdü, iki arkadaşı ise ağır yaralandı.

Rapor şunu ekliyor:

Amerikalıların Laos'ta gerçekleşen Amerikan gizli savaşından habersiz olması talihsiz bir durum, özellikle de orada bıraktığımız kaos nedeniyle öldürülen çocukların sayısı endişe verici.

Laos fakir bir Fransız kolonisiydi ve nüfusunun çoğunluğu çiftçilerden oluşuyordu, ancak savaşın tahribatına maruz kalmasına neden olan stratejik bir coğrafi konumdaydı.

1961'de Başkan Dwight Eisenhower, bir basın toplantısında Başkan seçilen John F. Kennedy'e Laos'un "şişedeki mantar" olduğunu söyledi. Eisenhower'ın amacı, komünizmin Asya'yı kasıp kavurmasını önlemek için Laos'u tampon bölge olarak kullanmaktı.

Ertesi yıl Amerika Birleşik Devletleri, Amerika Birleşik Devletleri'nin yanı sıra, Sovyetler Birliği ve Çin de dahil olmak üzere imzacı ülkelerden hiçbirinin Laos'u işgal etmeyeceğini öngören 1962 Uluslararası Anlaşmasını imzaladı.

Anlaşmanın amacı, Vietnam Savaşı sırasında Laos'un tarafsız kalmasını sağlamaktı ve ardından 1964'te ABD Başkanı John Kennedy'nin suikasta kurban gitmesinin ardından, kendisinden sonra gelen başkan Lyndon Johnson, Laos'taki ilk bombalama operasyonlarının emrini verdi.

Sonraki 9 yıl boyunca Amerika Birleşik Devletleri 580.000'den fazla bombalama operasyonu gerçekleştirdi ve Laos'a iki milyon tondan fazla bomba attı.

Bu, Amerika Birleşik Devletleri'nin İkinci Dünya Savaşı sırasında Almanya ve Japonya'ya attığı toplam bomba miktarından daha fazlaydı. Bombalar köyleri ve tarlaları yok etti, binlerce sivili öldürdü.

Vietnam'da uygun hedef bulamayan Amerikalı pilotların Laos'a rastgele bomba attığı söyleniyor.

Füzeleri kullanılmamış mühimmat olarak üslere iade etmek yerine herhangi bir hedefe atmayı tercih ettiler.

O zamanlar, Vietnam Savaşı'nda kendilerini etkileyen duyguyu, yani tüm savaşın beyhudeliğini tekrarlamamak için, türü ne olursa olsun mühimmat kullanımı pilotlar için zorunlu gibi görünüyordu.

Her türlü roket ve mermiden mühimmat atmak bir "havalandırma operasyonu" olarak kabul edildi.

Richard Nixon'un 1969'daki görev süresi boyunca, bunun Laos ve Vietnam'ı teslim olmaya zorlayacağına inanılarak bombalamanın hızını artırmaya karar verildi ve böylece Laos'u bombalamak için savaş uçağı uçuşlarının sayısı günde 300'ün üzerine çıktı.

Amerikan medyası, Laos'ta olup bitenleri Amerikalılardan gizleyerek Amerikalıları Vietnam Savaşı'yla meşgul etmeyi başardı.

Vietnam Savaşı'nda askeri harekat ABD Dışişleri Bakanlığı tarafından yönetildi ve medyada geniş yer buldu.

Laos'ta CIA birkaç yıl boyunca savaşı yürüttü ve Amerikan medyası bu konuda herhangi bir haber yayımlamadı.

1970'e gelindiğinde Laos kampanyasının maliyeti yıllık yaklaşık 3,1 milyar doları buluyordu.

Kısa bir savaşın etkilerini temizlemek için 100 yıl gerekiyor

1973'te ABD'nin Vietnam'dan çekilmesiyle Laos'a bombalar düşmeyi bıraktı.

2 yıl sonra, 1975'te Amerika Birleşik Devletleri Laos'tan çekildi ve oradaki Komünist Parti, 728 Amerikalıya karşılık 200 bin Laoslunun öldürülmesinin ardından ülkede iktidara geldi.
Ancak savaşın bitmesiyle ölüm sona ermedi.

Patladıklarında parça ve bilyeli dalgalar saçan küçük bombalar olan misket bombaları, ABD'nin attığı tüm patlamamış bombaların yüzde 30'unu oluşturuyordu, bu da yaklaşık 80 milyon bombaya tekabül ediyor.

Bu bombalar en ufak bir baskı veya harekette patlayacak şekilde tasarlanmıştı.

Laos'ta uluslararası kuruluşların savaş kalıntılarını patlamamış mühimmattan temizlemek ve halkı bunların türleri ve bunlarla nasıl başa çıkılacağı konusunda eğitmek için yürüttüğü küresel bilinçlendirme kampanyalarına rağmen, çiftçiler tarlalarını sürerken, köy-kasaba arasında dolaşırken, çocuklar oynarken bombalar hâlâ patlıyor.

1993'te Amerika Birleşik Devletleri temizliğe yardım etmeye başladı ve ardından 2010'da Amerika Birleşik Devletleri temizlik için ayırdığı fonu artırdı.

2016 yılında ABD Başkanı Barack Obama, Laos'u ziyaret eden ilk ABD başkanıydı ve kalan bombaların kaldırılmasına yardımcı olmak için 90 milyon dolarlık ek fon sözü verdi.

Ancak bazı askeri uzmanlar, patlamamış bombaların sayısının çok fazla olduğunu ve bunların tamamen temizlenmesinin bir asırdan fazla sürebileceğini söylüyor.

Independent Arabia - Independent Türkçe



Bankalar, petrol ve izolasyon: Washington'un Bağdat'taki İran kilidini açma anahtarları

Görsel: Sarah Padavan
Görsel: Sarah Padavan
TT

Bankalar, petrol ve izolasyon: Washington'un Bağdat'taki İran kilidini açma anahtarları

Görsel: Sarah Padavan
Görsel: Sarah Padavan

Tarihin kritik bir anında, Tahran destekli Iraklı milisler yakın geçmişlerinden bir hayalet gibi göründüler. Bir yanda İran, diğer yanda ABD ve İsrail arasındaki son savaşta kenarda kaldılar. Çatışmadaki bu belirgin yoklukları yalnızca taktiksel bir karar değildi; İran'ın Irak içindeki nüfuz yapısındaki derin bir çatırdamayı, banka kasalarından Bağdat'taki siyasi ve güvenlik karar alma merkezlerine kadar uzanan ince ipler üzerinden uygulanan Amerikan baskısının artan etkinliğini yansıtıyordu.

200'den fazla İsrail savaş uçağı ve yaklaşık 300 balistik füze, İran içindeki hedeflerini vurmak için Irak semalarından geçti, ancak Iraklı milisler yine de müttefiklerini savunmak için karşılık vermediler. Buna karşılık küçük Yemenli Husi milis grubu, kimsenin beklemediği garip bir sahneyle gemilere saldırmaya ve İsrail'e füze fırlatmaya devam etti.

Onlarca yıldır milisler, İran'ın bölgedeki en önemli kollarından birini oluşturdu. Bu gruplar, 2003'ten sonra ABD'nin Irak işgali altında kuruldular ve finansman, eğitim ve danışmanlık yoluyla gelişerek bölgesel çatışmalarda ileri roller oynadılar. Suriye, Yemen ve Irak'taki çatışmalar, bu grupların Velayet-i Fakih’e mutlak sadakatlerini gösterdikleri ve “direniş ekseni"nin merkezi bir unsuru haline geldikleri arenalardı.

Ancak dönüm noktası, Hamas'ın 7 Ekim 2023'te İsrail'e düzenlediği saldırı sonrasında yaşandı. O dönemde, Hizbullah Tugayları ve Asaib Ehli’l Hak da dahil olmak üzere Iraklı milis gruplar, ABD'nin İsrail'in yanında savaşa girmesi halinde askeri müdahalede bulunacaklarını duyurdular. Washington'un fiilen dahil olmasıyla birlikte de bu milisler, insansız hava araçlarıyla Amerikan ve İsrail üslerini hedef almaya başladılar. Ancak, çok geçmeden liderlerini ve silah depolarını hedef alan yoğun ve ölümcül Amerikan saldırılarına maruz kaldılar ve bu da onların net bir şekilde gerilemelerine ve Mart 2024'te saldırılarını durdurmalarına neden oldu.

İran'ın bölgesel nüfuzundaki azalmaya rağmen, Irak'taki grupların etkisi “kolayca azalmayacak”, dahası önümüzdeki yıllarda etkili bir rolleri olmaya devam edecektir

Sessizlik konuşuyor

Son savaşta, tüm beklentilerin aksine, Iraklı milisler harekete geçmediler. Füze fırlatmadılar veya misilleme eylemleri düzenlemediler, bunun yerine kendilerini kelimelerden ibaret ateşli açıklamalarla sınırladılar. Bu geri adım, askeri güç eksikliğinin değil, başta akıllı Amerikan baskısının yoğunlaşması olmak üzere iç ve dış değişikliklerin dayattığı zorunlu bir yeniden konumlandırmanın sonucuydu.

Nitekim Temsilciler Meclisi Başkanvekili Muhsin el-Mendelavi, “İran nüfuzunun azalmasının Irak'a zarar vermeyeceğini” vurguladı. Bağdat’ın, İran ile tarihi ve coğrafi bağlarını korurken, bağımsız bir dış politika oluşturmayı ve İran yanlısı silahlı grupların gücünü sınırlamayı hedeflediğini belirtti. Ayrıca, gücün sadece devletin kontrolünde olmasının önemine dikkat çekti ve devlet dışı silahların ortadan kaldırılması için uzun vadeli bir adımın atılmasını beklediğini ifade etti.

Milislere sempati duyan bir analist olan Kazım el-Fartuşi ise “çocukların artık büyüdüğünü” ve İran yanlısı grupların artık yerel ağlara sahip olduğunu, artık Tahran'a körü körüne itaat etmek zorunda olmadıklarını belirtti. Öte yandan, siyaset bilimi profesörü Anmar el-Saray, İran'ın bölgesel nüfuzundaki azalmaya rağmen, Irak'taki milis grupların etkisinin “kolayca azalmayacağına”, dahası önümüzdeki yıllarda etkili bir rolleri olmaya devam edeceğine inanıyor.

İran, Irak içinde hâlâ nüfuz ağlarına sahip olsa da, askeri ve siyasi araçlarını kullanma gücü açık bir ivmeyle azalıyor.

Amerikan baskı araçları

Şarku’l Avsat’ın Al Majalla’dan aktardığı analize göre Washington'un Irak'taki kara gücü küçük olsa da, yeni stratejisi etkili ve can yakıcı araçların bir karışımına dayanıyor. Bu araçlar, milis grupları finanse eden petrol kaçakçısı şebekeleri hedef alan mali yaptırımlar, silah satın almak için kullanılan banka havalelerine getirilen kısıtlamalar ve bu milislerin birinci kademe liderlerine yönelik can yakıcı nokta saldırılardır.

Baskılar askeri boyutla sınırlı kalmadı; Irak devletinin tüm kılcal damarlarına kadar uzandı. Nitekim 29 Haziran 2025'te, İran destekli Federal Mahkeme Başyargıcı Casim Muhammed Abbud, ulusal bir yargı komitesinin kararıyla emekliye ayrıldı. Bu eşi benzeri görülmemiş adım, İran'ın geçmişteki hegemonyası altında tamamen başarısız olurdu, ancak sessizce gerçekleşti ve bu İran'ın Irak devlet kurumları içindeki etkisinin zayıfladığının açık bir göstergesi.

Siyasi araştırmacı Hamza Mustafa, İran yanlısı milislerin son çatışma sırasındaki sessizliğinin güç dengesinde bir değişimi yansıttığı ve belki de Tahran'ın gerilimi azaltma sinyali verdiği değerlendirmesinde bulundu. Hükümetin “kriz yönetiminin tüm iplerini elinde tuttuğunu kanıtladığını” ve kendisini uzak tutma politikasını benimsediğini, bunun da  kriz yönetimi için eşi benzeri görülmemiş bir alan sağladığını belirtti.

Irak halkının ruh halinin değişmesi

Irak'ı saran siyasi ve mezhepsel bölünmelere rağmen, birçok Iraklı tek bir temel talepte birleşiyor; Irak'ın, İran'ın uluslararası rakipleriyle hesaplaşacağı bir arenaya dönüştürülmesini reddetmek. Bu eğilim artık yalnızca popüler bir görüş değil; giderek daha dengeli dış politikalara ve bağımsız ulusal egemenliğe yönelen Bağdat'taki karar vericilerin yönelimlerine de yansıyor.

İran, Irak içinde hâlâ nüfuz ağlarına sahip olsa da, askeri ve siyasi araçlarını harekete geçirme kabiliyeti açıkça azalıyor. Washington'un milis grupların hareketini kısıtlamadaki başarısıyla birlikte, bir sonraki aşamada, özellikle petrol sektörü ile yönetimde İran nüfuzunun kalan kısmını zayıflatmaya yönelik Amerikan çabalarının daha da artması muhtemel.

Amerikan varlığının meşruiyet kaynağı, ABD'nin resmen varlığını sürdürmesine ve askeri ve istihbarat faaliyetlerini meşrulaştırmasına olanak tanıyan uluslararası koalisyondur

Latif el-Mahdavi ise “İran desteğinin yokluğunun, Irak'taki müttefiklerinin siyasi ve güvenlik nüfuzunun azalmasına yol açacağını, çünkü bunların Tahran'ın eseri olduğunu” düşünüyor. Ancak, bu olasılığın İran nüfuzunun tamamen sona ermesi anlamına gelmediğini, aksine mekanizmalarında niteliksel bir değişim anlamına geldiğini de sözlerine ekliyor.

Bugün tanık olduğumuz yalnızca “geçici bir sakinlik” değil, belki de Bağdat ve Tahran arasındaki ilişkinin yeniden tanımlandığı ve etki sınırlarının Irak'ın yüksek çıkarlarıyla uyumlu bir şekilde silahlar, egemenlik ve parayla çizildiği yeni bir dönemin başlangıcıdır.

ABD'nin etki araçları

Dolar, bankalar ve para transferleri:

En büyük silah, petrol satış gelirlerinin dolar cinsinden yatırıldığı New York Federal Rezerv Bankası'dır. Washington, Bağdat'a para transferini geciktirme veya engelleme yetkisine sahip ve bu da ona hükümet üzerinde güçlü bir baskı aracı sağlamaktadır

ABD Yabancı Hesaplar Vergi Uyum Yasası (FATCA)

Uluslararası finansal transferleri kontrol eden ve dolarla bağlantılı Irak bankalarının faaliyetlerini etkileyen bir yasadır.

SWIFT aracılığıyla para transferlerini kontrol etme silahı

ABD, dolar transferlerini izleyerek İran bağlantılı milislere fon akışının önlenmesine yardımcı olmuştur.

İran ile iş birliği yapan bankaların yasaklanması

Washington, 2023-2024 yıllarında 14 Irak bankasına, İran ve Suriye'ye dolar kaçakçılığı yapmakla suçlayarak kısıtlamalar getirmiştir.

Askeri silahlar: Silahlar ve üsler

Ayn el-Esed Hava Üssü (Anbar), ABD kuvvetleri için bir operasyon ve kalıcı bir mevcudiyet merkezidir. ABD tarafından İran yanlısı grupların hareketlerini izlemek için kullanılmaktadır.

ABD üslerinde konuşlandırılmış ve İran veya milislerinden gelebilecek herhangi bir tehdide karşı caydırıcılık görevi gören hava savunma sistemleri (Patriot/THAAD) bulunmaktadır.

Milislere karşı nokta saldırılar

Washington, Tahran tarafından desteklenen Şii grupların önde gelen liderlerini hedef alan birkaç hassas hava saldırısı (2020-2021-2023-2024) gerçekleştirmiştir.

Irak, Amerikalıları sınır dışı edebilir mi?

ABD varlığının meşruiyet kaynağı, ABD'nin resmen varlığını sürdürmesine ve askeri ve istihbarat faaliyetlerini meşrulaştırmasına olanak tanıyan uluslararası koalisyondur.