Siyahiler ve Latinler nasıl Trump'ın kozu, Biden'ın kâbusu haline geldi?

Mevcut başkandan duyulan memnuniyetsizlik ve eski başkanın politikalarından faydalanmak savaşın sonucunu belirleyebilir.

ABD Başkanı Joe Biden ve rakibi Donald Trump (AFP)
ABD Başkanı Joe Biden ve rakibi Donald Trump (AFP)
TT

Siyahiler ve Latinler nasıl Trump'ın kozu, Biden'ın kâbusu haline geldi?

ABD Başkanı Joe Biden ve rakibi Donald Trump (AFP)
ABD Başkanı Joe Biden ve rakibi Donald Trump (AFP)

Tarık eş-Şami

Joe Biden ve Donald Trump, ABD'de 1892'den bu yana görevdeki bir başkan ile eski bir başkan arasında yapılacak ilk seçimde karşı karşıya gelmeye hazırlanırken, bu süreçte Trump için cesaretlendirici, rakibi için ise endişe verici işaretler görülüyor. Biden'ın tüm seçim kampanyası boyunca Trump'a tercih edildiği 2020'nin aksine, bu kez özellikle Trump'ın politikalarından Biden'a kıyasla kişisel olarak yararlandıklarına inanan siyahi ve Latin seçmenler Biden’ın yolunu zorlaştırıyor. Peki bu ne anlama geliyor ve bu değişimin nedeni nedir?

Güneş kadar parlak

Eğer ABD başkanlık seçimleri bugün yapılsaydı, sonuç eski Başkan Donald Trump'ın lehine olacaktı. Son birkaç hafta içinde The New York Times ile Siena College, CBS News ile YouGov, Fox News ve The Wall Street Journal tarafından yayınlanan ve Trump'a rakibi karşısında iki ila dört puan arasında bir fark veren tüm anketler güneş kadar parlak bir gerçeği gözler önüne seriyor.

Her ne kadar bu sonuçlar resmi olarak kamuoyu yoklamalarında hata payı dahilinde olsa da genel seçimlerde rakibi karşısında kendisini son 75 yılda Beyaz Saray'da oturan herhangi bir başkandan daha kötü bir konumda bulan Biden için kasvetli bir tablo çiziyor. Zira son anketler Biden'ın 2020'deki başarısının ardında yatan tabanını, salıncak eyaletlerde küçük bir farkla kaybetmeye başladığını gösteriyor.

New York Times ve Siena College tarafından kısa süre önce yapılan bir anket, siyahi Amerikalıların eski başkana desteğinin yüzde 23'e yükseldiğini ve Trump'ın Latin kökenliler arasında Biden'a karşı yüzde 46'ya yüzde 40'lık doğrudan bir üstünlüğü olduğunu gösterdi.

Siyahiler ve Latinler

Siyahiler ve Latinler için yapılan anket sonuçları sadece ulusal düzeyde değil, aynı zamanda Seçiciler Kurulu oylamasının galibini belirleyen savaş alanı olarak adlandırılan eyaletlerde de endişe yaratıyor.

Kasım ayında New York Times ve Siena College'in Arizona, Georgia, Michigan, Nevada, Pensilvanya ve Wisconsin olmak üzere altı eyalette yaptıkları anket sonuçları, siyahilerin yüzde 22'sinin, Latinlerin ise yüzde 42'sinin Trump'a oy vereceğini ortaya koydu.

Pew Araştırma Merkezi’ne göre bu eğilimler devam ederse sonuçlar, 2020'deki başarısının temelini siyahi ve Latin oyları oluşturan Biden için felaket olacak. Çünkü Biden, Trump'ın yüzde 8'ine karşılık siyahilerin yüzde 92'sinin ve Trump'ın yüzde 38'ine karşılık Latin oylarının yüzde 59'unu kazandı.

Ekonomik faktörler

ABD'deki liberal medya ve basın, Barack Obama'nın doğum belgesi hakkında komplo teorileri yayan, Meksika vatandaşlarını kötüleyen ve eski Ulaştırma Bakanı Elaine Chao ile Asyalı olduğu için alay eden bir ırkçı olarak tanımladıkları Trump'ı beyaz olmayanların neden desteklediğini anlayamıyor gibi görünse de durum o kadar da karmaşık değil.

Veriler, siyahi ve Latin Amerikalıların yarısından fazlasının mevcut ekonomik koşulları kötü olarak değerlendirdiğini gösterirken, siyahilerin yüzde 26'sı ve Latin Amerikalıların yüzde 37'si Trump'a oy vereceklerini çünkü politikalarının kişisel olarak kendilerine fayda sağladığını belirtiyor.

xsdv fbrt
Biden ve Trump arasındaki ABD seçim kampanyası faaliyetleri (AFP)

Wall Street Journal'a göre Kovid-19 salgınından önce, çoğu siyahi ve Latin kökenli on milyonlarca işçi sınıfı seçmen düşük enflasyon, düşük işsizlik ve artan ücretlerin tadını çıkarıyordu. Azınlıkların daha büyük bir paya sahip olduğu en düşük gelir dilimindeki ABD’lilerin haftalık ücreti, Barack Obama döneminde çeyrek başına ortalama 88 sentlik ücret artışına kıyasla, Trump'ın başkanlığının ilk üç yılında çeyrek başına 4,24 dolar arttı.

Azınlık çatışması

Trump'ın siyahi ve Latin azınlıklar arasındaki gücünün son yirmi yılda hiçbir Cumhuriyetçi başkan adayında görülmeyen bir düzeye ulaşması, Demokratları son yıllarda kazanmak için güvendikleri Latin seçmenlerin büyük çoğunluğunu korumak için savunmaya geçmeye sevk etti. Bu durum, 2024 seçimlerinin çarpıcı gerçeğini gözler önüne seriyor. Beyaz Saray ve ABD Kongresi için mücadele, ırksal olarak farklı eyaletlere kayarken, her iki partinin de siyahi, Asyalı ve Latin seçmenleri içeren koalisyonlara güvenmesi gerektiğinden, hiçbir parti tek başına beyaz seçmenleri kazanamaz.

Bu önem artışının nedeni, Latin kökenli seçmenlerin bu yıl tüm seçmenlerin tahminen yüzde 15'ini oluşturmasıdır. Latin kökenli seçmenler, ABD Temsilciler Meclisi'nin kontrolünü belirlemeye aday birçok kararsız bölgenin bulunduğu Kaliforniya'daki seçmenlerin yüzde 33'ünü oluşturuyor. Bu durum, Latinlerin neredeyse her dört seçmenden birini oluşturduğu Arizona ve Nevada gibi salıncak eyaletlerde de yankı buluyor ve onları hem başkanlık hem de Senato'daki güç dengesini değiştirebilecek bir konuma getiriyor.

Başkan Biden 2020'de Arizona, Georgia ve Nevada'da Trump'a karşı kazandığı zaferlerde bu etnik azınlıklara büyük ölçüde güvendiyse de bu yıl iki parti arasındaki büyük savaş, her iki partinin de çok sayıda Latin seçmeni kendilerine oy vermeye ikna etmek için büyük yatırımlar yaptığı aynı eyaletlerde yaşanacak.

ABD genelinde, hiçbir aday Latin seçmenlerin son 20 yıldaki patlayıcı büyümesini görmezden gelemez. 2020'ye göre yaklaşık dört milyon, 2008'e göre ise iki kattan fazla bir artışla bu yıl 36 milyon Latin seçmenin oy kullanma hakkına sahip olduğu tahmin ediliyor.

Dönüşümün nedenleri

Latinler her ne kadar Demokratlara daha fazla oy verme eğiliminde olsalar da birçoğunun her iki partiye de bağlılığı zayıf. Örneğin 2004 yılında her 10 Latin seçmenden dördü George W. Bush'u seçerek Latinlerin Cumhuriyetçi bir başkan adayına verdiği en büyük desteği gösterdi. Ancak sadece dört yıl sonra Demokratlara verilen destek iki katına çıktı ve 2008 yılında Latin seçmenlerin yaklaşık yüzde 70'i Cumhuriyetçi Senatör John McCain yerine Barack Obama'yı seçti. 2012 ve 2016'da Cumhuriyetçi adaylar Mitt Romney ve Donald Trump'ın her biri başkanlık seçimlerinde Latin oylarının yüzde 29'unu aldı. Ancak bu oran 2020'de yüzde 37'ye yükseldi ve 2022 ara seçimlerinde Cumhuriyetçilere Latin desteği azaldı.

Ancak 2020'den bu yana Cumhuriyetçiler, Latinlere yönelik desteklerini artırdı ve özellikle Florida, Teksas ve New Mexico'nun bazı bölgelerinde daha fazla ilgi çekti. Adaylar seçmenlerle sık sık İspanyolca iletişim kurdular.

Trump, Latin Amerikalı göçmenler de dahil olmak üzere tüm göçmenler hakkında seçimi kazanması halinde kitlesel sınır dışı etme politikaları uygulayacağını vaat ederek kışkırtıcı söylemlerde bulunmuştu. Ancak anketler birçok Latin kökenli seçmenin kendilerini Trump'ın yorumlarının hedefi olarak görmediğini, onun sınırda bir baskıdan bahsetmesini memnuniyetle karşıladıklarını ve bunun iş sahiplerine ve ekonomiye yardımcı olacağını düşündüklerini ortaya koydu.

Biden'dan duyulan memnuniyetsizlik

Bazı anketler Latin seçmenlerin Demokratlara bakışının olumlu olduğunu ve Pew Araştırma Merkezi'nin bir anketine göre yaklaşık yüzde 80'inin Demokrat Parti'nin kendilerini önemsediğine ve oylarını kazanmaya çalıştığına inandığını gösterse de Latin seçmenler arasındaki değişim, Trump'a duyulan heyecan kadar Biden'a duyulan memnuniyetsizlikle de ilgili gibi görünüyor.

Bunun nedeni kısmen, diğer genç seçmenler gibi genç Latin seçmenlerin de ekonomi ve Gazze'deki savaşla ilgili hayal kırıklıkları nedeniyle Başkan Biden'dan uzaklaşmaları. Bu durum, kürtaj haklarının yükseltilmesinin bu sonbaharda seçmenler için merkezi bir mesele olacağına inanan bazı Demokrat stratejistleri endişelendiriyor.

Kuşak sorunu

Buna ilave olarak Biden, sivil haklar mücadelesinden sonra doğan nesillere mensup genç siyahi seçmenlerle gerçek sorunlarla karşı karşıya. Anketler genç siyahi seçmenler arasında Cumhuriyetçi Parti'ye doğru hafif bir kayma olduğunu gösteriyor. 60 yıldır neredeyse tamamen Demokrat olan bir seçmen kitlesinde Demokrat adayların kaybedeceği birkaç puan ölümcül olabilir.

Siyahi seçmenler arasında dört puanlık bir değişim, Pensilvanya, Georgia, Michigan, Kuzey Carolina ve Wisconsin gibi salıncak eyaletlerde Biden ve Demokratların kaderini belirleyebilir. Siyahi seçmenler arasındaki değişimin bir kısmı da yakın tarihin yansımasıdır. On yıllar boyunca Cumhuriyetçi adayların siyahilerden en az yüzde 10 destek alması alışılmadık bir durum değil.

Araştırmalar ayrıca Latin kökenli seçmenlerin 2024 yılında kendilerini ayrı bir sınıf olarak hissetmediklerini ve kendilerini daha çok Amerikan ulusal karakterinin parçası olarak gördüklerini gösteriyor.

Sayıları giderek artan Asya ve Güney Asya kökenli ABD’liler için bu durum iki kat daha fazla. Tarih, geçmişte Asyalı ABD’lilere yönelik korkunç suiistimallerden bahsetse de bugün Asyalı ABD’lilerin hikayesi, kölelik ve ayrımcılığın birçok nesle yayılan dehşetinden çok farklı.

Muhafazakârlar için derin nefes

Bütün bunlarla birlikte muhafazakârlar ve Cumhuriyetçiler derin bir nefes alabilir ve genel politikalarının ABD'deki hızlı demografik değişim korkusuyla bağlantılı kalmasının ardından nispeten rahatlayabilirler. Bu da onları önemli politika konularını etkileyecek kalıcı azınlık haline getirebilir.

Dolayısıyla sağın, kürtaj politikasında devrim yapan ve göçmenlik konusunda daha sağcı hale gelen muhafazakârların değer verdiği her şeyden ödün vermeden ABD'nin değişen demografik ve kültürel yapısına uyum sağlamaktan başka alternatifi yok.

* Bu makale Şarku’l Avsat tarafından Independent Arabia’dan çevrilmiştir.



İsrail'in İran'a saldırısının sonuçları ve yansımaları

İsrail'in Tahran'a düzenlediği hava saldırısının ardından petrol rafinerisinde çıkan yangın sonucu yükselen duman (AFP)
İsrail'in Tahran'a düzenlediği hava saldırısının ardından petrol rafinerisinde çıkan yangın sonucu yükselen duman (AFP)
TT

İsrail'in İran'a saldırısının sonuçları ve yansımaları

İsrail'in Tahran'a düzenlediği hava saldırısının ardından petrol rafinerisinde çıkan yangın sonucu yükselen duman (AFP)
İsrail'in Tahran'a düzenlediği hava saldırısının ardından petrol rafinerisinde çıkan yangın sonucu yükselen duman (AFP)

Nebil Fehmi

İsrail'in İran’a saldırısı, İsrail Başbakanı Binyamin Netanyahu’nun açıkça ifade ettiği gibi tüm bölgeye şiddet uygulayarak veya şiddet uygulamakla tehdit ederek, Ortadoğu'yu yeniden şekillendirme kararlılığı çerçevesinde gerçekleşti. Askeri, güvenlik ve siyasi sonuçlar ile devam eden olaylar henüz tamamlanmadı. Nihayetinde tüm bunların dikkatli bir şekilde değerlendirilmesi gerekiyor.

İsrail'in İran'a yönelik son eylemlerinden anlaşıldığı kadarıyla hedeflerinin başında İran’ın nükleer programı ortadan kaldırmak, askeri kapasitesini sınırlandırmak, İsrail'in bölgedeki üstün ve ayırt edici askeri ve siyasi yeteneklerini teyit etmek, kendini savunma bahanesiyle önleyici güç kullanma hakkını pekiştirmek ve İsrail istihbarat teşkilatlarının bölgesel ve uluslararası saygınlığını geri kazanmak, İran rejimini değiştirmek ve içinde bölünmeler yaratmak geliyor. Peki, şimdiye kadar yaşanan gelişmelerden İsrail'in hedeflerine ulaştığı sonucuna varılabilir mi?

İsrail basını, saldırının ilk günlerinde İran’ın üst düzey siyasi ve askeri isimlerinin öldürüldüğünü ve İran'ın önemli hedeflerinin vurulduğunu hızla duyurarak, İsrail'in istihbarat ve askeri yeteneklerini büyük ölçüde öne çıkarmayı başardı. Aynı zamanda İsrail'deki can ve mal kayıplarına ilişkin bilgileri de kontrol altında tuttu.

İsrail, siyasi ve askeri açıdan önemli 20’den fazla isim ve nükleer alanda uzman bilim adamını öldürdü. İran’ın askeri kontrol merkezleri ve nükleer tesisleri, enerji santralleri ve askeri üsler dahil olmak üzere 100'den fazla stratejik hedefi, üstün askeri gücü ve Batı'nın güvenlik desteğiyle vurdu. İsrail, İran sınırları içindeki operasyonlar sırasında büyük askeri kayıplar vermeden İran'ın genel kapasitesini etkilemeyi başardı. Buna rağmen İran, İsrail'e füze saldırılarına devam etti. İsrail’e bazı kayıplar verdiren İran, İsraillilere gerçek bir savaşta oldukları hissettirdi, ancak tam verim alamadı.

İran'ın nükleer programının İsrail saldırısından ne ölçüde etkilendiği ve Natanz ve Fordo nükleer tesislerinde ne derecede kayıp verdirdiği henüz net değil. Çünkü bu programı ortadan kaldırmak amacıyla nükleer silahların üretimi için gerekli nükleer malzemelerin engellenmesi, ihtiyaç duyulan cihazların imha edilmesi ve İran’ın tüm bu malzemeleri nükleer silahlara dönüştürmesi için gerekli bilgisinin ortadan kaldırılması gerekiyor. Bunların hiçbirinin gerçekleştiğine dair somut bir kanıt bulunmadığından, İsrail'in bu hedefine ulaştığı henüz söylenemez.

Dikkat çekici nokta, İran'ın on yılı aşkın süredir Batı'nın yaptırımlarına maruz kalmasına rağmen, kurumlarını hızla yeniden yapılandırmayı başarması ve İsrail'e karşı yüzlerce füze fırlatmaya devam etmesi oldu. Bu durum, İsrail'in İran'a büyük kayıplar verdirdiğini, ancak İran'ın nükleer olmayan askeri kabiliyetlerini henüz tamamen ortadan kaldıramadığını gösteriyor.

İsrail, tek taraflı ve önleyici amaçlı güç kullanarak, bu şekilde güç kullanımını yasaklayan BM Şartı'nın ikinci maddesinin dördüncü fıkrasını ihlal etti ve uluslararası hukuku ve insancıl hukukun tüm maddelerini bir kez daha çiğnedi. Ayrıca, nükleer tesislerin hedef alınmasını yasaklayan Cenevre Sözleşmesi Ek Protokolü'nün 56. maddesini de ciddi şekilde ihlal ederek uluslararası nükleer tesisleri hedef aldı. Bilindiği üzere Batılı ülkelerin çoğu bu anlaşmanın tarafları arasında yer alıyor. Ancak yine de İsrail'in kendini savunma hakkını desteklediklerini ilan ederek, tüm uluslararası hukukun güvenilirliğini zedeliyor ve zayıflatıyorlar.

İsrail'in elde ettiği en büyük başarı, İran’a derinlemesine sızarak son derece hassas ve önemli bilgiler elde etmek suretiyle İsrail askeri istihbarat sistemine ve kurumlarına büyük ölçüde prestij kazandırması ve bu sayede uluslararası ve bölgesel düzeyde geniş çapta etki yaratması oldu. Hamas Siyasi Büro Başkanı İsmail Heniyye'nin başkent Tahran'da İran Devrim Muhafızları Ordusu’nun (DMO) koruması altındaki bir konutta öldürülmesi de bunun bir teyidi idi. Bu olay, İran'ın siyasi ve kurumsal yapısında birçok zayıf nokta olduğunu açıkça ortaya koydu. Ayrıca, İran'ın İsrail'e istihbarat açısından da sızdığını gördük, ancak onunki İsrail’e kıyasla daha düşük seviyelerdeydi.

Bunu savunanların sessiz kalması gayet doğal ve mantıklı. Sistemler ve toplumlar, kayıpların boyutunu, niteliğini ve etkilerini derinlemesine değerlendirdikten sonra durumu gözden geçirmeli. İsrail'in özellikle de Başbakan Binyamin Netanyahu'nun öne çıkardığı hedeflerden biri olan İran rejimini değiştirme konusunda da şimdiye kadar başarılı olamadığı açıkça ortada.

Siyasi ve askeri gözden geçirme sürecinin İsrail'i de kapsayacağı ve hatta diğer ülkeler ve alanlara da yayılacağı tahmin ediliyor. Herkesin olayları, sonuçlarını, İran ve İsrail taraflarının davranışlarını ve uluslararası toplumun zayıf ve farklı tepkilerini gözden geçirdikten sonra, olayların militarize olması ve diplomasinin daralması nedeniyle sürprizlere ve gerginliklere karşı ihtiyatlı olmak artık acil bir ihtiyaç haline geldi.

Tüm bu olayları takip ediyorum ve 1974 yılından bu yana Mısır'ın İran ile iş birliği içinde Ortadoğu’nun nükleer silahlardan arındırılması için attığı adımları ve 1990'lı yılların başlarında tek başına bölgede nükleer silahların ve diğer kimyasal ve biyolojik kitle imha silahlarının ortadan kaldırılması için başlattığı bilinçli girişimleri hatırlıyorum. Bu girişimler, bölgedeki mevcut gerilimleri ve bunlarla bağlantılı nükleer tehlikeleri önleyebilirdi. Ancak tüm bu çabalar, İsrail'in nükleer silahların yayılmasını önleme anlaşmasına katılmayı reddetmesi ve Mısır'ın girişimlerinin hayata geçirilememesi nedeniyle başarısız oldu. Ayrıca, anlaşmayı imzalayan ülkeler olan ABD, Sovyetler Birliği ve İngiltere’nin politikalarının ve standartlarının tutarsızlığı ve ikiyüzlülüğü ile İsrail'in nükleer programını ciddiye almamaları da bu çabaların boşa gitmesine sebep olan faktörler arasında sıralanabilir.

Son olayların ardından gerçek güvenlik tehditler ortaya çıkmıştı. Hava ve deniz taşımacılığına yönelik saldırıların ekonomik yansımaları hem bölgedeki bütün ülkeleri hem de ötesini etkiliyor. Şarku’l Avsat tarafından Independent Arabia’dan aktardığı analize göre uluslararası toplumun hızlı hareket etmesi ve BMGK’nın beş daimi üyesinin bir araya gelmesini talep etmesi gerekiyor. Zira BMGK, uluslararası barışı ve güvenliği korumak ve aşağıdaki amaçlarla ortak, acil ve yoğun diplomatik temaslarda bulunmakla görevlidir. İşte o amaçlar:

1- İsrail ve İran arasında ateşkesin derhal başlatılması ve krizin diplomatik yollarla çözülmesi gerektiğinin vurgulanması.

2- BMGK’nın daimi üyesi olan beş ülkenin, ateşkesin uygulanmasını uzaktan denetlemesi ve ateşkesin ihlali durumunda BMGK’ya rapor vermesi.

3- ABD-İran nükleer müzakerelerinin derhal yeniden başlatılması, İran'ın nükleer programıyla ilgili endişelerin giderilmesi ve bu konuda gerekli şeffaflığın sağlanması, Tahran'ın nükleer enerjinin barışçıl kullanımından yararlanma hakkının saygı görmesi.

4- Nükleer savaşların önlenmesi ve uluslararası anlaşmalara uyulması, güç kullanımı veya nükleer tesislerin hedef alınmaması gerektiği konusunda BMGK’nın tutumunun vurgulanması.

5- BMGK’nın bölgesel barışa yönelik güven artırıcı bir adım olarak Ortadoğu'nun istisnasız olarak tüm nükleer silahlardan arındırılması için önümüzdeki sonbaharda yapılacak BM Genel Kurul oturumu öncesinde müzakerelere başlanması konusunda bir karar almaya ve Filistin-İsrail çatışmasını çözerek Ortadoğu'da bölgesel bir güvenlik yapısı oluşturmaya çağırılması.

*Bu analiz Şarku’l Avsat tarafından Independent Arabia’dan çevrilmiştir.