İskandinav Taş Devri kadını yeniden canlandırıldı

Müzede sergilenen heykel, İsveçli adli tıpçı Oscar Nilsson’ın imzasını taşıyor

Kadının boyu 150 santimetre ölçüldü. Uzmanlar kadının Taş Devri şartlarına göre de epey kısa olduğunu söylüyor (Oscar Nilsson)
Kadının boyu 150 santimetre ölçüldü. Uzmanlar kadının Taş Devri şartlarına göre de epey kısa olduğunu söylüyor (Oscar Nilsson)
TT

İskandinav Taş Devri kadını yeniden canlandırıldı

Kadının boyu 150 santimetre ölçüldü. Uzmanlar kadının Taş Devri şartlarına göre de epey kısa olduğunu söylüyor (Oscar Nilsson)
Kadının boyu 150 santimetre ölçüldü. Uzmanlar kadının Taş Devri şartlarına göre de epey kısa olduğunu söylüyor (Oscar Nilsson)

Bugünkü İsveç topraklarında 4 bin yıl önce yaşamış bir Taş Devri kadının bedeni, bir adli tıp sanatçısının yardımıyla yeniden canlandırıldı.
Kadının iskeletinden ve tarihi bilgilerden yola çıkılarak inşa edilen heykeli, İsveç’teki Västernorrlands Müzesi'nde görücüye çıktı.
Söz konusu iskelet, 1923'te Lagmansören bölgesinde yol yapımı sırasında işçiler tarafından bulunmuştu. Bu iskeletin yanında 7 yaşında bir erkek çocuğunun kalıntıları da vardı.
Gerçeğe yakın yüz modelini modelini oluşturmak için 350 saat harcayan İsveçli adli tıp sanatçısı Oscar Nilsson, "İkilinin anne - oğul olduğunu düşünme eğilimindeydik" dedi:
"Kardeş de olabilirler. Akraba ya da sadece aynı kabileden iki arkadaş olabilirler. Bilmiyoruz çünkü DNA bu ilişkiyi açıklığa kavuşturacak kadar iyi korunmamıştı."
Ancak Nilsson, kadının bedenini şekillendirirken, önünde oğlunun koşuşturduğunu hayal ettiğini söyledi:
"Bir annenin gözleriyle bakıyor. Hem sevgiyle hem de biraz disiplin duygusuyla."
Müze yetkilileri, kadının 20'li yaşların sonunda veya 30'lu yaşların başında olduğunu düşünüyor. 
Kadının kalıntılarında yetersiz beslenme, yaralanma veya hastalık belirtisi görülmediği ifade ediliyor. Yetkililer, kadının kalıntılarda iz bırakmayan bir hastalıktan öldüğünü tahmin ediyor.
Nilsson, yüzün yeniden canlandırılması görevini iki yıl önce üstlendiğinde önce kafatasını taradı ve 3D yazıcıyla plastik kopyasını çıkardı.
Bu süreçte kadının yaşı, kilosu, etnik kökeni gibi faktörler de göz önüne alındı. Ancak kalıntılardaki DNA çok bozulduğu için saç veya göz renginden emin olunamadı.
Bu noktada Nilsson, kadının görünüşü hakkında makul bir tahminde bulundu. Eski İskandinavya'ya üç büyük göç dalgası olmuştu. İlki 10 ila 12 bin yıl önceydi. Bu göçte çoğunluğu mavi gözlü ve koyu tenli avcı-toplayıcılar gelmişti. Yaklaşık 4 ila 5 bin yıl önceki ikinci dalgada soluk tenli, kahverengi gözlü insanlar bölgeye yerleşip çiftçiliğe başladı. Aralarında muhtemelen bu kadın da vardı. Yaklaşık 3 bin 500 yıl önce gelenlerse bölgeye demir işleme sanatını getirdi. Bunlar çiftçilerden daha koyu tenliydi.
Bu bilgilere dayanarak, Nilsson kadına çiftçilerinki gibi açık bir ten rengiyle kahverengi saçlar ve gözler verdi.
Nilsson, "Göçebe mi olduğunu yoksa ilk çiftçilerin hayatını mı yaşadığını kesin olarak söyleyemeyiz. Ama en güvenli yorumu yapmayı seçtik" diye konuştu.
Sanatçı ayrıca, Lagmansören'in kadim iklimi, bitki örtüsü ve hayvan yaşamını araştırdı. Edindiği bilgilerden yola çıkarak kadının kıyafetlerini geyik kürkünden, ayakkabılarını ise rengeyiği, kunduz ve tilki kürkünden tasarladı.

Taş Devri kadınının kıyafetlerinin tasarımı büyük çaba ve zaman gerektirdi (Oscar Nilsson)
Taş Devri kıyafetleri popüler kültürde genellikle kaba kıyafetler olarak resmedilse de sanatçı bu algıya meydan okumayı seçti.
"Kıyafetlerin ilkel olacağını düşünmek çılgınlıktı" diyen Nilsson, sözlerini şöyle sürdürdü:
"Onun elbisesini bugün giyebileceğiniz gibi yapmak istedim. Çünkü ikiniz de Homo sapienssiniz."
Independent Türkçe, Livescience



"Asya tek boynuzlu atı"nın genom haritası ilk kez çıkarıldı: Yok olmalarını engelleyebilir mi?

Laos'ta 1999'da kameralara yakalanan saolanın en iyi tahminlere göre 100'den az üyesi kaldı (Ban Vangban Village/Wildlife Conservation Society)
Laos'ta 1999'da kameralara yakalanan saolanın en iyi tahminlere göre 100'den az üyesi kaldı (Ban Vangban Village/Wildlife Conservation Society)
TT

"Asya tek boynuzlu atı"nın genom haritası ilk kez çıkarıldı: Yok olmalarını engelleyebilir mi?

Laos'ta 1999'da kameralara yakalanan saolanın en iyi tahminlere göre 100'den az üyesi kaldı (Ban Vangban Village/Wildlife Conservation Society)
Laos'ta 1999'da kameralara yakalanan saolanın en iyi tahminlere göre 100'den az üyesi kaldı (Ban Vangban Village/Wildlife Conservation Society)

Son derece nadir rastlanan "Asya tek boynuzlu atı" saolanın ilk defa genom haritası çıkarıldı. Yeni çalışma nesli kritik tehlike altındaki türün yaşamasını sağlayabilir. 

İlk kez 1992'de tanımlanan saola (Pseudoryx nghetinhensis), en yakın zamanda keşfedilen büyük memeli türü. Vietnam ve Laos'un dağlık ormanlarında yaşayan bu sığır türü, boynuzlarının yanı sıra çok nadir görülmesi nedeniyle "Asya tek boynuzlu atı" diye biliniyor.

Dünya Doğa ve Doğal Kaynakları Koruma Birliği'ne (IUCN) göre nesli kritik tehlike altındaki bu türün 100'den daha az üyesi kaldığı tahmin ediliyor. Üstelik en son 2013'te görülmesi, soyunun çoktan tükenmiş olabileceği ihtimalini de gündeme getiriyor. 

Uluslararası bir araştırma ekibi, avcıların evlerinden toplanan saola kalıntılarından alınan parçaları analiz ederek 26 saolanın tam genomunu çıkardı. Türünün ilk örneği olan bu çalışma, saolanın geçmişini anlama ve geleceğini güvence altına alma yolunda kritik bilgiler sundu. 

Bulguları hakemli dergi Cell'de 5 Mayıs Pazartesi günü yayımlanan çalışmaya göre saolalar 5 bin ila 20 bin yıl önce iki ayrı popülasyona ayrılmış. 

Makalenin başyazarı Genís Garcia Erill "Saolanın önemli genetik farklılıklara sahip iki popülasyona ayrıldığını görmek bizi epey şaşırttı" diyerek ekliyor: 

Bu daha önce hiç bilinmiyordu ve genetik veriler olmadan bilmemizin yolu yoktu. Bu önemli bir sonuç çünkü türün genetik varyasyonunun nasıl dağıldığını etkiliyor.

Bilim insanları ayrıca iki popülasyonun da Son Buzul Çağı'ndan itibaren azaldığını saptadı. Ekip, toplam saola nüfusunun 10 bin yıldır hiçbir zaman 5 binin üstüne çıkmadığını tahmin ediyor.

Bu durum, iki grubun da genetik çeşitliliğini kaybettiği anlamına geliyor. Ancak her biri genetik kodlarının farklı kısımlarını kaybetmiş. Araştırmacılara göre bu, nesillerinin tükenmesini önlemede kritik bir rol oynayabilir. 

Garcia Erill "Bir popülasyonda kaybolan genetik varyasyon diğerini tamamlıyor. Yani eğer bunları karıştırırsak, diğerindeki eksiklik giderilebilir" diye açıklıyor.

Bilim insanları saolaların hayatta kalması için esaret altında çiftleşmelerini sağlayacak bir program geliştirmeye çalışıyor. Yeni çalışmayı yürüten ekibin hesaplamalarına göre böyle bir program, tükenme riski karşısında en etkili çözümü sunuyor. 

Çalışmanın bir diğer yazarı Rasmus Heller şöyle diyor:

Gelecekteki bir popülasyonun temelini oluşturmak için en az bir düzine saolayı (ideal olarak her iki popülasyonun karışımı) bir araya getirebilirsek, modellerimiz türlerin uzun vadede hayatta kalma şansının yüksek olacağını gösteriyor.

En son 2013'te görülen bir türün 12 üyesini bulmak zorlu bir iş. Ancak araştırmacılar, yeni çalışmanın bu sorunu çözebileceğine inanıyor. Saolanın genetik haritasının çıkarılması, daha kapsamlı arama çalışmalarının önünü açabilir. 

Makalenin yazarlarından Minh Duc Le, "Birçok araştırmacı, suda ve hatta aynı habitatta yaşayan kan emiciler olan sülüklerde, saola DNA'sının izlerini bulmayı deneyip başaramadı" diyerek ekliyor:

Bu tekniklerin hepsi küçük DNA parçalarını tespit etmeye dayanıyor ama artık saola genomunun tamamını bildiğimize göre, bu parçaları bulmak için çok daha geniş bir el kitabımız var.

Independent Türkçe, Science Alert, Phys.org, Cell