İsrail’deki siyasi dengesizlik iktidar krizi doğurdu

Fotoğraf (AP_Arşiv)
Fotoğraf (AP_Arşiv)
TT

İsrail’deki siyasi dengesizlik iktidar krizi doğurdu

Fotoğraf (AP_Arşiv)
Fotoğraf (AP_Arşiv)

İktidar koalisyonunun Knesset (parlamento) Bloğu Başkanı Idit Silman'ın istifası, İsrail siyasi sahnesindeki tuhaflıklara ışık tutuyor. Bennett'in liderliğini yaptığı radikal sağcı Yamina partisinden milletvekili Silman, hükümetin sağ kanat fikirlerinden sürekli olarak geri adım atmasına artık dayanamadığını vurgulamıştı. Ancak bu gelişme, sağda kesimdeki durumu iyileştirmek yerine daha kötü bir hale getirecek.
Nitekim Silman, başında kendi partisinin bulunduğu bu hükümetin ve ideolojik akımının düşme riskini artırarak ona zarar vereceğini biliyor. İstifasının, ekonomik ve siyasi kaos yolunda teşkil edeceği tüm zararlarla birlikte üç yıl içinde beşinci kez seçim düzenlenmesi olasılığını artıracağının da farkında. Yeni bir seçim düzenlendiği taktirde koalisyon anlaşması gereğince Bennett'in istifa edeceğini, yerine liberal merkezi akım lideri Yair Lapid'in geçeceğini elbette ki biliyor. Böylece iktidarı acımasız rakibine devretmiş olması, sağ kesime asla hizmet etmiyor.
Fakat İsrail’de siyaset bu şekilde işliyor. Bu gibi garip davranışlar İsrailliler için şaşırtıcı değil. Silman'ın attığı bu adım da ‘siyasette sabiteler yoktur’ ilkesine dayalı bir yaklaşımın parçası niteliğinde. Mevcut durumda İsrail'deki iktidar krizinin sona ermediği, aslında yenilendiği anlaşılıyor.
Birkaç ay önce milletvekili Amichai Chikli de Yamina Partisi’nden muhalefete geçiş yapmıştı. Böylece daha savunmasız bir hale gelmiş olan Bennett hükümetinin 120 sandalyeli parlamentoda artık 60 sandalyesi var. Rakibi de aynı sayıda sandalyeye sahip. Bu nedenle herhangi bir istifa hükümetin çökmesine yol açabilir. Peki daha kendi içindeki birliği koruyamayan bir parti, devleti nasıl koruyabilir? Anketlere göre İsraillilerin yalnızca yüzde 10'u Bennett’in iktidara uygun bir adam olduğunu düşünürken muhalefet lideri Binyamin Netanyahu ise yüzde 52 oranında destek görüyor.
Ancak Bennett, şu anda karşı karşıya olduğu duruma rağmen, dayanıklılığı hakkında iyimser mesajlar gönderiyor. Bugün iktidarda kalmasını sağlayacak birçok seçenek var. Ancak İsrail'i hükümet krizlerinden kurtarmak işe yaramaz.
Bu yöndeki ilk seçenek 60 sandalyeli mevcut koalisyonunu olduğu gibi tutmak. Ancak koalisyon İslami Hareket’in yanı sıra radikal sağdan radikal sola 8 farklı parti ile garip bir şekilde kurulduğu için bu hususta peki çok sorun ile karşılaşılabilir. Bir yandan onun ve partisindekilerin istediği, diğer yandan koalisyondaki ortaklarının istediği yasaları çıkarmakta ciddi sıkıntılar var. Zirâ Bennett ve partisindekilerin çıkarmak istediği yasalar ve diğerlerininkiler farklılık gösteriyor. Bennett’ın partisi diğer bir milletvekili Nir Orbach’ı da kaybedebilir. Aşırı sağ aktivistler dün Orbach’ın evinin önünde protesto düzenleyerek aslında dönmesini, “terörizmi destekleyen sol hükümetten” çekilmesini talep etti. Nitekim Silman da bu tür baskı ve tehditlere maruz kalmış, polise bu yöndeki tacizlerle ilgili onlarca şikayette bulunmuştu. Dolayısıyla bu sorunun üzerine durulması gerekiyor.
İkinci seçenek ise Bennett'ın dinci partileri koalisyona dahil etmeyi başarması yönünde. Bu Bennett için ideal çözüm olabilir. Zirâ kendisi ve diğer bakanlar dini partilerle sürekli temas içerisinde bulunuyor. Genel bütçe onaylandığı dönemde bu partileri Netanyahu'dan ayırmayı başarmışlardı.
Üçüncü seçenekte bugün parlamentoda 54 sandalyeye sahip Netanyahu'nun yeni bir koalisyon kurmayı başarma olasılığı yer alıyor. Ancak Eymen Avde başkanlığındaki Ortak Arap Listesi Bloğu, radikal sağın dahil olduğu veya Netanyahu başkanlığındaki bir hükümeti desteklemiyor. Savunma Bakanı Benny Gantz liderliğindeki Mavi - Beyaz İttifakı (Kahol Lavan) ise Netanyahu için bu amaca hizmet edebilir. Ancak böyle bir durumda Netanyahu, başbakanlıktan feragat etmek zorunda kalacak.
Netanyahu Gantz'a böyle bir öneri sunmuş, kendisini dönem süresince başbakan olarak kabul edeceğini söylemişti. Başbakan olmak istemediği için teklifi reddeden Gantz ise Netanyahu’nun imzaladığı hiçbir anlaşmaya artık güvenmiyor. Likud ve dini partilerden müttefikleri, özellikle de Bennett ve bazı bakanlarla anlaşmazlık içinde olduğu bilinen Gantz'ın fikrini değiştirme olasılığı üzerine duruyor.
Diğer yandan dördüncü seçeneğe bakıldığında hükümet söz konusu ikileme bir çözüm bulamadığı için düşebilir, böylece bir başka seçime gidilebilir. Böyle bir durumda seçimlerden sonra yeni bir hükümet kurulana dek Lapid başbakanlık görevini devralacak. Ancak siyasi krize çözüm bulunmasını sağlayacak sonuçlar vaat etmeyen anketler, Netanyahu başkanlığında seçimlere girildiği taktirde Likud'un yükselişe geçeceğini gösteriyor. Ancak hükümet kuramayacak, mevcut koalisyon ise 6 ila 9 sandalye kaybedecek. Böylece partilerin ittifaklarını bozmaları veya altıncı ya da yedinci seçimlere gitmeleri gerekecek.
Dolayısıyla sağ kalacak olan iktidar krizi, bu yönde bir çözüm sunan herkese çifte atacak. Diğer yandan İran ve vekillerine karşı savaş gibi stratejik nitelikte savaşlar yönetilmesi veyahut İbrahim Anlaşmaları’nın pekiştirilip artırılması, silahlı operasyonlara karşı çıkılması ise hükümetin uzun süre dayanmasını sağlayabilir.



Suveyda'dan Beyrut'a: Mezhepçilik oyunu sürerken, Lübnan, diğer ülkelerin çatışmalarının bedelini mi ödüyor?

 Lübnan'ın Suriye çatışmalarına dahil olması, mezhepsel bölünmeleri derinleştiriyor ve savaşı Lübnan'a taşıma tehdidi oluşturuyor (Sosyal medya)
Lübnan'ın Suriye çatışmalarına dahil olması, mezhepsel bölünmeleri derinleştiriyor ve savaşı Lübnan'a taşıma tehdidi oluşturuyor (Sosyal medya)
TT

Suveyda'dan Beyrut'a: Mezhepçilik oyunu sürerken, Lübnan, diğer ülkelerin çatışmalarının bedelini mi ödüyor?

 Lübnan'ın Suriye çatışmalarına dahil olması, mezhepsel bölünmeleri derinleştiriyor ve savaşı Lübnan'a taşıma tehdidi oluşturuyor (Sosyal medya)
Lübnan'ın Suriye çatışmalarına dahil olması, mezhepsel bölünmeleri derinleştiriyor ve savaşı Lübnan'a taşıma tehdidi oluşturuyor (Sosyal medya)

Tony Bouloss

Bölge için tehlikeli bir şeylerin planlandığı aşikar. Olaylar hızla gelişiyor ve siyasi mesajlar, Lübnanlı yetkililerin boş yere tekrarladığı boş egemenlik sloganlarının arkasına gizlenemeyecek kadar netlik kazanıyor. ABD'nin Ortadoğu Özel Temsilcisi Tom Barrack'ın “Lübnan, Biladuşşam’ın bir parçasıdır” demesi boşuna değil. Bu bir dil sürçmesi değil. Aksine, zayıf ve dağılmış devletlerin kalıntıları üzerinde nüfuz haritalarını yeniden çizen uluslararası ve bölgesel uyarıların açık bir ifadesidir. Buna, “Trablus ve Bekaa'nın Suriye'ye ilhakı” gibi tehlikeli senaryolar veya birbiri ile savaşan dini gruplar ve mini devletler arasında yeniden nüfuz dağıtımını sağlayacak “mezhepsel konfederasyon çözümleri” gibi medyada yer alan şüpheli sızıntılar eşlik ediyor. Tüm bu haberler, Lübnan arenasını kızıştırmak ve Lübnanlıları hiçbir ilişkileri ve çıkarları olmayan bir çatışmaya çekmek için kötü niyetli bir şekilde medyaya ve siyasi alana pompalanıyor.

Hassas nokta mezhepçilik

Bu tür önerilerin propagandasını yapmak ne spontane ne de masum bir şey. Bu, Lübnan ve Suriye arasındaki mezhepsel ve dini gerginlikleri yeniden alevlendirmeyi amaçlayan tehlikeli bir oyunun parçası. İç içe geçmiş bir dini ve ulusal mozaikle birleşen iki ülke, bir kez daha büyük hesaplaşmalar için bir satranç tahtasına dönüşüyor.

Örneğin Suveyda'da, Dürziler ile Suriye makamları arasında sosyal, mezhepsel ve siyasi boyutların iç içe geçtiği kanlı bir çatışma sahnesine tanık oluyoruz. Ancak orada yaşananlar sadece Suriye ile sınırlı değil; her zamanki gibi, yankıları hemen Lübnan'a da ulaştı.

Lübnan'da Sünniler arasında mezhepçi duygular canlandı ve Suriye'de “yeni Sünni rejim” olarak adlandırdıkları oluşumla dayanışmaya yönelik hareketlenmeler arttı. Lübnan sanki kendi başına bir devlet olmaktan çıkıp, askeri ve mezhepsel destek için bir platform haline gelmiş gibi, Suveyda'ya savaşmaya giden Lübnanlılar öldü.

Diğer tarafta, Suriye rejimine karşı Suveyda Dürzilerini desteklemek amacıyla Lübnan'ın çeşitli bölgelerinde Dürzi kitleler harekete geçti. Böylece Lübnan, sanki Lübnanlılar dış çatışmalar için her zaman “yedek mühimmat” olmaya mahkummuş gibi, sınır ötesi mezhepsel bölünmelerin tekrar tekrar yaşandığı bir sahne haline geldi.

Hizbullah sahnesinin tekrarı

Bugün yaşananlar, daha önce Hizbullah'ın aktörü olduğu sahnenin yeni bir versiyonu. Hizbullah, İran örtüsü altında Suriye savaşına askeri müdahalede bulunmaya karar verdiğinde, gerekçe olarak “Şiileri ve türbeleri korumayı” öne sürmüştü. Bu müdahale çok geçmeden Suriye'deki Alevi rejiminin varlığını sürdürmesine yönelik doğrudan bir desteğe dönüşmüştü.

Bugün, aynı denklem farklı biçimlerde tekrarlanıyor:

Sünniler, Suriye'deki “yeni Sünni rejimi” desteklemek için savaşçı gönderiyor.

Dürziler, rejime karşı Suveyda Dürzileri ile dayanışma içinde.

İronik bir şekilde, yalnızca Hristiyanlar farklı bir tutum sergilediler ve tarafsızlık ilkesinin bilincinde olarak Suriye'deki Hristiyanları destekleme yönünde hiçbir adım atmadılar. Zira Lübnanlı Hristiyanlar, Suriyeli Hristiyanları, seçeneklerinin farkında olan ve kendilerine uygun olanı seçebilecek Suriyeliler olarak görüyorlar.

Bu Hristiyan tutumu, yani tarafsız kalmak ve krizleri ithal veya ihraç etmemek, ara sıra kendisine yöneltilen eleştirilere rağmen, bu çıkmazdan çıkmak için gereken modeldir.

Kriz ihraç etmek

Lübnan'ın bugünkü sorunu, yalnızca başkalarının ateşini kendi topraklarına çekmesi değil, aynı zamanda kendisinin de dışarıya kriz ihraç etmesidir. Bazı Lübnanlı liderler, tehlikeli bir bölgesel oyunun piyonları haline geldiler.

Bazıları Velid Canbolat'ın Suriye Dürzi çatışmasına müdahale ederek Şeyh Yahya el-Belus'u desteklediğini, onu Şam'daki yeni hükümet ile yakınlaşmaya teşvik etmeye çalıştığını düşünüyor. Buna karşılık, rejime sadık diğer Dürzi güçler Şeyh Hikmet el-Hicri'yi desteklemek için harekete geçtiler. Bu durum, Suriye'yi doğrudan etkileyen ve Suveyda'da durumun alevlenmesine katkıda bulunan tehlikeli bir Dürzi bölünmesine yol açtı.

Şarku’l Avsat’ın Indpendent Arabia’dan aktardığı analize göre yaşananlar, devletinin zayıflığı ve kurumlarının çöküşü gölgesinde Lübnan'ın bir vekil “destek arenasına” dönüştüğünün açık bir kanıtı. Her Lübnanlı grup, tıpkı Lübnanlı silahlı grupların yıllardır bölgesel çatışmalarda dış güçleri desteklemesi gibi, dışarıdaki kendi grubunu destekliyor.

Lübnan fanatizmin rehinesi

Lübnanlıların bugün sorması gereken soru şudur: Bu politikalar bizi nereye götürüyor?

Dış mesajlar için bir posta kutusu olmak Lübnan'ın çıkarına mı?

Başkaları için savaşmak, mültecilerini kabul etmek ve çatışmalarını finanse etmek mi istiyoruz?

Lübnan'ın yabancı istihbarat çatışmalarının arenası haline gelip parçalanmasına ve toplumun dağılmasına yol açan 1970’ler ve 1980'lerdeki deneyimi tekrarlamamız gerekiyor mu?

Lübnan devletinin rolünü yerine getirmediği açık. Siyasi, diplomatik ve güvenlik sınırlarını her türlü dış projeye açarken, silah ve savaşçı kaçakçılığına, mezhep çatışmalarını 24 saat boyunca körükleyen kışkırtma kampanyalarına göz yuman güçsüz ve kırılgan bir devlet var.

Tarafsızlık seçeneği gerçek çözümdür

Bugün yaşananlar, tarafsız olmamanın doğrudan bir sonucudur. Tarafsızlığı benimsemeyen ülkeler savaş alanlarına dönüşürler. Sloganlar mezhepsel ve bölgesel çatışmaların bahanesi haline geldiğinde, herkes bedelini öder.

Tarafsızlık bir lüks değil, ulusal bir zorunluluktur. Tek başına Lübnan'ın bölgesel bataklığa sürüklenmesini engelleyebilir.

Zira İran, Lübnan'ı kurtarmayacaktır.

Ne Suudi Arabistan ne de Katar, milislerin yönettiği bir ülkeyi yeniden inşa etmeyecektir.

Amerika Birleşik Devletleri veya Avrupa da devlet olmayı reddeden bir devleti desteklemek için acele etmeyecektir.

Yıpranmayı durdurmak ve çöküşü önlemek

Lübnan devleti işleri derhal kontrol altına almazsa, daha fazla parçalanmaya doğru gidiyoruz. Lübnan bugün sadece ekonomik çöküşün eşiğinde değil, aynı zamanda daha tehlikeli bir siyasi ve ahlaki çöküşün de ortasında.

İçerideki partiler ile liderlerin, her birinin kendi mezhebine göre, dışarıda şu veya bu tarafı desteklemek için seferber olması kabul edilemez.

Trablus'un, Bekaa'nın veya Güney'in Suriye, İran veya Körfez ülkeleri için vekil çatışma platformları haline gelmesi kabul edilemez.

Her türlü bölücü projeye karşı savunmasız bir ülke olarak kalmamız kabul edilemez.

Bugün ihtiyaç duyulan şey cesur ve egemen bir karar almaktır. Lübnan'ın bir destek arenası haline gelmesini engelleme kararıdır. Siyasi ve sosyal sınırları kontrol etme kararıdır. Lübnan'ın başkalarının savaşları için bir sahne olması değil, her şeyden önce gelmesi kararıdır.

Aksi takdirde bölünme yoldadır ve belki de bu sefer Lübnan diye bir şey kalmayacaktır.