Mariupol’da hayatta kalanların gelecek umudu yok

Mariupol’da hayatta kalanlar: Evimizle birlikte hayatlarımız da yıkıldı

İşçiler Mariupol’un banliyösündeki bir mezarlıkta tabut taşıyor (EPA)

Ukrayna’da direnişinin sembolü olan Mariupol şehri üç ay süren kuşatma ve saldırılardan sonra Rusların eline geçerken, şehirdeki binaların büyük kısmı ağır hasar aldı.
şarku'l Avsat'ın AFP’den aktardığı habere göre, Mariupol’da üç ay süren çatışmalar yüz binlerce insanın kaçmasına, anlatılmaz acılar yaşanmasına ve ölümlere neden oldu. 
Şehirde bulunan Azovstal çelik fabrikasına sığınarak uzun süre direnen 959 Ukraynalı asker Ruslara teslim oldu.

Rus ordusu ve ayrılıkçı müttefikleri, çatışmalar başlamadan önce nüfusu yarım milyondan fazla olan harap şehirdeki sokaklarda devriye geziyor.
AFP muhabirleri, Rusya Savunma Bakanlığı’nın bu hafta düzenlediği basın turunda hasarın boyutunu inceledi.

Rus ordusu, Ukrayna’nın şiddetli direnişinin sembolü haline gelen fabrikaya gazetecilerin yaklaşmasına izin vermedi.
Rusya, Ukrayna’nın güneydoğusundaki şehri yeniden inşa etme ve onu bir sahil beldesine dönüştürme sözü verdi.
Ancak bu projeyi, şehirde Rus saldırıları sonucu enkaz haline gelen bina molozları arasında hayal etmek zor.
Çatışmanın sona ermesiyle, bölge sakinleri yiyecek aramak için dışarı çıkmaya cesaret etti.

Konuşmayı kabul edenler, Moskova’nın neo-Nazilerin boyunduruğundan ‘kurtardığını’ öne sürdüğü şehirle ilgili umutsuzluklarını dile getirdi.
AFP’nin sorusunu Rusça yanıtlayan Angela Kopytsa (52), Mariupol’da kendisi için bir gelecek görmediğini söyledi.
Pediatri hemşiresi olan Kopytsa, “İş yok, yemek yok, su yok. Hem evim, hem de hayatım yıkıldı. Hangi gelecek? Hiçbir şeyden ümidim yok” dedi.
Kopytsa, çatışmalar sırasında çocukları ve torunu ile bir lokma yiyeceği paylaşmak zorunda kaldığını ve doğum servislerindeki çocukların açlıktan öldüğünü anlatırken gözyaşlarına boğuldu.
Şehirdekiler Mart ayından bu yana elektriksiz yaşıyor.
Mariupol’daki bir üniversitede eğitim veren Elena Ilyina (55) ise, AFP muhabirlerine ağlayarak evinin yıkıldığını ve şimdi kızıyla birlikte yaşadığını anlattı.
Tek dileğinin savaştan önceki hayatına geri dönmek olduğunu söyleyen Ilyina, “Evimde huzur içinde yaşamak, işe gitmek ve çocuklarımla konuşmak istiyorum” dedi.
Rus ordusu, gazetecileri şehirdeki hayvanat bahçesine de götürdü.

Oksana Krishtafovich (41) savaştan önce bir restoranda aşçıydı ama şimdi hayvanat bahçesinde çalışıyor, hayvanları besliyor ve inekleri sağıyor.
Krishtafovich, “Çalıştığım restoran yıkıldı. Artık benim müşterilerim buradaki hayvanlar. Şehir her şeyden yoksun. Ama uyum sağlarız, hayatta kalırız” diyerek iyimser konuştu.
Şehirde en fazla sayıda insanı istihdam eden Azovstal’da 30 yıl çalışan Sergey Pugach (60) ise, hayvanat bahçesinde bekçi olarak görev yapıyor.
Rusya’nın işgale başladığı Şubat ayında emekli olmasına sadece iki ay kalan Pugach, emekli maaşını alıp alamayacağını bilmiyor ama yine de şikayet etmiyor.
Pugach, “Ukraynalılar tembel değil. Savaş durur durmaz insanlar sığınaklardan sürünerek çıktı ve iş aramaya başladı. Bazıları iş buldu bile” dedi.