Irak, Hava Kuvvetleri’nin kapasitesini artırmak için Fransız Rafale uçaklarını satın almayı planlıyor

Irak'ın halihazırda ABD, Rusya, Kore ve Çekya menşeli 95 savaş uçağı bulunuyor.

Irak Savunma Bakanı Cuma İnad, ülkesinin 14 adet Rafale uçak satın alabilmek için kredi almayı başardığını duyurdu (Reuters)
Irak Savunma Bakanı Cuma İnad, ülkesinin 14 adet Rafale uçak satın alabilmek için kredi almayı başardığını duyurdu (Reuters)
TT

Irak, Hava Kuvvetleri’nin kapasitesini artırmak için Fransız Rafale uçaklarını satın almayı planlıyor

Irak Savunma Bakanı Cuma İnad, ülkesinin 14 adet Rafale uçak satın alabilmek için kredi almayı başardığını duyurdu (Reuters)
Irak Savunma Bakanı Cuma İnad, ülkesinin 14 adet Rafale uçak satın alabilmek için kredi almayı başardığını duyurdu (Reuters)

Muayyid et-Tarfi
Irak hükümeti, Fransız Rafale uçaklarını satın alabilmek için Fransa ile anlaşma imzalamaya hazırlanıyor. Bu konu 2020’den bu yana iki taraftan yapılan bir dizi resmî açıklama ve iki ülkenin savunma bakanlarının anlaşmaya son şeklini vermek amacıyla yaptıkları karşılıklı ziyaretler üzerinden gündemdeydi. Irak bu anlaşmayla Ağustos 1990’daki Kuveyt işgalinden bu yana ilk kez Fransız silah pazarına yeniden geri dönecek.
Irak hükümeti DEAŞ örgütüne karşı 3 yıl süren savaş sebebiyle ordu birliklerinin bazılarında yaşanan eksiklikleri tamamlamak amacıyla obüs, silahlı insansız hava araçları (SİHA), tank ve zırhlı araçları ithal etmek için imzaladığı bir dizi sözleşmeyle ateş gücünü artırmayı planlıyor.

Rafale alımı için kredi
Şarku’l Avsat’ın Independent Arabia’dan aktardığı habere göre, Irak Savunma Bakanı Cuma İnad, katıldığı bir televizyon programında, ülkesinin 14 adet Fransız yapımı Rafale uçak satın almak için yerel kredi temin etmeyi başardığını söyledi. İnad uçakların adet fiyatının 200 milyon dolar olduğunu belirtti. Iraklı Bakan 4 Kasım 2021’de Fransa’yı ziyaret etti. Bu ziyaret, Bağdat’ın silah kaynaklarını çeşitlendirme planları kapsamında gerçekleştirildi. İnad o dönem yaptığı açıklamada başta Rafale uçakları, hava savunma sistemi ve helikopterler olmak üzere Fransız silahlarını satın almak için prensipte anlaşmaya vardıklarını duyurdu.
Irak'ın halihazırda ABD, Rusya, Kore ve Çekya menşeli 95 savaş uçağı bulunuyor. Bu uçakların hepsi, 2003 sonrası yapılan anlaşmalarla satın alındı.
Ancak uzmanlara göre, bu sayı, özellikle çöl arazilerinin ülke topraklarında geniş yer tutması dikkate alındığında Irak semalarını korumak ve düşman hedeflerini vurma için yeterli değil.
Belki de son yıllarda petrol fiyatlarının düşmesi sonucu ülkenin yaşadığı ekonomik krizler Irak’ı yeni silah satın almaya yönelmesini erteledi. Ancak petrol fiyatlarındaki artış ile geçen yıl ve bu yıl ülkenin dolar rezervlerinde yaşanan finansal bolluk Irak’ı gelişmiş Rafale uçaklarını satın almak için yeniden Fransız tarafına doğru harekete geçirdi.
Bağdat, geçtiğimiz yıllarda hava muharebe kapasitelerini ve helikopterleri geliştirmek için ABD (Bağdat ve Washington arasında daha önce Stratejik Çerçeve Anlaşması imzalanmıştı) Rusya ve Güney Kore ile yaptığı bir dizi anlaşmalar sonucunda bir uçak filosu oluşturdu.
Ancak Bağdat, özellikle ABD liderliğindeki DEAŞ karşıtı Uluslararası Koalisyondan aldığı destekle, 2014'te Irak'ın geniş bir alanını kontrol altına alan DEAŞ’a karşı verdiği savaş, hava gücünü geliştirme ve yenileme ihtiyacını ortaya çıkardı.

Çeşitlilik önemli
Eski Savunma Bakanlığı Müsteşarı ve askeri uzman Safa el-Asam, başta Irak Hava Kuvvetleri olmak üzere Irak silah sisteminin geliştirilmesi ve kaynaklarının çeşitlendirilmesinin önemli olduğunu söyledi. Asm, “Irak silah doktrini 1970’lerden bu yana, Rus silahlarına dayanan bir Doğu doktrini olmuştur. Fakat Irak ordusu 2003’ten sonra Batı silahlarına özellikle de ABD tarafından tedarik edilen silahlara güvendi” dedi.

Eski silahlar
Asam, bazıları 2013 yılına dayanan Irak ordusu silahlarının eskimesinin yanı sıra ABD silahları Irak’ın 19 yıldır birçok silah kategorisinde yaşadığı eksikliği kapatmaya yetmiyor. Irak hava gücünün zayıf olduğunu ve gözlem uçağına ihtiyacı olduğu için istihbarat yönünün zayıf kaldığını söyleyen Asam, ABD’nin Irak’ı silahlandırmada ciddi olmadığını ve bu sebeple Bağdat’ın, Washington’un onayı olmadan, Fransa gibi başka ülkelere yöneldiğini ifade etti.

Sağlıksız durum
Asam, silah menşelerinin değişmesinin eğitmenlerin ve eğitim merkezlerinin sayılarının artması, birçok lojistik meselenin gündeme gelmesi anlamına geleceğini belirterek, “Silah menşelerinin çok fazla dallanıp budaklanması sağlıksız bir durum. Bunun sonucunda bakım onarım, eğitmen ve uzman ekiplerin sayışıcı artacak. F-16’yı kullanan pilotun aldığı eğitim örneğin Rafale uçaklarını kullanacak pilotların eğitiminden farklı. Bu nedenle aynı kategoride hareket sınırlılığı var” diye konuştu.

“Irak yönünü ABD’ye çevirmeli”
Cumhuriyetçi Güvenlik ve Stratejik Araştırmalar Merkezi Müdürü Mutaz Mahyi Abdülhamid, Irak’ın ulusal bir savunma stratejisi benimsemesi ve uçak satın alma ve mevcut uçak filosunun modernizasyonu konusunda yönünü ABD’ye çevirmesi gerektiğini söyledi. 
Abdülhamid, “Ülke iyi kabul edilen F-16 uçakları satın aldı. Iraklı pilotlar ABD’de bu uçakları kullanma eğitimleri aldı. Irak ABD ile askeri sözleşmesine bağlıdır. Amerikan yapımı uçaklar talep etmesi ve elindekilerin modernizasyonunu yapması daha iyi olur. Irak, Savunma Bakanlığı’nın ortaya koyacağı bir ulusal savunma stratejisi benimsemeli ve Irak ordusunun elindekini yenilemek için çalışmalıdır. DEAŞ ile savaşta kullanılan silahların büyük bir kısmı tükendi. Irak şehirlerini kurtarmak için terör örgütüyle girilen şiddetli çatışmalar nedeniyle Irak ordusuna ait araç ve ekipmanlar büyük oranda zarar gördü. Bazılarının tekrar hizmete alınması zor. Irak ordusu 14 tümen, hava, kara ve deniz gücü, hava savunma komutanlıkları, Askeri İstihbarat Kurumu ve diğer kurumlardan oluşuyor. Ordu mensubu 350 bin asker ve subay var. Irak Kürt Bölgesel Yönetimi hariç Irak’ın çeşitli bölgelerinde taburları var” diye konuştu.

Üsler ve askeri eğitmenler
Abdülhamid, konuşmasının devamında şunları kaydetti:
“Irak'ın yeni piyade silahları ithal etmedi bunun yerine ABD’den aldığı eski silahları korudu. Irak'ın SİHA ve diğerlerinden korumak için yeni bir hava savunma sistemi satın almakla ilgilenmeli. 2003 yılında Saddam Hüseyin rejiminin düşmesinden bu yana Irak her türlü hava ihlalini önleyebilecek gelişmiş ve modern ve savunma sistemleriyle donatılmadı. Bu iş Irak’ı kısa menzilli hava savunma sistemleri ve eski ordudan kalan ve onarılan kalıntılardan olan uçaksavar toplarla donatmakla sınırlı kaldı. Rafale uçakları gelişmiş uçaklar. Bu uçaklar belirli standartlara sahip üslere ve özel alanlara ihtiyaç duyan özel kriterlere sahip. Irak Rus ve Amerikan uçakları kullanıyordu. Fransız uçaklara yönelmek, yeni teknikerlere ve uzmanlara ihtiyaç olacağı ve pilotların bunlardan eğitim alacağı anlamına gelir.”

Stratejik bir adım
Gazeteci Basim eş-Şara, “Rafale anlaşması Irak-Fransız ilişkilerinin güçlenmesini ve Fransa’nın Irak’a son yıllarda verdiği desteği temsil edecek. Fransa Irak’ın bu uçaklara sahip olması için tüm yolları denedi. Çünkü Fransa iki ülke arasındaki askeri işbirliğinin, bölgenin istikrarı ve Fransız varlığının güçlendirilmesi açısından önemli bir rolü olduğunu düşünüyor. Fransa ayrıca İran destekli olanlar da dahil olmak üzere Iraklı silahlı gruplarla iyi ilişkilere sahip” dedi.

Uluslararası toplumun güveni
Şara bu anlaşmanın Irak hava gücünün kabiliyetlerini artıracağını, terör örgütleriyle ve silahlı gruplarla mücadelesini daha da güçlendireceğini söyledi. Şara anlaşmanın ayrıca Irak devletinin güvenlik ve stratejik işbirliği konularında kendisine güvenilecek bir ülke olduğuna dair uluslararası topluma güven mesajı vereceğini dile getirdi. Şara, Irak’ın İran’ın ABD ve bölgedeki bazı ülkelere karşı kullandığı bir baskı kartı haline gelmesi sebebiyle Bağdat’ın uluslararası toplumun güvenini kaybettiğini belirtti.

Diğer anlaşmalar
Şara Irak hükümetinin, devlete bağlı Irak Ticaret Bankası garantörlüğünde küresel bankalardan aldığı krediyle bu anlaşmayı yapabileceğini ifade etti. Irak hükümetinin daha önce 2021 bütçesi ve Gıda Güvenliği Yasası ile bu krediyi alamadığına işaret eden Şara, bu anlaşmayla Bağdat yönetiminin, DEAŞ ile mücadele döneminde çokça gerileyen Irak ordusunun imkanlarını geliştirecek çeşitli silahlar satın almak için ABD, Fransa ve İngiltere ile yeni bir dizi sözleşme imzalayabileceğini kaydetti.



Philip Habib ile Tom Barrack arasında ışıltısını yitiren Lübnan

Lübnan Meclis Başkanı Nebih Berri, ABD'nin Ankara Büyükelçisi ve Suriye Özel Temsilcisi Tom Barrack Beyrut'ta ile bir araya geldi, 7 Temmuz 2025 (AFP)
Lübnan Meclis Başkanı Nebih Berri, ABD'nin Ankara Büyükelçisi ve Suriye Özel Temsilcisi Tom Barrack Beyrut'ta ile bir araya geldi, 7 Temmuz 2025 (AFP)
TT

Philip Habib ile Tom Barrack arasında ışıltısını yitiren Lübnan

Lübnan Meclis Başkanı Nebih Berri, ABD'nin Ankara Büyükelçisi ve Suriye Özel Temsilcisi Tom Barrack Beyrut'ta ile bir araya geldi, 7 Temmuz 2025 (AFP)
Lübnan Meclis Başkanı Nebih Berri, ABD'nin Ankara Büyükelçisi ve Suriye Özel Temsilcisi Tom Barrack Beyrut'ta ile bir araya geldi, 7 Temmuz 2025 (AFP)

Elie el-Kuseyfi

ABD'nin Ankara Büyükelçisi ve Suriye Özel Temsilcisi Tom Barrack’ın iki hafta içinde Beyrut'a yaptığı ikinci ziyaretten çıkan başlıca sonuç, Lübnan'ın ABD'nin Ortadoğu gündeminde öncelikli bir yer tutmadığıdır. Her zamanki gibi kendi büyüklüğünü ve rolünü gereğinden fazla abartan Lübnan hükümetinin ve halkının anlamadığı ya da Lübnan'ın artık dünyadaki hiçbir ülke için bölgesel çıkarları dışında bir önemi kalmadığını kabul etmek istemediği bir gerçek bu.

Bu durum, öncelikle Lübnan siyasetinde ve tarafların davranışlarında ve konumlarında belirleyici faktörlerin, temelde tarafların iktidar ve nüfuz haritasındaki imajlarını ve konumlarını iyileştirme becerileriyle bağlantılı iç faktörler olmasından kaynaklanıyor. Dolayısıyla, söz konusu taraflar için Lübnan'ın gerçek konumu, değişen koşullardaki rolü ve dış dünyanın Lübnan'a olan ilgisi kadar, dış baskılar ve önceliklerin kendi imajlarını ve konumlarını etkilememesi, Lübnan'ın çevresinde olup bitenlerden etkilenmemesi daha önemli.

Yani, siyasi kadro öncelikle kendi sorunlarıyla meşgul olduğu ve bölgedeki gelişmelere göre Lübnan'ın önceliklerini belirleyen bir dış politika söylemi oluşturmak için gerekli unsurlara sahip olmadığı sürece, Lübnan'da güvenilir bir dış politika söz konusu olamaz.

ABD, Fransa'nın Lübnan çamuruna batıp, Lübnan siyasetinin labirentlerinde kaybolduğunu gördükten sonra bunu anlamış olabilir. Lübnan siyaseti, elçilerin ve temsilcilerin ziyaretlerinin sonunda, lezzetli ‘mezeler’ ve ‘Doğu'nun büyüsünden’ yoksun olmayan bir halkla ilişkiler kampanyasına dönüşüyor.

Lübnanlı politikacılar, Lübnan'ın uzun zamandır kaybetmeye başladığı köklü siyasi geleneklere ihtiyaç duyan bu zor görevi yerine getiremiyorlarsa, ABD Başkanı Donald Trump döneminde bile, doğaçlama yapmakla suçlanan ABD yönetimi, durumu gözden geçirmeye ve düzeltmeye hazır olduğu da bir gerçek. Çünkü ABD Başkanı Donald Trump'ın Ortadoğu Özel Temsilci Yardımcısı Morgan Ortagus’un görevine aşırı ciddiyetle yaklaştığını ve Lübnan'ı bölgedeki Amerikan politikasının merkeziymiş gibi gördüğünü fark ettikten sonra Ankara Büyükelçisi ve Suriye Özel Temsilcisi Barrack’ı Lübnan dosyasını takip etmekle görevlendirdi. Bu dosya için özel bir temsilci atanmasına gerek yoktu. Hatta yönetim, Lübnan dosyasının Suriye dosyasına eklendiği ve bölgedeki diğer dosyalara, özellikle de Suriye dosyasına göre fazla çaba harcanmasını gerektirmediği için Suriye temsilcisinin Lübnan dosyasını takip etmesinin daha uygun olduğunu düşündü.

Beşşar Esed'in Tahran’daki yeni İslam rejimiyle ittifakı giderek derinleşiyordu, özellikle de İran, Esed'ın ezeli düşmanı Saddam Hüseyin'in Irak'ıyla savaşırken

2025'teki Lübnan, artık 1982'deki Lübnan değil. O zamanlar Şam'da iktidarda olan Hafız Esed, Soğuk Savaş'ın oluşturduğu dengelerden yararlanarak Suriye'yi demir yumrukla yönetmiş ve bölgede önemli bir siyasi aktör haline gelmişti. Amerikalılar onu devirmenin nelere mal olabileceğini hesaplarken, Sovyetler Birliği onun iktidarda kalmasından yararlanıyordu.

Bu iki dönem arasındaki tek ortak nokta, 1982'de ABD’nin Lübnan kökenli Özel Temsilcisi Philip Habib ve 2025'te Ankara Büyükelçisi ve Suriye Özel Temsilcisi Barrack’ın görevde olması olabilir. Bunun dışında, zamanın geçmesi, kişilerin ve politikaların değişmesiyle birlikte, bu iki dönem arasındaki farklar o kadar büyük ki, aralarında tam bir kopukluk var.

Amerikalılar, 1982 yılında Esed'in Filistin Kurtuluş Örgütü'nün (FKÖ) Lübnan'dan çıkarılmasıyla ilgili anlaşmayı engellememesini istiyordu. Esed ise bu ‘yükün’ Suriye'ye değil, bunu üstlenmeye hazır uzak bir Arap ülkesine taşınması şartıyla Lübnan'daki ‘zayıf noktayı’ ortadan kaldırmak istiyordu. Bu yüzden Esed, ABD’nin şartlarını kabul etmekte hiç vakit kaybetmedi. Ancak daha sonra Amerikanlara sırtını dönerek, 1983 yılında Beyrut'ta Amerikan deniz piyadelerinin ve Fransız kuvvetlerinin karargahını bombalayarak, İran'ın ve belki de Sovyetler Birliği’nin desteğiyle bir darbe gerçekleştirdi.

thyuı
Suriye Cumhurbaşkanı Ahmed eş-Şara, Dışişleri Bakanı Esad eş-Şeybani ve ABD'nin Suriye Özel Temsilcisi Tom Barrack, Şam'da Suriye ile Katar-ABD-Türkiye enerji koalisyonu arasındaki anlaşmanın imza törenine katıldılar, 29 Mayıs 2025 (AFP)

Hafız Esed'in Tahran'daki yeni İslamcı rejimle ittifakı özellikle de İran, Esed'in her ne kadar her ikisi de Baas ideolojisini paylaşıyor olsalar da ezeli düşmanı olan Saddam Hüseyin'in Irak’ıyla savaş halindeyken giderek derinleşiyordu.

Şimdi, dört yılı aşkın bir süre İran’ın ekseninde kaldıktan sonra yeni bir Suriye ile karşı karşıyayız.

Dolayısıyla Lübnan, Yaser Arafat ve savaşçılarının 1982'de Beyrut'tan ve ardından 1983'te Trablus'tan son kez ayrılmasından itibaren Suriye-İran eksenine kademeli olarak girmeye başladı. Şimdi akıllarda “Suriye, 2024 yılının sonlarında Beşşar Esed rejiminin düşüşüyle İran ekseninden çıktığında Lübnan yeniden nasıl bir konumda olacak?” sorusu var.

ABD’nin Suriye Özel Temsilcisi Barrack’ın açıklamalarındaki abartılı ifadeler bir yana, Washington'ın Suriye gündeminin dışında Lübnan'la ilgilenmediği açıkça ortada.

ABD’nin Trump'tan başlayıp Barrack'la sona eren genel tutumlarından Washington’ın önceliğinin Suriye olduğu açıkça anlaşılıyor. Trump, Suriye Cumhurbaşkanı Ahmed eş-Şara’ya hayranlığını dile getirmiş ve ABD tarafından Suriye’ye uygulanan yaptırımları kaldırarak, Suriye'ye kendini yeniden inşa etme fırsatı verme kararı almıştı. Şarku’l Avsat’ın al Majalla’dan aktardığı analize göre bu hamle, ABD’nin bölgedeki yeni planının bir parçası olarak gerçekleşirken, şu anda Hamas ile İsrail arasında ateşkes sağlanması noktasına gelindi. Bu konu, Trump ve İsrail Başbakanı Binyamin Netanyahu'nun Beyaz Saray'daki görüşmelerinin ana gündem maddesi. İsrailli kaynaklardan sızdırılan bilgilere göre Trump, Tel Aviv'e Gazze'deki savaşın sona erdirilmesi karşılığında Suriye ile İsrail arasında bir anlaşma imzalanması için ABD'nin ödeme yapacağını teklif ediyor. Ancak bu anlaşmanın perspektifleri ve sınırları ne olursa olsun, ABD'nin tutumu, ABD'nin masasındaki bölgesel dosyaların birbiriyle bağlantılı olduğunu gösteriyor.

Yeniden Lübnan'a geri dönecek olursak, Lübnanlıların pazartesi günü ABD’li Özel Temsilci Barrack'ın Beyrut'a gelerek Hizbullah'ın silahları, Suriye ile sınırların belirlenmesi ve ekonomik reformlar konusunda ABD'nin hazırladığı belgeye Lübnan'ın cevabını almak üzere geldiği gün yaşadıkları nefes kesici saatler, Barrack'ın Baabda Sarayı'nda (Lübnan Devlet Başkanı'nın resmi konutu) yaptığı açıklamada, Hizbullah'ın silahlarının tamamen Lübnan'ın iç meselesi olduğunu ve Lübnan'ın bölgede ufukta beliren fırsatı değerlendirmesi gerektiğini, aksi takdirde ‘geri kalmışlar’ arasında yer alacağını söylemesi üzerine kısa sürede sona erdi. Hizbullah da bu acil ve belki de son çağrının dışında tutulmadı, çünkü Hizbullah'ın bir geleceğe ihtiyacı olduğu düşünülüyor.

fg
Beyrut’un güney banliyösünde Hizbullah'ın Aşure Günü törenleri sırasında ‘Silahları bırakmayacağız’ yazılı bir pankart taşıyan bir kişi, 6 Temmuz 2025 (AFP)

ABD’nin Suriye Özel Temsilcisi Barrack’ın açıklamalarındaki abartılı ifadeler bir yana, Washington'ın Suriye gündeminin dışında Lübnan'la ilgilenmediği açıkça ortada. Nasıl ki 1982'de Yaser Arafat'ın Beyrut'tan ayrılmasının ardından Suriye'nin Lübnan'daki gündemini bozmaması hedeflendiyse, şimdi de Hizbullah’ın Suriye'deki gündemi ve orada başarılı olup olmayacağına bakılmaksızın Lübnan'ın ‘rahatsız edilmemesi’ hedefleniyor. Bu da Hizbullah'ın İsrail üzerindeki tehdidinin azalması ve hatta ortadan kalkmasının ardından gerçekleşti. Lübnan, Washington'dan İsrail'in Hizbullah kadrolarına yönelik suikastlarını durdurması ve Hizbullah'ın yıpranmış yeteneklerini yeniden inşa etmek için kullandığı iddia edilen mevzileri bombalamayı bırakması için garanti verilmesini istiyor.

Burada Tahran, müzakerelere başlamak için ABD'nin bir daha İran topraklarını bombalamayacağına dair garanti talep ettiği sürece, Hizbullah'ın İsrail-İran çatışmasından sonra kendini nasıl gördüğünü analiz etmenin bir anlamı yok. Trump dün İran ile müzakerelerin yeniden başlaması için bir tarih belirlendiğini söylediği için Tahran bu garantiyi almış gibi görünse de Lübnan, ABD'nin Lübnan Troykası’na, özellikle de Hizbullah adına Barrack ile görüşen Meclis Başkanı Nebih Berri'ye yaptığı tüm övgülere rağmen, henüz böyle bir garanti almamış gibi görünüyor.

Yenilen tarafların, güçlerinin büyüklüğünü ve meydana gelen değişikliklerle başa çıkma yeteneklerini kabul edilebilir sınırların ötesinde abartmaları

Ancak, Berri ile Barrack arasındaki ‘dostluk’ ilişkisini bir kenara bırakırsak, Barrack'ın geçtiğimiz kasım ayında Washington'ın ateşkesin garantörü olmadığını ilk kez teyit etmesi, İsrail'in Lübnan'daki hedeflerini sürdürmesi ve Hizbullah'ın Barrack'ın dediği gibi bir gelecek görmesi ve yeni düzenlemeler yapılana kadar mevcut durumun devam edeceği anlamına geliyor. Aynı şekilde, Lübnan Kuvvetleri Partisi lideri Samir Caca ile yan tartışmaya giren Başbakan Nevvaf Selam da kendisiyle ilişkileri pek iyi görünmeyen Berri ve Cumhurbaşkanı Avn adına konuştu.

Ancak Lübnan’ın bu olağan detaylarının ötesinde, Hizbullah'ın teslim etmesi istenen silahları, özellikle de hassas füzeleri teslim etmeyi kabul ettiği yönündeki sızıntılar, Berri-Barrack görüşmesinin içeriği hakkında soru işaretleri yaratıyor. Barrack'ın tanımıyla deneyimli bir politikacı olan Berri, Hizbullah adına, silahların devletin elinde toplanmasını savunan Cumhurbaşkanı Avn’ı atlatarak Amerikalılarla doğrudan bir iletişim hattı açmış olabilir mi? Eğer öyleyse, Hizbullah'ın elindeki İran yapımı hassas füzelere ne olacak? İran bunların teslim edilmesini kabul edecek mi ve kime teslim edecek?

7ı8
Lübnan Cumhurbaşkanı Joseph Avn ve ABD’nin Özel Temsilcisi Tom Barrack, Lübnan'ın Baabda kentindeki Cumhurbaşkanlığı Sarayı’nda bir araya geldiler, 7 Temmuz 2025 (AFP)

Bu sorular elbette açık uçlu sorular, ancak kesin olan bir şey var ki o da Amerikalıların Lübnanlılar arasındaki diyalogu veya çatışmayı yönetmeye hazır olmadıklarıdır. Onlar için önemli olan, Lübnan'ın, ‘komşuları’ Suriye ve İsrail için bir rahatsızlık kaynağı olmaması. Eğer Lübnan bu gruba katılırsa, ona ‘hoş geldin’ denir.

Bu durum Lübnan'ın ötesine geçebilecek bir siyasi gerileme reçetesidir, çünkü ilgili tarafların bölgedeki değişikliklere ayak uydurma ve müzakere koşullarını iyileştirme kabiliyetleri gerektiğinden daha zayıf görünüyor. Buna karşın yenilgiye uğramış taraflar, güçlerinin büyüklüğünü ve meydana gelen değişikliklerle başa çıkma kapasitelerini kabul edilebilir sınırların ötesinde abartıyor. Fakat en nihayetinde, uzlaşmalar masada yapılır. Kim bilir, belki de Pakistan ve İsrail tarafından Nobel Barış Ödülü'ne aday gösterilen Trump, Lübnan, Suriye ve hatta İran tarafından da aday gösterilir!

*Bu analiz Şarku’l Avsat tarafından Londra merkezli al Majalla dergisinden çevrilmiştir.