Libya Seçim Komisyonu Başkanı Sayeh: Cumhurbaşkanlığı ve parlamento seçimlerine hazırız

Libya Ulusal Yüksek Seçim Komisyonu Başkanı İmad es-Sayeh. (AFP)
Libya Ulusal Yüksek Seçim Komisyonu Başkanı İmad es-Sayeh. (AFP)
TT

Libya Seçim Komisyonu Başkanı Sayeh: Cumhurbaşkanlığı ve parlamento seçimlerine hazırız

Libya Ulusal Yüksek Seçim Komisyonu Başkanı İmad es-Sayeh. (AFP)
Libya Ulusal Yüksek Seçim Komisyonu Başkanı İmad es-Sayeh. (AFP)

Libya’daki siyasi anlaşmazlıkların sürüyor. Bu duruma rağmen Ulusal Yüksek Seçim Komisyonu Başkanı İmad es-Sayeh, seçim hazırlıklarının tamamlanmak üzere olduğunu duyurdu.
Libya’da yaklaşık 7 milyon olan nüfusun yaklaşık 2,8 milyonu oy kullanma hakkına sahip.
Sayeh, Trablus’taki Seçim Komisyonu binasında AFP’ye yaptığı açıklamada “Komisyon, Aralık - Ocak döneminde cumhurbaşkanlığı ve parlamento seçimleri yapmaya yüzde 80 ila 90 oranında hazır” dedi. Yetkili özellikle 1951’den, Libya’nın bağımsızlığından bu yana ilk kez cumhurbaşkanlığı seçimlerinin yapılacak olması nedeniyle geniş çaplı bir katılım beklediğini kaydetti.
Sayeh, cumhurbaşkanlığı seçim yasasına yargıdan arşı çıkılması ihtimaline ilişkin de şunları söyledi:
“Kanunda çok sayıda teknik not var. Seçimleri temyizden uzak bir şekilde gerçekleştirmemizi sağlayacak değişiklikler yapmak için Temsilciler Meclisi'ne başvurduk.”
Seçim Komisyonu, ‘Temsilciler Meclisi’nden cumhurbaşkanlığı seçim yasasının bazı maddelerinde değişiklik yapmasını talep eden’ bir yazı gönderdi. Temsilciler Meclisi ise komisyonun şu ana kadarki gözlemlerine henüz bir yanıt vermedi.
İmad es-Sayeh başta Libya’nın doğusundan Mareşal Halife Hafter ve devrik lider Muammer Kaddafi’nin oğlu Seyfulislam Kaddafi olmak üzere bir dizi ismin adaylığına ilişkin “Cumhurbaşkanlığı seçim yasası açık kabul edilebilir. Bu nedenle herkes bu sürece katılabilir. Her Libyalı seçimlerde yer alabilir” dedi. Ancak seçim sürecinin uygulanması ve sonuçlarının kabulü için tüm siyasi taraflar arasında uzlaşmanın gerektiğine dikkat çekti.
Ancak siyasi taraflar arasında uzlaşı, Temsilciler Meclisi tarafından yayınlanan seçim yasalarının kabul edilmemesinin gölgesinde halen uzak görünüyor. Seçim Komisyonu Başkanı, konuya dair şunları söyledi:
“En önemli şey seçimlerin uygulanması ve sonuçlarının kabulü konusunda siyasi partilerin uzlaşısıdır. Ne yazık ki 24 Aralık’taki seçim süreci konusunda halen tam bir fikir birliği yok.”
Cumhurbaşkanlığı Seçim Kanunu’nun 12’inci maddesi ‘askeri bir yetkilinin, seçim tarihinden üç ay önce çalışmayı ve görevini bırakması ve seçilemezse görevine geri dönmesi’ şartıyla aday olabileceğini vurguluyor. Bu durum sert tepkilere yol açtı.
AFP, maddenin 23 Eylül’de askeri görevlerini geçici olarak donduran ve kuvvetlerinin komutasını Korgeneral Abdurrazık en-Nazuri’ye devreden Mareşal Hafter’e uygun şekilde formüle edilmiş gibi göründüğünü aktardı. Nazuri, komuta ettiği kuvvetlerin Genelkurmay Başkanlığı görevini de yürütüyor. Temsilciler Meclisi, seçimlerde değişiklikler yaparken cumhurbaşkanlığı seçimlerinin zamanında yapılmasına ve 24 Aralık’ta cumhurbaşkanlığı seçimleriyle birlikte düzenlenmesi planlanan yasama seçimlerinin ise gelecek ocak ayının sonuna ertelenmesine karar verdi. Temsilciler Meclisi geçen pazartesi günü yasama seçimleri yasasını onayladı. Bu karardan yaklaşık bir aydan kısa bir süre önce ise Temsilciler Meclisi Başkanı, tartışmalı cumhurbaşkanlığı seçim yasasına oylamaya koymadan onay verdi. Bu durum, birçok siyasi taraf arasında öfkeye neden oldu. Parlamentonun ikinci meclisi olarak görev yapan Ulusal Konsey, yasama seçimleri yasasını kabul etmediğini duyurdu.
Seçim yasaları üzerindeki anlaşmazlıkları devam ediyor. Öyle ki Temsilciler Meclisi Başkanlığı ve Devlet Yüksek Konseyi seçim yasalarının kabulüne ilişkin fikir birliğini görüşmek üzere geçen haftanın sonunda Fas’ta bir istişare toplantısı çağrısında bulundu.
Komisyon Başkanı, AFP’ye yaptığı açıklamada komisyonun seçim tarihlerine bağlılığının önündeki engellere işaret etti. Temsilciler Meclisi’nin yasama seçimleri yasasını onaylamasının üzerinden günler geçmesine rağmen yasa henüz komisyona sevk edilmedi. Sayeh konuya dair şunları söyledi:
“Komisyon, yasama seçimleri kanunu resmi olarak teslim almadı. Teknik notlar olursa onun incelenmesini de bekleyeceğiz. Bunlarla ilgilenmesi için parlamentoya bilgi vereceğiz. Hükümet seçim sürecine finansal destek sağladı. Komisyonun çalışmalarıyla ilgili olarak İçişleri, Sağlık ve Eğitim bakanlıkları ile sürekli bir koordinasyon var. Bize 43 milyon dinar (10 milyon dolar) ek destek verildi.”.
Libya, 2011 yılında Muammer Kaddafi rejiminin devrilmesinden bu yana ülkenin doğusunda ve batısında rakip güçler arasında kaosa, şiddet döngüsüne ve çatışmalara tanık oluyor. Ancak ateşkes ve görevi ‘seçimlere giden geçiş dönemini yönetmek olan’ Abdülhamid ed-Dibeybe başkanlığındaki ulusal birlik hükümetin kurulmasıyla koşullar, yılın başından bu yana görece iyileşti.



Bölgesel güç dengeleri

 İsrail, ilk kez içeride derin bir darbe aldı ve iç hedefler benzeri görülmemiş şekilde vuruldu (AFP
İsrail, ilk kez içeride derin bir darbe aldı ve iç hedefler benzeri görülmemiş şekilde vuruldu (AFP
TT

Bölgesel güç dengeleri

 İsrail, ilk kez içeride derin bir darbe aldı ve iç hedefler benzeri görülmemiş şekilde vuruldu (AFP
İsrail, ilk kez içeride derin bir darbe aldı ve iç hedefler benzeri görülmemiş şekilde vuruldu (AFP

Mustafa Feki

Ortadoğu, Doğu Akdeniz ve Arap Körfezi, son zamanlarda karşılaştıkları krizlerin büyüklüğünü önemli ölçüde vurgulayan benzeri görülmemiş ve zor koşullar yaşadı. Bu krizler, yalnızca sınırlı bir bölgesel sorun olmaktan çıkıp büyük bir uluslararası sorun haline geldiler.

Bölgedeki kanlı diziyle başlarsak, ki bu nihayetinde Filistin topraklarının İsrail tarafından vahşice işgal edilmesinin beklenen bir sonucu gibi görünüyor, 7 Ekim 2023 tarihinin işgalin dirençli Filistin halkına her düzeyde uyguladığı baskının otomatik ve doğal bir sonucu olduğunu hemen fark ederiz. Söz konusu baskı, şiddet döngüsünün genişlemesine ve Gazze'nin mevcut koşulları altında yaşanmaz bir alana dönüşmesine yol açtı. Öldürülmemesi gereken on binlerce çocuk, kadın ve sivili içeren şehit kafileleri her gün birbirini takip ediyor. Karşı karşıya kaldıkları katliamlar hem kardeşlerinden hem de dostlarından hiçbir insani yardım veya destek alamadan katlandıkları zor yaşam koşulları unutulamaz.

Son İran-İsrail çatışmasındaki ateşkesin, Gazze'deki acı verici duruma olumlu bir yansıması olabilir, ne var ki İsrail'in uzlaşmazlığı ve Netanyahu modelinin sabah akşam yaydığı nefret dolu söylemlerin temsil ettiği güç despotluğu, acıların devam edeceğinin, güven ve barış kıyısından hâlâ uzak olunduğunun en iyi kanıtı.

Belki okuyucuyla birlikte ülkelerin ağırlıklarını, gerçekleşen dönüşümlerin doğasını ve bazı tarafların ağırlıkları açısından bölgesel borsa üzerindeki etkilerini düşünebilir ve aşağıdaki kanıtları gözlemleyebiliriz:

İlk olarak, bir yandan Lübnan'da Hizbullah'ın başına gelenlere, diğer yandan Suriye'de yaşananlara bakıldığında, İran toplamda kaybeden gibi görünüyor. Tahran, Esed ailesinin yönetimi boyunca sadakatini sürdüren itaatkar bir müttefikini kaybetti. Buna ilaveten, ABD'nin tam desteğiyle İsrail, İran'ın nükleer projesinin temellerini büyük ölçüde yok etti. İran ayrıca siyasi yaşamının, askeri mevkilerinin ve bilimsel uzmanlıklarının en ön saflarından onlarca şehit verdi.

Burada, İran'ın direndiğini ve inkar edilmesi zor birçok güçlü karşılık verdiğini dolaylı olarak kabul etmeliyiz. İsrail'e gönderdiği füze ve insansız hava araçlarının, on binlerce sakinini İran saldırılarından kaçmak için sığınaklara yönelmeye zorladığını itiraf etmeliyiz. Ancak, bu elbette, İsrail Hava Kuvvetleri'nin İran'ın kalelerini vurması, İran içindeki bir dizi önemli ekonomik ve askeri konumda hayati öneme sahip arterleri hedef almasıyla kıyaslanamaz.

ABD Başkanı Donald Trump, başlangıcından itibaren İran-İsrail çatışmasının baş vaftiz babası rolünü oynadı. Gelişmelerin ayrıntılarına doğrudan kişisel olarak müdahale etti. Öyle ki hem İran hem de İsrail tarafı kazandıklarını iddia ettikleri bir zafer veya rakiplerine karşı sağladıklarını iddia ettikleri bir üstünlükle gururlanarak savaştan çıktılar. Her halükarda durum ve medyatik gelişmeler alanı yorumlara açık, tüm tarafların bakış açılarının kabul edilmesine olanak tanıyor. Zira silahlı çatışmalar geride bir kazanan bırakmaz, aksine kayıp ve zararları tüm taraflara dağıtır.

Burada, İran nükleer programının geçici bir süreliğine de olsa çökertilmesinin, Netanyahu için gurur duyacağı yanıltıcı bir zafer olduğuna dikkat etmeliyiz. Bu zafer, onu siyasi durumunu ve İsrail hükümetinin başkanı olarak konumunu güçlendirebilecek bir erken genel seçim çağrısında bulunmaya itebilir. Tahran ve Tel Aviv arasında yaklaşık iki hafta süren bu askeri çatışma hakkında ne söylenirse söylensin, İsrail'in imajına bir çizik atıldığını, her koşulda etkilendiğini dürüstçe belirtmeliyiz. İran, bölgedeki en büyük askeri cephaneliğe karşı mücadelede kahramanlıktan veya cesaretten yoksun olmayan bir duruş sergiledi. İsrail'e verilen Amerikan desteği, o savaşta gerçek belirleyici faktördü, kimsenin itiraz edemeyeceği ve olaylar tarafından gölgede bırakılmış gibi görünen bir kriterdi. Zira İsrail ilk kez içeride derin bir darbe aldı, iç hedefler benzeri görülmemiş bir şekilde vuruldu. Şarku’l Avsat’ın Independent Arabia’dan aktardığı analize göre bu da yenilmez ordu efsanesinin ve son on yıllarda yarattığımız büyük putun ne sandığımız kadar sağlam ne de hayal ettiğimiz kadar güçlü olmadığını teyit etti.

İkincisi; eğer şimdi uzun bir geçmişe ve geniş topraklara sahip bir İslam devleti olarak İran'dan bahsedeceksek, kendisinin üstünden atlanması zor birkaç hatasını kaydetmeliyiz. Bunların ilki, arenalar birliği dediğimiz şey ve son kırk yıldır komşu ülkelerde onlar aracılığıyla savaştığı çeşitli kollardır. Lübnan'daki Hizbullah ile başlayıp Suriye ve Irak'tan geçerek Yemen'deki Ensarullah-Husi grubuna kadar uzanan bu kollar, kanlı çatışmaların ve tekrarlanan çekişmelerin bir tarafı olarak kendini dayattı. Böylece İran Batı'nın, Batı Asya, Arap Yarımadası, Arap Körfez bölgesi ve hatta Kuzey Afrika'daki Araplar, Türkler, Kürtler ve diğer etnik gruplara karşı kullandığı bir korkuluğa dönüştü.

İran'ın benimsediği kollar inşa etme politikası, İran'da İslam Devrimi'nin patlak vermesi ve Şah'ın Şubat 1979'da devrilmesi ile başlayan geniş çaplı bir kaosa yol açtı. Ama iş bununla bitmedi. İran, Arap Körfez bölgesindeki Amerikan hedeflerini vurmaya çalışarak ve Katar hava sahasını ihlal ederek de büyük bir hata yaptı. İlave olarak, İran'ın hatalarına sık sık tahammül eden, işlerine karışmasını ve yanlışlarını görmezden gelen Körfez'de de tahribat yaratmaya çalıştı. İşleri daha da kötüleştiren ise İran parlamentosunun, bu hayati bölgede dünya petrol nakliyatının yüzde 20'sinin geçtiği, büyük öneme sahip bir ticaret ve deniz yolu olan Hürmüz Boğazı'nı kapatma kararı almasıydı.

İran'ın son eylemleriyle Körfez’in duygularını geçici de olsa kendisine karşı yabancılaştırarak kaybettiğine şüphe yok. Oysa Körfez ülkeleri, Maşrık (Levant) ülkeleri, Mısır ve diğerleri, İsrail'in İran'a yönelik saldırganlığını en başından kınadılar. Tahran, düşman listesine geçici de olsa başka ülkeler eklemek yerine dostlarının desteğini almaya çalışmalıydı.

Bu nedenle, İran'ın çok şey kaybettiğine, yalnızca Beyaz Saray'daki güçlü adamın, Tahran ve Tel Aviv arasındaki savaşı sona erdirme başarısını kendisine nispet etmeye çalışan Donald Trump'ın göreceli, geçici memnuniyetini elde ettiğine inanıyorum. Trump daha önce de Pakistan ve Hindistan arasındaki ateşkesi kendisine mal etmişti. Buna bir de ABD’nin Tahran'daki rejimi devirmeye çalışmadığını, bunun yerine yalnızca İran nükleer projesini yok etmeyi ve onu en azından gelecekte aciz hale getirmeyi amaçladığını defalarca dile getirenin de o olduğunu eklemeliyiz.

Üçüncüsü; nükleer programını kaybeden İran'ın, siyasi rejiminin devamı ve onu zayıflatma girişimlerini durdurma konusunda geçici bir kabul kazandığı açıkça ortaya çıktı. İran’ın artık sona eren bu çatışmada en önemli ve en öne çıkan devlet olduğuna şüphe yok. Ancak, Trump'ın gözdesi Recep Tayyip Erdoğan liderliğindeki Türk tarafını da göz ardı etmemeliyiz. Türkiye'nin bir Avrupa-Asya, Akdeniz ve Ortadoğu ülkesi, NATO'nun aktif bir üyesi, bölgede ve genel olarak güç denkleminde hem İsrail hem de İran ile birlikte hesaba katılması gereken bir güç olduğunu aklımızda tutmalıyız. Türkiye de Suriye'de yaptıkları ve Körfez'de elde ettikleri sayesinde ve ayrıca ABD’nin bölgedeki politikalarından duyduğu memnuniyet sayesinde yaşananlardan kazançlı çıktı.

Güç dengesinin, Körfez ülkelerinin de şu ana kadar kazandığını gösterdiğine inanıyorum, çünkü İran tarihsel olarak dost bir ülke ancak onlarla ilişkileri varlığı inkar edilemez veya görmezden gelinemez endişelerden yoksun değil. Biz Araplar olarak, İranlı ve Türk komşularımızın, akıllardan hiç çıkmayan adil Arap davası, yani tüm sonuçları, tarihsel gelişmeleri ve onu çevreleyen koşullarıyla Filistin davası için kalıcı bir çözüme ulaşmada aktif oyuncular olmalarını umut ediyoruz.

*Bu analiz Şarku’l Avsat tarafından Independent Arabia’dan çevrilmiştir.