Mercan resiflerinin restorasyonu ve verimli bir şekilde yönetilmesi

KAUST, çevre ile ilgili en iyi verileri toplamak için standart protokoller geliştiriyor.
KAUST, çevre ile ilgili en iyi verileri toplamak için standart protokoller geliştiriyor.
TT

Mercan resiflerinin restorasyonu ve verimli bir şekilde yönetilmesi

KAUST, çevre ile ilgili en iyi verileri toplamak için standart protokoller geliştiriyor.
KAUST, çevre ile ilgili en iyi verileri toplamak için standart protokoller geliştiriyor.

Mercan resifleri rehabilitasyon çalışmaları genellikle şu pratik sorulara odaklandığından tüm dikkatin bu konuya yöneltilmesini gerektiriyor:

Hangi türler hangi yerde yetiştirilmelidir? Küçük mercanlar nasıl ekilebilir? Restorasyon maliyeti nasıl ölçeklendirilebilir?

Bu bağlamda, KAUST deniz biyoloğu Maggie Johnson, daha temel ve pratik soruları inceliyor: Resif iyileşmesini iyileştirmek için çevresel koşullar nasıl doğru bir şekilde ölçülebilir? Mercan resifi yöneticileri ve personeli yerel tavsiyelerle nasıl desteklenebilir?

Mercan resifleri

Birçok farklı deniz canlısına barınak ve yiyecek sağlayan mercan resifleri, yalnızca sınırlı bir çevresel koşul aralığında gelişiyor. Örneğin bu mercanlar tropikal sularda yaşar; çünkü 20 ila 28 santigrat derece arasındaki su sıcaklıklarını tercih ediyorlar.

İklim değişiklikleri nedeniyle deniz ısındıkça, mercan resifleri hidrotermal konfor bölgelerinin dışına itiliyor. Bu da mercan ağarmasına ve dolayısıyla mercan resiflerinin azalmasına yol açıyor.

Küçük mercanları yetiştirmek

Bu zorluklar karşısında genç mercanların yetiştirilmesi, ısıya daha dayanıklı olması muhtemel mercanların korunması ve yeniden inşa edilmesini amaçlayan adaptasyon stratejilerinden biri.

Johnson, mercan resifi yönetimi ve restorasyon çabalarının başarısının, araştırmacıların ve uygulayıcıların içinde çalıştıkları çevreyi anlama becerisine bağlı olduğuna inanıyor. Bunu yapmak için de sıcaklık ve ışık gibi mercan büyümesini etkileyen çevresel parametrelerin doğru ve güvenilir ölçümlerine ihtiyaçları var.

Şaşırtıcı bir şekilde, çevresel koşulları ölçmek için kullanılan aletler hassasiyet ve doğruluk açısından büyük farklılıklar gösteriyor; bu da mercan resiflerinin izlenmesini engelleyebiliyor. Johnson'a göre, “Mağazalarda çeşitli araçlar ve sensörler mevcut, ancak hangilerinin kullanılacağını ve nasıl kullanılacağını bilmek zor olabilir.”

Örneğin, ışık ve sıcaklığı ölçmek için kullanılabilecek uygun fiyatlı bir veri kaydedici var ancak bu araç bazı amaçlar için harika olsa da diğerleri için en iyi seçim olmayabilir.

Şarku’l Avsat’ın edindiği bilgilere göre çevresel koşulları ölçmek için kullanılan cihazların izlenmesi de özellikle Kızıldeniz'de çok önemli. Burada deniz biyoloğu, mevcut ticari cihazlardan bazılarının Kızıldeniz'deki yüksek sıcaklıklara ve yüksek tuzluluk oranına ayak uyduramadığına dikkat çekiyor. Bu da yanlış veriler veriyor. Bunun mercan resiflerinin yeniden inşası çabalarının başarısı üzerinde korkunç etkileri olabilir. Örneğin, oksijen kayıt cihazlarından biri, sıcaklıklar normalden daha fazla yükseldiğinde, ki bu Kızıldeniz'de yaz boyunca her gün oluyor, tamamen arızalanıyor.

Suudi kalkınma girişimleri

Hangi araçların farklı koşullarda kullanım için en uygun olduğunu anlama ihtiyacı, mercan resiflerinin korunması ve restorasyonuyla ilgili yenilikleri vurgulamayı amaçlayan ve 100 hektarlık geniş bir mercan resif bahçeleri alanında yer alan Neom'daki Shusha Mercan Bahçesi gibi mercan resiflerinin restorasyonunu içeren Suudi kalkınma girişimlerinin hedefinde.

Johnson konuya dair “Sensörlerin doğru ölçüm yapıp yapmadığını, kullanımlarının ve bakımlarının ne kadar kolay olduğunu ve uygun maliyetli olup olmadıklarını görmek için testler yapıyoruz” dedi.

Araştırma ekibi bu bulguları, yöneticilere ve uygulayıcılara fayda sağlayacak bir karar ağacı geliştirmek için kullanıyor. Johnson konuya dair şunları söyledi:

“Yöneticiler kendi bölgelerindeki mercan resiflerinin sağlığını değerlendirmek isteyebilir ve o bölgede sıcaklık en önemli faktör olabilir.”

Böylece; kendi özel ihtiyaçlarına en uygun aracın hangisi olduğunu belirlemek için karar ağacında belirtilen kriterleri takip edebiliyorlar. Karar ağacı, çıktılara ulaşma olasılığı, kaynak maliyeti ve fayda dahil olmak üzere kararların ve beklenen sonuçlarının ağaç benzeri bir gösterimini kullanan bir karar destek aracıdır. Farklı araçlar kullanarak en iyi verileri toplamak için standart protokoller geliştirmek de önemli. Toplanan verilerin güvenilirliğini artırmak için bunların su altında nasıl konuşlandırılacağı ve sürdürüleceği de tartışılıyor. Daha geniş anlamda, bu araçlar tarafından toplanan devasa dosyaları indirmek, verileri işlemek ve ilgilenen kişiler için faydalı özet bilgiler ve grafikler üretmek için gereksinimler bulunuyor.

Bu projeye duyulan ihtiyaç ilk olarak, araştırmacılar ve Şuşa Adası'ndaki meslektaşları arasında, belirli bir sahadaki çevresel koşulları belirlerken kullanılacak araçlar hakkında yapılan görüşmeler sonucu olarak ortaya çıktı. Johnson konuyu şöyle açıkladı:

“Sensör geliştirme ve oşinografik araştırma araçları konusunda bilgi sahibi olmayan deniz biyologları ve mercan resifi uygulayıcıları için bu durum çok zorlayıcı olabilir. Verileri kaydetmek için kullanılan en iyi araçlardan ve çevresel koşullarla ilgili farklı bilgilerden kaynaklanan kanıta dayalı kararlar vermek istiyoruz ve şu ana kadar farklı sensörleri kullanarak kişisel deneyimlerimizden elde ettiğimiz ampirik verilere sahibiz. Bu çalışmanın uzun vadeli hedefi, bilim ve yönetim camiasına çevreyi daha güvenilir ve doğru bir şekilde ölçebilmeleri ve sahadaki uygulayıcıların bu bilgileri uygulayabilmeleri için seçenekler sunmaktır.”

Burada, Johnson ve meslektaşlarının araştırmasına dikkat çekmek gerek. Mike Fox ve Susanna Carvalho, Kral Abdullah Bilim ve Teknoloji Üniversitesi'ne (KAUST) bağlı Suşa Adası'ndaki Reefscape girişiminin araştırma ve geliştirme programı tarafından finanse ediliyor.

Kızıldeniz için Vizyon 2030

Kızıldeniz için Vizyon 2030 hedeflerini desteklemek, bu projenin sonuçları uluslararası mercan resifi restorasyon çabalarına da yardımcı olacaktır. Johnson, Kızıldeniz'deki Suşa Adası gibi büyük kalkınma projelerinin iyi kaynaklara sahip olduğuna dikkat çekiyor ancak faaliyet gösterdiği diğer uluslararası konumların çoğundaki yöneticilerin sınırlı kaynaklarına vurgu yapıyor:

“Resif yöneticileri genellikle sınırlı kaynaklara sahiptir. Bu nedenle, ölçümlerde ihtiyaçlarını karşılayacak daha az maliyetli seçenekleri belirleyerek onları desteklememiz önemlidir.”



"Asya tek boynuzlu atı"nın genom haritası ilk kez çıkarıldı: Yok olmalarını engelleyebilir mi?

Laos'ta 1999'da kameralara yakalanan saolanın en iyi tahminlere göre 100'den az üyesi kaldı (Ban Vangban Village/Wildlife Conservation Society)
Laos'ta 1999'da kameralara yakalanan saolanın en iyi tahminlere göre 100'den az üyesi kaldı (Ban Vangban Village/Wildlife Conservation Society)
TT

"Asya tek boynuzlu atı"nın genom haritası ilk kez çıkarıldı: Yok olmalarını engelleyebilir mi?

Laos'ta 1999'da kameralara yakalanan saolanın en iyi tahminlere göre 100'den az üyesi kaldı (Ban Vangban Village/Wildlife Conservation Society)
Laos'ta 1999'da kameralara yakalanan saolanın en iyi tahminlere göre 100'den az üyesi kaldı (Ban Vangban Village/Wildlife Conservation Society)

Son derece nadir rastlanan "Asya tek boynuzlu atı" saolanın ilk defa genom haritası çıkarıldı. Yeni çalışma nesli kritik tehlike altındaki türün yaşamasını sağlayabilir. 

İlk kez 1992'de tanımlanan saola (Pseudoryx nghetinhensis), en yakın zamanda keşfedilen büyük memeli türü. Vietnam ve Laos'un dağlık ormanlarında yaşayan bu sığır türü, boynuzlarının yanı sıra çok nadir görülmesi nedeniyle "Asya tek boynuzlu atı" diye biliniyor.

Dünya Doğa ve Doğal Kaynakları Koruma Birliği'ne (IUCN) göre nesli kritik tehlike altındaki bu türün 100'den daha az üyesi kaldığı tahmin ediliyor. Üstelik en son 2013'te görülmesi, soyunun çoktan tükenmiş olabileceği ihtimalini de gündeme getiriyor. 

Uluslararası bir araştırma ekibi, avcıların evlerinden toplanan saola kalıntılarından alınan parçaları analiz ederek 26 saolanın tam genomunu çıkardı. Türünün ilk örneği olan bu çalışma, saolanın geçmişini anlama ve geleceğini güvence altına alma yolunda kritik bilgiler sundu. 

Bulguları hakemli dergi Cell'de 5 Mayıs Pazartesi günü yayımlanan çalışmaya göre saolalar 5 bin ila 20 bin yıl önce iki ayrı popülasyona ayrılmış. 

Makalenin başyazarı Genís Garcia Erill "Saolanın önemli genetik farklılıklara sahip iki popülasyona ayrıldığını görmek bizi epey şaşırttı" diyerek ekliyor: 

Bu daha önce hiç bilinmiyordu ve genetik veriler olmadan bilmemizin yolu yoktu. Bu önemli bir sonuç çünkü türün genetik varyasyonunun nasıl dağıldığını etkiliyor.

Bilim insanları ayrıca iki popülasyonun da Son Buzul Çağı'ndan itibaren azaldığını saptadı. Ekip, toplam saola nüfusunun 10 bin yıldır hiçbir zaman 5 binin üstüne çıkmadığını tahmin ediyor.

Bu durum, iki grubun da genetik çeşitliliğini kaybettiği anlamına geliyor. Ancak her biri genetik kodlarının farklı kısımlarını kaybetmiş. Araştırmacılara göre bu, nesillerinin tükenmesini önlemede kritik bir rol oynayabilir. 

Garcia Erill "Bir popülasyonda kaybolan genetik varyasyon diğerini tamamlıyor. Yani eğer bunları karıştırırsak, diğerindeki eksiklik giderilebilir" diye açıklıyor.

Bilim insanları saolaların hayatta kalması için esaret altında çiftleşmelerini sağlayacak bir program geliştirmeye çalışıyor. Yeni çalışmayı yürüten ekibin hesaplamalarına göre böyle bir program, tükenme riski karşısında en etkili çözümü sunuyor. 

Çalışmanın bir diğer yazarı Rasmus Heller şöyle diyor:

Gelecekteki bir popülasyonun temelini oluşturmak için en az bir düzine saolayı (ideal olarak her iki popülasyonun karışımı) bir araya getirebilirsek, modellerimiz türlerin uzun vadede hayatta kalma şansının yüksek olacağını gösteriyor.

En son 2013'te görülen bir türün 12 üyesini bulmak zorlu bir iş. Ancak araştırmacılar, yeni çalışmanın bu sorunu çözebileceğine inanıyor. Saolanın genetik haritasının çıkarılması, daha kapsamlı arama çalışmalarının önünü açabilir. 

Makalenin yazarlarından Minh Duc Le, "Birçok araştırmacı, suda ve hatta aynı habitatta yaşayan kan emiciler olan sülüklerde, saola DNA'sının izlerini bulmayı deneyip başaramadı" diyerek ekliyor:

Bu tekniklerin hepsi küçük DNA parçalarını tespit etmeye dayanıyor ama artık saola genomunun tamamını bildiğimize göre, bu parçaları bulmak için çok daha geniş bir el kitabımız var.

Independent Türkçe, Science Alert, Phys.org, Cell