Hariri kritik seçimler için Trablusşam'da

Hariri kritik seçimler için Trablusşam'da
TT

Hariri kritik seçimler için Trablusşam'da

Hariri kritik seçimler için Trablusşam'da

Lübnan Başbakanı Saad Hariri, gelecek Cuma günü, yani Anayasa Konseyi’nde boşalan bir koltuğu doldurmak üzere 14 Nisan Pazar günü olarak belirlenen seçim gününden 2 gün önce “kuzeyin başkentindeki” müttefikleriyle görüşmek üzere Trablusşam’a gidecek.
Hariri’nin Trablusşam ziyareti, hafta sonunda seçim sürecini bölgede geçirmek üzere gelişirken, Dima Cemali’yi destekleyen Müstakbel Hareketi de seferberlik halinin yalnızca Lübnan’ın kuzeyiyle sınırlı olmayacağını ifade etti. Ancak eski Başbakan Fuad Sinyora’nın gelecek Perşembe günü yapacağına benzer bir ziyaretle Çarşamba günü (10 Nisan) Trablusşam’ı ziyaret edecek olan Eğitim Komitesi Başkanı Milletvekili Bahia Hariri de Cemali’ye destek verecek.
Şarku’l Avsat’ın Müstakbel Hareketi’ne yakın kaynaklardan edindiği bilgilere göre, son olarak parlamento seçimlerinde aday olan Yahya Mevlud ve İran hapishanelerinde tutuklu olan Nizar Zakka İbn el-Kakamun’un lehine çekilmeye hazır olduğunu belirten eski Milletvekili Misbah el-Ahdab başta olmak üzere rakipleri karşısında Cemali’nin söz konusu koltuğu kazanma şansı bulunmuyor.
Kaynaklar, Hariri’nin Trablusşam ziyaretinin Cemali’yi desteklemek için seferber edilmesine ayak uydurmak amacıyla geliştiğini belirtti.
 
Trablusşam kaynakları, seçimler için hazırlıkların sürdüğünü, Trablusşam’da öne çıkan bir isim olarak görülen eski Milletvekili Mustafa Alluş’un adaylığı dolayısıyla Müstakbel Hareketi’nin kendi adayına destek kazanmak için olağanüstü çaba sarf ettiğini açıkladı.
Kaynaklar, popüler ve seçkin siyasi varlığı nedeniyle Hariri’nin Trablusşam’daki nüfuzunu ciddi olarak nitelendirirken, Hariri’nin henüz rapor edilmemiş oy düzeyini yükseltme konusunda zor bir görev üstlendiğini belirtti.
Hariri’nin Trablusşam ziyaretine hazırlandığı yönünde haberler yayılırken, söz konusu haberler, Müstakbel Hareketi’nin seçim makinesinin de faaliyete geçmesine neden oldu. Bu durum ise geçen Pazar günü düzenlenen toplantının gündemine de yansıdı. Bu çerçevede 600’den fazla temsilcinin, sandık merkezlerine dağıtılması bekleniyor. Kaynaklar da son seçimlerde seçmen sayısının yüzde 32 ile sınırlı kalmasına rağmen Müstakbel müttefiklerinin, oy düzeyini yükseltmeye katkı sağlamak için seçim mekanizmalarını çalıştırma kararı aldığını duyurdu. Öte yandan Saad Hariri, 8 Nisan’da Hariri’ye yönelik iyi niyet göstergesinde bulunarak seçim savaşından geri çekilen eski Bakan Eşref Rifi ile bir araya geldi.
Kaynaklar, görüşmede son seçimlerde rekor bir oya ulaşan eski Lübnan Başbakanı Necib Mikati’nin oynayabileceği rol ele alındı.
Bu çerçevede Mikati’nin Dima Cemali lehine seçim sürecine katılma olasılığına dair sorular gündeme gelirken, kaynaklar da durumun, eski bakanlar Eşref Rifi, Muhammed el-Safadi ve İslami Grup’un yanı sıra henüz seçim mekanizmalarını hareket ettirmemiş olan Milletvekili Muhammed Kabara başta olmak üzere Müstakbel müttefikleri için de geçerli olduğunu ifade etti.
Öte yandan Anayasa Konseyi’nin Taha Naci’nin zaferini ilan etmemesini protesto etmek için seçimleri boykot ettiklerini açıklayan Milletvekili Faysal Kerami, İslami Hayırsever Projeler Cemiyeti ve Aleviler ile çoğunluk adaylar olmaları dolayısıyla iletişimini kesmeyen aday Mevlud’a odaklanmak gerekiyor.
Bu durumda söz konusu isimler, eski bakan Süleyman Franjiye liderliğindeki Marada Hareketi, İslami Tevhit Hareketi, İslami Grup, ‘Suriye ve İran’da rejim müttefiki olmak için Lübnan’da muhalefet ekseni yörüngesindeki partilerin’ katıldığı seçimleri boykot ediyor mu, yoksa boykot çağrıları yapanlar, seçmenlerine geri çekilmemeleri adına mesaj mı veriyor?
Şarku’l Avsat’ın edindiği bilgilere göre, seçmenlerin çoğunu Sünnilerin oluşturması nedeniyle Hristiyanların oyu seçimlerde bir karar unsuru olmayacak. Bu durum, Marada Hareketi’ni, Suriye’deki rejime dair anlaşmaz tavrıyla yakın ilişkisi nedeniyle Başbakan Hariri’ye riayet etmeye itebilir. Aynı şekilde Müstakbel Hareketi, şu an itibariyle seçimleri boykot edecek tarafların girişimlerini hesap etmeye başlarken, özellikle de Mevlud başta olmak üzere adaylarla toplantıları takip etmeye yöneldi.
Nizar Zakka hususunda ise Trablusşam’a “medyada etkileşime geçmek üzere İran’a mesaj iletmek için Zakka ile dayanışmaya girip girilmeyeceği ve Zakka’yı serbest bırakmak için Tahran’daki resmi arabuluculuğun başarısızlığı sonrasında serbest bırakılma çağrılarını yeniden aktifleştirecek bir baskı oluşturup oluşturulmayacağı” atmosferi hakim. Bu nedenle Müstakbel Hareketi, konsey koltuğunu Cemali’ye ulaştıracak olan seçim sürecinin yürütülmesinden memnun görünüyor.
 



Bölgesel güç dengeleri

 İsrail, ilk kez içeride derin bir darbe aldı ve iç hedefler benzeri görülmemiş şekilde vuruldu (AFP
İsrail, ilk kez içeride derin bir darbe aldı ve iç hedefler benzeri görülmemiş şekilde vuruldu (AFP
TT

Bölgesel güç dengeleri

 İsrail, ilk kez içeride derin bir darbe aldı ve iç hedefler benzeri görülmemiş şekilde vuruldu (AFP
İsrail, ilk kez içeride derin bir darbe aldı ve iç hedefler benzeri görülmemiş şekilde vuruldu (AFP

Mustafa Feki

Ortadoğu, Doğu Akdeniz ve Arap Körfezi, son zamanlarda karşılaştıkları krizlerin büyüklüğünü önemli ölçüde vurgulayan benzeri görülmemiş ve zor koşullar yaşadı. Bu krizler, yalnızca sınırlı bir bölgesel sorun olmaktan çıkıp büyük bir uluslararası sorun haline geldiler.

Bölgedeki kanlı diziyle başlarsak, ki bu nihayetinde Filistin topraklarının İsrail tarafından vahşice işgal edilmesinin beklenen bir sonucu gibi görünüyor, 7 Ekim 2023 tarihinin işgalin dirençli Filistin halkına her düzeyde uyguladığı baskının otomatik ve doğal bir sonucu olduğunu hemen fark ederiz. Söz konusu baskı, şiddet döngüsünün genişlemesine ve Gazze'nin mevcut koşulları altında yaşanmaz bir alana dönüşmesine yol açtı. Öldürülmemesi gereken on binlerce çocuk, kadın ve sivili içeren şehit kafileleri her gün birbirini takip ediyor. Karşı karşıya kaldıkları katliamlar hem kardeşlerinden hem de dostlarından hiçbir insani yardım veya destek alamadan katlandıkları zor yaşam koşulları unutulamaz.

Son İran-İsrail çatışmasındaki ateşkesin, Gazze'deki acı verici duruma olumlu bir yansıması olabilir, ne var ki İsrail'in uzlaşmazlığı ve Netanyahu modelinin sabah akşam yaydığı nefret dolu söylemlerin temsil ettiği güç despotluğu, acıların devam edeceğinin, güven ve barış kıyısından hâlâ uzak olunduğunun en iyi kanıtı.

Belki okuyucuyla birlikte ülkelerin ağırlıklarını, gerçekleşen dönüşümlerin doğasını ve bazı tarafların ağırlıkları açısından bölgesel borsa üzerindeki etkilerini düşünebilir ve aşağıdaki kanıtları gözlemleyebiliriz:

İlk olarak, bir yandan Lübnan'da Hizbullah'ın başına gelenlere, diğer yandan Suriye'de yaşananlara bakıldığında, İran toplamda kaybeden gibi görünüyor. Tahran, Esed ailesinin yönetimi boyunca sadakatini sürdüren itaatkar bir müttefikini kaybetti. Buna ilaveten, ABD'nin tam desteğiyle İsrail, İran'ın nükleer projesinin temellerini büyük ölçüde yok etti. İran ayrıca siyasi yaşamının, askeri mevkilerinin ve bilimsel uzmanlıklarının en ön saflarından onlarca şehit verdi.

Burada, İran'ın direndiğini ve inkar edilmesi zor birçok güçlü karşılık verdiğini dolaylı olarak kabul etmeliyiz. İsrail'e gönderdiği füze ve insansız hava araçlarının, on binlerce sakinini İran saldırılarından kaçmak için sığınaklara yönelmeye zorladığını itiraf etmeliyiz. Ancak, bu elbette, İsrail Hava Kuvvetleri'nin İran'ın kalelerini vurması, İran içindeki bir dizi önemli ekonomik ve askeri konumda hayati öneme sahip arterleri hedef almasıyla kıyaslanamaz.

ABD Başkanı Donald Trump, başlangıcından itibaren İran-İsrail çatışmasının baş vaftiz babası rolünü oynadı. Gelişmelerin ayrıntılarına doğrudan kişisel olarak müdahale etti. Öyle ki hem İran hem de İsrail tarafı kazandıklarını iddia ettikleri bir zafer veya rakiplerine karşı sağladıklarını iddia ettikleri bir üstünlükle gururlanarak savaştan çıktılar. Her halükarda durum ve medyatik gelişmeler alanı yorumlara açık, tüm tarafların bakış açılarının kabul edilmesine olanak tanıyor. Zira silahlı çatışmalar geride bir kazanan bırakmaz, aksine kayıp ve zararları tüm taraflara dağıtır.

Burada, İran nükleer programının geçici bir süreliğine de olsa çökertilmesinin, Netanyahu için gurur duyacağı yanıltıcı bir zafer olduğuna dikkat etmeliyiz. Bu zafer, onu siyasi durumunu ve İsrail hükümetinin başkanı olarak konumunu güçlendirebilecek bir erken genel seçim çağrısında bulunmaya itebilir. Tahran ve Tel Aviv arasında yaklaşık iki hafta süren bu askeri çatışma hakkında ne söylenirse söylensin, İsrail'in imajına bir çizik atıldığını, her koşulda etkilendiğini dürüstçe belirtmeliyiz. İran, bölgedeki en büyük askeri cephaneliğe karşı mücadelede kahramanlıktan veya cesaretten yoksun olmayan bir duruş sergiledi. İsrail'e verilen Amerikan desteği, o savaşta gerçek belirleyici faktördü, kimsenin itiraz edemeyeceği ve olaylar tarafından gölgede bırakılmış gibi görünen bir kriterdi. Zira İsrail ilk kez içeride derin bir darbe aldı, iç hedefler benzeri görülmemiş bir şekilde vuruldu. Şarku’l Avsat’ın Independent Arabia’dan aktardığı analize göre bu da yenilmez ordu efsanesinin ve son on yıllarda yarattığımız büyük putun ne sandığımız kadar sağlam ne de hayal ettiğimiz kadar güçlü olmadığını teyit etti.

İkincisi; eğer şimdi uzun bir geçmişe ve geniş topraklara sahip bir İslam devleti olarak İran'dan bahsedeceksek, kendisinin üstünden atlanması zor birkaç hatasını kaydetmeliyiz. Bunların ilki, arenalar birliği dediğimiz şey ve son kırk yıldır komşu ülkelerde onlar aracılığıyla savaştığı çeşitli kollardır. Lübnan'daki Hizbullah ile başlayıp Suriye ve Irak'tan geçerek Yemen'deki Ensarullah-Husi grubuna kadar uzanan bu kollar, kanlı çatışmaların ve tekrarlanan çekişmelerin bir tarafı olarak kendini dayattı. Böylece İran Batı'nın, Batı Asya, Arap Yarımadası, Arap Körfez bölgesi ve hatta Kuzey Afrika'daki Araplar, Türkler, Kürtler ve diğer etnik gruplara karşı kullandığı bir korkuluğa dönüştü.

İran'ın benimsediği kollar inşa etme politikası, İran'da İslam Devrimi'nin patlak vermesi ve Şah'ın Şubat 1979'da devrilmesi ile başlayan geniş çaplı bir kaosa yol açtı. Ama iş bununla bitmedi. İran, Arap Körfez bölgesindeki Amerikan hedeflerini vurmaya çalışarak ve Katar hava sahasını ihlal ederek de büyük bir hata yaptı. İlave olarak, İran'ın hatalarına sık sık tahammül eden, işlerine karışmasını ve yanlışlarını görmezden gelen Körfez'de de tahribat yaratmaya çalıştı. İşleri daha da kötüleştiren ise İran parlamentosunun, bu hayati bölgede dünya petrol nakliyatının yüzde 20'sinin geçtiği, büyük öneme sahip bir ticaret ve deniz yolu olan Hürmüz Boğazı'nı kapatma kararı almasıydı.

İran'ın son eylemleriyle Körfez’in duygularını geçici de olsa kendisine karşı yabancılaştırarak kaybettiğine şüphe yok. Oysa Körfez ülkeleri, Maşrık (Levant) ülkeleri, Mısır ve diğerleri, İsrail'in İran'a yönelik saldırganlığını en başından kınadılar. Tahran, düşman listesine geçici de olsa başka ülkeler eklemek yerine dostlarının desteğini almaya çalışmalıydı.

Bu nedenle, İran'ın çok şey kaybettiğine, yalnızca Beyaz Saray'daki güçlü adamın, Tahran ve Tel Aviv arasındaki savaşı sona erdirme başarısını kendisine nispet etmeye çalışan Donald Trump'ın göreceli, geçici memnuniyetini elde ettiğine inanıyorum. Trump daha önce de Pakistan ve Hindistan arasındaki ateşkesi kendisine mal etmişti. Buna bir de ABD’nin Tahran'daki rejimi devirmeye çalışmadığını, bunun yerine yalnızca İran nükleer projesini yok etmeyi ve onu en azından gelecekte aciz hale getirmeyi amaçladığını defalarca dile getirenin de o olduğunu eklemeliyiz.

Üçüncüsü; nükleer programını kaybeden İran'ın, siyasi rejiminin devamı ve onu zayıflatma girişimlerini durdurma konusunda geçici bir kabul kazandığı açıkça ortaya çıktı. İran’ın artık sona eren bu çatışmada en önemli ve en öne çıkan devlet olduğuna şüphe yok. Ancak, Trump'ın gözdesi Recep Tayyip Erdoğan liderliğindeki Türk tarafını da göz ardı etmemeliyiz. Türkiye'nin bir Avrupa-Asya, Akdeniz ve Ortadoğu ülkesi, NATO'nun aktif bir üyesi, bölgede ve genel olarak güç denkleminde hem İsrail hem de İran ile birlikte hesaba katılması gereken bir güç olduğunu aklımızda tutmalıyız. Türkiye de Suriye'de yaptıkları ve Körfez'de elde ettikleri sayesinde ve ayrıca ABD’nin bölgedeki politikalarından duyduğu memnuniyet sayesinde yaşananlardan kazançlı çıktı.

Güç dengesinin, Körfez ülkelerinin de şu ana kadar kazandığını gösterdiğine inanıyorum, çünkü İran tarihsel olarak dost bir ülke ancak onlarla ilişkileri varlığı inkar edilemez veya görmezden gelinemez endişelerden yoksun değil. Biz Araplar olarak, İranlı ve Türk komşularımızın, akıllardan hiç çıkmayan adil Arap davası, yani tüm sonuçları, tarihsel gelişmeleri ve onu çevreleyen koşullarıyla Filistin davası için kalıcı bir çözüme ulaşmada aktif oyuncular olmalarını umut ediyoruz.

*Bu analiz Şarku’l Avsat tarafından Independent Arabia’dan çevrilmiştir.