İranlı aktivistler: Muhafazakar Cumhurbaşkanı adayı Reisi ‘rejimin celladı’

İbrahim Reisi'nin 2018'de Yargı Erki Başkanlığı’na atanmasının ardından rejim lideri Ali Hamaney internet sitesinde yayınlanan bir fotoğraf.
İbrahim Reisi'nin 2018'de Yargı Erki Başkanlığı’na atanmasının ardından rejim lideri Ali Hamaney internet sitesinde yayınlanan bir fotoğraf.
TT

İranlı aktivistler: Muhafazakar Cumhurbaşkanı adayı Reisi ‘rejimin celladı’

İbrahim Reisi'nin 2018'de Yargı Erki Başkanlığı’na atanmasının ardından rejim lideri Ali Hamaney internet sitesinde yayınlanan bir fotoğraf.
İbrahim Reisi'nin 2018'de Yargı Erki Başkanlığı’na atanmasının ardından rejim lideri Ali Hamaney internet sitesinde yayınlanan bir fotoğraf.

Tanınmış insan hakları aktivistleri, İran cumhurbaşkanlığı seçimlerinin favori ismi olan muhafazakar çizgideki İbrahim Reisi'yi, 1988'de muhalif mahkumların toplu infazları da dahil olmak üzere ciddi insan hakları ihlallerinden sorumlu tuttu.  
Londra merkezli İran için Adalet (JFI) Örgütü Direktörü Şadi Sadr yaptığı açıklamada, “Reisi’nin hak ettiği tek yer parmaklıkların arkasıdır, cumhurbaşkanlığı değil. Yargının şu anki başkanı olması ve cumhurbaşkanı adayı olması İran'daki ceza sisteminin başarısızlık seviyesini kanıtlıyor" dedi. Şarku’l Avsat’ın Fransız haber ajansı AFP’den aktardığı habere göre, İbrahim Reisi İran'daki sıkı muhafazakarlardan biri olarak kabul ediliyor ve muhaliflere karşı güç kullanımını ve rejimin dayatılmasını destekliyor.
30 yılı aşkın bir süredir İran yargı sisteminde görev alan 60 yaşındaki Reisi, 2019'da İran Yargı Erki Başkanı görevini devraldı. Ayrıca 80'lerin ortalarında Tahran Devrim Mahkemesi'ne savcı yardımcısı olarak atandı. Aktivistler, Reisi’nin 1988 yılında sistem dışı ilan edilen Halkın Mücahitleri Örgütü’ne üye olduklarından şüphelenilen binlerce Marksist tutuklunun infaz edilmesinde kilit rol oynadığını söylüyorlar. Buna karşılık yetkililer ise örgütü 80’lerin başında İran'da kanlı saldırılar düzenlemekle suçluyor. 
2018 ve 2020 yıllarında İran tarihindeki en karanlık sayfa hakkında sorulan soruları cevaplayan Reisi, bu olaylarda herhangi bir rolü olduğunu reddetti. 1988 yılında Temmuz-Eylül tarihleri arasında gerçekleştirilen toplu infazlar, ülkenin çağdaş tarihinde yasaklı konular arasında yer almaya devam ediyor. Sürgündeki aktivistler binlerce tutuklunun öldürüldüğünü öne sürüyor. Halkın Mücahitleri Örgütü’nün siyasi kanadı olan İran Ulusal Direniş Konseyi ise 30 bin kişinin idam edildiğini belirtirken, gerçek sayının dört ila beş bin arasında olabileceği tahmin ediliyor. İslamcılarla Halkın Mücahitleri gibi Marksist örgütler Şah rejimine karşı ittifak yapmış, yaşanan olaylar sonrası 1979 Şubatında Şah rejimi devrilmişti. Yeni düzenin niteliği konusunda iktidar mücadelesine giren İslamcılar ve Marksistler 80’li yıllarda iç savaşa tutuşmuşlar, iktidarı eli geçiren Humeyniciler Marksistlere yönelik tasfiye, sürgün ve infaz dalgası başlatmıştı.  
Eylül 2020'de Birleşmiş Milletler'deki bir grup uzman, 1988'deki infazların insanlığa karşı suçlar kategorisine gelebileceğini ifade etti.
Uluslararası Af Örgütü (Amnesty), İbrahim Reisi'nin dört üyeden oluşan Ölüm Komitesi’nin bir parçası olduğunu, Tahran'daki Evin Hapishanesi ve başkentin yakınlarındaki Karaj banliyösünde bulunan Gohardeşt Hapishanesi’ndeki tutukluların infazına yargısız karar verdiğini ve infaz edilenlerin cesetlerinin yeri halen bilinmeyen toplu mezarlara gömüldüğünü öne sürdü.
Uluslararası Af Örgütü’nden Araştırmacı Raha Bahreyni, AFP'ye yaptığı açıklamada, Reisi'nin insanlığa karşı suçlar, cinayet, zorla kaybetme ve işkence nedeniyle soruşturulması gerektiğini söyledi.
2016 yılında yayınlanan bir ses kaydına göre, görevden alınmadan önce Humeyni'nin muhtemel halefi olarak görülen Hüseyin Ali Munteziri, infazları "İslam Cumhuriyeti tarihindeki en büyük suç" olarak nitelendirerek komite üyelerini uyarmıştı.
İran Ulusal Direniş Konseyi'nden bir yetkili olan Hüseyin Abidini, Reisi'yi ‘kırk yıllık zulüm tarihi olan seçkin bir katil’ olarak tanımladı.
Sürgünde yaşayan eski tutuklular, Ulusal Konsey tarafından yakın zamanda düzenlenen bir konferansta ifade verdiler. 10 yıl hapis yatan ve şu anda İsviçre'de ikamet eden Rıza Şemrani, "Ölüm Komitesi’nin huzurna çıktığımda Reisi’yi Devrim Muhafızları üniforması içinde gördüm. Komitenin en aktif üyesiydi” dedi.
Bir diğer eski tutuklu Mahmud Ravai ise, “Bütün mahkumlardan nefret ediyordu ve bir tanesinin bile hayatta kalmasına izin vermeyi reddetmişti. Hiç merhametli değildi” ifadelerini kullandı.
ABD Hazine Bakanlığı 2019’da İbrahim Reisi'yi 1988'de Ölüm Komitesi üyesi olmakla ve 2009'da Mahmud Ahmedinejad'ı yeniden cumhurbaşkanı seçmeyi reddeden Yeşil Hareket’in bastırılmasına katılmakla suçlayarak yaptırımlara tabi kişiler listesine dahil etti. Odönemde Yargı Erki Başkan yardımcısı olan Reisi, ‘isyancılarla mücadele’ ve ‘isyanları ortadan kaldırma’ sözü verdi.
Aktivistler ayrıca, Reisi’nin İran Yargı Erki Başkanı görevini devralmasından bu yana daha katı bir yaklaşım benimsenmesini de kınıyorlar.
Merkezi New York'ta bulunan İran İnsan Hakları Merkezi Direktörü Hadi Kaimi, "Reisi, devleti eleştirmeye cüret edenleri hapseden, işkence eden ve öldüren bir rejimin temel direklerinden biri" dedi.



İran ve İsrail: Büyük projelerin açmazı

İran'ın Gazze ve Lübnan'daki kolları ağır darbeler aldı (AFP)
İran'ın Gazze ve Lübnan'daki kolları ağır darbeler aldı (AFP)
TT

İran ve İsrail: Büyük projelerin açmazı

İran'ın Gazze ve Lübnan'daki kolları ağır darbeler aldı (AFP)
İran'ın Gazze ve Lübnan'daki kolları ağır darbeler aldı (AFP)

Refik Huri

İran'ın tarihi geriye dönük olarak düzeltmenin imkânsız bir iş olduğunu kabul etmesi kolay değil. Coğrafyayla oynaması ve Ürdün Kralı İkinci Abdullah'ın Arap ve Sünni ayından Şii Hilali koparmak olarak adlandırdığı projeyi gerçekleştirmek umuduyla, Hegel'in tarihin kurnazlığı olarak adlandırdığı şeye karşı koymaya devam etmesi bir yanılsamadır. Hiçbir orta güç, bölgesel projesine hizmet etmek için savaşlara, kaosa ve istikrarsızlığa İran kadar bel bağlamamıştır. Donald Trump'ın Beyaz Saray'a dönmesinden önce bile, Mollaların yönettiği İslam Cumhuriyeti kadar fırtınanın ortasında duran bir bölgesel güç daha yoktur.

İran, onlarca yıl içinde İslami direniş adı altında silahlı mezhepçi örgütler kurarak en tehlikeli siyasi, askeri, güvenlik ve ideolojik yatırımı yaptı. Ardından bu örgütleri kendisini korumaya, İsrail ve en başta ABD olmak üzere Tahran'ın bütün düşmanlarına karşı vekaleten savaşmaya teşvik etti. Direniş ekseni ve arenalar birliği stratejisi aracılığıyla İsrail ile yaşanan çatışmada kendisini askeri bir aktör olarak dayattı. ABD'ye karşı olan ve onu Batı Asya’dan çıkarmak isteyen, ama bir anlaşma şansı varsa Washington’dan yana oynayan bir oyuncu, Arap sahnesinde bölgesel bir siyasi aktör olarak empoze etti. Çin, Rusya ve Kuzey Kore ile Richard Fontaine ve Andrea Kendall Taylor'ın kargaşa ekseni adını verdiği bir tür örtülü ittifaka da ulaşmış durumda. Kargaşa ekseni, ABD öncülüğündeki uluslararası sisteme karşı duruş ve çok kutuplu sisteme çağrıdır. Çoğulcu bir sistemin yokluğunda, kargaşa ekseninin kaos yaratmak için bir sistem projesine ihtiyacı yoktur.

Ancak İran Dışişleri Bakanı Abbas Arakçi'nin İslam Cumhuriyeti'nin gücünün en önemli bileşeni olarak kabul ettiği direniş ekseninin nispeten düşük maliyeti, jeopolitik ve stratejik olarak maliyetli hale geldi. Zira öncelikle Hamas, İsrail'i sarsan Aksa Tufanı operasyonunun Filistin'i özgürleştirme dalgasının başlangıcı olacağını sandı. İkincisi, Hizbullah Güney Lübnan cephesi üzerinden Hamas'a destek savaşı başlatmaya karar verdi. Üçüncüsü, İran Suriye'de yayıldı. İlk önce Gazze’nin yapıları ve halkı bir imha savaşına maruz kaldı. Ardından Hizbullah ağır darbe aldı. Son olarak da Suriye'de Esed rejimi devrildi, böylece İran Suriye köprüsünü, Filistin kalesini, Arap derinliğini ve Lübnan arenasını kaybetti.

Esasında İran'ın bölgesel projesi, Velayet-i Fakih yönetimine giden yolda bir aşama olan Filistin'i kurtarma projesinden daha büyük ve her iki proje de şu anda çıkmaza girmiş durumda. Filistin'i kurtarma projesi sadece İsrail ve kıyamet silahlarına değil, ABD ve Avrupa duvarlarına tosladı ve Rusya ile Çin tarafından da kabul edilebilir bir proje değil. Ayrıca 22 Arap ülkesini temsil eden Arap Zirvesi, 2000'li yılların başındaki Beyrut Zirvesi'nden itibaren barışın stratejik bir tercih olduğunu teyit etti. İran'ın bölgesel projesi, ABD'yi askeri, güvenlik ve hatta ekonomik olarak Ortadoğu'dan çıkarmak gibi zorlu bir meydan okuma ile çatışıyor. Aynı zamanda kendi halkı, liderleri, ittifakları ve önemli stratejik konumu bulunan büyük ve güçlü bir Arap dünyasıyla da çatışıyor.

Filistin’i gerçekten kurtarmak isteği bir yana, kurtarma gücüne sahip olmayan Tahran, İsrail ile anlaşmazlık yoluyla da olsa iki devletli çözüm yoluna taş koymaya katkıda bulunuyor.  Binyamin Netanyahu hükümeti Filistin devletinin kurulmasını reddediyor ve Batı Şeria ile Gazze'yi ilhak etmeyi amaçlıyor. Mollalar rejimi, Batı Şeria ve Gazze'de kurulacak Filistin devleti projesini engellemede İsrail’in ağırlığına ek ağırlık katıyor. Nitekim İsrail, Filistin devletinin kurulmasının Filistin'de bir İran terör üssü kurma projesi olduğunu iddia etmeye başladı. Netanyahu’ya göre sorun, İran'ın Suriye'den çekilmesinden ve İsrail'in Suriye ordusundan kalan stratejik silahları imha eden hava saldırıları düzenlemesinden ve Tahran adına savaşan örgütlerin zayıflatılmasından sonra bile devam ediyor. Hiçbir şey onun bu tutumunu değiştirmiyor. Oysa Irak’ın nükleer reaktörünü yerle bir eden saldırıyı düzenleyen 69. Filo'ya komuta eden pilotun İngiliz dergisi The Economist’e verdiği röportajda da söylediği gibi İsrail için en büyük tehdit İran değil, Filistinlilerle geçinememek ve birlikte yaşayamamaktır. Çünkü İsrail'in karşı karşıya olduğu asıl zorluk, ‘askeri gücünü stratejik kazanımlara ve barışa dönüştürmektir’, aksi takdirde kan daha uzun yıllar akmaya devam edecektir.

Büyük açmaz ikilidir; İran'ın bölgesel projesi, kendi kapasitesinden, Batı ile çatışmasından ve İsrail ile vekiller üzerinden savaşmasından daha büyüktür. Keza İsrail'in bölgesel projesi, Tel Aviv'in ekonomik, askeri ve sosyal olarak taşıyabileceğinden daha büyüktür. Batı ve Doğu'nun İsrail'in aşırılığına ve Filistin devletinin kurulması fırsatının kaçırılmasına yönelik sabrını zorlamaktadır. General Şaron'un dediği gibi, Washington'un hizmetinde olan “yüzen bir uçak gemisi” konumundan çıkıp Amerikan korumasına ihtiyaç duyan İsrail'in yükünü ABD'nin ne kadar süre ve ne ölçüde taşıyacağı da bilinmemektedir. Buradaki ders, herkesin göreceği şekilde duvara asılı olan Amerikalı stratejik analist Anthony Cordesman'ın şu sözüdür: “Savaşlar riskleri ortadan kaldırmakla ilgili değil, riskleri yönetmekle ilgilidir.”

*Bu makale Şarku’l Avsat tarafından Independent Arabia’dan çevrilmiştir.