Büyük Arap trajedisinin sözlüğüne, felaketin unsurlarını tanımlamak için yeni bir ifade girdi: ‘beklemek’.
‘Beklemek’ terimi ve türevleri, çatışmadan doğrudan etkilenen binlerce insana karşı gösterilen tam bir ilgisizliği tanımlamak için kullanılıyor, zira kimse onları hesaba katmıyor. Örneğin, Gazze Şeridi'ndeki arabuluculuk. Netanyahu ve çetesi hesaba katılıyor, kurbanlardan hiç bahsedilmiyor. Onlar bekleme listesinde.
Başka bir örnek vermek gerekirse, başka bir tür veya kategori şehit var. Her gün, listeye yemek beklerken öldürülenler ekleniyor. Bu insanlar, bir tabak bulgur için can atarak beklemekten başka bir şey yapamıyorlar. Bazen kurşun bulgurdan, bir şişe sudan veya abdestten önce geliyor. Bu durumda ‘bekleyenlerin’ tek hakkı, Sağlık Bakanlığı'nın sayılarını ve ihtiyaç duydukları kefen sayısını açıklaması.
Bazıları yasaklanmış konvoyları bekler, bazıları arabulucuları bekler, bazıları ise bu dünyanın zulmünden utanmasını bekler. O, kalbindeki bir kasını hareket ettirmeye çalışır ama bunun yerine 50 bin İsrail yedek askeri, Gazze'nin beton hayaletlerinin işgali için kabine onayı ve Savunma Bakanı’nın gülümseyen ekibiyle yaptığı toplantının hatıra fotoğrafları gelir.
Beklerken, bir teklif gelir, bir teklif gider ve teklif halen masadayken Netanyahu sevinç ve öfkeyle reddettiğini açıklar. Herkes Netanyahu'yu bekliyor ve Netanyahu da ilave asker grupları ve bir milyon Gazze sakininin kuzeyden güneye ve kuzeyden batıya nakledilmesi için düzenlemeleri bekliyor. Böylece yarın onları batıdan doğuya, açlıktan ve ölümden beter bir şekilde, kuyruklarda bekleyerek geri gönderebilecek.
Netanyahu şimdiye kadar Gazze halkına her türlü ölüm ve acıyı yaşattı. Bunların en acısı ise beklemek: Cehennemin sonunda tam bir işkenceden sonra sıranın kendisine gelmesini beklemek.
Bu arada, yapabileceğimiz tek şey beklemek, biraz daha beklemek… İster Hamas'ı, ki müzakerelerde neyi ve neden beklediğini bilmiyoruz, ister Gazze Şeridi'ne işkence etmekte ve tüm dünyayı küçük düşürmekte ustalaşmış kasabı…
