Iraklı vakur yazar ve araştırmacı Dr. Raşid el-Hayyun'un birkaç gün önce Şarku’l Avsat tarafından yayınlanan makalesinde mezhep edebiyatının dışında kalan genel halk üzerinde derinden yerleşmiş olan bu edebiyatın etkisi hakkında dikkat çektiği nokta hoşuma gitti.
Mesele, Basim el-Kerbelai gibi mezhepçi bir ağıtçının, Hz. Hüseyin için toplanan taziye meclisinde yalnızca 20 ya da 50 kişilik bir maiyete hitap ederek mezhepçi nefret dolu bir ilahi söylemesiyle ilgiliydi.
Dr. Raşid’in bize söylediği gibi Kerbelai şu ağıdı okudu:
“Sahabe adını boşverin, onlara çete deyin!”
Lübnanlı bir müzisyen bunu paylaşarak bunu yaymak için bir poster üzerine şu ifadeleri yazdı:
“Hüseyin'in aşkı bizi birleştiriyor!”
Dr. Raşid tarihte geriye giderek bize geçmişte neler olduğunu ve İsfahan'daki Safevi ülkesinin dışında Şiilerin sıkıntısını anlatıyor. Daha sonra Nadir Şah (1747'de öldürüldü) tarafından sahabelere dil uzatmanın yasaklandığına ve bunun dışarıdan gelen Şii fıkıhçıları şöyle şikayet etmeye ittiğini söylüyor:
“Ey minber ve mihrap ehli, İsfahan'a hakaret ediyorsunuz. Biz de bunun sıkıntısını iki Haremeyn-i Şerîfeyn’de çekiyoruz” (Et-Tenkebni, Ulemaların Hikayeleri).
Evet azizim. Tarih bu komedi ile kendini tekrar ediyor gibi görünüyor. Irak'ın dört asır önceki İsfahan olması amaçlanıyor. Kralın onayını isteyen, kafaları ve boyunları manipüle ederek zenginliklerini artıran mezhepçilerin yaşadığı İsfahan...
Mesele artık zaman ve mekanla kısıtlı ilahi, ağıt söylemek, şarkı seslendirmek ya da vaaz vermek değil. Mesele memleketin ve milletin güvenliğinin esasını ilgilendiriyor.
Bu meseleyi gerçekten anlamak, sorumsuz sözler söylemekten daha çok halkın ve ülkenin üzerine inşa edildiği kana ve barışa dikkat etmek, kötü sözler söylemekten ziyade onurlu bir yaşama hevesli olmak. İşte asıl mesele bu.
Irak, İran, Lübnan veya Yemen halkları, insanlar arasındaki iç çekişmenin şiddetlenmesinden bir kazanç sağlıyor mu?
Bu Hz. Ali ve Hz. Hüseyin'in erdemli yöneticilerini öfkelendiriyor mu?
